Ο πολυνίκης προπονητής της Euroleague αποτελεί, αναμφισβήτητα σημείο αναφοράς της διοργάνωσης και, μαζί με τους παίκτες των τεσσάρων ομάδων που θα δώσουν τη μάχη στο παρκέ, είναι εκείνος που κλέβει τα φώτα στην άκρη των πάγκων. Την Παρασκευή, απέναντι στην... συμπατριώτισσα Αναντολού Εφές θα επιχειρήσει να δείξει ξανά ποιος είναι το... αφεντικό στις τελικές φάσεις της διοργάνωσης και να οδηγήσει την Φενερμπαχτσέ σε έναν ακόμα τελικό, όπου ευελπιστεί να διεκδικήσει το δεύτερο τρόπαιο της ιστορίας της, έπειτα από εκείνο που κατέκτησε το 2017 στην Πόλη απέναντι στον Ολυμπιακό.
Το agapotobasket.gr θυμάται την πορεία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς από το 1992 και το Final Four της Κωνσταντινούπολης μέχρι και το περσινό του Βελιγραδίου, ξετυλίγοντας το «κουβάρι» των επιτυχιών του κορυφαίου προπονητή της Ευρώπης.
Final Four χωρίς τον Ομπράντοβιτς είναι μια έννοια σχεδόν αδιανόητη στην ιστορία της Ευρωλίγκας και ο πολυνίκης προπονητής φρόντισε και φέτος να δώσει διαφορετικό «χρώμα» με την παρουσία του και μόνο στην τελική φάση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Ο «Ζοτς» επιστρεφει σε ένα ακόμα Final Four με την Φενερμπαχτσέ, έχοντας όπως πάντα έναν και μόνο σκοπό: να οδηγήσει την ομάδα του στην κορυφή της Ευρώπης, αλλάζοντας τις ισορροπίες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και, βεβαίως, ο ίδιος να «φορέσει» ένα ακόμα δαχτυλίδι Πρωταθλητή Ευρώπης, το δέκατο συνολικά με πέμπτη διαφορετική ομάδα και μαζί το δεύτερο για το τουρκικό μπάσκετ.
Ο Ομπράντοβιτς έχει καταφέρει τόσα πολλά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ που πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος άλλος να πετύχει. Όπου έχει δουλέψει ο Σέρβος τεχνικός έχει αφήσει έργο πίσω του και πάνω στα δικά του «ίχνη» έχουν βαδίσει πολλοί «διάδοχοί» του, χωρίς, ωστόσο, κανένας να δείξει δείγματα ότι μπορεί να τον πλησιάσει.
Αν, μάλιστα, αναλογιστεί κανείς ότι πέταξε το κοντό σορτσάκι του παίκτη και φόρεσε το κουστούμι του προπονητή μέσα σε μια… νύχτα, ο «μύθος» που έχει δημιουργήσει γύρω του είναι κάτι το ασύλληπτο.
1988: Το ένα και μοναδικό σαν παίκτης
Το 1988 η FIBA επαναφέρει το θεσμό των Final Four και η Γάνδη είναι ο πρώτος τόπος τέλεσης αυτού του σημαντικού ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τότε συμμετέχει σαν παίκτης, αφού είναι μέλος της Παρτιζάν Βελιγραδίου, όμως, δεν καταφέρνει να στεφτεί Πρωταθλητής Ευρώπης, αφού η Τρέισερ Μιλάνο ήταν αυτή που πανηγύρισε τον τίτλο. Αυτό που δεν έγινε τότε, συνέβη λίγα χρόνια αργότερα από άλλο πόστο, αυτό του προπονητή και, μάλιστα, με εντυπωσιακό τρόπο που έμεινε στην ιστορία.
