Ο αναγνώστης, Γιώργος Μαγουλάς, θυμάται το αντίο της μεγάλης αρχηγού της Εθνικής Ομάδας, Εβίνα Μάλτση και γράφει για τα συναισθήματα του ένα χρόνο μετά.
*Αν θέλετε και εσείς να γράψετε στο blog του agapotobasket.gr και να δείτε τα κείμενά σας δημοσιευμένα, μπορείτε να τα αποστείλετε στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
και να μπείτε στη μεγάλη ομάδα μας".
Γράφει ο Γιώργος Μαγουλάς
«Οι αναμνήσεις μας υπενθυμίζουν διάφορες καταστάσεις που έχουμε βιώσει σε στιγμές στην ζωή μας. Άλλες μας κάνουν και χαμογελάμε άλλες μας θλίβουν και άλλες τις θυμόμαστε με νοσταλγία. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που επανέρχεται στον νου μας ανάμνηση θαρρείς λες και ήταν η αρχή για κάτι νέο κάτι ενθαρρυντικό;
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνη την ημέρα που η κορυφαία Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια Εβίνα Μάλτση είπε το αντίο στην αγαπημένη της Εθνική ομάδα. Σε αυτή που έδωσε όλη της την ψυχή. Σαν σήμερα λοιπόν έβαλε τέλος σε μία πλούσια καριέρα με το εθνόσημο όντας κορυφαία σκόρερ που αποτυπώνεται σε 3215 πόντους και 214 συμμετοχές. Θα το επιβεβαίωνε και επίσημα λίγες μέρες αργότερα στο τουρνουά Ακρόπολις όπου και βραβεύτηκε από την ΕΟΚ για την προσφορά της καθώς και από τον αρχηγό της Εθνικής ομάδας ανδρών Γιάννη Μπουρούση.
Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα στους αστέρες των εθνικών ομάδων της Ελλάδας, Σερβίας, Ιταλίας και Τουρκίας. Υπήρχαν όμως και βλέμματα που ήταν καρφωμένα στην φυσούνα. Από εκεί που βγαίνουν τρέχοντας οι αρχηγοί των ομάδων. Νόμιζες πως θα βγει τρέχοντας με το μαλλί πιασμένο και με το αγαπημένο της 9 στην πλάτη δίνοντας το έναυσμα για μια ακόμη μάχη για την Ελλάδα. Εκεί που έδινε ότι είχε και δεν είχε, που έτρεχε, που ενθάρρυνε, που χειροκροτούσε μία προσπάθεια, που έβλεπες το βλέμμα της στον αγώνα με απόλυτη προσήλωση και το μάτι να γυαλίζει. Ίσως ένα από τα χαρακτηριστικά της που την καθιέρωσαν. Βγήκε όμως στο κέντρο του ΟΑΚΑ ντυμένη με πολιτικά. Τα λόγια όπως όταν αγωνιζόταν λίγα μα σημαντικά. Θυμάμαι ένα γήπεδο σε standing ovation και πολλοί να λένε ο θηλυκός Γκάλης. Όχι. Είναι η Εβίνα Μάλτση το δικό της όνομα, η δική της παρακαταθήκη, τα δικά της επιτεύγματα. Γιατί δεν λέγεται η αρσενική Μάλτση; Δεν πρέπει να συγκρίνονται μα να μνημονεύονται και οι δύο όντας οι κορυφαίοι!
Εκείνη την ημέρα νόμιζα πως αυτό ήταν και πώς ο καθένας παίρνει τον δρόμο του. Ευτυχώς όμως που εκείνη η μέρα ήταν μία άνω τελεία για την αρχή μιας άλλης εποχής συνυφασμένης πάντα με τον αθλητισμό και δη με το μπάσκετ..
Εβίνα Μάλτση εις το επανιδείν..
Υ.Γ. Σ ευχαριστούμε πολύ για την προσφορά σου. »
