Ο Ντράζεν Πέτροβιτς ο μεγαλύτερος παίχτης τα τελευταία 30 χρονιά θα έκλεινε σήμερα (22/10/2014) τα 50 του χρονιά, αλλα ο Θεός τον ήθελε κοντά του για να διδάξει το μπάσκετ στον παράδεισο και έτσι τον πήρε από κοντά μας ένα βροχερό απόγευμα στις 6 Ιουνίου του 1993.
Το agapotobasket.gr κάνει μια ανάδρομη στη ζωή και στις σημαντικότερες στιγμές της καριέρας του. Μια πορεία ,που διεκόπη άδοξα σε ένα Γερμανικό αυτοκινητόδρομο, γεμάτη νίκες, τίτλους και διακρίσεις.
Ο Ντράζεν ήταν το δεύτερο παιδί του των Jovan "Jole" και Biserka Petrović αφού είχε ήδη προηγηθεί ο αδελφός του Αλεξάντερ. 15 χρονών ήταν όταν εντάθηκε στην ομαδα της πόλης του τη Σιμπέκα, μάλιστα ο προπονητής του ο Ζόραν Σλάβιτς διακρίνοντας αμέσως το ταλέντο του τον πήρε στην ανδρική ομαδα για να γίνει ο ηγέτης της. Με την Σιμπέκα ο νεαρός τότε Ντράζεν σκόραρε κατά μέσο ορό 50 με 60 ποντους και έφτασε μέχρι και τον τελικό του κυπέλλου Κόρατς όπου ηττήθηκε από τη Λιμόζ.
Αφού υπηρέτησε το στρατό ακολούθησε τα βήματα του αδελφού του και πηρέ μεταγραφή για την Τσιμπόνα την ομαδα της καρδίας του όπου και μεγαλούργησε. Μάλιστα η τύχη τα έφερε έτσι ώστε το πρώτο του παιχνίδι με την Συμπόνα να είναι απέναντι στη Σιμπέκα. Ο ίδιος πέτυχε 56 ποντους με το κοινό της Σίμπεκα να τον παρακαλεί να σταματήσει εκεί.
Στο Ζάγκρεμπ έκατσε 4 χρονιά κερδίζοντας τα πάντα. Έκτος από το πρωτάθλημα και το κύπελλο της Γιουγκοσλαβίας ο Ντράζεν στέφθηκε δύο φορές πρωταθλητής Ευρώπης (1985, 1986), ενώ κατέκτησε και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1987). Το πρώτο Ευρωπαϊκό της Κροατικής ομάδας το κατέκτησε κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης με τον Πέτροβιτς να σημειώνει 39 πόντους (τελικό σκορ 87-78). Τον επόμενο χρόνο «κοντραρίστηκε» με τον Άρβιντας Σαμπόνις και τελικά με 22 πόντους η Τσιμπόνα πήρε το δεύτερο της τρόπαιο κόντρα στην Ζαλγκίρις.
Οι σειρήνες του ΝΒΑ
Το Πόρτλαντ θαμπωμένο από τις εμφανίσεις του νεαρού Γιουγκοσλάβου τον επιλεγεί στον τρίτο γύρο των «ντραφτ» ο ίδιος όμως αρνείται να πάει να αγωνιστεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και τα μπασκετικά του βήματα ενώνονται με αυτά της «βασίλισσας Ρεάλ». Με την νέα του ομάδα κατακτά δυο πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα κύπελλο κυπελλούχων στον επικό τελικό του ΣΕΦ με αντίπαλο την Ιταλική Καζέρτα(117-113) του μεγάλου Όσκαρ Σμίτ. Ο Ντράζεν στάματα στους 62 ποντους διαλύοντας κάθε αμυντικό πλάνο των Ιταλών.
Το ίδιο καλοκαίρι αποφασίζει να ξεκινήσει το ταξίδι για την Αμερική αλλα στο ΝΒΑ δεν βρίσκει τα πράγματα όπως τα περίμενε. Ο χρόνος συμμετοχής του είναι μηδαμινός και για πρώτη φόρα ο Ντράζεν νιώθει ότι δεν είναι αυτός το πρώτο βιολί γεγονός που δεν μπορεί να το αποδεχτεί και έτσι μάλλον σαν λύτρωση έρχεται η ανταλλαγή του στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς.
Στους Νέτς τα πράγματα είναι καλυτέρα ο Ντράζεν παίρνει χρόνο συμμετοχής και αισθάνεται και πάλι δυνατός και έτοιμος να αποδείξει ότι τον είχαν κρίνει άδικα στο Πόρτλαντ και πράγματι το κατάφερε. Στην πρώτη του χρονιά πετυχαίνει 20,6 ποντους ανά παιχνίδι και δηλώνει χαρακτηριστικά: «Τώρα όλα τελείωσαν. Έχω ότι θέλω και κανείς δεν μπορεί να με σταματήσει!». Η δεύτερη χρονιά είναι ακόμα καλύτερη. Σημειώνει 22,3 πόντους και βγαίνει 11ος στον πίνακα των σκόρερ χωρίς όμως οι Αμερικανοί να τον καλέσουν στο All Star Game. Η αποτυχία να λάβει μια πρόσκληση για το NBA All-Star game του 1993, απογοήτευσε βαθύτατα τον Πέτροβιτς: «Αν δεν με καλέσουν τώρα, πότε θα το κάνουν; Δεν ξέρω πώς να πάρω αυτή την αδικία. Με κάλεσαν να πάρω μέρος στον διαγωνισμό τρίποντων. Όχι ευχαριστώ, δεν τον χρειάζομαι αυτό. Ανήκω στο παρκέ».
