Στο ξεκίνημα της ομιλίας του, ο κ. Γιαννακόπουλος παρουσίασε βίντεο με το οποίο υπενθύμισε τις περσινές του δηλώσεις, εκφράζοντας το παράπονό του για τις «ανακρίβειες», όπως τόνισε που γράφονται το τελευταίο διάστημα και, ακολούθως, ανέπτυξε ένα προς ένα τα ζητήματα που αφορούν την οικογένεια του Παναθηναϊκού, αναφερόμενος, μεταξύ άλλων, στην προσωπική επιθυμία του να έρθει σε ολική ρήξη με την Ευρωλίγκα και την εισχώρηση στο Basketball Champions League, τον Ερασιτέχνη, το Pao Alive και το γήπεδο του Βοτανικού, ενώ δεν έλειψαν και οι συναισθηματικές στιγμές, στα σημεία που αναφερόταν στους εκλιπόντες Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, οι οποίοι έχουν προσφέρει τα μέγιστα στον Παναθηναϊκό.
Αρχικά, αναφέρθηκε στα περισσότερα από 450.000.000 ευρώ που έχει προσφέρει η οικογένειά του μέχρι σήμερα, εκ των οποίων 63.000.000 μόνο από τότε που ο ίδιος ανέλαβε τα ηνία της ομάδας.
Εν συνεχεία, έκανε τον απολογισμό των πεπραγμένων του στον Ερασιτέχνη, για τον οποίο τόνισε πως παρέλαβε χρέος 3.600.000 το οποίο το έχω ρίξει στις 500.000. Οι ομάδες μας αγωνίζονται στις μεγάλες κατηγορίες και πήραμε κι έναν τίτλο. ΑΠοτρέψαμε να δώσουν ένα πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό στα χαρτιά. ο μεγαλύτερο κέρδος η ανάπτυξη των Ακαδημιών μα
Μιλώντας συγκεκριμένα για το μπάσκετ, ανέφερε:
«Η χρονιά ξεκίνησε με μια δυσάρεστη έκπληξη, εκεί που πιστεύαμε ότι θα πορευτούμε με τον Ρικ Πιτίνο, αυτό δεν κατέστη εφικτό, καθώς ο Ρικ αποχώρησε από την ομάδα για οικογενειακούς λόγους. Πάλι γράφτηκαν σημεία και τέρατα. Εκεί επιλέχθκε να δοθεί το τιμόνι στον Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος θα αποτελεί πάντα την πρώτη μου επιλογή. Δυστυχώς, όμως, η συγκεκριμένη επιλογή αποδείχθηκε λανθασμένη γιατί ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να του δώσει μια δίκαιη ευκαιρία. Παρότι είχαμε αποφασίσει να πάμε μαζί μέχρι τέλους, ο Αργύρης θεωρώντας πως η παρουσια του θα έκανε κακό στον σύλλογο, αποχώρησε δείχνοντας ακόμα μια φορά πόσο αγαπάει τον Παναθηναϊκό. Από την στιγμή που τα οικογενειακά θέματα του κόουτς Πιτίνο είχαν ξεπεραστεί, η συνεργασία μας ήταν μονόδρομος. Δυστυχώς ο κορονοϊός διέκοψε απότομα τη συνεργασία με τον κ. Πιτίνο. Την ώρα δε που η ομάδα ήταν 6η στην Ευρωλίγκα και βάδιζε με σιγουριά προς την κατάκτηση του Πρωταθλήματος συμπληρώνοντας 25 χρόνια με κατακτήσεις τίτλων, κάτι που δεν έχει καταφέρει καμία άλλη ομάδα ούτε στην Ευρώπη και, από όσο γνωρίζω ούτε στον κόσμο. », δήλωσε αρχικά, ενώ τόνισε πως από το αρχικό μπάτζετ των 8 εκατομμυρίων που υπολογιζόταν για την σεζόν, έφτασε τελικά στα 11. Ευχαριστούμε τον κόουτς Πιτίνο και του ευχόμαστε καλή συνέχεια στον φυσικό του χώρο που είναι το NCAA. Μετά ήρθε η πανδημία που δεν διέκοψε μόνο βίαια την χρονιά, αλλά προκάλεσε και σοβαρή οικονομική ζημιά στις ομάδες. Στον Παναθηναϊκό, απ΄οτα 8 εκατομμύρια που είχα υπολογίσει ότι θα χρειαστούν, φτάσαμε στα 11 κι αυτό χωρίς να ξέρω αν, πότε και πόσα χρήματα θα πάρουμε από την Ευρωλίγκα.
Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να μιλήσει και για την απουσία του Ολυμπιακού, χωρίς να αποφύγει να πικάρει τον «αιώνιο» αντίπαλο, αλλά και να ρίξει τα βέλη του προς τον Τύπο και τον τρόπο που τον αντιμετώπισε κατά καιρούς.
«Είχαμε μια ήσυχη χρονιά χωρίς τον Ολυμπιακό. Με μεγαλύτερη προσέλευση οικογενειών και με αρκετές αγωνιστικές εκπλήξεις. Χωρίς την παραμικρή γκρίνια και μουρμούρα από κανέναν. Κι αυτό αποτελεί κοινή διαπίστωση όσων ασχολούνται με το μπάσκετ. Στον έναν αγώνα που δώσαμε στο ΣΕΦ για την Ευρωλίγκα με τον Ολυμπιακό, αναγκάστηκα να φύγω στο ημίχρονο, όχι απλά για να προστατεύσω τη σωματική μου ακεραιότητα, αλλά την ίδια μου τη ζωή, κάτι που οι περισσότεροι δημοσιογράφοι το περάσατε στα ψιλά. Όταν βέβαια εσείς γίνεστε στόχος φραστικών επιθέσεων, το κάνετε μέγα θέμα. Καλά κάνετε, έτσι πρέπει να γίνεται. Απλά φανταζόμουν ότι το ίδιο θα έπρεπε να συμβεί με οποιονδήποτε άνθρωπο του οποίου η ζωή απειλείται μέσα σε ένα γήπεδο. Αλλά διαψεύστηκα. Ενημέρωσα άμεσα την Πολιτεία και την Αστυνομία, για όσα έγιναν. Για ακόμα μια φορά δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Οι λόγοι; Γνωστοί, χρόνια τώρα. Τώρα γιατί ένας άνθρωπος που βάζει εκατομμύρια στην ομάδα της καρδιάς του, δεν μπορεί να πάει στο γήπεδο να την παρακολουθήσει και μάλιστα σε αγώνα Ευρωλίγκας, είναι κάτι που πρέπει να απαντήσουν οι Αρχές, ο Ολυμπιακός και φυσικά η διοργανώτρια αρχή. Μέχρι να απαντήσουν, βέβαια, θα έχουν χαθεί από το μπάσκετ και τον ελληνικό Αθλητισμό πολλοί ακόμα άνθρωποι που δεν μπορούν να δεχθούν ότι θα πληρώνουν τόσα εκατομμύρια και δεν θα έχουν το δικαίωμα να παρακολουθήσουν την ομάδα τους».
Για την Ευρωλίγκα
Ο κ. Γιαννακόπουλος επιτέθηκε σφόδρα στην διοργανώτρια Αρχή και ιδιαίτερα στον Τζόρτνι Μπερτομέου, στον οποίο χρέωσε το γεγονός ότι, όπως υποστήριξε, «η διοργάνωση έχει φτάσει στο μηδέν», ενώ αναφέρθηκε και στον τρόπο που αντιμετωπίζεται ο Παναθηναϊκός σε σχέση με άλλες ομάδες που συμμετέχουν στην Ευρωλίγκα.
Το γεγονός ότι μόνο ο κακός Παναθηναϊκός και ο κακός Γιαννακόπουλος το φωνάζει, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ποιος να φωνάξει άλλωστε; Ομάδες που ζουν από το κράτος τους; Ομάδες που παίρνουν θαλασσοδάνεια από κρατικές τράπεζες και χρωστούν 650 εκατομμύρια; Ή αυτές που τους αρκεί το 2% του μπάτζετ των ποδοσφαιρικών τους ομάδων. Financial Fairplay σου λέει μετά ο Τζόρντι και κουνάει το δάχτυλο. Είναι να γελάει κανείς. Η Euroleague είναι ένα μαύρο κουτί. Οι ομάδες δεν γνωρίζουν πόσα είναι και πού πάνε τα λεφτά από τις χορηγίες, αλλά και από όλες τις άλλες πηγές εσόδων. Μαθαίνουν κάθε χρόνο μόλις 15 μέρες πριν την έναρξη της σεζόν πόσα χρήματα θα πάρουν, χωρίς να ξέρουν από πού και γιατί τόσα.
