Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, καλώς ευχαριστηθήκαμε οικογενειακές στιγμές, γλέντια και κους κους γύρω από τη σούβλα, αλλά οι επόμενες δέκα μέρες αποτελούν την κορύφωση της μπασκετικής χρονιάς και, όσο πλησιάζουν οι ώρες, αυτό το πετάρισμα στην καρδιά αρχίζει να γίνεται… ενοχλητικό!
Ειδικά, όταν είχαμε τη πολυτέλεια να απολαύσουμε την παράσταση του “Greek Freak” στον πρώτο αγώνα των play off του NBA, η μπασκετική εβδομάδα ξεκίνησε εντυπωσιακά και η αγωνία είναι πια στο κατακόρυφο. Θα προσθέσω και το break των Jazz στην έδρα των Clippers και… γίναμε που λένε και οι νεολαίοι!
Ειλικρινά, δεν μπορώ να διανοηθώ πώς μπορεί να σκέφτονται αυτές τις ώρες οι παίκτες των ομάδων. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ετοιμάζονταν για την πιο κρίσιμη εβδομάδα της σεζόν, την ώρα που όλη η υπόλοιπη Ελλάδα έτρωγε κι έπινε γύρω από μεγάλα τραπέζια συνοδεία άφθονου αλκοόλ και παραδοσιακής… μουσικής.
Κάτι βιντεάκια του Γιανγκ στο instagram να δοκιμάζει το αρνί, κάτι αντίστοιχες φωτογραφίες του Γκιστ να σουβλίζει αρνί, αν μη τι άλλο δείχνουν δυο ενδιαφέροντα πράγματα. Αφενός τους έχουμε κάνει λίγο… σαν τα μούτρα μας, αφετέρου δείχνουν ότι παρά το κρίσιμο των αναμετρήσεων οι παίκτες και κατ’ επέκταση και οι ομάδες αντιμετωπίζουν τους αγώνες με ψυχραιμία και σύνεση.
Οι μάχες ξεκινούν λοιπόν! Και όπως όλοι οι φίλαθλοι που παρακολούθησαν την regular season σαν τρελοί ομολογώ δυο λέξεις: Δεν κρατιέμαι!
Όλες αυτές τις μέρες έχω διαβάσει εξαιρετικές αναλύσεις αξιόλογων και πολύ έμπειρων συναδέλφων που έχουν προσεγγίσει απόλυτα τις αγωνιστικές πτυχές των ζευγαριών του Ολυμπιακού με την Αναντολού Εφές και του Παναθηναϊκού με την Φενερμπαχτσέ. Δεν θα επιχειρήσω να προσθέσω τίποτα, γιατί ουσιαστικά, τα έχουν καλύψει όλα και είναι και πολύ πιο καταρτισμένοι από μένα.
Θα πω μόνο τούτο: Παραδοσιακά και για λόγους που έχουν να κάνουν με τα προσωπικά γούρια, ξεκινώ όλες τις σειρές των play off με ένα αίσθημα απαισιοδοξίας. Είναι αυτό το “κάτι”, το άγνωστο, το απερίγραπτο που με πιάνει και νιώθω ότι, δε μπορεί να πάνε όλα τέλεια, κάτι θα στραβώσει, ρε παιδί μου, δε γίνεται να πάνε όλα καλά. Αλλά αυτό είναι για το γούρι και μόνο. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να στοιχηματίσω, δεν θα ρίσκαρα ποτέ να ποντάρω τα λεφτά μου κατά των δυο ελληνικών ομάδων, ακόμα κι αν έπαιζαν με μειονέκτημα έδρας με οποιονδήποτε αντίπαλο.
Πιο εύκολα θα στοιχημάτιζα «σκούπα» 3-0 και για τους δυο, αλλά κι αυτό, μεταξύ μας, είναι ένα εξαιρετικά υπεραισιόδοξο σενάριο και, όπως έχω πει, δεν έχω τόση αισιοδοξία μέσα μου πριν από τα play off.
Στα σοβαρά, μιλώντας για τον Ολυμπιακό, θα έλεγα ότι αν εμφανιστεί όπως όλοι περιμένουν και τον έχουν συνηθίσει, δεν θα έχει πρόβλημα να κάνει το 2-0 στο ΣΕΦ και να τελειώσει την σειρά στην Τουρκία, εκεί όπου κανένας δεν περιμένει μια «κόλαση» στις κερκίδες. Αλλά κι αυτό να μη γίνει, ακόμα κι αν η έδρα του σπάσει σε κάποιο από τα δυο παιχνίδια, ο Ολυμπιακός της τελευταίας δεκαετίας σε κάνει πάντα να ελπίζεις σε μεγάλα πράγματα.
Η απουσία του Λοτζέσκι είναι ένα μεγάλο θέμα. Από την επίθεση των Πρωταθλητών Ελλάδας, θα λείψει τα φαρμακερό του σουτ, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει μάθει να παίζει χωρίς απουσίες κομβικών παικτών. Αλίμονο. Αν το DNA του έχει μπολιαστεί με το ένστικτο του νικητή και του μαχητή μέχρι εσχάτων, το ίδιο συμβαίνει και με την αίσθηση της… απουσίας. Ο Λοτζέσκι θα λείψει. Το ξέρουν όλοι από καιρό. End of story.