1992: Το πρώτο… «αίμα»
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς «σκότωσε» τον παίκτη μέσα του όταν ο τότε πρόεδρος της Παρτιζάν και παλιά δόξα του Γιουγκοσλαβικού μπάσκετ Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς του προσφέρει τη θέση του πρώτου προπονητή στην ομάδα του Βελιγραδίου. Ο Ομπράντοβιτς δεν αρνείται, αναλαμβάνει το ρίσκο και βγάζει την αθλητική περιβολή για να φορέσει κοστούμι και γραβάτα. Αυτή ήταν και η κίνηση που άλλαξε όλη την αθλητική του διαδρομή και μαζί ολόκληρο το ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Ο Ομπράντοβιτς κατάφερε και στελέχωσε μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας που μετά βίας ξεπερνούσε τα 21 έτη και με κινητήριους μοχλούς εκείνης της μηχανής τους Ρέμπρατσα, Ντανίλοβιτς , Κοπρίβιτσα, Λόντσαρ και φυσικά τον ηγέτη και πριν από λίγα χρόνια επίσης προπονητή του Παναθηναϊκού, Σάσα Τζόρτζεβιτς, ξεκινά την ευρωπαϊκή περιπλάνηση στα παρκέ των γηπέδων.
Έχοντας σε εκείνα τα πρώτα βήματα πάντα στο πλευρό του την τεράστια προσωπικότητα του Άτσα Νίκολιτς, ο «Ζοτς» δείχνει πείσμα και θέτει από την αρχή στόχο την πρόκριση αρχικά στο Final Four. Το πολυπόθητο εισιτήριο για την Κωνσταντινούπολη, σφραγίστηκε μετά από μια επική προημιτελική σειρά με αντίπαλο την Κνόρ Μπολόνια του Έτορε Μεσίνα. Η Παρτιζάν, αν και είχε μειονέκτημα έδρας, κατάφερε και προκρίθηκε με τον Ομπράντοβιτς να σημειώνει την πρώτη από τις πολλές επιτυχίες εναντίον του πολυνίκη Ιταλού προπονητή.
Στο Final Four πάει χωρίς άγχος αφού τα προγνωστικά την δίνουν αουτσάιντερ. Στον ημιτελικό «καθαρίζει» εύκολα την Ολίμπια Μιλάνο του Μάικ Ντ' Αντόνι με 82-75 και παίρνει την πρόκριση για τον τελικό όπου θα αντιμετώπιζε την Μπανταλόνα του Λόλο Σάινθ και των αστέρων όπως οι Πρίσλεϊ, Τόμπσον, Βιγιακάμπα και οι αδερφοι Γιοφρέσα. Η Μπανταλόνα ήταν το απόλυτο φαβορί, η Παρτιζάν, όμως, ήταν αποφασισμένη για όλα και, δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, γίνεται το θαύμα… ο Ντραγκουτίνοβιτς πετάει την μπάλα στον Τζόρτζεβιτς, που με ένα απίστευτο τρίποντο, που έμεινε ως ένα από τα σπουδαιότερα σουτ της ιστορίας - πολλά χρόνια πριν το περίφημο "πεταχτάρι" του Πρίντεζη - και κάνει το 71-70 δίνοντας τη νίκη και το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Παρτιζάν. Το πρώτο «δαχτυλίδι» του Ομπράντοβιτς ήταν γεγονός και εκείνη τη στιγμή κανένας δεν γνώριζε πως ο «μύθος» έβαζε τα θεμέλια για να κατακτήσει την Ευρώπη.
1994: Το δεύτερο τρόπαιο και το πρώτο... αντάμωμα με τον Ολυμπιακό
Η Μπανταλόνα του προσφέρει «γη και ύδωρ» και ο Σέρβος δεν αρνείται και αναλαμβάνει την ομάδα της Καταλονίας για την οδηγήσει εκεί που ο ίδιος και τα «μωρά» της Παρτιζάν της το στέρησαν: στην κορυφή της Ευρώπης.
Στη Ισπανία βρίσκει μια καλή και δουλεμένη ομάδα από την οποία, όμως, έλειπε η «φλόγα» του πάθους, κάτι που ανέλαβε να αλλάξει και το πέτυχε με τον εμφατικότερο τρόπο. Ο Ομπράντοβιτς κατάφερε και «πάντρεψε» το ταμπεραμέντο των Ισπανών με την μπασκετική εξυπνάδα και οξυδέρκεια των Σέρβων και τα αποτελέσματα φάνηκαν λίγους μήνες αργότερα.
Η Μπανταλόνα προκρίνεται στο Final Four έστω και αν χρειάστηκε να απεργήσουν οι παίκτες της Ρεάλ στον προημιτελικό και ο Ομπράντοβιτς δίνει ραντεβού με το δεύτερο δαχτυλίδι.