Και για όσους θα πουν «τώρα τα θυμήθηκες Γιαννακόπουλε;», Να υπενθυμίσω ότι το 2002 απειλήσαμε να μην κατέβουμε στον τελικό της Μπολόνια, γιατί δεν μας έλεγε ο Μπερτομέου τα ποσά, ενώ από το 2009 πότε ο Παύλος, πότε ο Θανάσης, πότε ο Δημήτρης ωρύονταν για το πού πάνε τα έσοδα της διοργάνωσης. Θα σας πώ που πάνε τα έσοφα της διοργάνωσης. Η Μακάμπι, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός είναι οι 3 ομάδες που συντηρούν την Euroleague. Μας το παίζει μάγκας ο Τζόρντι στο απόλυτο προτεκτοράτο του, λέγοντας ότι πήγε τη νίκη από τις 10.000 στις 37.000. Θέλετε να μάθετε από που είναι αυτά τα λεφτά του περίφημου pool; Από το τηλεοπτικό συμβόλαιο των τριών, το 52% το λαμβάνουν οι ομάδες και το υπόλοιπο 48%, ένα ποσό κοντά στα 10 εκατομμύρια μοιράζονται στις ομάδες για τις νίκες. Εμείς συντηρούμε την Ευρωλίγκα.
Είναι δυνατόν ένας οργανισμός που αποτελείται από τα ισχυρότερα χαρτιά του ευρωπαϊκού μπάσκετ να μην έχει απαντήσεις για τίποτα; Είναι δυνατόν να μην μπορείς να πεις στις ομάδες ποιες θα είναι οι συνέπειες από τη διακοπή της σεζόν; Είναι δυνατόν να συμφωνείς με τους παίκτες για την καταβολή του 80% των συμβολαίων τους αν δεν συνεχιστεί η σεζόν και 85% αν συνεχιστεί; Ποιος είσαι εσύ; Με ποιο δικαίωμα έρχεσαι ανάμεσα σε δύο αντισυμβαλλόμενους να πεις τι θα πληρωθεί και τι όχι και μας απειλείς ότι αν δεν συμμορφωθούμε θα έχουμε επιπτώσεις; Ωμός εκβιασμός δηλαδή. Κι όλα αυτά χωρίς να έχεις φροντίσει να δεις τι θα γίνει με τα έσοδα των ομάδων. Όταν ένας αθλητής έχει παίξει για το 65% και ενώ οι ομάδες έχουν χάσει το 50% των εσόδων τους, εσύ πας και τους προσφέρεις το 80% χωρίς να μπει ξανά στο γήπεδο και 85% για να μπει στο παρκέ. Πρέπει δηλαδή να πιστεύεις ότι είναι ανόητοι οι αθλητές να ρισκάρουν τη σωματική τους ακεραιότητα για ένα πιθανό τραυματισμό για ένα πιθανό 5%. Μα, ποιος θα το έκανε αυτό;
Στην τελευταία Γενική Συνέλευση της διοργάνωσης, άκουσα τον εκπρόσωπο της Ρεάλ να λέει πως Ευρωλίγκα χωρίς Παναθηναϊκό δεν υπάρχει. Πολύ τιμητικό και απόλυτα ειλικρινές. Απλά ας το πει κάποιος και στο Μπερτομέου, που έχει αποδείξει ότι δεν έχει την ίδια άποψη και στις δηλώσεις του και στην πράξη.
