Όταν τελειώνει μια πορεία γίνεται η αποτίμηση και στη φετινή διαδρομή μάλλον το ταμείο έχει θετικό πρόσημο. Η ομαδα έβαλε τις βάσεις για μελλοντική διάκριση με την πρώτη πρόκληση να απέχει μόλις ένα χρόνο. Το Ευρωμπάσκετ του 2015, εκεί, οπού θα φάνει αν η φετινή εμπειρία του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Τι κερδισε η εθνική.
Μετά από πολύ, είναι αλήθεια, καιρό είχε χαθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στην «επίσημη αγαπημένη». Το μπάσκετ στη χώρα μας έχει χαρίσει μεγάλες στιγμές και τεράστιες διακρίσεις, αλλα οι τελευταίες άσχημες πορείες στα μεγάλα τουρνουά δεν είχαν ακουστεί καλά στα αυτιά των φίλαθλων που είχαν... καλομάθει να βλέπουν σχεδόν κάθε καλοκαίρι την ομαδα να διεκδικεί μετάλλια. Αυτό φέτος φάνηκε να αλλάζει. Η πορεία μέχρι τους «16» ήταν ονειρική. Η ομαδα έτρεχε ένα σερί 5-0 γεγονός που έκανε τους φιλάθλους να πιστέψουν ξανά σε κάποια διάκριση. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται και η Εθνική Ελλάδας φαίνεται να κερδίζει το στοίχημα. Μπορεί να αποκλείστηκε, αλλα έπεισε ότι το μέλλον της ανήκει και αυτό καλείται να το αποδείξει στα προσεχή μεγάλα τουρνουά.
Βρήκε προπονητή για τα επόμενα χρόνια.
Φώτης Κατσικάρης. Ανέλαβε φέτος την ομαδα και ήταν εκείνος που κατάφερε να της δώσει λίγη από την χαμένη της λάμψη. Προπονητής με όραμα και μεράκι, διαχειρίστηκε όσο καλυτέρα μπορούσε το ροστερ, προσπάθησε να βγάλει από τον κάθε παίχτη το 100%, έκανε λάθη, αλλά και ποιος δεν κάνει και, γενικά, απέδειξε ότι Έλληνες προπονητές αξίζει και πρέπει να κάθονται στον πάγκο της «επίσημης αγαπημένης». Ο Κατσικάρης ξεκίνησε να χτίζει κάτι όμορφο. Αυτή η ομαδα έχει μέλλον και χρειάζεται να έχει και τον ίδιο προπονητή και για τα επόμενα χρόνια.
Απέδειξε ότι διαθέτει ταλέντο.
Μα πολύ ταλέντο. Δεν είναι τυχαίο ότι τρεις από τους διεθνείς είναι παίχτες που θα αγωνίζονται στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και οι υπόλοιποι 9 από τους 12 παίχτες παίζουν σε υψηλό επίπεδο στο εξωτερικό. Αυτό και μόνο δείχνει την ποιότητα που έχει σαν ομαδα η Εθνική. Της έλειπε μόνο ο κλασικός σουτέρ. Εκεί ήταν η «αχίλλειος πτέρνα» και αυτό εκμεταλλεύτηκαν και οι Σέρβοι στο παιχνίδι για τους «16».
Μικρός μέσος Όρος ηλικίας.
Το στατιστικό που δείχνει ότι αυτή ομάδα έχει μέλλον. Μικρή σε ηλικία η Εθνική, μας κάνει να μην ανησυχούμε για το μέλλον. Ο βασικός κορμός είναι έτοιμος και έχει σφυρηλατηθεί μέσα από δεκάδες αγώνες σε πολύ υψηλό επίπεδο, γεγονός που κάνει τις εμπειρίες να είναι πολλές και μεγάλες. Υπάρχει παρόν, αλλα υπάρχει και μέλλον και η ομαδα αυτή είναι αποφασισμένη να χαρίσει διακρίσεις .