Ο ημιτελικός ήταν εύκολη υπόθεση για την Μπανταλόνα, κάτι που πιστοποιεί και το τελικό 79-65 επί της Μπαρτσελόνα και η ομάδα του Ομπράντοβιτς είναι παρούσα σε έναν ακόμα ευρωπαϊκό τελικό.
Εκεί, βρίσκει απέναντι της τον Ολυμπιακό που είχε επικρατήσει του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και ήθελε να φέρει την πρώτη κούπα στην Ελλάδα. Ο αγώνας ήταν σκληρός με τον Ολυμπιακό να είναι μπροστά σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης. Το αλήστου μνήμης επιθετικό black-out, όμως, των «ερυθρόλευκων» στα τελευταία λεπτά είναι αρκετό για την Μπανταλόνα. Οι Ισπανοί επικρατούν με 59-57 - εκείνο το τρίποντο του Κορνήλιους Τόμπσον ακόμα στοιχειώνει τους «ερυθρόλευκους» οπαδούς - και πανηγυρίζουν το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης.
Ο Ομπράντοβιτς είχε κάνει πάλι το θαύμα του. Ο τρόπος δε που κατέκτησε τα δυο ευρωπαϊκά τρόπαια, έκανε πολλούς δημοσιογράφους να τον αποκαλέσουν «Γκαστόνε» υπονοώντας ότι κατακτούσε τα τρόπαια με τύχη. Προσωνύμιο που, φυσικά, αρνιόταν ο «Ζότς» και φρόντισε τα επόμενα χρόνια να κάνει όλους να καταπιούν τη… γλώσσα τους.
Το «three peat» και η δεύτερη... μαχαιριά στον Πειραιά
Το 1994 η Ρεάλ τον κάνει δικό της με ένα και μόνο σκοπό: να κάνει μετά από αρκετά χρόνια την ομάδα ξανά «Βασίλισσα». Ο Ομπράντοβιτς αναλαμβάνει την ομάδα και με παίκτες όπως ο Λάσο, ο Αρλάουκας και, φυσικά, ο τεράστιος Άρβιντας Σαμπόνις, ρίχνεται στην μάχη. Το Final Four του 1995 γινόταν στην Ισπανία και τη Σαραγόσα και αποτελούσε μια πολύ καλή ευκαιρία για τη Ρεάλ να κατακτήσει το τρόπαιο.
Πράγματι, η ομάδα του τα κατάφερε και προκρίθηκε στο μεγάλο ραντεβού των «4» και, αφού στον ημιτελικό κερδίζει εύκολα την Λιμόζ με 62-49 ετοιμάζεται για τον τελικό, εκεί οπού ο «Ζοτς» θα αντιμετωπίσει ξανά τον μεγάλο του αντίπαλο εκείνη την εποχή στους ευρωπαϊκούς πάγκους, τον Γιάννη Ιωαννίδη και τον Ολυμπιακό, τον οποίο είχε πληγώσει την προηγούμενη χρονιά, «εγκαινιάζοντας» μια σχέση… πάθους για τις επόμενες σχεδόν δύο δεκαετίες. Αυτή τη φορά η αναμέτρηση δεν είχε το χαρακτήρα «θρίλερ». Η Ρεάλ επικρατεί εύκολα με 73-61 και ο Ομπράντοβιτς κατακτά τον τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο της καριέρας του.
Η πρώτη... αποτυχία
Το 1996, η Ρεάλ είναι ξανά στο Final Four. Ο Ομπράντοβιτς γνωρίζει ότι το έργο δεν είναι εύκολο, αφού από τη «Βασίλισσα» λείπει ο Σαμπόνις που είχε πάρει τον δρόμο της δόξας για το ΝΒΑ. Η ομάδα χάνει στον ημιτελικό από την Μπαρτσελόνα και ο «Ζοτς» καλείται να κοουτσάρει στον μικρό τελικό, κάτι κυριολεκτικά πρωτόγνωρο για τον ίδιο. Στον τελικό της παρηγοριάς, η Ρεάλ χάνει και από την ΤΣΣΚΑ με 74-73 και ο Ομπράντοβιτς μετά από τρία επιτυχημένα Final Four αρκείται στην 4η θέση.
