Standing Ovation για τα καλά που θα'ρθουν

Written by  Σεπ 16, 2013

"Τα χρόνια περνάνε, η Επίσημη Αγαπημένη μένει! Και μας συναρπάζει. Ακόμα και στα ναυάγιά της..."

 

Το έγραψε κάποιος συνάδελφος. ο αντιγράφουμε γιατί δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να συμφωνήσουμε. Τι κι αν δεν τα κατάφερε; Η προσπάθεια ήταν μεγάλη. Το βουνό δύσκολο για να το ανέβεις. Αλλά οι συγκινήσεις που όλοι ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου, αρχικά με την απογοήτευση, στη συνέχεια με την προσμονή της ανατροπής, το χτυποκάρδι της μεγάλης επιστροφής, τα μηνύματα που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας με τις ελπίδες "ρε, λες;" και την αγωνία του "μην το ματιάσουμε, γυρίζει", ο τρόμος στα μάτια των Σλοβένων φιλάθλων, ο πανικός της ανάμνησης της ανατροπής του 2007 -ίδια "σημαδιακή" ημερομηνία ήταν, άλλωστε - η ανατριχίλα την ώρα που ο Καϊμακόγλου παίρνει το τρίποντο για να κάνει το ματς κόλαση στο τελευταίο λεπτό και, τέλος, η πίκρα της ήττας και του αποκλεισμού, δεν περιγράφονται με λόγια.

Καμία επιτυχία και καμία παταγώδης αποτυχία δεν καλύπτει τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων όταν βλέπεις αυτή την ομάδα να παίζει. Όλοι εμείς, νοιώθουμε σαν να είμαστε στο γήπεδο, σαν να φοράμε τα αθλητικά παπούτσια και τα κοντά παντελονάκια και μαχόμαστε με τα θηρία. Είμαστε ο Ζήσης, με το γυρισμένο πόδι, ο Σπανούλης που τρώει το ξύλο της αρκούδας για να κάνει το λάθος, ο Μπουρούσης με το ραγισμένο πλευρό, ο πληγωμένος εγωισμός του Φώτση που δεν χρησιμοποιήθηκε αρκετά. Είμαστε ο Σλούκας και ο Παπανικολάου που μόλις εκπληρώσαμε το μεγάλο μας όνειρο, να φορέσουμε τη φανέλα της Εθνικής.

Είμαστε ο Τρινκιέρι με το μπλουζάκι γεμάτο αίματα πια, να αναζητούμε το θαύμα που πρέπει να μας προσφέρει ο ορκισμένος εχθρός μας. Είμαστε οι Πελαργοί που τόσο τους ζηλεύουμε που είναι κάθε φορά εκεί, πιστοί υποστηρικτές, να χειροκροτούν, να φωνάζουν, να στηρίζουν, δακρύζουν, στις χαρές και τις λύπες πάντα εκεί.

Είμαστε όλοι ένα. Ξεχνάμε τα προβλήματα, την ανεργία, την εφορία, τα χαράτσια, τα χρέη. Ξεχνάμε την οπαδική αντιπαλότητα. Ξεχνάμε ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός. Φοράμε όλοι γαλανόλευκα. Πίνουμε το ίδιο ποτό, καπνίζουμε από το ίδιο πακέτο, πανηγυρίζουμε και απογοητευόμαστε μαζί.

Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που οφείλουμε σε αυτή την ομάδα, αυτό είναι ο σεβασμός για την προσφορά της στην καθημερινότητά μας. Όχι, δε θα βρω δουλειά αν πάρει η Εθνική το Χρυσό. Θα έχω, όμως, κάτι να δακρύζω από χαρά και όχι από λύπη. Όχι, δεν θα βρω λεφτά να πληρώσω τα χρέη μου αν περάσουμε στο Παγκόσμιο. Θα έχω, όμως, δύο ώρες να βάλω το μυαλό μου σε ένα άλλο φόντο. Πιο γαλανόλευκο. Πιο αισιόδοξο. Όχι, δεν πρόκειται να πεθάνω που δεν προκρίθηκε η Εθνική. Έχω, όμως, κάτι να με οδηγεί στο πως να διαχειρίζομαι την πτώση μου. Γιατί, αν σταματήσεις να προσπαθείς να ξανασηκωθείς μέσα από την ήττα σου, τότε το παιχνίδι το έχεις χαμένο, μεγάλε. Και βλέπεις ότι αυτή η Εθνική, τις ήττες θα τις κάνει "μαγιά" για να σηκωθεί και να πετύχει πολλά.

