Το έγραψε κάποιος συνάδελφος. ο αντιγράφουμε γιατί δεν υπάρχει κάτι περισσότερο να συμφωνήσουμε. Τι κι αν δεν τα κατάφερε; Η προσπάθεια ήταν μεγάλη. Το βουνό δύσκολο για να το ανέβεις. Αλλά οι συγκινήσεις που όλοι ζήσαμε το βράδυ του Σαββάτου, αρχικά με την απογοήτευση, στη συνέχεια με την προσμονή της ανατροπής, το χτυποκάρδι της μεγάλης επιστροφής, τα μηνύματα που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας με τις ελπίδες "ρε, λες;" και την αγωνία του "μην το ματιάσουμε, γυρίζει", ο τρόμος στα μάτια των Σλοβένων φιλάθλων, ο πανικός της ανάμνησης της ανατροπής του 2007 -ίδια "σημαδιακή" ημερομηνία ήταν, άλλωστε - η ανατριχίλα την ώρα που ο Καϊμακόγλου παίρνει το τρίποντο για να κάνει το ματς κόλαση στο τελευταίο λεπτό και, τέλος, η πίκρα της ήττας και του αποκλεισμού, δεν περιγράφονται με λόγια.
Καμία επιτυχία και καμία παταγώδης αποτυχία δεν καλύπτει τις διακυμάνσεις των συναισθημάτων όταν βλέπεις αυτή την ομάδα να παίζει. Όλοι εμείς, νοιώθουμε σαν να είμαστε στο γήπεδο, σαν να φοράμε τα αθλητικά παπούτσια και τα κοντά παντελονάκια και μαχόμαστε με τα θηρία. Είμαστε ο Ζήσης, με το γυρισμένο πόδι, ο Σπανούλης που τρώει το ξύλο της αρκούδας για να κάνει το λάθος, ο Μπουρούσης με το ραγισμένο πλευρό, ο πληγωμένος εγωισμός του Φώτση που δεν χρησιμοποιήθηκε αρκετά. Είμαστε ο Σλούκας και ο Παπανικολάου που μόλις εκπληρώσαμε το μεγάλο μας όνειρο, να φορέσουμε τη φανέλα της Εθνικής.
Είμαστε ο Τρινκιέρι με το μπλουζάκι γεμάτο αίματα πια, να αναζητούμε το θαύμα που πρέπει να μας προσφέρει ο ορκισμένος εχθρός μας. Είμαστε οι Πελαργοί που τόσο τους ζηλεύουμε που είναι κάθε φορά εκεί, πιστοί υποστηρικτές, να χειροκροτούν, να φωνάζουν, να στηρίζουν, δακρύζουν, στις χαρές και τις λύπες πάντα εκεί.
Είμαστε όλοι ένα. Ξεχνάμε τα προβλήματα, την ανεργία, την εφορία, τα χαράτσια, τα χρέη. Ξεχνάμε την οπαδική αντιπαλότητα. Ξεχνάμε ποιος είναι δεξιός και ποιος αριστερός. Φοράμε όλοι γαλανόλευκα. Πίνουμε το ίδιο ποτό, καπνίζουμε από το ίδιο πακέτο, πανηγυρίζουμε και απογοητευόμαστε μαζί.
Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που οφείλουμε σε αυτή την ομάδα, αυτό είναι ο σεβασμός για την προσφορά της στην καθημερινότητά μας. Όχι, δε θα βρω δουλειά αν πάρει η Εθνική το Χρυσό. Θα έχω, όμως, κάτι να δακρύζω από χαρά και όχι από λύπη. Όχι, δεν θα βρω λεφτά να πληρώσω τα χρέη μου αν περάσουμε στο Παγκόσμιο. Θα έχω, όμως, δύο ώρες να βάλω το μυαλό μου σε ένα άλλο φόντο. Πιο γαλανόλευκο. Πιο αισιόδοξο. Όχι, δεν πρόκειται να πεθάνω που δεν προκρίθηκε η Εθνική. Έχω, όμως, κάτι να με οδηγεί στο πως να διαχειρίζομαι την πτώση μου. Γιατί, αν σταματήσεις να προσπαθείς να ξανασηκωθείς μέσα από την ήττα σου, τότε το παιχνίδι το έχεις χαμένο, μεγάλε. Και βλέπεις ότι αυτή η Εθνική, τις ήττες θα τις κάνει "μαγιά" για να σηκωθεί και να πετύχει πολλά.
Για όλα αυτά και για πολλά παραπάνω, η Επίσημη Αγαπημένη μένει και μας συναρπάζει, ακόμα και στα ναυάγιά της. Γι' αυτό κι εμείς, ας της χαρίσουμε ένα τελευταίο -για φέτος- χειροκρότημα, όπως πραγματικά της αξίζει.