Η Ευρωλίγκα αντιμετωπίζει σε όλα τα μέτωπα τον Παναθηναϊκό με το χειρότερο τρόπο. Οι ποινές που μας επιβάλλονται είναι όχι απλά αυστηρές, αλλά εξοντωτικές. Φτάσαμε στο σημείο να κλείνουμε το ΟΑΚΑ παραμονές ενός αγώνα και μάλιστα με αντίπαλο τη Φενέρ, δείχνοντας την ύψιστη ασέβεια, όχι μόνο στον κόσμο του Παναθηναϊκού ως οργανισμό, αλλά και στον κόσμο που είχε αγοράσει εισιτήρια για τον αγώνα.
Στο κυνήγι του Παναθηναϊκού, και προκειμένου να βγει αληθινός κάποιος που το 2011 είχε απειλήσει ότι θα κάνουμε να δούμε Final 4 για δέκα χρόνια, είδαμε μέχρι και την τελευταία αγωνιστική της περιόδου 2016-17 με πάρα πολλά περίεργα αποτελέσματα, σε σημείο που όλοι σχολιάζατε ότι έγιναν ώστε ο Παναθηναϊκός να πέσει πάνω στην εν συνεχεία πρωταθλήτρια Ευρώπης, Φενέρ. Αντί της Εφές που θα ήταν ο αντίπαλός μας στην φάση των «8» αν δεν έρχονταν τα πάνω κάτω.
Αν δεν γινόταν το μαγείρεμα του αιώνα. Και, φυσικά, η αγαπημένη μας διαιτησία. Αμέτρητες οι σφαγές του Παναθηναϊκού, ειδικά όταν η ομάδα βρισκόταν ένα βήμα πριν από το Final Four. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον τελικό του 2009 που μόνο καλάθι δεν έβαλαν οι διαιτητές για την ΤΣΣΚΑ; Τον ημιτελικό του 2012, όταν νομίζαμε ότι βλέπαμε στο γήπεδο Καλόπουλο, Ευθυμιάδη και Παπουτσέλη μαζί; Με την Μπαρτσελόνα το 2013, όταν ο Διαμαντίδης φορτώθηκε με τρία φάουλ σε δυο λεπτά; Την μνημειώδη σειρά με την ΤΣΣΚΑ όταν μας απαγόρευσαν να κάνουμε το μπρέικ στο πρώτο ματς; Τους καμικάζι στη σειρά με τη Φενέρ; Το ματωμένο καλάθι στη Μαδρίτη και τις διαδοχικές σφαγές πριν από 2 χρόνια όταν ήμασταν σε ανοιχτή κόντρα με την Ευρωλίγκα; Δεν υπάρχει ομάδα που να έχει υποστεί τόσες πολλές αδικίες και τόσο πολλές σφαγές επειδή αποφάσισε να πάει κόντρα στο ρεύμα! Που πλήρωσε τόσο ακριβά την απόφαση της να είναι γενναία απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα. Πιστεύουν ότι μπορούν να μας εκβιάσουν; Ότι μπορούν να στερούν από τον Παναθηναϊκό ό,τι του αξίζει; Είναι υποχρέωση όλων μας να δείξουμε ότι ο Παναθηναϊκός δεν εκβιάζεται. Να συνεχίσουμε Να κρατάμε ψηλά τις Παναθηναϊκές αξίες έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. Πόσο μάλλον δε σε μια διοργάνωση που διαρκώς υποτιμάει η ίδια το προϊόν της.
Που βάζουν τόσα εκατομμύρια για να υπάρχει η Ευρωλίγκα. Για να υπάρχει ο Τζόρντι, να μας κουνάει το δάχτυλο όπου και όποτε γουστάρει.
Μία διοργάνωση που μέσα σε είκοσι χρόνια έχει αποτύχει παταγωδώς στο να κεφαλαιοποιήσει το προϊόν της. Μία διοργάνωση που κάθε χρόνο ενημερώνει τις ομάδες για τα λεφτά που θα λάβουν τον Σεπτέμβριο ακυρώνοντας κάθε δυνατότητα προγραμματισμού. Μια διοργάνωση που είναι ο ορισμός της αποτυχίας σε όλα τα επίπεδα. Η Ευρωλίγκα επιτέλους βρίσκει ανταγωνιστή. Και μάλιστα από έναν φορέα που έχει αποδείξει την αγάπη του για το μπάσκετ. Που είναι το ίδιο το μπάσκετ. Το Champions League της FIBA που είναι η διοργάνωση που έρχεται και είναι έτοιμη να σβήσει την Ευρωλίγκα. Πριν από δύο χρόνια, όταν κάναμε τις πρώτες συζητήσεις, είχαμε αντιληφθεί ότι δεν ήταν ακόμη έτοιμοι. Τώρα πια είναι και το αντιλαμβάνονται πλέον όλοι.