Για όλα αυτά και για πολλά παραπάνω, η Επίσημη Αγαπημένη μένει και μας συναρπάζει, ακόμα και στα ναυάγιά της. Γι' αυτό κι εμείς, ας της χαρίσουμε ένα τελευταίο -για φέτος- χειροκρότημα, όπως πραγματικά της αξίζει.

Γιώργος Αράπογλου

 

Γεννημένος στην Ν. Φιλαδέλφεια και μεγαλωμένος στο Καματερό, σε μια γειτονιά γεμάτη αλάνες και άπειρους χώρους για την διεύρυνση της παιδικής φαντασίας, από μικρός δύο πράγματα ήταν ξεκάθαρα μέσα του.

 

Ότι θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό και ότι κάποτε θα γίνει δημοσιογράφος. Από τη μια, η κλίση στο γράψιμο φαινόταν από τις πρώτες εκθέσεις του δημοτικού και τις άπειρες μικρές εφημερίδες που τύπωνε, από την άλλη, που τον έχανες, που τον έβρισκες, με μια μπάλα στο χέρι ήταν. Την πορτοκαλί, αυτή με τα σπυριά!

 

Μεγαλώνοντας, το ύψος δε βοήθησε να ασχοληθεί ενεργά με το μπάσκετ πέρα από κάποιες ομάδες της γειτονιάς ή τα σχολικά πρωταθλήματα, ωστόσο, τον αθλητισμό δεν τον εγκατέλειψε. Υπήρξε αθλητής με δελτίο του Ιωνικού Ν.Φ., για έξι χρόνια, περνώντας αρχικά από τα τμήματα ενόργανης γυμναστικής και στη συνέχεια από το χάντμπολ, με συμπαίκτες αθλητές που αρκετά χρόνια αργότερα, στελέχωσαν και την Εθνική Ομάδα.

 

Η δημοσιογραφία, ωστόσο, τον κέρδισε. Ο μεγάλος του έρωτας ήταν το ραδιόφωνο. Την πρώτη του ραδιοφωνική εκπομπή την έκανε σε ηλικία μόλις 15 ετών. Στα επόμενα χρόνια εργάστηκε σε πολλά από τα μεγαλύτερα Μέσα της έντυπης και ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας (Flash, ΝΕΑ, Χρηματιστήριο, Ταχυδρόμος, Veto, ΝΟΟΖ κλπ) και πέρασε από όλων των ειδών τα ρεπορτάζ (ελεύθερο, αθλητικό, πολιτικό, καλλιτεχνικό, αυτοδιοίκησης, τουριστικό κλπ). Εργάστηκε επίσης ως διορθωτής και επιμελητής κειμένων σε αρκετά έντυπα, καθώς και ως υπεύθυνος επικοινωνίας στην εταιρεία WIDEServicesPC.

 

Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του πρώτου ελληνικού περιοδικού δρόμου «ΣΧΕΔΙΑ» από το πρώτο τεύχος, ενώ έχει ασχοληθεί και με την εκπαίδευση ενηλίκων. Το τελευταίο διάστημα ετοιμάζεται για την έκδοση του πρώτου του μυθιστορήματος.

Από τη θέση του Αρχισυντάκτη του «Agapotobasket.gr», ευελπιστεί να βάλει το πιο σημαντικό «τρίποντο» της δημοσιογραφικής του ζωής. Να δημιουργήσει με τη βοήθεια της συντακτικής ομάδας μια μεγάλη μπασκετική κοινότητα που θα αλλάξει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το άθλημα και θα φέρει άλλο χρώμα στις κερκίδες των ελληνικών γηπέδων.

 

Leave a comment

Make sure you enter all the required information, indicated by an asterisk (*). HTML code is not allowed.