Print this page

Ιστορίες Μπασκετικής Φαντασίας: Part 3 : Φιλικό στο νησί του Κινγκ Κονγκ

Written by  Αυγ 30, 2019

Αθήνα. Γραφείο Προέδρου Ελληνικής Ομοσπονδίας. Τετάρτη 21 Αυγούστου. Μεσημέρι... και κάτι ψιλά.

Ο Μπάμπης μπήκε στο γραφείο του προέδρου, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Ή σαν τον Πάγκαλο σε σουβλατζίδικο. Εν πάσει περιπτώσει, μπήκε με φόρα. Ο ηλικιωμένος άντρας στην άλλη πλευρά του πολυτελούς ξύλινου γραφείου – πρέπει να ήταν ή μαόνι ή κέδρος, ο Μπάμπης πάντα τα μπέρδευε αυτά τα δύο – καθόταν με την πλάτη γυρισμένη στην πόρτα και το χέρι του να ακουμπά στο μπράτσο της πολυθρόνας. Περίπου σαν τον Ντόκτορ Κλάου στα επεισόδια του αστυνόμου Σαΐνη.

«Πόσο χρόνο έχουμε;» ρώτησε ο Μπάμπης με το που μπήκε.

Η πολυθρόνα του προέδρου περιστράφηκε αργά, ακριβώς όπως εκείνη του Ντόκτορ Κλάου. Ο γέρος βγάζει ατμούς από τα αυτιά του, σκέφτηκε ο Μπάμπης, ρίχνοντας μια ματιά στο ξινισμένο πρόσωπο του. Και δεν έχει άδικο, γαμώτο...

«Μπάμπη τα σκάτωσες» είπε ο πρόεδρος. Η φωνή του δεν είχε θυμό. Απλά δήλωνε το γεγονός.

«Το ξέρω πρόεδρε».

«Τα σκάτωσες πανηγυρικά».

«Το ξέρω πρόεδρε. Θα το φτιάξω. Προλαβαίνουμε».

«Τι θα φτιάξουμε ρε Μπάμπη; Ξέρεις πού προσγειώθηκε η αποστολή; Στη Νήσο Σάμπα στην Καραϊβική! Ξέρεις ποια είναι η νήσος Σάμπα; Το νησί του Κινγκ Κoνγκ! Μάλιστα το ίδιο το νησί, όπου γυρίσανε την ταινία! Ξέρεις τι έχει εκεί; Ζούγκλα, ζούγκλα και από πάνω λίγη ζούγκλα ακόμα για γαρνιτούρα!»

«Πώς στο διάολο προσγειώθηκαν εκεί;»

«Έλα μου ντε! Όση ώρα σε περίμενα το έψαχνα στο ίντερνετ. Ετούτο το διαβολονήσι έχει ένα αεροδρόμιο. Τι αεροδρόμιο δηλαδή; Σκοτώστρα κανονική είναι! Το χωράφι του κουμπάρου σου στην Κερατέα είναι μεγαλύτερο. Χωρίς να μετράω τα μέτρα που σου έφαγε. Σκέψου ότι σε όποιον τουρίστα προσγειώνεται εκεί – σημειωτέον με μικρό αεροπλανάκι για τοπικές πτήσεις – του κάνουν δώρο μπλουζάκι “Επιβίωσα από την προσγείωση στο Σάμπα!”»

«Μάλιστα. Και ρωτάω εγώ ξανά. Πώς διάολο προσγειώθηκαν εκεί;»

«Ο Μιχαηλίδης».

«Ο πιλότος;»

«Δεν ξέρω τι του τάξανε ή από τι τον κρατάνε, αλλά ο τύπος την είδε κασκαντέρ σε ταινία Τζέιμς Μποντ. Όχι μόνο άλλαξε το σχέδιο πτήσης. Όχι μόνο αναισθητοποίησε τον συγκυβερνήτη, αλλά κατάφερε και προσγείωσε το κανονικό αεροπλάνο – μιλάμε για ολόκληρο Airbus! – μόνος του στο κωλονήσι και εξαφανίστηκε. Στην προσγείωση, μάλιστα, κατάφερε να αχρηστεύσει και τον αεροδιάδρομο. Ορίστε λοιπόν τα δεδομένα. Η ομάδα έχει κολλήσει στη μέση του πουθενά και σε δέκα μέρες ξεκινάει το Παγκόσμιο!»

O Μπάμπης χαμήλωσε το βλέμμα. Ο πρόεδρος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος, μπροστά στον οποίο ο Σταμπαλίδης χαμήλωνε το βλέμμα του. Ο ηλικιωμένος άνδρας φάνηκε να μαλακώνει λίγο. Ο Μπάμπης ήταν, στο κάτω κάτω της γραφής, το δεξί του χέρι, επί σειρά ετών.

«Πώς την πάτησες έτσι, ρε αγόρι μου; Εσύ είσαι τσάκαλος!»

«Δεν έχω δικαιολογία πρόεδρε» απάντησε ο Σταμπαλίδης. Κάθισε, έβγαλε το ψάθινο καπελάκι του και άρχισε να ξύνει αμήχανα το πίσω μέρος του κεφαλιού του. «Δεν το είδα να 'ρχεται. Μου την έφεραν σαν να 'μουν μαθητούδι! Ήμουν σίγουρος ότι αυτή τη φορά τους είχαμε στο χέρι. Για πρώτη φορά! Για πρώτη φορά, από το 2006 και μετά, πίστεψα πως είχαμε εμείς την πρωτοβουλία των κινήσεων. Πως μετά από τόσα χρόνια άμυνα, καταφέραμε να βγούμε στην αντεπίθεση!»

«Τι συνέβη;»

«Όλα ήταν έτοιμα και ονειρικά στημένα. Η πλεκτάνη της ΠΟΚΕΘΕ* με τα παράθυρα της FIBA απέτυχε να μας κρατήσει εκτός Παγκοσμίου. Οι μάγκες του Σκουρτόπουλου καθάρισαν και περάσαμε άνετα. Τελικά, τις λοβιτούρες της ΠΟΚΕΘΕ τις πλήρωσαν οι Σλοβένοι και οι Κροάτες. Εκεί έκανα το λάθος! Πίστεψα πως έπαιξαν κι έχασαν. Πως δεν είχαν άλλο άσσο στο μανίκι τους.

Κι έπειτα πέρασα στην αντεπίθεση και άρχισα να τους σκαρώνω το ένα φιάσκο πίσω από το άλλο! Τους τελευταίους δύο μήνες έχουν τεθεί εκτός Εθνικής Αμερικής τόσοι πρωτοκλασάτοι παίκτες, που φτιάχνουν άλλες δύο ομάδες καλύτερες από αυτήν που θα παίξει τελικά. Όλα οφείλονται σε κινήσεις των πρακτόρων ή των συμμάχων μας. Όλες μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες, που μόλις τώρα συνειδητοποιώ, ότι με άφηναν να τις κερδίζω...» Ο Σταμπαλίδης σηκώθηκε και άρχισε να κόβει βόλτες πέρα δώθε στο γραφείο, σαν τον τίγρη στο κλουβί. Ή μάλλον σαν αρκούδα σε περίπτερο. Εν πάσει περιπτώσει, δεν τον χωρούσε ο τόπος. 

«Μα πώς την πάτησα έτσι; Μωρέ, είμαι βλάκας με περικεφαλαία!» Βρόντηξε την χερούκλα του στον τοίχο. Μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία του προέδρου με τον Πέτροβιτς κουνήθηκε και παραλίγο να πέσει.

«Ηρέμησε, ρε Μπάμπη! Θα μου χαλάσεις το γραφείο! Κάτσε κάτω να βρούμε μια λύση».

«Ξέρεις τι mail μου στείλανε οι πράκτορες μου σήμερα;» Ο Μπάμπης γύρισε να τον κοιτάξει, προσπαθώντας να τιθασεύσει τον εκνευρισμό του. «Το περίμενα μέρες. Αυτό ετοιμαζόμουν να σου πω, όταν με πήρες να μου πεις για το φιάσκο».

Ο πρόεδρος τον κοίταξε με απορία.

«Ότι δε θα συμμετέχει στο παγκόσμιο ούτε ο Πόποβιτς! Αυτό θα ήταν η χαριστική βολή. Όσους παίκτες και αν χάσουν, ο Πόποβιτς είναι ικανός να το σηκώσει και με τα δεύτερα. Και με τα τρίτα! Χωρίς αυτόν όμως... Ωωω θα ήταν μαγικό! Θα κάναμε περίπατο! Τις τελευταίες εβδομάδες όλες μου οι προσπάθειες ήταν γύρω από αυτό και μόλις σήμερα το μεσημέρι, κατάλαβα πόσο κορόιδο με πιάσανε!» Ο Μπάμπης έκατσε ξανά στην καρέκλα. Ή μάλλον, σωριάστηκε φαρδύς πλατύς. Το έπιπλο έτριξε από το βάρος. «Φαντάζομαι...» Κοίταξε προς τον πρόεδρο με μια υποψία ελπίδας στα μάτια του «...πως ο Πόποβιτς θα συμμετέχει κανονικά, έτσι;»

Ο πρόεδρος επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του Μπάμπη κουνώντας το κεφάλι του συνοφρυωμένος και η ελπίδα έσβησε από τα μάτια του Σταμπαλίδη, μόνο και μόνο για να αντικατασταθεί από οργή.

«Ε, λοιπόν, δεν θα τους περάσει!» Πετάχτηκε ξανά από τη θέση του. Για άνθρωπος τέτοιου όγκου ήταν αρκετά ευέλικτος. «Δεν ξέρουν με ποιον μπλέξανε τα λαμόγια!» Στηρίχτηκε με τις γροθιές του στο γραφείο και κοίταξε τον πρόεδρο στα μάτια. «Πόσο χρόνο έχουμε πρόεδρε;»

«Δέκα μέρες» του απάντησε ο ηλικιωμένος άνδρας.

«Δέκα; Μα μεθαύριο έχουμε φιλικά στην Κίνα. Θα γίνουμε ρεζίλι, αν δεν...»

Ο πρόεδρος είχε σηκώσει καθησυχαστικά το χέρι του. «Μη σε απασχολεί αυτό».

«Μα πώς...»

«Το έχω ήδη φροντίσει».

Ο Σταμπαλίδης εξακολουθούσε να τον κοιτάει με απορία.

«Αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη. Η ομάδα έχει κολλήσει στην Καραϊβική. Τα φιλικά είναι προγραμματισμένα με Βενεζουέλα και Άγιο Δομίνικο. Μικρές ομάδες... Μικρές χώρες... Που έχουν, σαν κι εμάς πολλούς λόγους να μην χωνεύουν την ΠΟΚΕΘΕ. Και είναι και δυο τσιγάρα δρόμος από την Καραϊβική. Τα φιλικά θα γίνουν. Απλά δε θα γίνουν στην Κίνα».

«Καλά και ο κόσμος; Οι διαιτητές;»

«Έλα ρε Μπάμπη... Πόσο δύσκολο είναι να βρεις, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, μερικούς εκατοντάδες Κινέζους τουρίστες;»

«Πρόεδρε... είσαι μεγάλος μάγκας!»

«Είμαστε μάγκες, Μπάμπη» ο πρόεδρος σηκώθηκε και άπλωσε το χέρι του πάνω από το τραπέζι. «Είμαστε μάγκες».

Ο Μπάμπης έσφιξε το χέρι του προέδρου.

«Τώρα... έχεις μία και μόνο μία δουλειά να κάνεις. Πάρε την ομάδα από εκεί. Έχεις δέκα μέρες».

 

To be continued...

 

* ΠΟΚΕΘΕ : Παγκόσμια Οργάνωση Κατά Εθνικής Ελλάδος (ο ρόλος της έχει αναφερθεί σε προηγούμενες Ιστορίες Μπασκετικής Φαντασίας) 

Μαρίνος Γεωργιόπουλος

"Όποιος δεν μπορεί να κάνει, διδάσκει" λέει η γνωστή λαϊκή ρήση. Όποιος δεν μπορεί να κάνει, γράφει, θα συμπληρώσω εγώ.

 
10 χρόνια παρά κάτι μήνες. Τόσο μου πήρε από την 1η δημοτικού μέχρι τα μέσα λυκείου για να το πάρω απόφαση ότι δεν το 'χω ρε παιδάκι μου και να σταματήσω να ταλαιπωρώ διάφορες συνοικιακές ομάδες, προπονητές και τον εαυτό μου. "Εσύ ΔΕ θα σουτάρεις" μου είπε ο τελευταίος μου προπονητής σε έναν αγώνα μετά από ένα air-ball και 2 τούβλα περιοπής.
 
Εεε κάπου εκεί το συνειδητοποίησα. Δεν κάνω για μπάσκετ. Έλα όμως που μου άρεσε το άτιμο το άθλημα! Και μου άρεσε πολύ! Τι να κάνεις λοιπόν; Έγινα και εγώ φίλαθλος μπασκετικός. Κόσμιος και πιστός σε ένα περιβάλλον τίγκα στους ποδοσφαιρόφιλους και έψαχνα να βρω άνθρωπο με το τουφέκι να πω καμιά κουβέντα για pick n roll, box out και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα.
 
Τελικά τον βρήκα τον άνθρωπο και όχι μόνο μπόρεσα να τα συζητάω, αλλά μου έδωσε και - ένας Θεός ξέρει γιατί! - βήμα να τα γράφω κιόλας. Εδώ είμαι λοιπόν. Να μιλάμε για μπάσκετ... και μέχρι να βρεθεί ένας προπονητής (της εξέδρας) να μου πει "Εσύ ΔΕ θα γράφεις!", λέω να κάνω το παιδικό μου όνειρο καθημερινότητα και να συνεχίσω να "σουτάρω".