Με την σοβαρότητα, τις προσεκτικές κινήσεις της FIBA, αλλά και την αποδοχή και συμμετοχή μεγάλων ομάδων στην διοργάνωση. Ακόμη κι αν η Ευρωλίγκα ήταν ο παράδεισος που ονειρεύεται ο Μπερτομέου, προσωπικά θα έπαιρνα την απόφαση να πάμε στο Champions League για να αποδείξουμε για ακόμα μια φορά ότι ο Παναθηναϊκός δεν εκβιάζεται από κανέναν. Το παρελθόν και η ιστορία του Παναθηναϊκού, αλλά πάνω από όλα ο Παύλος μας έχει διδάξει πολλές φορές ότι οι δύσκολες αποφάσεις είναι αυτές που θα αλλάξουν την ιστορία. Τρανότερη απόδειξη όταν δεν κατεβήκαμε στο ΣΕΦ το ’93 για να γκρεμίσουμε την παράγκα του Ιωαννίδη. Και την γκρεμίσαμε. Για μένα αυτή η απόφαση είναι μονόδρομος. Αλλά, επειδή ο Παναθηναϊκός έχει τόσα εκατομμύρια κόσμου, η απόφαση για το πού θα αγωνίζεται την επόμενη σεζόν θα πρέπει να είναι τεκμηριωμένη από κάθε άποψη. Αγωνιστικά και οικονομικά. Και να είστε σίγουροι ότι θα είναι. Επίσης να είναι σίγουροι και οι φίλοι μας στην Ευρωλίγκα, ότι το κακό παιδί που λέγεται Παναθηναϊκός - ναι, αυτός που το 2001 πήγε στην Σουπρολίγκα και δικαιώθηκε, αυτός που το 2009 φώναξε για το δίκιο του στα τηλεοπτικά και όχι μόνο για το δικό του συμφέρον, αλλά όλων, αυτός που δεν έχει μάθει να σκύβει το κεφάλι και έντεκα χρόνια μετά τοπ πληρώνει με ανελέητο κυνηγητό εντός και εκτός γραμμών – αυτός δεν πρόκειται πια να κάνει πίσω. Και ίσως στο τέλος αντί για το μαύρο πρόβατο που τον θεωρούν να είναι ο λύκος. Όπως λέει και κάποιος σοφός «Αν με κοροϊδέψεις μία φορά, φταις εσύ. Αν όμως με κοροϊδέψεις και δεύτερη, η ευθύνη είναι όλη δική μου». Φαντάσου λοιπόν και να σε κοροϊδεύουν και να σου κλέβουν και τον ιδρώτα και μάλιστα κατ’ επανάληψη. Και όταν μάλιστα πολεμάς, φωνάζεις για το δίκιο σου, να σου επιβάλουν εξοντωτικές ποινές. Αυτά για την αγαπημένη μας Ευρωλίγκα. Ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος τα τελευταία τριάντα χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αυτός που κουβαλάει τα μεγαλύτερα έσοδα. Και όλοι ξέρουν ότι είτε στην FIBA είτε στην Ευρωλίγκα είτε οπουδήποτε αλλού, οι πόρτες για τον Παναθηναϊκό είναι και θα είναι για πάντα ανοιχτές.
