Στο αφιέρωμά του, ο πολύπειρος δημοσιογράφος αναφέρεται στα πρώτα βήματα του Ρίβερς από το Κολέγιο ως το NBA, όπου έπεσε στη σκιά του τεράστιου Μάτζικ Τζόνσον, στην απόφασή του να αγωνιστεί στην Ευρώπη, το πέρασμά του από τον Ολυμπιακό και την κατάκτηση της κορυφής, ως το τέλος της καριέρας του. Εκτενής αναφορά γίνεται, όπως είναι φυσικό, στο έπος του 1997, όταν με ηγέτη τον Ρίβερς ο Ολυμπιακός πέτυχε το triple crown.
Διαβάστε το εξαιρετικό αφιέρωμα του Βλαντιμίρ Στάνκοβιτς στον Ντέιβιντ Ρίβερς
«David Rivers, ο άνθρωπος του τελικού
Μετά τις λαμπρές χρονιές στο Notre Dame University - όπου ήταν τέταρτος καλύτερος σκόρερ όλων των εποχών με 2.058 πόντους και δεύτερος στις ασίστ, 586 - και αφού επιλέχθηκε από τους Los Angeles Lakers στον πρώτο γύρο των ντραφτ του 1988 , όλα έδειχναν ένα υπέροχο μέλλον στο ΝΒΑ για τον David Lee Rivers, παρά το γεγονός ότι δύο χρόνια νωρίτερα είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που θα μπορούσε να βάλει τέλος, όχι μόνο στην καριέρα του, αλλά και τη ζωή του.
Έπειτα από αρκετές εγχειρήσεις, κατάφερε να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο. Το γεγονός ότι επελέγη από μια από τις καλύτερες ομάδες του NBA είχε και τα αρνητικά του: θα είχε πολύ ισχυρό ανταγωνισμό. Στη θέση που αγωνιζόταν δεν ήταν άλλος από τον Magic Johnson, πράγμα που σήμαινε ότι ο Rivers δεν θα είχε αρκετό χρόνο συμμετοχής. Αλλά κάτω από τις εντολές του Pat Riley, εξασκήθηκε δίπλα σε πολύ σπουδαίους παίκτες, όπως οι Kareem Abdul - Jabbar , James Worthy , Orlando Woolridge , AC Green, Byron Scott , Michael Cooper , Jeff Lamp και Mychal Thomspon . Τελείωσε τη σεζόν με 1,9 πόντους και 2,3 ασίστ. Έχοντας μια μικρή απογοήτευση, αποφάσισε να αλλάξει ομάδα, αλλά έμεινε στην ίδια πόλη. Υπέγραψε για τους Λος Άντζελες Κλίπερς, όπου κατάφερε να βελτιώσει τα στατιστικά του την επόμενη σεζόν, αν και όχι κατά πολύ: 4.2 πόντους και 3.0 ασίστ. Βρισκόμενος μεταξύ τραυματισμών και περίοδων ανάκαμψης, επέλεξε μια άλλη ομάδα, την Tulsa από το CBA, όπου επανέκτησε την αυτοπεποίθησή του με 16,1 πόντους και 7,6 ασίστ ανά παιχνίδι. Βελτίωσε ακόμη περισσότερο τους μέσους όρους του στην LaCrosse, μια άλλη ομάδα του CBA, με 20,3 πόντους και 11,8 ασίστ. Δεν ήταν, όμως, αυτό που ήθελε ούτε αυτό που άξιζε.
Ευρώπη: το νέο του Βασίλειο
Σε μία από τις αποφάσεις που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή κάποιου, αποδέχθηκε την προσφορά της γαλλικής Αντίμπ. Σε αυτή τη χώρα ανακάλυψε ένα άλλο είδος μπάσκετ, έναν άλλο πολιτισμό, έναν άλλο τρόπο ζωής . Προσαρμόστηκε εύκολα και γρήγορα σε αυτόν, αφού οι ικανότητές του, τον βοήθησαν γρήγορα να γίνει ηγέτης της ομάδας. Σύντομα έγινε το είδωλο των οπαδών. Στην πρώτη του σεζόν στην Ευρώπη, το 1992-1993, έχει μέσο όρο 16,9 πόντους και 6,6 ασίστ, αλλά πήγε ακόμα καλύτερα την επόμενη χρονιά . Η Αντίμπ κέρδισε το γαλλικό Πρωτάθλημα και ο ίδιος ήταν MVP με 22,4 πόντους και 7,0 ασίστ. Οι μεγάλες ομάδες της Ευρώπης, άρχισαν να σημειώνουν το όνομα David Rivers .
Η ομάδα που κινήθηκε ταχύτερα και με μια πιο ενδιαφέρουσα προσφορά ήταν η ελληνική, Ολυμπιακός Πειραιώς. Στην πρώτη του σεζόν στην Ελλάδα, κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλήματος με αξιοπρεπείς αριθμούς (13,6 πόντους, 4,3 ασίστ), αλλά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που κέρδισε την Ευρωλίγκα το 1996 ήταν ένα γεγονός που δημιούργησε την υποχρέωση για απάντηση στους «κόκκινους» . Τη σεζόν 1996-97 θα δούμε στον πάγκο τον Ντούσαν Ίβκοβιτς με ένα πολύ καλό ρόστερ, ωστόσο, η αρχή της χρονιάς δεν ξεκίνησε πάρα πολύ ελπιδοφόρα.
Στην Ευρωλίγκα, ο Ολυμπιακός ήταν στον ίδιο όμιλο με τις Φορτιτούντο, Εστουντιάντες, Τσιμπόνα, Άλμπα Βερολίνου και Σαρλερουά και τερμάτισε στην πέμπτη θέση του ομίλου με ρεκόρ 5-5. Οι «κόκκινοι» έχασαν δύο φορές από την Άλμπα και στη συνέχεια από τις Εστουντιάντες, Τσιμπόνα και Φορτιτούντο. Η ομάδα σώθηκε μόνο από το σύστημα διεξαγωγής της διοργάνωσης: και οι 24 ομάδες συνέχισαν, με τις πρώτες τρεις ομάδες σε κάθε όμιλο να διασταυρώνονται με τις τρεις τελευταίες του άλλου. Στη δεύτερη φάση, ο Ολυμπιακός πήγε καλύτερα παίζοντας εναντίον των Ολύμπια Μιλάνο, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μακάμπι Τελ Αβίβ. Κέρδισε 4 παιχνίδια και έχασε 2 με συνολικό ρεκόρ 9-7 ολοκληρώνοντας στην τρίτη θέση του ομίλου εξασφαλίζοντας τη συμμετοχή του στα πλέι-οφ, ωστόσο, ο αντίπαλός του, Παρτιζάν Βελιγραδίου, είχε το πλεονέκτημα έδρας, αφού τελείωσε δεύτερη στον όμιλό της.
Στο Βελιγράδι , παρά το μεγάλο παιχνίδι που έκανε ο Πρέντραγκ Ντρόμπνιακ (19 πόντους, 14 ριμπάουντ), ο Ολυμπιακός νίκησε με 71-81, αλλά έχασε το δεύτερο παιχνίδι στην έδρα του με60-61. Η σειρά κρίθηκε στο τρίτο παιχνίδι, για μια ακόμη φορά στη θρυλική “Hala Pionir”, που ήταν γεμάτη με πάνω από 7.000 οπαδούς. Ο Ολυμπιακός, με οδηγό τον Rivers με 21 πόντους και 5 ασίστ, κέρδισε με 69-74.
Στα προημιτελικά έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στον πρώτο διεκδικητή και υπερασπιστή του τίτλου του Πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό. Στην έδρα του, μπροστά σε 15.000 οπαδούς ο Ολυμπιακός κέρδισε με 65-57 με 12 πόντους από τον Rivers. Το πλεονέκτημα αυτό δεν ήταν πολύ μεγάλο, αλλά στο δεύτερο παιχνίδι είδαμε μια από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις που έχει κάνει ποτέ μια ομάδα σε ένα ντέρμπι αυτού του είδους: απέναντι σε 18.000 «Πράσινους» οπαδούς, ο Ολυμπιακός κέρδισε με 49-69. Ο Rivers έπαιξε για 40 λεπτά και είχε καλά νούμερα: 2/6 δίποντα , 2/2 τρίποντα και 7/7 ελεύθερες βολές για τους 17 πόντους του συν 5 ασίστ . Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στο Final Four όπου τον ακολούθησαν η Ολύμπια Λιουμπλιάνα, η Βιλερμπάν και η Μπαρτσελόνα .
Δύο ραψωδίες στη Ρώμη
Το κύριο χαρακτηριστικό των μεγάλων παικτών είναι να παίζουν καλύτερα στους σημαντικούς αγώνες. Ο David Rivers απέδειξε αυτή τη θεωρία και στη Ρώμη το 1997. Στον ημιτελικό εναντίον της Ολίμπια των Ράσο Νεστέροβιτς, Μάρκο Μίλιτς, Άριελ ΜακΝτόναλντ, Βλαντιμίρ Στεπάνια, Ρόμαν Χόρβατ, Μάρκο Τούσεκ, Γιάκα Ντανέι και τους υπόλοιπους, ο Rivers σκόραρε 28 πόντους, κάνοντας ρεκόρ στη σεζόν, για τη νίκη του Ολυμπιακού με 74 - 65. Στον άλλο ημιτελικό, η Μπαρτσελόνα νίκησε τη Βιλερμπάν με 77-70 με τον Σάσα Τζόρτζεβιτς να είναι πρώτος σκόρερ με 16 πόντους.
Ο μεγάλος τελικός διεξήχθη στις 24 Απριλίου 1997 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Ρώμης. Ήταν ο επιθυμητός τελικός μεταξύ των δύο φαβορί. Μια μάχη που επρόκειτο να σημαδευτεί από την ατομική μονομαχία μεταξύ του Τζόρτζεβιτς και του Rivers, των δύο καλύτερων γκαρντ στην Ευρώπη εκείνη την περίοδο. Στα μέσα της σεζόν , ο Τζόρτζεβιτς είχε αφήσει το Portland και πήγε στη Μπαρτσελόνα, όπου έγινε άμεσα το αστέρι και ο ηγέτης της ομάδας. Δημιούργησε ένα μεγάλο δίδυμο μαζί με τον μεγάλο Αρτούρας Καρνισόβας.
Μετά από ένα κακό ξεκίνημα στο παιχνίδι, όπου έμεινε πίσω 2-9, ο Ολυμπιακός επέστρεψε χάρη σε 10 πόντους του Rivers, ισοφαρίζοντας 18-18. Μόλις οι «κόκκινοι» πήραν προβάδισμα, δεν υπήρχε γυρισμός . Νίκησαν με 73-58 με τον Riversνα είναι ο MVP. Σημείωσε 27 πόντους, πήρε 6 ριμπάουντ, σέρβιρε 3 ασίστ και είχε 3 κλεψίματα σε 39 λεπτά. Ο Ντράγκαν Τάρλατς, ο άλλος ήρωας της ελληνικής ομάδας, είχε 11 πόντους και 14 ριμπάουντ. Από την άλλη πλευρά, ο Τζόρτζεβιτς κόλλησε στους 6 πόντους, πολύ μακριά από το 13,9 μ.ο. που είχε μέχρι εκείνο το παιχνίδι. Αυτή δεν ήταν η πρώτη μονομαχία μεταξύ των δύο γκαρντ. Το 1993-1994 στην προημιτελική φάση του Κυπέλλου Κόρατς, όταν ο Τζόρτζεβιτς ήταν στην Ολύμπια Μιλάνο, η ιταλική ομάδα κέρδισε το πρώτο παιχνίδι 98-85, αλλά η μονομαχία μεταξύ των δύο ήταν ισόπαλη με 23 πόντους για το καθένα. Στο δεύτερο παιχνίδι, η Αντίμπ κέρδισε 95-88, αλλά ο Τζόρτζεβιτς τελείωσε με 31 πόντους, ενώ ο Rivers είχε "μόνο" 20.
Δεκαέξι χρόνια μετά τη μονομαχία της Ρώμης, ο Τζόρτζεβιτς μου είπε από το Μιλάνο για τον Rivers:
«Τον ξέρω από τότε που ήταν στη Notre Dame. Ένα καλοκαίρι μια ομάδα φίλων μεταξύ των οποίων ο Γιούρι Ζντοβντς, ο Σλάβκο Κότνικ και ο Βλάντο Ντραγκουτίνοβιτς έπαιξαν εναντίον του, του Κεν Μπάρλοου, του Τιμ Κέμπτον... Τότε είχα δει ήδη αυτό που επιβεβαιώθηκε αργότερα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ: ήταν ένας σπουδαίος παίκτης. Ήταν ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος Αμερικανός γκαρντ που έπαιξε ποτέ στην Ευρώπη. Το παιχνίδι του ήταν σαν ποίηση. Είχε εκρηκτικά πόδια, γρήγορα χέρια και ιδέες, λύσεις. Είχε ταλέντο σε κάθε μέρος του σώματός του».
Ο Βασίλης Σκουντής, ο διάσημος Έλληνας δημοσιογράφο, θυμάται ότι υπήρχαν πολλές αμφιβολίες σχετικά με τη συνεισφορά Rivers, αλλά λέει ότι, μετά από τις "δύο ραψωδίες στη Ρώμη" όλα άλλαξαν. Σε 23 παιχνίδια στην Ευρώπη, ο Rivers είχε κατά μέσο όρο 37,9 λεπτά συμμετοχής. Μετά τη νίκη στη Ρώμη, ο Ολυμπιακός κατέκτησε το νταμπλ στην Ελλάδα, το πρωτάθλημα και το Κύπελλο. Ο Rivers ήταν MVP της σεζόν και ο καλύτερος παίκτης της χρονιάς σύμφωνα με τη FIBA. Ήταν 32 ετών, αλλά για τον Ίβκοβιτς ήταν ο άνθρωπος - κλειδί, η επέκταση του χεριού του στο γήπεδο. Ο Rivers ήταν «ασφάλεια ζωής» για τους προπονητές του: ένας γκαρντ που σκόραρε, τυπικό προϊόν της αμερικανικής σχολής. Τα είχε όλα: έβλεπε γήπεδο, είχε εξαιρετική τεχνική, καλό σουτ, ηγετικές ικανότητες και πάνω απ’ όλα, ταχύτητα – τόσο στη σκέψη όσο και στο σώμα του- στο γήπεδο. Στο Youtube υπάρχει ένα βίντεο στο οποίο ένα coast-to-coast σε 3 δευτερόλεπτα!
Τρόπαια στην Ιταλία και την Τουρκία
Μετά τη δόξα του Ολυμπιακού, oRivers αποδέχθηκε την προσφορά της Teamsystem Μπολόνια, η οποία προσπαθούσε να χτίσει μια μεγάλη ομάδα, προκειμένου να γίνουν Πρωταθλητές Ευρώπης. Ένας άλλος Αμερικανός ήταν ο Dominique Wilkins, ο οποίος επίσης, ήρθε από την Ελλάδα, αλλά από τον Παναθηναϊκό. Οι δύο βετεράνοι βοήθησαν την ομάδα να κερδίσει το Κύπελλο Ιταλίας στον τελικό εναντίον της Μπενετόν Τρεβίζο με 73-55. Ο Wilkins σημείωσε 21 πόντους, αλλά ο MVP ήταν ο Carlton Myers. Επόμενος προορισμός του Rivers θα είναι η Τόφας Μπούρσα της Τουρκίας, όπου σε δύο σεζόν κέρδισε δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο. Το 2000-01, ήδη 37 ετών, επέστρεψε στον Ολυμπιακό, όπου μπορούσε να σκοράρει ακόμα 10.3 πόντους και να μοιράζει 2.3 ασίστ.
Τον Μάιο του 2009, έλαβε μια τιμή που του άξιζε ιδιαίτερα στον Πειραιά. Παρέλαβε την κόκκινη φανέλα του με τον αριθμό 15 και, πάνω απ’ όλα, την αγάπη των οπαδών που δεν ξέχασαν τι έκανε για τον σύλλογο. Ο David Rivers ήταν ένας από τους καλύτερους και πιο επιτυχημένους Αμερικανούς που έπαιξαν ποτέ στην Ευρώπη . Υπήρξε πρωταθλητής και στις τέσσερις χώρες που έπαιξε και στις τρεις κέρδισε επίσης το Κύπελλο. Ήταν MVP της σεζόν στη Γαλλία και την Ελλάδα, καθώς επίσης και MVP του Final Four και δύο φορές έπαιξε στο FIBA All Star το 1997 και το 1998. Αρκετά κατορθώματα για να αναπληρώσουν μια δύσκολη καριέρα στο ΝΒΑ, όπου δεν θριάμβευσε όχι λόγω των ικανοτήτων του, αλλά γιατί βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή».
Πηγή: euroleague.com