Στους Νέτς έμεινε μια χρονιά ακόμα αλλα οι σχέσεις με τη διοίκηση είχαν αρχίσει να διαταράσσονται και έτσι αποφάσισε την επιστροφή στην Ευρώπη με πολλούς συλλόγους να θέλουν την υπογραφή του αλλα μονό ένας μπορούσε.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε ένα όραμα να κάνει τον Παναθηναϊκό μεγάλη ομαδα και να ντύσει στα πράσινα τα δυο ιερά τέρατα του αθλήματος της εποχής εκείνης τον Νίκο Γκάλη και τον Ντράζεν Πέτροβιτς. Τον Γκάλη τον έφερε στην Αθήνα απλώνοντας του ένα αμύθητο για την εποχή συμβόλαιο και το ίδιο σκόπευε και για τον μεγαλο Γιουγκοσλάβο. «το ψηστηρι» ο Παύλος το άφησε στον κολλητό φίλο του Ντράζεν τον Στόγιαν Βράνκοβιτς και ο Δαλμάτος γίγαντας τα κατάφερε. Ο Ντράζεν είχε συμφωνήσει μάλιστα η φράση που λέγεται ότι είπε στους αδελφούς Γιαννακόπουλος ήταν το δικό του έρχομαι: «πρόεδρε στον άσσο εγώ και στο 2 ο Γκάλης και πάμε να σαρώσουμε τους τίτλους». Ο Θεός όμως ή η μοίρα κατά τους Αρχαίους είχαν άλλη γνώμη ο Ντράζεν «έφυγε» και ποτέ δεν θα μάθουμε πως θα ήταν ο Παναθηναϊκός με Γκάλη, Πέτροβιτς και Βράνκοβιτς στην ίδια πεντάδα.
Κεφαλαίο Εθνική ομαδα
Η σχέση του Ντράζεν με την Εθνική ξεκίνησε νωρίς και τέλειωσε άδοξα. Ο Πέτροβιτς πήρε και εκεί τίτλους, γνώρισε χάρες αλλα γεύτηκε και μεγάλες ήττες. Το 1984 κατακτά το Χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες, ενώ 2 χρονιά αργότερα κρεμάει ακόμα ένα χάλκινο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας, που έχει χαραχτεί στη μνήμη των θεατών για το "θρίλερ του τελευταίου λεπτού", στον ημιτελικό με τη Σοβιετική Ένωση. Το 1987 Η Γιουγκοσλαβία και ο Ντράζεν πέφτουν πάνω σε ελληνικό τείχος. Η Εθνική μας ομαδα αποκλείει στον ημιτελικό τους Γιουγκοσλάβους με τον Νίκο Γκάλη να δίνει το δικό του «ρεσιτάλ» και τον Ντράζεν να παραδέχεται δημόσια την τεραστία μπασκετική άξια του Νικ «αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, τότε ο Νίκ είναι ο ίδιος ο διάβολος» είπε ο Ντράζεν για τον μεγαλο του αντίπαλο.
Δυο χρονιά αργότερα όμως στο δικό του Ευρωμπάσκετ ο Ντράζεν παίρνει εκδίκηση από τους Έλληνες. Οδηγεί την Εθνική Γιουγκοσλαβίας με ασφάλεια στο χρυσό ενώ ο ίδιος αναδεικνύεται MVP του τουρνουά.
Η συνάντηση με τον Τζόρνταν
Στους Ολυμπιακούς του 1992 Η Γιουγκοσλαβία δεν υπήρχε ο Κροάτης Ντράζεν οδηγεί την ομαδα του στον τελικό του μπασκετικού τουρνουά. Η Κροατία αντιμετώπισε την «dream-team» με τον κόσμο να παρακολουθεί την μονομαχία του Ντράζεν Πέτροβιτς και του Μάικλ Τζόρνταν.
Το τελευταίο ματς που αγωνίστηκε ήταν απέναντι στην Σλοβενία στην Πολωνία στις 6 Ιουνίου του 1993. Την αμέσως επόμενη μέρα και ενώ η αποστολή της Κροατίας θα αναχωρούσε για την Φρανκφούρτη εκείνος παίρνει την απόφαση να πάει οδικώς. Έξω από το Ντένκεντορφ με το ρολόι να δείχνει 17:20 ο Θεός μάλλον πίστεψε ότι αρκετά απολαύσαμε τον "μεγάλο" Ντράζεν και θέλησε να τον πάρει δίπλα του για να τον βλέπει και εκείνος από κοντά να χορεύει στα παρκέ, μόλις στα 28 του.
Αυτή ήταν η ιστορία και η πορεία του μεγάλου Ντράζεν Πέτροβιτς που τόσο άδικα και άδοξα έφυγε από κοντά μας.
Στην Κροατία λατρεύεται σαν θεός άλλωστε το γήπεδο της Τσιμπόνα εχει το όνομα του και κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες πηγαίνουν στο σημείο που είναι θαμμένος ο «γιος του διαβόλου» και σηκώνουν τα ματιά ψηλά στον ουρανό, μήπως και τον δουν κάπου εκεί στα σύννεφα να σκοράρει και να χαμογελά με αυτό το γνωστό το δολοφονικό χαμόγελο.
