Κάπως έτσι, έχει χαθεί ιστορική ευκαιρία ένας άνθρωπος να χρεοκοπήσει από υπερβολική κατανάλωση χαρτιού. Γιατί κάπως έτσι θα ήμουν αν το παρόν κείμενο είχα προσπαθήσει να ολοκληρώσω με τον παραδοσιακό τρόπο.

Άραγε, πώς να ξεκινήσει κανείς και πώς να περιγράψει μια μέρα σαν κι αυτή; Κάθε χρόνο η ίδια χαρά και, ταυτόχρονα, η ίδια ταλαιπωρία. Πώς να γράψεις κείμενο γενεθλίων, χωρίς να γίνεις κουραστικός και, παράλληλα, χωρίς να γίνεις μελό ή έστω να κρύψεις τη συγκίνησή σου.

Προσωπικά, δε μπορώ. Γιατί τα σημερινά γενέθλια έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία για πολλούς λόγους, τους οποίους, όσο και να θέλω, θα δυσκολευθώ πολύ να περιγράψω.

Τέσσερα χρόνια, λοιπόν! Τέσσερα χρόνια agapotobasket.gr. Τέσσερα χρόνια από τη μέρα που δυο ημίτρελοι τύποι αποφάσισαν να βγάλουν από μέσα τους την αγάπη και τις ιδέες τους και να χωθούν δειλά δειλά σε έναν κόσμο τρελών και αλλοπαρμένων. Το συζητούσαμε, το ξανασυζητούσαμε, μια μέρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου:

«Πάμε κι όπου βγει. Στο κάτω κάτω θα κάνουμε κάτι που αγαπάμε. Κι όπως λέει ο στίχος: “Κι αν σπάσουμε τα μούτρα ας, ας είναι για την αγάπη”. Ή κάπως έτσι τελοσπάντων».

Κι έτσι κι έγινε. Αυθόρμητα, ρομαντικά, αθώα. Και έτσι συνεχίζουμε μέχρι τώρα. Τι έχουμε πετύχει; Πού να τα γράφω τώρα!

Σε αυτά τα τέσσερα χρόνια παλέψαμε, γράψαμε για πράγματα που μας κάνουν τη ζωή μας καλύτερη, αποφύγαμε να χώσουμε τη μύτη μας εκεί που ζέχνει, συγκρουστήκαμε με άλλους και μεταξύ μας, πονέσαμε, κάναμε λάθη – αμέτρητα, αδιανόητα, διδακτικά και μη λάθη – πάθαμε, μάθαμε, λυγίσαμε, περάσαμε κρίσεις, γνωρίσαμε χαρές και λύπες, ταξιδέψαμε πολύ, ζήσαμε εμπειρίες που ονειρευόμασταν, γνωρίσαμε αθλητές που τους είχαμε αφίσες στα εφηβικά μας δωμάτια, είπαμε και γράψαμε τη γνώμη μας, μπήκαμε στο χώρο του μπάσκετ Γυναικών και τον λατρέψαμε, οργανώσαμε αγώνες για καλό σκοπό, ανοίξαμε το δρόμο σε νέα, ταλαντούχα παιδιά, αποκτήσαμε φίλους, ίσως και κάποιους αντιπαθούντες, είχαμε μεγάλες επιτυχίες και σημαντικές ήττες.

Κοντά μας βρέθηκαν άνθρωποι που ενστερνίστηκαν τη σκέψη μας και κάναμε βήματα μαζί. Κάποιοι άλλοι δεν κατάφεραν να συμβαδίσουν με την σκέψη των “τρελών” και ακολούθησαν άλλο δρόμο, πάντα με χαμόγελο και εκτίμηση στην σκληρή προσπάθεια και δουλειά που κάνει ο καθένας.

Αποφύγαμε με κάθε τρόπο οπαδιλίκια, παραγοντιλίκια, διαιτητολαγνείες, κόντρες, σκάνδαλα και ό,τι άλλο μας χαλάει την αισθητική. Δεν στρουθοκαμηλίσαμε, απλώς επιλέξαμε να μην ασχοληθούμε. Το κάνουν άλλοι καλύτερα από εμάς. Μας στέρησε μερικές χιλιάδες “κλικ”, μας προσέφερε πνευματική και ψυχική ηρεμία.

Φτάσαμε και στο σημείο μηδέν. Στην ημέρα που τέθηκε στο τραπέζι το ερώτημα: «Μήπως ήρθε η ώρα να βάλουμε μια τελεία;». Την ίδια στιγμή το τραπέζι σκουπίστηκε από αμφιβολίες και γέμισε πάλι με υπολογιστές, τετράδια και σημειώσεις για το κάτι παραπάνω.