Είπα από την αρχή πως όταν μια οικογένεια έχει βάλει κάτι λιγότερο από μισό εκατομμύριο ευρώ σε μια ομάδα. Όταν έχει φέρει παίκτες, όπως ο Γκάλης, ο Βράνκοβιτς, ο Γιαννάκης, ο Ντομινίκ, ο Φάνης. ο Σκοτ, ο Μποντιρόγκα, ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Καλάθης, ο Παπαπέτρου και πόσους ακόμα, προπονητές, όπως ο Ομπράντοβιτς, ο Πασκουάλ, ο Πιτίνο. Όταν έχεις πάρει έξι ευρωπαϊκά, αμέτρητα πρωταθλήματα και κύπελλα, όταν παίρνεις τίτλους επί 25 συνεχόμενα χρόνια, όταν έχεις κάνει τον κόσμο του Παναθηναϊκού υπερήφανο τόσες και τόσες φορές, ίσως να μην χρειάζονται λόγια. Να αρκούν απλά οι πράξεις. Όμως επειδή από το 2012 έχω ακούσει και διαβάσει πολλά, είναι η ώρα να βάλουμε μια και καλή, αλλά και τελευταία φορά τα πράγματα στην θέση τους. Να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας.
Το τι λένε οι απέναντι οι Ολυμπιακοί δεν με ενόχλησε ποτέ. Αυτούς έχω μάθει να λύνω τις διαφορές μου στο γήπεδο, εκεί που πάντα τους νικάω. Το γεγονός ότι θα παίζουν για δεύτερη χρονιά στην Α2, αποδεικνύει ότι τα έβαλαν με τον λάθος άνθρωπο. Και προφανώς πήραν το μάθημά τους. Να τους ευχηθώ με την ευκαιρία καλή επάνοδο στη μεγάλη κατηγορία, αν, όταν και όποτε. Φέτος, μάλιστα, το κατάλαβαν και στο βόλεϊ. Κατάλαβαν και εκεί ότι κράτος δεν είναι ο Ολυμπιακός.
Αυτό που με πληγώνει και με εξοργίζει είναι οι μαχαιριές από χέρια αδερφικά. Όταν είχε σηκωθεί πανό στο ΟΑΚΑ «Παύλο η σιωπή είναι χρυσός», τι να περιμένεις; Δεν περιμένω τίποτα πια. Θέλω όμως να κλείσω τους λογαριασμούς μου με όλους, και με φίλους και με εχθρούς. Η μεγαλύτερη αποτυχία του Παναθηναϊκού είναι να ακούς ότι επειδή από το 2012 δεν έχουμε πάει στο Final Four έχουμε αποτύχει. Χωρίς, μάλιστα, να λένε την αλήθεια στο γιατί δεν έχουμε πάει. Ή μάλλον γιατί δεν μας άφησαν να πάμε. Και όλα αυτά για έναν άνθρωπο που από το 2012 και μετά από τους 16 τίτλους που διεκδίκησε, κατέκτησε τους 12. Αντιλαμβάνεστε τι έχει πετύχει ο Παναθηναϊκός τα τελευταία 33 χρόνια; Να λογίζουν κάποιοι ως αποτυχία ότι δεν πήγαμε στο Final Four. Όταν ομάδες, όπως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Ίντερ, η Μίλαν, η Μαρσέιγ, οι Chicago Bulls και άλλα μεγαθήρια του αθλητισμού, κλείνοντας τον κύκλο τους, έμειναν για χρόνια ολόκληρα χωρίς τίτλο. Σε αντίθεση με ό,τι έγινε με τον Παναθηναϊκό το 2012 όταν έκλεινε ο δικός του κύκλος.
Τότε που επιστρατεύθηκα, παρ’ όλο που δεν ήθελα καν να ασχοληθώ για να μείνει ο Παναθηναϊκός όρθιος στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Τότε που όλοι περίμεναν να διαλυθούμε. Τότε που οι Αγγελόπουλοι έλεγαν ότι θα φτιάξουν αυτοκρατορία και είδαν τον Παναθηναϊκό να πετυχαίνει νταμπλ, μπακ του μπακ μες στο σπίτι τους με 3-0. Ναι, αυτοί που παίζουν στην Α2. Όλα αυτά τα χρόνια ήξερα πως η σύγκριση με την χρυσή εποχή Παύλου την περίοδο 1996-2012 θα ήταν αμείλικτη. Δεν έκανα όμως ποτέ πίσω κι ας ήμουν από ένα σημείο και έπειτα εντελώς μόνος απέναντι σε αντιπάλους, εχθρούς και φίλους. Μόνος εναντίον όλων. Ήξερα επίσης ότι λόγω του χαρακτήρα μου και της αγάπης μου για τον Παναθηναϊκό, θα έπληττα την εικόνα μου ως επιχειρηματία. Όπως επίσης ότι θα απεμπολούσα την ιδιωτικότητά μου ως άνθρωπος, κάτι που όλοι ξέρουμε πόσο πολύτιμο είναι. Αλλά και πάλι δεν έκανα πίσω. Δεν το έβαλα καν στο ζύγι. Είπα, Δημήτρη, προχώρα για τον Παναθηναϊκό και τον κόσμο του. Κράτησα όρθιο και τον περήφανο τον κόσμο του μπάσκετ εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας.
