Το agapotobasket.gr ετοίμασε ένα σύντομο αφιέρωμα στον «Zo», όπως τον αποκαλούσαν, και σας θυμίζει ορισμένες από τις πιο σημαντικές στιγμές της καριέρας του.

Γεννημένος στις 8 Φεβρουαρίου 1970 στη μικρή κωμόπολη Chesapeak της Πολιτείας της Βιρτζίνια, ο Αλόνζο Μούρνινγκ είχε να επιδείξει πέρα από το ύψος του και εξαιρετικό ταλέντο για την ηλικία του, κάτι που φάνηκε από τα πρώτα του βήματα ως παίκτης με το Λύκειο Indian River του Chesapeak. Στην junior σεζόν του, ο Μούρνινγκ ηγήθηκε της ομάδας του που σημείωσε 51 συνεχόμενες νίκες, ενώ στην τελευταία του χρονιά τελείωσε με μ.ο. 25 πόντους, 15 ριμπάουντ και 12 κοψίματα!

Με υψηλές επιδόσεις συνέχισε και την πρώτη του χρονιά στο κολέγιο Georgetown, όταν και τελείωσε ως πρώτος μπλοκέρ σε όλη τη χώρα.

Το ταλέντο του αναγνωρίστηκε γρήγορα και το όνομά του γράφτηκε σε πολλά μπλοκάκια σκάουτερ που περίμεναν την ευκαιρία τους κι έτσι, το 1992 επιλέχθηκε στην δεύτερη θέση του ντραφτ από τους Charlotte Hornets, πίσω μόνο από τον «ογκόλιθο» Σακίλ Ο’ Νιλ.

Από την πρώτη στιγμή φαινόταν πως ο Μούρνινγκ θα άφηνε εποχή, καθώς ήταν μέλος της καλύτερης ρούκι ομάδας, ενώ, μαζί με τον “Shaq” έκαναν θραύση, ολοκληρώνοντας τη χρονιά ως οι πρώτοι ρούκις μετά τον «Ναύαρχο» Ντέιβιντ Ρόμπινσον που ολοκλήρωσαν τη χρονιά με μ.ο. πάνω από 20 πόντους και πάνω από 10 ριμπάουντ.

Ο Μούρνινγκ κατέγραψε τις καλύτερες επιδόσεις ρούκι στην ιστορία των Hornets, ενώ έγινε ο πρώτος μπλοκέρ της ομάδας πριν ακόμα συμπληρωθούν 50 αγώνες στο πρωτάθλημα. Στο τέλος της πρώτης του χρονιάς, όταν και οι Hornetsαποκλείστηκαν στον δεύτερο γύρο των play off από τους New York Knicks, με 3-2, ο Μούρνινγκ είχε μ.ο. 23.8 πόντους, 9.9 ριμπάουντ και 3.4 τάπες σε 9 αγώνες.

Στα ίδια επίπεδα κινήθηκε και η δεύτερη σεζόν του, ενώ στην τρίτη του χρονιά ήταν ο απόλυτος ηγέτης της ομάδας του, οδηγώντας την στα play off όπου αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο από τους Chicago Bulls, όντας πρώτος σκόρερ της ομάδας του με 21.3 πόντους μ.ο. και πρώτος ριμπάουντερ με 9.9 ριμπάουντ μ.ο.

Νωρίτερα, είχε προλάβει να αγωνιστεί στην Εθνική Ομάδα της χώρας του κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 στην Αργεντινή, ενώ το 1994 ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο του Καναδά.

 Το 1995 ήταν σημαδιακή χρονιά για τον ίδιο, αφού είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί στο πρώτο του All Star Game, έχοντας, μάλιστα καλή παρουσία (10 πόντους και 8 ριμπάουντ), ενώ τον Νοέμβρη του ίδιου χρόνου, η άρνησή του να δεχθεί μια επταετή επέκταση του συμβολαίου του, τον οδήγησε σε πολλαπλή ανταλλαγή των Hornets με τους Miami Heat, προορισμός που έμελλε να αλλάξει τόσο τη δική του ιστορία όσο και της νέας του ομάδας.

 Στο Μαιάμι πέρασε σχεδόν το υπόλοιπο της μπασκετικής του ζωής –με εξαίρεση την χρονιά 2003-04, όταν και αγωνίστηκε στους New Jersey Nets– όπου γεύτηκε πολλές επιτυχίες και έχτισε το όνομά του ανάμεσα στους «θρύλους» του NBA. Στη διάρκεια της θητείας του στους Miami Heat αναδείχθηκε δύο φορές κορυφαίος αμυντικός του NBA(1999,2000) δύο χρονιές κορυφαίος μπλοκέρ (1999,2000), ενώ αγωνίστηκε άλλες πέντε φορές σε All Star Game. Το 2000 αγωνίστηκε με την Ολυμπιακή Ομάδα των ΗΠΑ, με την οποία κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ.

Κι ενώ η καριέρα του ήταν στο απόγειό της, το 2003 ήταν η χρονιά που έμελλε να αλλάξει πολύ την ζωή του. Έχοντας υπογράψει συμβόλαιο τετραετούς συνεργασίας ως free agent με τους New Jersey Nets ο Αλόνζο Μούρνινγ ήρθε αντιμέτωπος με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στους νεφρούς, που τον ανάγκασε όχι μόνο να μείνει εκτός δράσης, αλλά και να «συνταξιοδοτηθεί» αφού έπρεπε να υποβληθεί άμεσα σε μεταμόσχευση.

