Τις ικανότητες και την θέληση είναι σίγουρο ότι της διαθέτει. Έχει επίσης και ορισμένους φανατικούς υποστηρικτές που την ακολουθούν και είναι στο πλευρό της στα δύσκολα και στα εύκολα, στις χαρές και τις λύπες και ζουν με την αγωνία των παικτριών, όπως ακριβώς και οι οικογένειές τους.
Ένας από αυτούς είναι και ο Υπεύθυνος Ακαδημιών Γυναικείου Μπάσκετ στον Α.Ο.Φ. Πορφύρας, Δημήτρης Αναγνώστου, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει χτίσει μια ιδιαίτερη σχέση με την ομάδα.
Το agapotobasket,gr ζήτησε να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του κι εκείνος ανταποκρίθηκε άμεσα και με ενθουσιασμό, χαρίζοντάς μας ένα όμορφο κείμενο γεμάτο συγκίνηση και ειλικρινή αισθήματα.
Ελπίζουμε τα κορίτσια της Αθηνάς Ζέρβα να νιώθουν την αγάπη και τις θετικές σκέψεις που τις ακολουθούν.
Το κείμενο του Δημήτρη Αναγνώστου
Λένε πως όταν όλα σου πάνε στραβά, όταν έχεις πιάσει πάτο, αν κοιτάξεις καλά γύρω σου, ίσως βρεις αυτό που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις από την αρχή ακόμα πιο δυνατός.
Τέλη Ιουνίου 2016. Έχοντας ήδη ένα μήνα στην ανεργία μετά από αρκετά χρόνια δουλειάς και με χαμηλό ηθικό, περνούσα ένα πρωινό διαβάζοντας τα αθλητικά νέα στο διαδίκτυο. Το μάτι μου έπεσε σε ένα άρθρο για την Εθνική Ομάδα Μπάσκετ Κωφών Γυναικών, η οποία συμμετείχε στο Ευρωμπάσκετ Κωφών που διεξαγόταν εκείνες τις ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Η ομάδα συμμετείχε ως 4η στον κόσμο από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της προηγούμενης χρονιάς και φιλοδοξούσε να πραγματοποιήσει μια ανάλογη πορεία, κάτι που επιβεβαιωνόταν καθώς βρισκόταν ήδη στους 4 και αυτού του τουρνουά. Προπονήτρια ήταν η Αθηνά Ζέρβα, κορυφαία τεχνικός και αγαπημένη μου φίλη εδώ και 17 χρόνια από όταν την είχα καθηγήτρια, και παίχτριες πολλά κορίτσια που τα γνώριζα εξ ονόματος από τη γενικότερη ενασχόλησή μου με το γυναικείο μπάσκετ. Αναλογίστηκα για μια στιγμή…..Μπάσκετ Κωφών…..Ποιός θα παρακολουθήσει τους αγώνες στο γήπεδο, πέρα από τις οικογένειες των κοριτσιών; Λίγοι, γιατί ζούμε σε μια κοινωνία όπου το διαφορετικό έχει συνήθως την ταμπέλα του κακού οπότε σου λέει ο άλλος, μηδενιστικά, οι παίχτριες δεν ακούνε άρα δεν παίζουν καλό μπάσκετ. Όμως όχι, δεν μπορούσα να το δεχτώ εύκολα αυτό και σαν αντιδραστικό στοιχείο που πάντα πάει κόντρα στο ρεύμα, πήρα το πρώτο αεροπλάνο και βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη μία μόλις μέρα πριν από τον ημιτελικό με την Ιταλία στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρον. Μια στιγμιαία απόφαση που μου άλλαξε μια για πάντα τη ζωή.
Τα όσα έζησα επί 4 μέρες δεν περιγράφονται. Αφού η ομάδα κέρδισε την Ιταλία, στον τελικό νίκησε και τη Λιθουανία και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο. Αυτό για μένα όμως, ήταν το λιγότερο μπροστά στα μαθήματα ζωής που πήρα από τους πάντες στο περιβάλλον της ομάδας. Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω…..Ενδεικτικά μόνο: Από την κόουτς Αθηνά και το «Δεν σε πιστεύω…» που ξεστόμισε μόλις με είδε στο γήπεδο κατά την προθέρμανση του ημιτελικού. Από την αρχηγό της ομάδας Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη που έτρεξε να με χαιρετήσει μετά από τόσο καιρό που συνομιλούσαμε μόνο διαδικτυακά. Από τη Δήμητρα Μελλίνη που στο γήπεδο κάθισα παρέα με τους γονείς της και ο πατέρας της μου είπε: «Είσαι ένα νέο παιδί που όπως τόσα άλλα, δεν δουλεύει, αλλά ήρθες από την άλλη άκρη για να δεις την κόρη μου να παίζει μπάσκετ….Δεν έχω λόγια!» και μια μέρα μετά τον τελικό με πήρε με το ζόρι να με κεράσει καφέ, γνωρίζοντάς με μόλις 2 μέρες. Από την Ανθή Χαϊνά που τόσο εύκολα στενοχωριόταν μες τον αγώνα μα τόσο εύκολα τα γύριζε όλα ανάποδα με το πάθος της. Από το τοτέμ της ομάδας, τη Στάλα Κοτσιρέα, αυτό το υπόδειγμα μητέρας και γυναίκας που με τις ρουκέτες της έστειλε την ομάδα στον τελικό. Όλα, μα όλα τα κορίτσια και τα μέλη του τεχνικού επιτελείου, έκαναν στο παρκέ κατάθεση ψυχής. Ειδικά οι αθλήτριες, ξεπερνώντας τη φυσική τους αυτή αδυναμία, μου έδειξαν πως γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει, δεν υπάρχει τίποτα αδύνατο. ‘Έτσι λοιπόν, από τότε είμαι δίπλα τους σε όποια δράση με χρειάζονται και έχοντας μάθει και τα βασικά της νοηματικής γλώσσας, παραμένω ο πιο πιστός τους οπαδός.
Ιούλιος 2017. Η Ολυμπιάδα Κωφών στη Σαμψούντα του μαρτυρικού Πόντου ξεκινά. Η Εθνική Ομάδα πλέον δεν συμμετέχει απλά. Με τις Αμερικανίδες να μη συμμετέχουν, διεκδικεί την κορυφή του κόσμου. Θα παλέψει με νύχια και με δόντια ώστε να γυρίσει με το Χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος. Κι αν δεν συμβεί αυτό; Θα το αποκαλέσουμε αποτυχία? Κάθε άλλο…Όπως είπε ο αγαπημένος μου J.R.R. Tolkien μέσα από τα λόγια του Gandalf: «Το μόνο που πρέπει να αποφασίσουμε είναι τι θα κάνουμε με το χρόνο που μας έχει δοθεί». Και το πώς έχουν επιλέξει αυτά τα κορίτσια να αφήσουν το αποτύπωμά τους στη ζωή, με κάνει περήφανο ως Έλληνα, με κάνει περήφανο ως άνθρωπο.
Δείτε στα παρακάτω βίντεο στιγμές από το Ευρωμπάσκετ της Θεσσαλονίκης
