Είναι γρίφος πραγματικός, γιατί αυτή η ομάδα έμοιαζε καταδικασμένη να πετύχει!
1/9/2006. Μέρα : Παρασκευή. Μέρος : στρατόπεδο. Πιο συγκεκριμένα θάλαμος φαντάρων εν αναμονή μεσημεριανής επιθεώρησης. Όσοι έχουν περάσει από αυτή τη διαδικασία που λέγεται ελληνικός στρατός, ξέρουν ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων η διάθεση σου μέσα στο στρατόπεδο είναι από αδιάφορη έως κακή.
Ρε φίλε, την αγαπάω όσο δεν παίρνει αυτή την ομάδα. Και θα την αγαπάω no matter what! Το εννοώ! Αλλά μέχρι στιγμής έχει δείξει ότι είναι soft. Κεντάει στα εύκολα και κωλοκάθεται όταν τα πράγματα ζορίζουν έστω και λίγο. Προφανώς όχι όλοι οι παίκτες. Αλλά η χημεία της ομάδας σαν σύνολο. Κάπου χάθηκε το σήμα κατατεθέν μας. Το DNA μας. Το μαχαίρι στα δόντια. Κάπου πιστέψαμε ότι μπορείς να κερδίσεις μόνο με το ταλέντο, γιατί είναι από τις φορές που έτυχε να έχουμε πλεόνασμα.