Δεν τα κατάφερε με την Μπενετόν
Το καλοκαίρι του 1997 φεύγει από την Ρεάλ και πηγαίνει στην Ιταλία οπού διαδέχεται τον Μαικ Ντ’ Αντόνι στην τεχνική ηγεσία της Μπενετόν Τρεβίζο. Στην ομάδα βρίσκει τον Ζέλικο Ρέμπρατσα, τον οποίο αργότερα θα έχει στη διάθεσή του στον Παναθηναϊκό και βάζει στόχο για ένα ακόμα ευρωπαϊκό. Στο Final Four, όμως, δεν τα καταφέρνει. Η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη φράζει το δρόμο προς έναν ακόμα τελικό και έτσι ο Ομπράντοβιτς αρκείται στο χάλκινο μετάλλιο και στην τρίτη θέση. Το τρόπαιο του Πρωταθλητή Ευρώπης παρέμεινε «στοιχειωμένο» και για τον «ξανθό», αφού η ΑΕΚ δεν τα κατάφερε στον τελικό απέναντι στην Κίντερ Μπολόνια, από την οποία γνώρισε την ήττα με 58-44.
1999: Η συνάντηση που άλλαξε την ιστορία
Στη Μπενετόν μένει ακόμα ένα χρόνο και το καλοκαίρι του 1999 ο Παύλος Γιαννακόπουλος που τον θέλει διακαώς στον Παναθηναϊκό τον πείθει να μετακομίσει στην Αθήνα. Τότε ήταν που ξεκίνησε μια σχέση ζωής, που κράτησε μέχρι και το καλοκαίρι του 2012 και οδήγησε τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή της Ευρώπης όχι μία, αλλά συνολικά πέντε φορές, καθιστώντας το «τριφύλλι» την κορυφαία ομάδα της τελευταίας 20ετίας.
Στο πλευρό του ο «Ζοτς» έχει τον – μετέπειτα κουμπάρο του και νυν προπονητή της ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Πρωταθλητή Ευρώπης το 2016 - Δημήτρη Ιτούδη και μαζί αρχίζουν να χτίζουν τον Παναθηναϊκό της επόμενης χιλιετίας.
2000: Το πρώτο με το «τριφύλλι»
Ο «Ζοτς» με το «καλημέρα» δεν κρύφτηκε. «Πάμε για το ευρωπαϊκό», είπε και τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν του χάλασε χατίρι, έφερε στην ομάδα αυτούς που ήθελε ο Σέρβος, ενώ κράτησε και τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Ο Ομπράντοβιτς ξεκινά την προετοιμασία και μερικούς μήνες αργότερα ο Παναθηναϊκός είναι Πρωταθλητής Ευρώπης.
Στο Final Four της Θεσσαλονίκης οι «πράσινοι» δεν έχουν αντίπαλο. Αρχικά «ξεμπερδεύουν» με το εμπόδιο της μοναδικής τουρκικής ομάδας μέχρι την παρουσία του στην Φενερμπαχτσέ, Εφές Πίλσεν (81-71) στον ημιτελικό και προκρίνονται στον μεγάλο τελικό της διοργάνωσης. Απέναντι του έχει τον πολύ καλό του φίλο Πίνι Γκέρσον, αλλά η φιλία… φιλία και η κούπα… κούπα και, ως γνωστόν, ο Σέρβος, δεν δίνει του... αγγέλου του νερό! Ο Παναθηναϊκός επικρατεί με 72-67, ράβει το δεύτερο «αστέρι» στη φανέλα του και ο Ομπράντοβιτς κάνει τέσσερις τους τίτλους του.
2001: Ξανά στον τελικό.
Η επόμενη χρονιά είναι περίεργη για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, έχοντας αφήσει πληγές ορισμένες από τις οποίες παραμένουν ανοικτές μέχρι και σήμερα. Το ρήγμα που δημιουργήθηκε μεταξύ της Ευρωλίγκας και της FIBA είχε ως αποτέλεσμα την ύπαρξη δυο ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων ταυτόχρονα, της Σουπρολίγκα της FIBA και της Ευρωλίγκας.