Κάπως έτσι θα συνεχίσουμε. Με το ίδιο χαμόγελο και το ίδιο πάθος. Για όσο αντέξουμε και όσο μας αντέξετε. Η πορεία των χρόνων έδειξε ότι έχουμε αντοχές και αρκετή τρέλα για να τις αξιοποιήσουμε. Η παρέα μας πλέον μεγάλωσε. Και με σκληρή δουλειά, θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Δεν τη φοβόμαστε τη δουλειά. Θα το δείτε στο χρόνο που ακολουθεί!

Κλείνοντας, για να εξηγήσω γιατί ακριβώς θα συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα, θα χρησιμοποιήσω την παράγραφο της απάντησής μου στην ερώτηση «Το μπάσκετ για σένα είναι...» που μου ετέθη πριν καιρό σε μια συνέντευξη.

Η υψωμένη γροθιά του Γκάλη, οι βολές του Καμπούρη, το πάθος και τα δάκρυα χαράς του Γιαννάκη, η σπασμένη φωνή του Συρίγου. Το ραντεβού μετά το σχολείο, το «μπίστημα» στα τσιμέντα ή τα χώματα. Η ρόδα ποδηλάτου με το δίχτυ από τις πατάτες της λαϊκής, στερεωμένα στη κολόνα της γειτονιάς. Το καλοκαίρι με τους φίλους μετά τη δουλειά και το στοίχημα «ο χαμένος κερνάει τα σουβλάκια». Το «δε σε παίρνουμε στην ομάδα μας γιατί είσαι κοντός». Η πλαστική μπασκέτα που κολλούσε στην πόρτα του δωματίου και η μπάλα από κάλτσες για να μην κάνει θόρυβο και ακούει η μάνα ότι δεν διαβάζω. Το πρωτάθλημα που έχασα στην κατασκήνωση, όταν αστόχησα σε τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι συμμορίες του απογεύματος και οι μονομαχίες με την «από κάτω γειτονιά». Ο γείτονας που μας κυνηγούσε γιατί του χαλάσαμε τον μεσημεριανό ύπνο. Οι αφίσες του Τζόρνταν από το «Μπλεκ», η «γωνιά του Γιαννάκη» στο παιδικό δωμάτιο, το βιντεοπαιχνίδι “NBA playoffs 1988-89” και οι Utah Jazz. Το θρυλικό «Τριποντο». Τα sms με το Μαρίνο στους αγώνες της Ευρωλίγκα και οι συζητήσεις για τη δωδεκάδα της Εθνικής. Λίστα ατελείωτη, μεγαλύτερη και από αυτή των απωθημένων…»

Σε αυτή τη λίστα προστέθηκαν πολλά όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια. Ενδεικτικά:

Η πρώτη αποστολή σε Final Four, τα μονάκια με τους γέρους κολλητούς που προσπαθούν – μάταια – να παραμείνουν σε καλή κατάσταση, το «Τι κάνουμε, ρε!» της Στέλλας στην Εβίνα, οι ηλεκτρονικές “μπούφλες” στην διάρκεια των συνεννοήσεων, τα χαμόγελα των χρυσών κοριτσιών της Εθνικής Κωφών, η Τσεχία, το 3x3 στις πλατείες, το “εγώ τώρα είμαι δημοσιογράφος;”, οι καινούριοι φίλοι, το Pressing στον Αθλητισμό, το αιώνια ματαιωμένο ραντεβού για 2Κ. Το “Rock ‘n Roll Queen”. Και, πάνω από όλα, το μπλουζάκι με την πορτοκαλί μπάλα στο νεογέννητο γιο μου.

Να τα παρατήσουμε; Δεν είμαστε καλά! Τώρα αρχίζουμε!

Σας ευχαριστούμε όλους για την αγάπη και την υποστήριξη. Πάμε μαζί για πολλά ακόμα καλύτερα!

ΥΓ: Σ’ ευχαριστώ για το πείσμα και την επιμονή σου. Ίσως αν δεν υπήρχαν αυτά, να είχα κάνει πίσω στα πολύ δύσκολα. Ήσουν εσύ που είπες «όχι, το τέλος είναι μακριά ακόμα» και επέμεινες να μην το βάλουμε κάτω. Ευτυχώς, δικαιώθηκες και χαίρομαι γι’ αυτό. Μαζί το ξεκινήσαμε και ήδη έχουμε κάνει πολλά. Από εδώ και πέρα αρχίζει το rock party!

ΥΓ2: Καλωσορίσατε στην παρέα μας. Η ομάδα πλέον είναι συμπαγής και με όραμα. Θα νικήσουμε. Είναι μονόδρομος!

ΥΓ3: Μην ξεχνιόμαστε: Φέτος θα σβήσουμε κεράκια όλοι μαζί! Το ραντεβού είναι για την Παρασκευή. Σας περιμένουμε όλους. Θα παίξουμε μέχρι και το «Τιρινίνι»!

 https://www.facebook.com/events/737474463108520/permalink/737474499775183/?notif_id=1506487761690048&notif_t=feedback_reaction_generic&ref=notif