Η Πηνελόπη Παυλοπούλου γράφει στο agapotobasket.gr για το πως βίωσε την αναπάντεχη "επίσκεψη" από τον κορονοϊό, που την κράτησε μακριά από τους αγώνες της Εθνικής Γυναικών, την προτεραιότητα που έχει η υγεία αλλά και την επιστροφή στις προπονήσεις  και την αναμονή του πρώτου της αγώνα στο πρωτάθλημα Ρουμανίας.

«Τέλος καλό, όλα καλά με την περιπέτειά μου... Η αλήθεια είναι πως δεν το πίστευα όταν έμαθα πως ήμουν θετική. Βρισκόμουν στο δωμάτιο του ξενοδοχείου λίγο πριν φύγω για προπόνηση με την Εθνική ομάδα, τακτοποιώντας τα τελευταία πράγματα στην τσάντα μου. Το τηλέφωνο χτύπησε, ήταν η μάνατζερ της ομάδας Σοφία Κλιγκοπούλου και μου είπε "Πού είσαι; Ανεβαίνω". Γιατί να μην την δω σε 5 λεπτά που θα κατέβαινα ούτως ή άλλως για να φύγουμε όλοι μαζί; Είχα ήδη αρχίσει να υποψιάζομαι τι θα επακολουθούσε.

Η στεναχώρια μου απερίγραπτη... Κυρίως επειδή ήξερα ότι αυτούς τους 2 προκριματικούς αγώνες για τους οποίους προετοιμαζόμουν και προστατευόμουν (έτσι νόμιζα) τόσους μήνες θα τους έχανα. Ήθελα τόσο πολύ να αγωνιστώ γι' αυτή την ομάδα που τις πρώτες δύο μέρες, δε σκέφτηκα στιγμή για την υγεία μου, παρόλο που όλοι ορθώς ανησυχούσαν γι' αυτό. Δεν ήθελα να ακούσω ότι έχω ακόμα πολλά παιχνίδια να παίξω στο μέλλον, για μένα ήταν μόνο αυτά τα 2. Μέχρι που ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα και πείστηκα επιτέλους ότι, όχι μόνο δεν είχε γίνει λάθος στο τεστ μου, αλλά κυρίως ότι πρέπει να προσέξω τον εαυτό μου. Σκεφτόμουν επιπόλαια και παρορμητικά, βρισκόμουν σε άρνηση και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο κίνδυνος ήταν μεγάλος. Το είχα σίγουρο ότι θα αγωνιστώ κι ότι θα είμαι καλά. Αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα που μου έμεινε έπειτα από όλη αυτή την εμπειρία, είναι πως όλα μπορεί να ανατραπούν απ'τη μια στιγμή στην άλλη και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Γι' αυτόν τον λόγο, η κάθε ευκαιρία που μας δίνεται να κάνουμε αυτό που αγαπάμε πρέπει να τη νιώθουμε σαν ευλογία. Γιατί στην τελική, αυτό είναι, κάθε τέτοια ευκαιρία είναι μοναδική και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την απολαύσουμε και να τη ζήσουμε.

Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη προς τις συμπαίκτριές μου, τους προπονητές και παράγοντες για την υποστήριξη κι αγάπη που μου έδειξαν αφού δεν ένιωσα ούτε στιγμή μοναξιά, καθώς και προς το ιατρικό επιτελείο που είχε αναλάβει την παρακολούθησή μου στην Κρήτη. Είμαι τυχερή που είχα τέτοια συμπαράσταση και που ευτυχώς, το πέρασα ήπια και ξεπέρασα σχετικά σύντομα. Τόσο σύντομα που σήμερα κιόλας έχω αγώνα στο Ρουμάνικο πρωτάθλημα. Εγώ απ ό,τι φαίνεται είμαι στην προνομιούχα θέση συγκριτικά με την πραγματικότητα στην Ελλάδα να προπονούμαι και να αγωνίζομαι κανονικά στο πρωτάθλημα. Έχει αποφασιστεί οι αγώνες να διεξάγονται σε μορφή φούσκας, δηλαδή κάθε εβδομάδα σχεδόν από ένα τουρνουά με 3 ή 4 ομάδες που θα παίζουμε μεταξύ μας. Φυσικά, ακολουθούμε τα υγειονομικά πρωτόκολλα και μέτρα προστασίας (συχνά τεστ, απολύμανση των χώρων και του εξοπλισμού, αποφυγή συνωστισμού, κτλ.). Αυτά που συνηθίζονται πλέον, τίποτα καινούριο. Αποτελεί κι αυτό μία λύση, το καλό είναι ότι εδώ συνεχίζουμε κι εύχομαι να γίνει κάτι αντίστοιχο και για το ελληνικό πρωτάθλημα σύντομα».