Το σερί αυτό, το παγκόσμιο ρεκόρ συνεχίστηκε. Για 25 σερί χρόνια 25 σερί τίτλους. Μοιάζει απίστευτο, αλλά το πέτυχε ο Παναθηναϊκός των Γιαννακόπουλων, του περήφανου κόσμου του, ο Παναθηναϊκός μας. Όσο εγώ προσπαθούσα, διάβαζα και άκουγα διάφορα σημεία και τέρατα. Μέχρι τους ισολογισμούς της ΚΑΕ ανέλυαν κάποιοι για να αποδείξουν ότι ο Γιαννακόπουλος δεν βάζει λεφτά. Ναι, το άκουσα κι αυτό. Το ακούω ακόμα και τώρα μετά από 8 χρόνια, 12 τίτλους και 63.000.000 ευρώ. Μετά από εκείνο το καλοκαίρι που όλοι έλεγαν ότι ο Παναθηναϊκός θα διαλυθεί. Δεν μπήκαν καν στον κόπο να σκεφτούν το προφανές. Όλοι ξέρουν ότι το μπάσκετ είναι ζημιογόνο. Και ότι για να είναι ένας ισολογισμός ισοσκελισμένος, πρέπει κάποιος να βάζει λεφτά από τις χορηγίες από τις εταιρείες του. Αμέτρητα λεφτά κάθε χρόνο. Ακόμα και φέτος διάβασα ότι το μπάτζετ δεν είναι τόσο.
Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο. Από ανθρώπους που είτε ξεχνούν, είτε θέλουν να αποκρύψουν συνειδητά ότι ο Παναθηναϊκός πέρα από το αγωνιστικό μπάτζετ έχει 5.500.000 ευρώ για λειτουργικά έξοδα και σχεδόν μισό μπάτζετ ακόμα για την εφορία. Δεν ήταν όμως μόνο οι λογιστές, ήταν και οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των προπονητών. Ο Γιαννακόπουλος λέει ότι δεν αφήνει τους προπονητές να κάνουν την δουλειά τους, αυτός παίρνει τους παίκτες. Θα το τελειώσω και αυτό το παραμύθι μια και καλή.
Από το 2012 και μετά, οι μοναδικές παρεμβάσεις που έκανα ήταν η μεταγραφή του Τζέισον Καπόνο κι όταν ο Τζόρτζεβιτς ήθελε να κόψει το μπάσκετ στον Νίκο Παππά. Κι αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι οι προπονητές που πέρασαν από την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια. Από τον Αργύρη Πεδουλάκη και τον Τσάβι Πασκουάλ μέχρι τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς και τον Ρικ Πιτίνο. Όλοι. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Για την πώληση της ΚΑΕ
«Πέρσι είχα πει ότι αν δεν μπει στις ράγες ο Βοτανικός και αν δεν είχε ανταπόκριση το κάλεσμά μου για έναν αυτάρκη, αυτόνομο, αυτοχρηματοδοτούμενο και αυτοδιοίκητο Παναθηναϊκό, την 1η Ιουλίου θα παραδιδόταν το management της ΚΑΕ σε άνθρωπο της εμπιστοσύνης μου και δεν θα ασχολούμουν ξανά με την ομάδα. Είχα πει, μάλιστα, να το γράψετε και στην «πέτρα». Από αυτή την στιγμή, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός είναι προς πώληση για 25.000.000 ευρώ, όπως λάθος δεσμεύθηκα πέρσι. Βλέπετε στα 33 αυτά χρόνια δεν είχαμε μπει ποτέ στη διαδικασία να αποτιμήσουμε την αξία του πανίσχυρου αυτού brand. Της καλύτερης ομάδας που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος. Αυτή που σύμφωνα με τους ειδικούς εκτιμητές, η αξία της φτάνει στα 75.000.000 ευρώ. Τα 34.000.000 για το σήμα και 75.000.000 η συνολική επιχειρηματική αξία. Αλλά δεν θα πάρω τα λόγια μου πίσω και δεν θα αλλάξω λέξη. 25 είπα και δεν το αλλάζω. Μέχρι να βρεθεί αγοραστής, η ΚΑΕ θα πορευτεί υπό ανθρώπους εμπιστοσύνης, χωρίς την παραμικρή εμπλοκή μου και βασισμένη αποκλειστικά και μόνο στα έσοδά της σε Ελλάδα και Ευρώπη. Αυτοί οι άνθρωποι εμπιστοσύνης είναι ο Μάνος Παπαδόπουλος και ο Τάκης Τριαντόπουλος. Από σήμερα αυτοί τρέχουν τον Παναθηναϊκό εξ ολοκλήρου.