Ο Παναθηναϊκός συμμετέχει στην πρώτη διοργάνωση, υποστηρίζοντας έτσι τη FIBA και φτάνει εύκολα μέχρι το Final Four, όπου προκρίνεται στον τελικό. Εκεί, βρίσκει απέναντι του ξανά την Μακάμπι. Αυτή τη φορά, οι ρόλοι αντιστρέφονται και η «ομάδα του λαού» είναι νικήτρια με 81-67 και Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Ομπράντοβιτς πεισμώνει από την αποτυχία και βάζει στόχο το επόμενο Final Four
Το «έπος» της Μπολόνια.
Η επόμενη χρονιά βρίσκει την Ευρώπη και πάλι ενωμένη και τον Παναθηναϊκό να συμμετέχει κανονικά στην Ευρωλίγκα. Οι «πράσινοι» φτάνουν με σχετική άνεση μέχρι το επικότερο Final Four της ιστορίας του στην Μπολόνια και ετοιμάζονται για δυο μάχες.
Ο Ομπράντοβιτς σαν καλός «στρατηγός» προετοιμάζει και καταστρώνει τα πλανά του, γνωρίζει ότι η ομάδα του δεν είναι φαβορί, αλλά αυτό ουδόλως τον απασχολεί, αφού έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητες του και στις μπασκετικές δυνατότητες των παικτών του.
Στον ημιτελικό καθαρίζει εύκολα την Μακάμπι με 83-75 με ρεσιτάλ του Ντέγιαν Μποντιρόγκα και στον τελικό αντιμετωπίζει τη γηπεδούχο και απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης Κίντερ των Μανού Τζινόμπιλι, Ματίας Σμόντις, Αντουάν Ριγκοντό, Σάνι Μπετσίροβιτς, Ντέηβιντ Άντερσεν, Αντόνιο Γκρέιντζερ και Ρασάντ Γκρίφιθ. Στον πάγκο οι Ιταλοί έχουν τον Μεσίνα που θέλει να πάρει «εκδίκηση» από τον Ομπράντοβιτς για το χαμένο τελικό δέκα χρόνια νωρίτερα. Ο «Ζοτς», όμως, στο καλύτερο προπονητικό ρεσιτάλ της καριέρας του, δένει «κόμπο» τον Ιταλό και δεν του επιτρέπει να χαρεί.
Το τελικό 89-83 υπέρ του Παναθηναϊκού ήταν η απάντηση του Ομπράντοβιτς σε όσους εξακολουθούσαν να χρεώνουν στην τύχη τις επιτυχίες του. Το τέχνασμα με τον Μποντιρόγκα που ήταν «άσσος» στην επίθεση και «τεσσάρι» στην άμυνα αποτελεί κομμάτι της προπονητικής διδασκαλίας ακόμα και σήμερα.
2005: Ξανά σε ένα Final Four
Το 2005 ο Παναθηναϊκός συμμετέχει στο μεγάλο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ στην Μόσχα. Οι «πράσινοι» δεν είναι φαβορί και ο Σέρβος τεχνικός το ξέρει, αλλά πηγαίνει αποφασισμένος να παλέψει με τις πιθανότητες. Στον ημιτελικό, ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 και πανίσχυρη εκείνη την εποχή Μακάμπι. Οι Ισραηλινοί είναι καλύτεροι και επικρατούν με 91-82 και οι «πράσινοι» αρκούνται στον μικρό τελικό. Εκεί ο Ομπράντοβιτς αντιμετωπίζει τον μέντορα του, Ντούσαν Ίβκοβιτς, που ήταν προπονητής της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η ελληνική ομάδα επικρατεί με 94-91 στην παράταση και ο «Ζοτς» κρεμάει ακόμα ένα μετάλλιο στο στήθος του.
2007: Εδώ είναι ΟΑΚΑ
Το 2007 ο Παναθηναϊκός θέλει όσο τίποτα άλλο το τρόπαιο. Το Final Four γίνεται στην έδρα του και έχει όλα τα εχέγγυα για να το πετύχει. Δυνατή ομάδα, καταπληκτικό τεχνικό επιτελείο και ισχυρή διοίκηση. Οι «πράσινοι» φτάνουν εύκολα στο Final Four και στον ημιτελικό αντιμετωπίζουν την Ταού Κεράμικα. Ο «Ζοτς» καθαρίζει εύκολα με την τακτική του τους Ισπανούς με 67-53 και ο Παναθηναϊκός παίρνει θέση ξανά σε έναν τελικό. Αυτή τη φόρα απέναντι του έχει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2006, των Θοδωρή Παπαλουκά, Τζέι Αρ Χόλντεν, Ματίας Σμόντις, και Τράγιαν Λάνγκντον που καθοδηγείται από τον ‘Ετορε Μεσίνα. Ο Ιταλός τεχνικός ονειρεύεται την δική του προπονητική εξιλέωση και θέλει όσο τίποτα άλλο να κατακτήσει η ομάδα του το τρόπαιο. Ο Ομπράντοβιτς, όμως, δεν του το επιτρέπει. Ο Σέρβος τεχνικός είναι άψογος στο κοουτσάρισμα και το τέλος ενός εκ των πιο θεαματικών τελικών στην ιστορία της διοργάνωσης βρίσκει τον Παναθηναϊκό θριαμβευτή με 93-91, τον Ομπράντοβιτς κατακτά ένα ακόμα τρόπαιο και τον Μεσίνα να επιστρέφει άπραγος μετά από μια ακόμα «μονομαχία» με τον «Ζότς.
2009: Νικητής κατόπιν... «εμφυλίου»
Εκείνη τη χρόνια ο Παναθηναϊκός έχει ένα ρόστερ που... ζάλιζε. Όχι, όμως, και τον Ομπράντοβιτς. Ο τεχνικός του «τριφυλλιού» καταφέρνει να μετατρέψει μια ομάδα αστεριών σε ένα μαχητικό σύνολο που παλεύει μέχρι τέλους όλα τα παιχνίδια. Ο Παναθηναϊκός φτάνει στο Final Four και εκεί ο Ομπράντοβιτς βρίσκει στον απέναντι πάγκο τον Παναγιώτη Γιαννάκη που είχε αναλάβει head coach του Ολυμπιακού, οδηγώντας τον στην τελική φάση της διοργάνωσης έπειτα από δέκα ολόκληρα χρόνια.
Ο ημιτελικός είναι δραματικός και βρίσκει τον Παναθηναϊκό νικητή με 84-82 και όλοι πλέον προετοιμαζόταν για τον τελικό. Στο μεγάλο ραντεβού εκείνης της χρονιάς ο Παναθηναϊκός συναντά την… αγαπημένη του ΤΣΣΚΑ Μόσχας και για μια ακόμα φορά είναι εκείνος που στο τέλος πανηγυρίζει. Οι «πράσινοι» επικρατούν με 73-71 και ο Μεσίνα για ακόμα μια φορά θα δει τον μεγάλο του αντίπαλο θριαμβευτή.
2011: Η τελευταία κούπα
Το καλοκαίρι του 2010 ο Ομπράντοβιτς ανανεώνει για τελευταία, όπως αποδείχτηκε, φορά το συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό και αμέσως οριοθετεί τον στόχο. «Πάμε για το ευρωπαϊκό», είπε και ξεκίνησε την προετοιμασία. Στην πορεία για το Final Four, ο Παναθηναϊκός καλείται να ξεπεράσει το εμπόδιο της Μπαρτσελόνα στα play off και, μάλιστα, με μειονέκτημα έδρας. Ο Ομπράντοβιτς διαβάζει εξαιρετικά τον τρόπο που αγωνίζεται η ισπανική ομάδα, φεύγει τρεις φορές νικητής από τη σειρά και είναι εκείνος που οδηγεί αντί του Τσάβι Πασκουάλ την ομάδα του στο Final Four της Βαρκελώνης.
Εκεί τα πράγματα αποδείχθηκαν πολύ εύκολα για την «μπαρουτοκαπνισμένη» ελληνική ομάδα. Αρχικά, ο Παναθηναϊκός επικρατεί της Σιένα και εν συνεχεία στο μεγάλο τελικό «καθαρίζει» και το εμπόδιο της Μακάμπι. Ο Παναθηναϊκός γίνεται για έκτη φορά Πρωταθλητής Ευρώπης και οι τίτλοι του Ομπράντοβιτς γίνονται οκτώ.