Πήρε ποντους από πολλούς
Τα είπαμε και παραπάνω. Ο κόουτς Κατσικάρης κατάφερε κάτι σπάνιο: να βγάλει από κάθε παίχτη τον καλύτερο εαυτό του και αυτό φάνηκε στο παρκέ. Μεγαλο τουρνουά από τον Πρίντεζη, τρομερές εμφανίσεις από τον Μπουρούση, ηγετικές ικανότητες από τον Νίκ Καλάθη, αρχηγος εκεί που έπρεπε ο Ζήσης. Κοντά σε αυτούς και ο Αντετοκούνμπο, που θα είναι το σημείο αναφοράς για το ελληνικό μπάσκετ τα επόμενα χρόνια. Όλα αυτά τα παιδιά έβαλαν την ομαδα πάνω από όλα και αυτό πιστώνεται στον προπονητή. Η Εθνική είχε σε κάθε παιχνίδι και άλλον πρωταγωνιστή, δεν βασίστηκε σε έναν ή δύο, αλλά σε πολλούς και αυτό ήταν το μεγαλύτερο «παράσημο» αυτής της παρέας.
Δεν υπήρχε ο ηγέτης
Όλα καλά με τα θετικά, αλλα γιατί η πορεία τερματίστηκε άδοξα στους «16»; Μια πρώτη ανάγνωση μας λεει ότι η Εθνική δεν είχε ηγέτη, έλειπε, δηλαδή, ο άνθρωπος εκείνος που θα έφερνε την ηρεμία σε περίπτωση... τρικυμίας και αυτό φάνηκε στο παιχνίδι με τη Σερβία. Η ομαδα δεν είχε ούτε ηρεμία, ούτε καθαρό μυαλό, έχει ταλέντο, ξέρει μπάσκετ, αλλά σε κρίσιμες καταστάσεις, δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την πίεση. Η απουσία του Σπανούλη ήταν εμφανής. Ο «kill-bil» είναι ο μοναδικός παίχτης που ξέρει τι να κάνει όταν οι καταστάσεις είναι κρίσιμες και η μπάλα καίει και από τους λίγους που μπορεί να σπρώξει την ομαδα και να της δώσει την ώθηση που χρειάζεται. Αλλά, όπως έχουμε πει σε όλα τα μεγάλα τουρνουά, την ιστορία την γράφουν οι παρόντες και όχι οι απόντες. Έτσι, φέτος αυτό που ίσως έλειψε από την ομάδα ήταν ένας παίκτης – σημείο αναφοράς που στην κρίσιμη στιγμή θα έβγαινε μπροστά και θα καθοδηγούσε και τους υπ.ολοιπους, όπως η Σερβία είχε τον Μπογκντάνοβιτς, η Αργεντινή τον Σκόλα, η Ισπανία τους αδερφούς Γκασόλ, η Σλοβενία τον Ντράγκιτς κ.ο.κ.
Προδόθηκε από το γρήγορο ρυθμό.
Στην αναμέτρηση με τους Σέρβους, η ομαδα του Τζόρτζεβιτς κατάφερε και «αιχμαλώτισε» την Εθνική μας στο ρυθμό. Οι Σέρβοι έτρεξαν, επέβαλαν ένα ρυθμό που ήξεραν ότι οι Έλληνες, παρά το γεγονός ότι σε όλο το τουρνουά έδειξαν διάθεση να τρέξουν, δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν. Από την αρχή βρέθηκαν μπροστά χωρίς να μπορεί η Εθνική μας να βρει αντίδοτο. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την τρομερή ευστοχία της Σερβίας, διαπιστώνουμε γιατί και πως χάθηκε η αναμέτρηση.
Το 17ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανήκει πλέον στην ιστορία όσον αφόρα την Εθνική Ελλάδας. Οι διεθνείς πρέπει να κρατήσουν τα θετικά, να αποβάλουν τα αρνητικά και να βελτιώσουν τις αδυναμίες τους. Αυτή η παρέα θα είναι για αρκετά χρόνια μαζί και οι επιτυχίες θα έρθουν. Εξάλλου, το ελληνικό μπάσκετ πάντα ήταν μέσα στις μεγάλες δυνάμεις, πάντα παρούσα στα μεγάλα ραντεβού, πάντα μέσα στις επιτυχίες.