Να τονίσω ότι επειδή ένας Γιαννακόπουλος δεν έχει ανάγκη να τραβήξει την πρίζα ώστε να φανούν οι επιτυχίες επί των ημερών του, αλλά μέχρι τις τελευταίες ημέρες δουλεύαμε για να εξασφαλίσουμε τις δεσμεύσεις της Κυβέρνησης για μια σειρά από μέτρα που βοηθούν τον ελληνικό αθλητισμό. Σκοπός μου για αυτές τις ενέργειες, είναι η απουσία του Γιαννακόπουλου και των χρημάτων που έβαζε στον Παναθηναϊκό να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο αισθητή. Να παραμείνουμε ανταγωνιστικοί όσο περισσότερο γίνεται. Αφήνω τον Ερασιτέχνη ξανά ισχυρό, καθαρό από υποχρεώσεις, να λειτουργεί σε επαγγελματικά πρότυπα και να βγάζει υγεία. Αφήνω τον μπασκετικό Παναθηναϊκό πρωταθλητή και καθαρό από υποχρεώσεις. Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω και να αναφερθώ σε κάποιους ανθρώπους, που ήταν επί σειρά ετών κοντά είτε στον Παύλο και τον Θανάση είτε σε εμένα. Ο Κώστας Πετράκης και ο Τάσος Στέφανου, που έχουν φύγει από τη ζωή, αλλά και ο Μιχάλης Γεωργαντής, ο Γιώργος Νηρέας, ο Τάκης Τριαντόπουλος και ο Μάνος Παπαδόπουλος που μέχρι σήμερα αποτελούν την ραχοκοκαλιά του Παναθηναϊκού. Χωρίς αυτούς στο πλευρό μας ίσως να μην είχαμε πετύχει τόσα πολλά.
Φεύγω με το κεφάλι ψηλά. Η αγάπη που μου δείχνει ο κόσμος σε κάθε ευκαιρία, με κάνει να λέω ότι άξιζε τον κόπο ο πακτωλός εκατομμυρίων, ο ατελείωτος χρόνος, η ουσιαστική ενέργεια, η κατάθεση ψυχής και όσα άλλα έπρεπε να δαπανήσω εδώ και τόσα χρόνια για τον Παναθηναϊκό. Κοιτώντας πίσω, θα πω ότι έβαλα κι εγώ ένα λιθαράκι στην καλύτερη ομάδα που έβγαλε ποτέ αυτός ο τόπος. Στον Παναθηναϊκό των Γιαννακόπουλων, στον Παναθηναϊκό του Παύλου, των μεγάλων προπονητών και αθλητών, στον Παναθηναϊκό του κόσμου του, των εκατομμυρίων φιλάθλων του, των παιδιών της Θύρας 13. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όλους εσάς.
Τον Παναθηναϊκό του τρίπτυχου διοίκηση – ομάδα – κόσμος, στον οποίο υποκλίθηκε και υποκλίνεται ένας ολόκληρος πλανήτης. Στον Παναθηναϊκό που είναι πάνω από πρόσωπα, είναι ιδέα, είναι τρόπος ζωής».
