Ξέρω, ξέρω... Είναι νωρίς ακόμα. Έχουμε φάει πολλά χαστούκια τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι, αλλά, διάολε…! Δε γίνεται να μην ενθουσιαστείς με αυτή την Εθνική Ελλάδος!
Μία ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης, που δικαιολογεί ξανά τον τίτλο "Επίσημη Αγαπημένη". Αλήθεια, αν χτες έμπαιναν και τα σουτ, πόσο θα απείχε η εμφάνιση με την Κροατία από αυτό που λέμε Ολοκληρωτικό Μπάσκετ;
Η Εθνική Ελλάδος δεν είναι υπερομάδα. Δεν έχει το πληθωρικό ταλέντο της Ισπανίας, ούτε τα υπερηχητικά όπλα των Αμερικανών, που με τη δεύτερη καλύτερη δωδεκάδα που θα μπορούσαν να κατεβάσουν, πάλι είναι το φαβορί για το χρυσό. Είναι, όμως, μια ομάδα με το ταλέντο που της αναλογεί, με συγκέντρωση και σοβαρότητα, που την ανεβάζουν πολύ παραπάνω από αυτό το ταλέντο.
Έχει αδυναμίες. Συγκεκριμένες. Τις είχαμε διαγνώσει στα φιλικά και πρώτος πρώτος, τις είχε παραδεχτεί ο ίδιος ο Ομοσπονδιακός προπονητής, που δε μασάει τα λόγια του. Υπήρχε πρόβλημα στα ριμπάουντ, αδυναμία στο σετ παιχνίδι, έλλειψη κλασικού ψηλού που μπορεί να παίξει με πλάτη στο καλάθι και ασυνεπές μακρινό σουτ.
Πόσες από αυτές τις αδυναμίες έχετε δει στην Ισπανία;
Σε όλα, μα όλα, τα παιχνίδια η στατιστική έχει γράψει περισσότερα ριμπάουντ για την ελληνική ομάδα. Αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο θέλησης και ομαδικής δουλειάς. Συνέβη τόσο με την πανύψηλη και αθλητική Σενεγάλη, όσο και με την Κροατία των μεγάλων κορμιών, που θυμίζω ότι πέρυσι στο Ευρωμπάσκετ ήταν πρώτη στη συγκεκριμένη στατιστική κατηγορία.
Πότε άλλοτε θυμάστε τόσο πολυπρόσωπη επίθεση στο 5 εναντίον 5; Τόσο έξυπνες επιλογές; Τόσο υψηλά σκορ;
Σε ποιο παιχνίδι χρειάστηκε να πάει η μπάλα στη ρακέτα - είτε για να ανοίξει η άμυνα, είτε για να μπουν ένα δυο καλάθια και να μη χαθεί η ηρεμία - και ο Μπουρούσης ή ο Πρίντεζης δεν ανταποκρίθηκαν στο έπακρο;
Μόνο το σουτ εξακολουθεί να μας στοιχειώνει, αλλά αυτό ποτέ δεν ήταν στα δυνατά μας σημεία. Απλά τα βάζαμε εκεί που έπρεπε. Με εξαίρεση τον Αλβέρτη, δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον Έλληνα διεθνή τα τελευταία 20 χρόνια που να μπορεί να χαρακτηριστεί ως κλασικός σουτερ. Ποιος αντίπαλος προπονητής, όμως, μπορεί να πει με σιγουριά, ότι στο νοκ-άουτ, λόγου χάρη, το 22% από τα 6,75 δε θα γίνει 40% και δε θα χαρίσει την πρόκριση;
Δεν έχουμε ακόμα αντιμετωπίσει μια ομάδα με πραγματικά καλή άμυνα. Που θα προσπαθήσει να μας κάνει το ίδιο πράγμα, που κάνουμε εμείς, μέχρι στιγμής. Να μας πιάσει από το «λαρύγγι». Τέτοιες όμως, σε όλο το τουρνουά, εκτός από τη δίκη μας, είναι μόνο η Ισπανία και οι ΗΠΑ.
Η Εθνική Ελλάδος έχει καταφέρει, μέχρι στιγμής, να κάνει αυτό που κάθε ομάδα ονειρεύεται. Να καμουφλάρει τις αδυναμίες της και να προβάλει τα δυνατά της σημεία. Την ταχύτητα, την καλή άμυνα, το διάβασμα του παιχνιδιού, το υψηλό μπασκετικό IQ.