Την επόμενη χρονιά προσπάθησε να επιστρέψει στην ενεργό δράση και πάλι με τη φανέλα των Nets, ωστόσο, τον επόμενο Δεκέμβρη δόθηκε από την ομάδα του στους Toronto Raptors. Στον Καναδά δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό, βρίσκοντας τελικά «καταφύγιο» και πάλι στη ζεστή αγκαλιά των Miami Heat παίρνοντας μόνο τον βασικό μισθό.

Έχοντας μπροστά του τον Σακίλ Ο’ Νιλ, ο ρόλος του ήταν αρχικά δευτερεύων, ωστόσο, δεν έλειψαν οι ευκαιρίες να αγωνιστεί στη βασική πεντάδα λόγω των πολλών απουσιών του “Shaq” εξαιτίας τραυματισμών, ενώ πολλές φορές αγωνίστηκαν και μαζί στην ίδια πεντάδα –με τον “Zo” ως πάουερ φόργουορντ – «χτίζοντας» ένα απροσπέλαστο τοίχος στη ρακέτα των Heat.

Η σύμπραξη των δύο γιγάντων έφερε την μαγική αναγέννηση των Miami Heat που το 2005 έφτασαν ως τους τελικούς της Ανατολής, όπου έπεσαν ηρωικά απέναντι στους Detroit Pistons στα επτά παιχνίδια. Ο, τι δεν κατάφεραν εκείνη τη χρονιά, οι Heat το πέτυχαν την επόμενη, όπου, παρά την μακρά απουσία του Σακίλ Ο’ Νιλ λόγω πολλών και πάλι τραυματισμών, με βασικό σέντερ τον Μούρνινγκ και τις προσθήκες του βετεράνου Γκάρι Πέιτον και του ανερχόμενου άστρου του Ντουέιν Γουέιντ έφτασαν στην κατάκτηση του πρώτου Πρωταθλήματος στην ιστορία τους, επικρατώντας στους τελικούς των Dallas Mavericks.

Με το δαχτυλίδι του Πρωταθλητή, ο Μούρνινγκ μπορούσε να σκέφτεται σταδιακά το τέλος της καριέρας του, το οποίο δεν συνδύασε με την επανάληψη της κατάκτησης του τίτλου, όπως ήλπιζε, αλλά με έναν οδυνηρό τραυματισμό στο γόνατο, στην επέτειο, μάλιστα, των τεσσάρων χρόνων από τη μεταμόσχευση νεφρού, στην οποία υπεβλήθη.

Ο ίδιος ανακοίνωσε την απόσυρσή του σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε το 2009 κι ενώ το 2008 είχε προλάβει να αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Miami Heat. Προς τιμήν του, η ομάδα απέσυρε την φανέλα με το νούμερο 33 σε μια πολύ όμορφη τελετή, ενώ ο ίδιος δεν έφυγε ποτέ από το Μαϊάμι, αφού λίγους μήνες αργότερα, ανακοινώθηκε ως Αντιπρόεδρος της Ομάδας και Υπεύθυνος στα τμήματα υποδομής.

Ο Μούρνινγκ έχει αναπτύξει επίσης και έντονη φιλανθρωπική δράση, έχοντας από το 1997 δημιουργήσει ίδρυμα που φέρει το όνομά του και προσφέρει υποστήριξη σε παιδιά που οικογένειες που ζουν σε επικίνδυνες καταστάσεις, ενώ το 2007 δημιούργησε ένα νέο ίδρυμα, μέσω του οποίου προσπαθεί να υποστηρίξει παιδιά φτωχών οικογενειών να αποκτήσουν ίσες ευκαιρίες και να γίνουν χρήσιμοι πολίτες της κοινωνίας.

Ο Αλόνζο Μούρνινγκ άφησε εποχή στο NBAως ένας από τους πιο δυνατούς σέντερ στην ιστορία του αθλήματος, ενώ η βαριά κληρονομιά του, οδήγησε τη νεώτερη γενιά των αστέρων των Miami Heat στο δρόμο των επιτυχιών των τελευταίων ετών. Για όλους όσοι είχαν την τύχη να τον προλάβουν να παίζει, αυτό που μένει είναι η μαχητικότητα, το πάθος και η δύναμη, αλλά και η θηριώδης παρουσία του μέσα στο παρκέ.

Ας θυμηθούμε μερικές από τις κορυφαίες στιγμές του στο παρακάτω βίντεο:

 Ο “Zo” κέρδισε μια θέση στο Hall of Fame του Μπάσκετ, ανάμεσα στους θρύλους του αθλήματος. Η φανέλα με το «33» έχει αποσυρθεί από την ομάδα του Miami, αλλά η παρουσία του και οι εμφανίσεις του τον κατατάσσουν δικαίως ανάμεσα στους κορυφαίους.

Δείτε την ομιλία του κατά την ανακοίνωσή της εισόδου του στο Hall of Fame: