Η ζωή είναι γεμάτη ανατροπές. Όλα μπορεί να αλλάξουν ξαφνικά, χωρίς να το περιμένεις. Όλα αλλάζουν. Που είμαι; Δεν ήταν το σπίτι μου αυτό. Πότε άλλαξε; Η γειτονιά, τα έπιπλα, οι φωτογραφίες στους τοίχους. Όλα είναι διαφορετικά, όλα άλλαξαν. Γιατί δεν ακούγεται κανείς; Γιατί δε μιλάει κανείς; Που ήταν κρυμμένη αυτή η φωτογραφία; Είμαι μπροστά, μικρότερος, γονατιστός, ακουμπώντας μια μπάλα μπάσκετ με τα δάχτυλά μου. Τριγύρω μου με τη στολή όλη η ομάδα, όλη η παρέα, με φόντο πίσω μας μια μπασκέτα. Και οι δώδεκα με χαμόγελο και μια πορτοκαλί μπάλα στο χέρι! Φορούσα το νούμερο 11! Πόσο καιρό έχω να παίξω μπάσκετ; Πόσο καιρό έχω να πάω να δω έναν αγώνα από κοντά; Πόσο καιρό έχω να χαμογελάσω;
Όλα μπορεί να αλλάξουν ξαφνικά. Όλα θα αλλάξουν! Άσε με να το πιστέψω.
Η ζωή θα μοιάζει πάλι με παιχνίδι, θα ‘χω ξανά όνειρα, θα ‘χω ελπίδα! Το τηλέφωνο θα χτυπάει ξανά, η πόρτα θα ανοίγει, φίλοι θα μπαίνουν, θα μιλάμε, θα γελάμε. Στο τραπέζι θα είναι ποτήρια, φαγητά, γλυκά. Τα ντουλάπια και το ψυγείο δε θα είναι άδεια. Θα έχει παντού φως. Φως! Και μουσική! Και τα τραγούδια δε θα θυμίζουν όλα το ίδιο πράγμα...
Κάτι σκεφτόμουν νωρίτερα, κάτι διάβαζα στα σαϊτς. Α ναι, το θυμήθηκα! Αρχίζουν οι τελικοί στο πρωτάθλημα μπάσκετ! Αυτό είναι! Σίγουρα θα πάρουν οι κολλητοί για να έρθουν σπίτι και να τους δούμε όλοι μαζί! Κι ας βρίζουν οι μισοί τους υπόλοιπους, κι ας γίνει καζούρα και χοντρή πλάκα μεταξύ μας.
Να έρθουν; Εεεε, να έρθουν;; Ποιον ρωτάω; Γιατί δε μου απαντάει κανείς; Δεν μπορεί, θα πάρουν, θα έρθουν! Και θα γίνει φασαρία στο σπίτι, πολλή φασαρία! Πότε κόλλησε αυτή η γαμημένη η σιωπή στους τοίχους; Πως βγαίνει; Κι αν τελικά δεν πάρουν, αν δεν έρθουν; Είναι τόσος καιρός που…
Τότε θα πάω στο γήπεδο να δω το ματς! Αυτή είναι ιδέα! Είναι οι τελικοί των πλέη-οφ, θα πάω στο γήπεδο! Θα ακούσω το στρίγκλισμα των παπουτσιών στο παρκέ, το σκάσιμο της μπάλας, τον ήχο από τα διχτάκια στα σουτ!
Θα είμαι ένας άλλος άνθρωπος εκείνη τη μέρα. Άσε με να το πιστέψω.
Το μυαλό μου θα είναι ελεύθερο, το στομάχι δε θα είναι σφιγμένο σε κόμπο. Θα γελάω δυνατά! Θα περπατάω με ένα σωρό άγνωστο κόσμο στο δρόμο, αλλά δε θα με νοιάζει καθόλου! Όλοι μαζί, χρώματα, σημαίες, κασκόλ, φωνές!
Να ’μαι...σα να το βλέπω, σα να έχω φτάσει! Τι κι αν άργησα; Τρέχω στην είσοδο, ψάχνω, κοιτάζω γύρω μου, περνάω τα κιγκλιδώματα, να! Η πόρτα είναι ανοιχτή, μπήκα στο κλειστό, στις εξέδρες! Ο κόσμος φωνάζει συνθήματα, στριμώχνεται, έχει αγωνία! Μαζί κι εγώ! Θα τρέξω, όσο πιο μπροστά, όσο πιο κοντά, να δω όσο προλάβω!
Που είναι ο πίνακας, που είναι το σκορ;; Είμαστε μπροστά με 73 – 72, μόλις με έναν πόντο...!!! Πόσο θέλει;; 9 δευτερόλεπτα μόνο! Μα τόσο λίγο πρόλαβα;; Που χάθηκε η μέρα μου, που ήμουν πιο πριν;; Δεν έχει πια σημασία, τόσο πρόλαβα...
Η μπάλα δική τους! Το ταϊμ άουτ τελείωσε, ξεκινάνε την επίθεση! Η τελευταία επίθεση, για τη νίκη ή την ήττα. Αν το βάλουν χάσαμε, άμυνα ρε παιδιά, άμυναααα!! Είμαι εδώ, φωνάζω, ουρλιάζω, ζω! Δε θυμάμαι τίποτα άλλο, δεν υπάρχει τίποτα άλλο στον κόσμο! Είμαι εδώ! Κερδίζουμε με έναν πόντο κι έχουν την μπάλα εκείνοι! Άσε με να το πιστέψω. Άσε με σ’ αυτά τα 9 δευτερόλεπτα, σ’ αυτό το 73-72. Κι ας μη δω ούτε ένα καλάθι σήμερα...κι ας μην αλλάξει τίποτα σήμερα.