2012: Το τελευταίο «πράσινο» Final Four
Η Κωνσταντινούπολη φιλοξενεί τη μεγάλη γιορτή του μπάσκετ και ο Παναθηναϊκός είναι και πάλι εκεί. Στον ημιτελικό το «τριφύλλι» κάνει μεγάλο παιχνίδι απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας των Κιριλένκο, Σβεντ, Σισκάουσκας, Τεόντοσιτς, Κρστιτς, Κριάπα κλπ, αλλά τελικά χάνει με 66-64. Στο μικρό τελικό οι «πράσινοι» χάνουν και από τη Μπαρτσελόνα με 74-69, και ο Ομπράντοβιτς φεύγει για δεύτερη φόρα στην καριέρα του από Final Four χωρίς ένα μετάλλιο στο στήθος του. Παρ’ όλα αυτά, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας εξακολουθεί να βλέπει… εφιάλτες από τις ελληνικές ομάδες, καθώς ο Ολυμπιακός ήταν εκείνος που έκανε τη μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία των τελικών της διοργάνωσης και με το buzzer beater του Γιώργου Πρίντεζη, κατέκτησε το τρόπαιο.
2015: Το πρώτο με τη Φενέρ
Το καλοκαίρι του 2012 ο Ομπράντοβιτς αποχαιρετά την Αθήνα και έπειτα από έναν χρόνο ξεκούρασης και περισυλλογής, μετακομίζει στην Κωνσταντινούπολη, αποδεχόμενος την άκρως δελεαστική τόσο οικονομικά όσο και επαγγελματικά πρόταση της - τότε - Φενερμπαχτσέ/Ούλκερ, φιλοδοξώντας να την κάνει την πρώτη τουρκική ομάδα που θα κατακτήσει το τρόπαιο. Το ξεκίνημά του δεν ήταν καλό, καθώς την πρώτη χρονιά αποτυγχάνει να φτάσει στον στόχο του, αφού δεν καταφέρνει καν να προκριθεί στα play off.
Την σεζόν, 2014-15, ωστόσο, ο στόχος επιτυγχάνεται και η τουρκική ομάδα περνάει στο Final Four, εκεί όπου στον ημιτελικό θα βρει μπροστά της την μετέπειτα Πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ρεάλ Μαδρίτης.
Η Φενερμπαχτσέ/Ούλκερ γνωρίζει την ήττα με 96-87 και στον μικρό τελικό θα ηττηθεί και πάλι, αυτή τη φορά με 80-86 από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας που ακόμα ψαχνόταν να καταλάβει πως έγινε και αποκλείστηκε στον ημιτελικό από τον Ολυμπιακό με έναν ακόμα απίθανο τρόπο.
2016: Το «αχ» και ο... εκδικητής Κριάπα!
Κι αν την προηγούμενη χρονιά, η Φενερμπαχτσέ δεν τα κατάφερε στην πρώτη της συμμετοχή σε Final Four, την δεύτερη στο Βερολίνο έχει να θυμάται ότι έφτασε μια... ανάσα από την κατάκτηση του τροπαίου. Η τουρκική ομάδα ξεπέρασε το εμπόδιο της Λαμποράλ Κούτσα των Γιάννη Μπουρούση και Μάικ Τζέημς με 88-77 και προκρίνεται στον τελικό, όπου εκεί ο Ομπράντοβιτς θα βρεθεί απέναντι στον κουμπάρο και συνοδοιπόρο του, Δημήτρη Ιτούδη. Στον τελικό οι δυο ομάδες εμφανίζουν δυο διαφορετικά πρόσωπα, με τη μεν ΤΣΣΚΑ να κυριαρχεί στο πρώτο ημίχρονο παίρνοντας διαφορά ακόμα και 23 πόντων, όμως, στο δεύτερο, η ομάδα του Ομπράντοβιτς ανέτρεψε τα δεδομένα, πέρασε μπροστά και διεκδικούσε το τρόπαιο, αλλά ο Βίκτορ Κριάπα με εντυπωσιακό καλάθι σε νεκρό χρόνο ισοφάρισε για την ρωσική ομάδα και έστειλε το παιχνίδι στην παράταση. Εκεί, η «αρκούδα» επικράτησε με 96-101 και η συνέχει γνωστή: η ΤΣΣΚΑ επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης, ο Δημήτρης Ιτούδης έγινε ο δεύτερος Έλληνας προπονητής που κατέκτησε το τρόπαιο και ο Ομπράντοβιτς του κράτησε μούτρα στη λήξη της αναμέτρησης, μη αποδεχόμενος την ήττα του.
