Ένα απόγευμα του 1995 στο Χιούστον ο τότε προπονητής των Ροκετς, ξεστόμιζε σε μια συνέντευξη Τύπου τη φράση που έμελε να γίνει μια εκ των πλέον ιστορικών στην ιστορία των ομαδικών σπορ. «Μην υποτιμάς την καρδιά του πρωταθλητή». Φυσικά, η φράση απέκτησε τέτοια βαρύτητα γιατί οι Ρόκετς πήγαν και έκαναν το Repeat και δικαίωσαν τον προπονητή τους, κατακτώντας τον τίτλο για δεύτερη συνεχή χρονιά.

Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, καλείται να κάνει το ίδ… Ώπα! Για μισό λεπτό! Ο Ολυμπιακός το έχει ήδη κάνει αυτό! Με ποια λογική, λοιπόν, επιλέγεις να αντιμετωπίσεις σε 5 παιχνίδια των back to back Πρωταθλητή Ευρώπης; Η απάντηση με ξεπερνά. Είναι τόσο παράλογο που τείνω να πιστέψω, κόντρα σε όλη την σκεπτόμενη μπασκετική Ευρώπη, ότι η ΡΕΑΛ ΔΕΝ έχασε επίτηδες. Απλά έχασε και δεν μπορεί να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας. Δεν ξέρω. Δεν είδα το παιχνίδι και δεν μπορώ να έχω άποψη, αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι ο Ολυμπιακός είναι με διαφορά η πιο επικίνδυνη από τις 4 ομάδες που παίζουν με μειονέκτημα έδρας.

Έχει τον ίδιο κορμό με την περυσινή ομάδα, που κατέκτησε τον τίτλο. Έχει τον κατά γενική ομολογία καλύτερο ευρωπαίο παίχτη και μέχρι αποδείξεως του εναντίου μοναδικό εναπομείναντα game changer σε παραγωγική ηλικία. Έχει για πρώτη φορά από την αρχή της σαιζόν όλους της τους παίκτες (πλην της γνωστής, μεγάλης απουσίας του Λο). Έχει τους Σλούκα, Μάτζαρη στην καλύτερη δυνατή ηλικία, που συνδυάζει ενέργεια, ταχύτητα, εμπειρία, ταλέντο και, μάλιστα, σε μια συγκυρία που δείχνουν αμφότεροι να έχουν πάρει.. μπροστά. Έχει έναν ψηλό, που έχει κάνει τους φίλους του σχεδόν να ξεχάσουν τον Χάινς. Έχει ένα supporting cast, που είναι πλήρες (αν και μένει να φανεί πώς θα αντιδράσει στα πολύ κρίσιμα). Έχει έναν προπονητή που έχει αποδείξει ότι ανήκει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ειδικά φέτος έκανε υποδειγματική διαχείριση υλικού σε μια πολύ δύσκολη σαιζόν. Έχει την ψυχολογία στα ύψη μετά από 4 σερί νίκες από όταν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο και την τελευταία με buzzer beater απέναντι στον αιώνιο. Και χάρη στην αφέλεια ή την ατυχία της ΡΕΑΛ, έχει πλέον και ένα παραπάνω «τσιπάκι» στον ώμο, να τιμωρήσει τους Ισπανούς για την «ύβρη» που έχουν διαπράξει.

Δεν είναι τυχαίο το ότι δανείζομαι ορολογία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, γιατί τραγωδία θα είναι αν αυτή η ΡΕΑΛ δεν πάει στο F4. Και θα είναι τραγωδία που θα έρθει από ελληνικά χέρια. Αυτή η ΡΕΑΛ μοιάζει άτρωτη. Φαίνεται να έχει τα πάντα. Ταχύτητα, σουτ, εκπληκτικό κοντρολάρισμα στην περιφέρεια με τον Ροντρίγκεθ, παιχνίδι στο καλάθι με τον Μίροτιτς, δίψα, εμπειρία και δύναμη με τον Μπουρούση και ρεκόρ φέτος 51-3. Μάλιστα. 51-3. Όλη τη σαιζόν παίζοντας σε Ευρωλίγκα και στο πολύ δύσκολο ισπανικό πρωτάθλημα η αρμάδα του Πάμπλο Λάσσο έχει χάσει όλες και όλες 3 φορές. Όσες πρέπει ο Ολυμπιακός να την κερδίσει μέσα σε 2 εβδομάδες.

Αυτό ίσως και να είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Ολυμπιακού. Η ΡΕΑΛ τη φετινή σαιζόν έχει κάνει περίπατο. Δεν έχει ζοριστεί. Δεν έχει βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και αυτό, όσο έμπειρη ομάδα και αν είσαι, σου δημιουργεί μια υπεροψία. Ειδικά δε, αν αναλογιστεί κανείς ότι και γενικότερα οι μαδριλένοι το έχουν το «μπλανζέ» υφάκι τους. Αν υπήρχε ένας τρόπος η ΡΕΑΛ, να κάνει το θανάσιμο λάθος να μισο-ξεχάσει το περυσινό της πάθημα στον τελικό, ήταν αυτός. Να πάει τρένο. Ο Ολυμπιακός από την άλλη, έχει περάσει «δια πυρός και σιδήρου» για να φτάσει εδώ που είναι τώρα. Όμως έφτασε. Και έχει το «μαχαίρι στα δόντια». Αν καταφέρει αυτό το μαχαίρι να το περάσει από κάποια χαραμάδα στην πανοπλία της «Βασίλισσας» στα πρώτα δύο παιχνίδια στην Ισπανία, το θαύμα του 3-peat θα φτάσει ένα βήμα πιο κοντά.