Αυτό συμβαίνει σε μια ομάδα μόνο όταν συντρέχουν οι εξής δύο λόγοι. Πρώτον, όταν υπάρχει πλάνο και δεύτερον, όταν υπάρχουν παίκτες με το ταλέντο και τη διάθεση να το υλοποιήσουν.
Ο Φώτης Κατσικάρης πιστώνεται 100% το πρώτο. Έχοντας μια ομάδα στα χέρια του για κάτι λιγότερο από δύο μήνες, έχει καταφέρει να περάσει απόλυτα τη φιλοσοφία του στους παίκτες. Είδε το υλικό που είχε στα χέρια του. Επέλεξε τι θέλει να κάνει στο παρκέ, με ποιο τρόπο μπορεί να μεγιστοποιήσει τις ικανότητες αυτού του υλικού και το επικοινώνησε άψογα.
Το δε κοουτσάρισμά του κατά τη διάρκεια των αγώνων είναι σεμιναριακού επιπέδου. Απόδειξη το rotation - απαραίτητο όταν παίζεις 5 παιχνίδια σε 6 μέρες - που είναι διαρκές, χωρίς να χάνει η ομάδα σε απόδοση. Παίκτης μπαίνει, παίκτης βγαίνει και η ομάδα εκεί. Με καρφωμένο «τιμόνι» στην πορεία της.
Πορεία που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε μετάλλιο - ναι, το είπα. Μετάλλιο, αν το δεύτερο μεγάλο «συν» παραμείνει αναλλοίωτο. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη χημεία. Το κλίμα υγείας που βγάζει αυτή η παρέα, γιατί πρώτα παρέα είναι και μετά ομάδα. Το "ένας για όλους και όλοι για έναν". Το σήμερα εγώ, αύριο εσύ, κάθε μέρα όλοι. Οι βουτιές όταν η διαφορά είναι στους 19. Τα ξεσπάσματα του πάγκου, όταν ένα παλικαρίσιο επιθετικό ριμπάουντ και καλάθι, δεν αφήνει τη διαφορά να πέσει κάτω από τους 10.
Και αυτό το «συν» πιστώνεται σε μεγάλο βαθμό στον Φώτη Κατσικάρη. Το ίδιο υλικό σχεδόν είχαμε και πέρυσι και πρόπερσι και θυμόμαστε τι πάθαμε. Ο Κατσικάρης έχει κάνει τους παίκτες να παίζουν ο ένας για τον άλλο και όλοι μαζί για αυτόν. Πότε άλλοτε θυμάστε παίκτες να υψώνουν ασπίδα προστασίας στον προπονητή τους, πριν καν τεθεί θέμα πιθανής αποτυχίας, όπως έκαναν ο Μπουρούσης και ο Καλάθης στη συνέντευξη Τύπου;
Μακάρι ο Κατσικάρης να μείνει για πολλά χρόνια στον πάγκο της Εθνικής και να συνεχίσει να χτίζει στα γερά και υγιή θεμέλια που ο ίδιος έβαλε. Και οι επιτυχίες θα έρθουν με μαθηματική ακρίβεια.
Όσο για φέτος; Πάμε παιχνίδι, το παιχνίδι. Αν πάρουν την πρωτιά στον όμιλο, έχουν δείξει ότι μπορούν να φτάσουν στην 4άδα. Και εκεί θα περιμένει η Νέμεσις μας. Η Ισπανία. Ποιος ξέρει, όμως, τι μπορεί να γίνει; Ένα παιχνίδι θα είναι. Με τα παιδιά τα δικά μας εντελώς απελευθερωμένα σαν το απόλυτο αουτσάιντερ, αλλά πεινασμένα όσο ποτέ και τους Ισπανούς με το βάρος της έδρας και της τελευταίας παράστασης της μεγάλης τους μπασκετικής γενιάς.
Ποιος ξέρει; Αν βρούμε τους Αμερικανούς στον τελικό, νομίζω θα τους φοβηθούμε λιγότερο από τους Ισπανούς... Όνειρα... Είναι εξίσου πιθανό να χάσουμε από τους μαχητικούς Σέρβους στο νοκ άουτ και να μην μπούμε καν στους «8». Αλλά και πάλι, αυτή η Ενική θα είναι πετυχημένη. Γιατί κέρδισε ξανά για λογαριασμό μας, το δικαίωμα στο όνειρο...