2017: Το «πρώτο» της Φενερμπαχτσέ
Ό,τι δεν κατάφερε τα δυο προηγούμενα χρόνια, ο Ομπράντοβιτς κατάφερε να το πετύχει το 2017 σε ένα Final Four που πραγματοποιήθηκε στο... φλεγόμενο «Σινάν Ερντέν», απέναντι και πάλι στον ολυμπιακό, που τρύπησε για μια ακόμα φορά το ταβάνι του, παίρνοντας ξανά με επικό τρόπο την πρόκριση από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, σε μια μπασκετική... σχέση που πλέον έχει αγγίξει τα όρια του μύθου. Με τον Κώστα Σλούκα να φορά τη φανέλα της τουρκικής ομάδας και με τους Μπογκντάνοβιτς, Βέσελι, Γιούντο να τρομοκρατούν την Ευρώπη, προκρίθηκε εύκολα με νίκη στον ημιτελικό επί της Ρεάλ Μαδρίτης με 84-75 και κατέκτησε το τρόπαιο ακόμα πιο εύκολα, επικρατώντας στον τελικό του Ολυμπιακού με 80-64. Όπως ήταν αναμενόμενο, η κατάκτηση πανηγυρίστηκε έξαλλα από τους χιλιάδες Τούρκους που έκαναν το γήπεδο... κολαστήριο, σηματοδοτώντας την είσοδο της Φενερμπαχτσέ στην ελίτ των ευρωπαϊκών ομάδων της νέας εποχής, με τον Ομπράντοβιτς να φτάνει τις 9 κατακτήσεις τροπαίων και να απολαμβάνει με διαφορά από τους υπόλοιπους τον... θρόνο του κορυφαίου προπονητή στην ιστορία της Ευρώπης.
2018: Υπόκλιση στην μεγάλη Ρεάλ
Το Final Four του Βελιγραδίου ήταν μια ακόμα αποτύπωση της εικόνας της Euroleague τα τελευταία χρόνια. Φενερμπαχτσέ, Ρεάλ Μαδρίτης και ΤΣΣΚΑ είχαν... καπαρώσει τις τρεις θέσεις της τελικής φάσης από νωρίς, με την Ζαλγκίρις Κάουνας, του για πολλούς "διάδοχο" του Ομπράντοβιτς, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να συμπληρώνει το καρέ. Στον ημιτελικό, ωστόσο, ο δάσκαλος επικράτησε κατά κράτος του μαθητή και η τουρκική ομάδα νίκησε με 76-67, παίρνοντας την πρόκριση για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στον τελικό. Εκεί, βρήκε απέναντί της την... υπερηχητική Ρεάλ Μαδρίτης του "σεληνιασμένου" Λούκα Ντόντσιτς και σε μια μπασκετική ραψωδία, οι ισπανοί, που νωρίτερα είχαν αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στα play off και πήραν την πρόκριση για τον τελικό επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, στέφθηκαν Πρωταθλητές Ευρώπης με 85-80, στερώντας από τον "Ζοτς" την ευκαιρία να κατακτήσει το 10ο τρόπαιο της καριέρας του.
Το ερώτημα πλέον που μένει είναι ένα και μόνο: Θα καταφέρει να οδηγήσει τη Φενερμπαχτσέ στην κορυφή της Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία της; Θα φορέσει στο δάχτυλό του το δέκατο συνολικά «δαχτυλίδι» της καριέρας του; Ή μήπως η Αναντολού Εφές θα κάνει τη ζημιά στον ημιτελικό; Θα καταφέρει η Ρεάλ να κάνει το back-toback ή ο Δημήτρης Ιτούδης θα γίνει ο πρώτος Έλληνας προπονητής με δυο κατακτήσεις τροπαίων; Δεν απομένουν παρά μερικές ώρες για να το μάθουμε…
Φωτό: euroleague.net
