«Στο αεροπλάνο και πάλι...και το δεύτερο «παράθυρο» των προκριματικών τελείωσε με αλλά δυο παιχνίδια στα πόδια μας.

Μια ήττα στο Ισραήλ και μια νίκη επί της Πορτογαλίας στη Χαλκίδα. Αυτός είναι ο απολογισμός αυτών των ημερών.

Ένα δύσκολο παιχνίδι, όπως δηλαδή το περιμέναμε μέσα στο Ισραήλ, το οποίο τελικά κρίθηκε στις λεπτομέρειες και δυστυχώς δεν μπορέσαμε να πάρουμε τη νίκη που την θέλαμε πολύ, αλλά η ομάδα πάλεψε μέχρι τον ήχο της τελευταία κόρνας στο γήπεδο και μέχρι την τελευταία κρίσιμη επίθεση και το τελευταίο σημαντικό ριμπάουντ!! Τα δώσαμε όλα, την ενέργεια μας, το πάθος μας, ότι ήταν δυνατό αλλά δεν καταφέραμε να πάρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα....

Και τι κάνουν οι ήττες σε αυτή την ομάδα;;;

Μας πεισμώνουν ακόμα παραπάνω και μας κάνουν να θέλουμε να διορθώσουμε ότι έγινε λάθος για να είμαστε καλύτερες στο επόμενο παιχνίδι..

Έτσι και έγινε...είχαμε 2 μέρες και 3 προπονήσεις για να προετοιμαστούμε για το παιχνίδι με την Πορτογαλία και 13 παίκτριες δείξαμε σε κάθε προπόνηση και σε κάθε meeting της ομάδας μας ότι δεν θα αφήσουμε να υπάρξει άλλο αποτέλεσμα εκτός της νίκης για την ομάδας μας την Τετάρτη το απόγευμα.

Έγινε ένα ωραίο παιχνίδι στη Χαλκίδα και έτσι όπως περιμέναμε την Πορτογαλία έτσι και μας εμφανίστηκε!! Δυνατή, με πάθος, με ενέργεια, με πίεση και με αποφασιστικότητα για να κερδίσουν το πρώτο τους παιχνίδι σε αυτό τον όμιλο. Αλλά και εμείς ήμασταν διπλά προετοιμασμένες και αποφασισμένες ότι θα τα δώσουμε όλα για να πετύχουμε μια σημαντική νίκη για εμάς. Έτσι και έγινε..μπορεί το αποτέλεσμα να δείχνει ότι κερδίσαμε εύκολα στο τέλος αλλά αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση. Παλέψαμε σκληρά μέσα στο γήπεδο και οι 12 για να το καταφέρουμε αυτό!!

Και πάλι θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κόσμο της Χαλκίδας αλλά και όλους όσους ήρθαν από διαφορετικά μέρα να μας δουν και να μας εμψυχώσουν και να μας υποστηρίξουν σε έναν ακόμα αγώνα και να ξέρετε πως η στήριξη σας μας βοηθάει συνεχώς.

Επίσης σε αυτό το «παράθυρο» αν και δεν πήραμε δυο νίκες που θέλαμε....καταφέραμε αλλά θετικά πράγματα. Όπως για παράδειγμα να έχουμε τη Τζάκι για πρώτη φορά και να καταφέρουμε να την εντάξουμε στην ομάδα μας και στη φιλοσοφία μας από τη πρώτη κιόλας μέρα και επίσης και εκείνη να είναι ανοικτή σε όλους και σε όλα και όπως φάνηκε και στα παιχνίδια η Τζάκι είναι «μια από εμάς» ήδη!! Και κάτι άλλο που θα πρέπει να πω είναι για τη Μαριέλα μας, τον «αθώο γίγαντα» μας που με την εμφάνιση της μας έκανε όλους να χαρούμε για εκείνη και να την απολαύσουμε και να καμαρώσουμε. Και πρέπει να ομολογήσω ότι η αγαπημένη μου φωτογραφία που έχει ανεβεί από αυτό τον αγώνα στο Ίντερνετ, είναι εκείνη που η Εβίνα πηδάει στη Μαριέλα και εκεί από την αντίδραση της αρχηγού μας απλά φαίνεται πως ένιωσε όλη η ομάδα μας.
 
Τέλος, επειδή με ρώτησαν αρκετοί χθες αν έχω κάποιο Βαλεντίνο...θα σας απαντήσω από εδώ και θα σας πω πως ναι!!!! Έχω 12 Βαλεντίνους......η μάλλον καλύτερα Βαλεντίνες  γιατί είμαστε μια οικογένεια!!».