Ρισκάρω να κάνω μια αισιόδοξη –ναι, έχω καμιά φορά και αυτές τις αναλαμπές- πρόβλεψη για τη σειρά. Οι Αμερικάνοι λένε τη γνωστή φράση “When the going get’s tough, the tough get going”. Τουτ’ έστιν, σε απλά ελληνικά, όταν το πράγμα ζορίζει, βγαίνουν μπροστά οι ζόρικοι.
Αυτό σημαίνει ότι όλοι περιμένουν τις… παλιοσειρές, Σπανούλη, Πρίντεζη, Παπανικολάου, Μάντζαρη να βγουν μπροστά και να τραβήξουν το καράβι ως το τέλος. Αυτό είναι το σίγουρο. Ο αρχηγός τελευταία δείχνει να έχει… επιστρέψει και να είναι έτοιμος για μια ακόμα μεγάλη σειρά. Από αυτόν θα εξαρτηθεί ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Το ξέρουν όλοι, το ξέρει κι αυτός. Και ξέρει τι πρέπει να κάνει.
Ο Γιώργος Πρίντεζης θα δώσει πολλές μάχες, θα φάει και θα δώσει πολύ –μπασκετικό- ξύλο και θα τραβήξει επίσης πολύ κουπί. Το ίδιο και οι έτεροι παλιοί της «ερυθρόλευκης» παρέας, που έχουν αυτό που λένε “been there, done that”. Το έχουν ξανακάνει, θα είναι εκεί έτοιμοι για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις.
Όμως, εδώ χρειάζονται και οι μικροί… ήρωες που θα βγουν επίσης μπροστά και θα συμμετέχουν στα… ζοριλίκια. Και εδώ νομίζω ότι θα κάνω την πρόβλεψή μου.
Από καιρό έχω ένα αίσθημα ότι αυτή η σειρά θα ανήκει εκτός από τους γνωστούς-αγνώστους και σε άλλους παίκτες που τώρα θα δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ο Σφαιρόπουλος έχει ετοιμάσει του Παπαπέτρου και Αγραβάνη σε ειδικές αποστολές, οι οποίες θα κρίνουν πολλά για την εξέλιξη της σειράς. Δεν θα το… χοντρύνω περισσότερο να πω ότι και για τον Γιανγκ έχω την ίδια αίσθηση, γιατί πολλοί θα σταματήσετε να διαβάζετε το κείμενο.
Αλλά, το γράφω τώρα, ώστε μετά να βγω και να καμαρών ότι «σας τα’ λεγα εγώ!». Πιστεύω ότι οι μικροί θα βγουν πιο μπροστά από ό,τι τους περιμένουμε, θα δώσουν πολύτιμες βοήθειες στους «μεγάλους» και θα αποτελέσουν στο τέλος της ημέρας X Factors. Επαναλαμβάνω: Και από τον Γιανγκ περιμένω ρόλο «εξολοθρευτή», αλλά μόνο για τους μικρούς θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά. Το σταματώ εδώ για να μην το γρουσουζέψω. Θα επανέλθω μόνο για να δρέψω τις δάφνες μου όταν θα επαληθευτώ!
Το ΣΕΦ θα βράζει. Είναι σίγουρο. Η Εφές θα έρθει χωρίς φόβο. Δεν θα της χρεώσει κανένας τίποτα, αν αποκλειστεί. Το αντίθετο. Αν ο Ολυμπιακός δεν τα καταφέρει, θα έχει σοβαρά προβλήματα ενόψει και των τελικών του Πρωταθλήματος. Οι Τούρκοι κατά πάσα πιθανότητα θα έχουν και μια μικρή εύνοια για τους γνωστούς λόγους, αλλά το σταματώ εδώ γιατί δε νομίζω ότι θα είναι το μείζον θέμα.
Η σειρά θα κριθεί στο μυαλό και στην καρδιά. Ξεκάθαρα. Και οι δυο ομάδες είναι έτοιμες, το έχουν ξανακάνει, έχουν τα κρυφά και τα φανερά τους όπλα. Ο Ολυμπιακός έχει ξεκάθαρο προβάδισμα, αλλά για να φτάσει ως το τέλος θα χρειαστεί να ιδρώσει πολύ. Γι’ αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος. Αν για κάτι δε μπορεί κανείς να κατηγορήσει του Πρωταθλητές Ελλάδας, είναι ότι δεν τα δίνουν όλα. Γι’ αυτό και η απαισιοδοξία μου παραμένει μόνο για το γούρι. Γιατί, αν έπρεπε να ποντάρω… σσσσς… τα υπόλοιπα στο παρκέ.
ΥΓ: Ο πρόεδρος, Γιώργος Αγγελόπουλος, μετά τη νίκη στο Βελιγράδι είχε πει: «Θα τα πούμε στην Κωνσταντινούπολη». Να θυμηθώ να του το επισημάνω στην πανηγυρική συνέντευξη Τύπου μετά την πρόκριση.
