Είναι οι τελικοί δυο πληγωμένων από την ευρωπαϊκή αποτυχία ομάδων που αναζητούν την εξιλέωση με την κατάκτηση των εγχώριων σκήπτρων για να κατευνάσουν ίσως τις πληγές που τους άφησε ο οδυνηρός αποκλεισμός από την γιορτή του μπάσκετ που ολοκληρώθηκε λίγες μέρες πριν με θριαμβεύτρια την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Ο Ολυμπιακός, εκτός playoff Ευρωλίγκας για πρώτη φορά έπειτα από 11 χρόνια, έχοντας χάσει και το Κύπελλο από τον «αιώνιο» αντίπαλό του από την αρχή της χρονιάς, βλέπει ως τον μόνο στόχο για να σωθεί η «παρτίδα» το να πετύχει να κατακτήσει ένα δεύτερο συνεχόμενο Πρωτάθλημα, κάτι που την τελευταία εικοσαετία δεν έχει καταφέρει.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, προερχόμενος από την χειρότερη σειρά play off της Ιστορίας του, «σκουπισμένος» για δεύτερη φορά σε σειρά κρίσιμων παιχνιδιών, μετά τους περσινούς τελικούς του Πρωταθλήματος και με τον Αργύρη Πεδουλάκη να μετρά μόλις λίγες εβδομάδες στις οποίες είχε να διαχειριστεί εκτός από μια ομάδα που δεν έχει φτιάξει ο ίδιος τα κρούσματα απειθαρχίας των Αμερικανών παικτών του, τον τραυματισμό του μοναδικού αξιόπιστου τριαριού που είχε απομείνει (Γιάνκοβιτς) και το πεσμένο ηθικό, αναζητά τη… λύτρωση μέσα από την προϊστορία του.
Οι «πράσινοι» έχουν καταφέρει πολλές φορές να ανατρέψουν το μειονέκτημα έδρας στους τελικούς και αυτό ελπίζουν πως θα κάνουν και φέτος, ώστε να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα από την επόμενη χρονιά επαναπροσδιορίζοντας τους στόχους τους.
Να’ ταν μόνο αυτές οι ιδιαιτερότητες σε αυτή τη σειρά των τελικών… Πάω στοίχημα ότι κανένας πραγματικός φίλαθλος, ανεξάρτητα από το ποια ομάδα υποστηρίζει, δεν ενδιαφέρεται ποιος από τους δυο αντιπάλους θα πάρει τον τίτλο. Όχι γιατί δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον. Κάθε άλλο. Λογικά η σειρά θα είναι αμφίρροπη και θα κρατήσει την αγωνία στα «κόκκινα» μέχρι εξαντλήσεως των… αποθεμάτων.
Ο λόγος είναι άλλος. Γιατί πολύ απλά, η προσοχή όλων θα είναι αλλού στραμμένη. Ναι, ακριβώς εκεί το πάω.
Οι τελικοί αυτοί θα είναι η τελευταία ευκαιρία για όλους μας να δούμε στο παρκέ την «μονομαχία» μεταξύ των τελευταίων μεγάλων του ελληνικού μπάσκετ, τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση των επόμενων. Η από την έναρξη της σεζόν ανακοίνωση της απόσυρσης του Δημήτρη Διαμαντίδη στο τέλος της περιόδου είχε σημάνει την αντίστροφη μέτρηση για το τέλος μιας τεράστιας καριέρας. Όμως, αλήθεια, πόσοι περίμεναν να περάσει τόσο γρήγορα ο καιρός;
Οι μήνες κύλησαν αργά και βασανιστικά και φτάσαμε εδώ, στην τελευταία πράξη. Στους τελευταίους τελικούς ενός πολύ σπουδαίου παίκτη που έγραψε τεράστια Ιστορία και τα κατορθώματά του θα μνημονεύονται εις τους αιώνες των αιώνων. Όμως, δεν είναι μόνος του. Οικοδεσπότης σε αυτούς τους τελικούς θα είναι ο «αιώνιος» αντίπαλός του, ο Βασίλης Σπανούλης.
Οι δυο τους έχουν καταφέρει απίστευτα πράγματα ως συμπαίκτες τόσο στην Εθνική, όταν έβγαζαν όλους τους Έλληνες ξανά στους δρόμους, όσο και στον Παναθηναϊκό, κατακτώντας την κορυφή της Ευρώπης. Αλλά και ως αντίπαλοι δεν έχουν πετύχει και λίγα. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια κόντρα μεταξύ μεγάλων παικτών για το ποιος είναι καλύτερος από την ημέρα που ο “VSpan” άλλαξε τη φανέλα με το «τριφύλλι» και έβαλε αυτή με τον «δαφνοστεφανομένο».
Αυτή η σχέση που πολλοί βλάκες προσπάθησαν να την κάνουν απόλυτου μίσους, αλλά που οι δυο τους γνωρίζουν πολύ καλά πως είναι σχέση απολύτου σεβασμού και αγάπης, φτάνει πλέον στο τέλος της, μέσα στα όρια του παρκέ.
Οι δυο τους θα βρεθούν αντίπαλοι για τις τελευταίες τρεις έως πέντε φορές στην καριέρα τους και όλοι όσοι αγαπούν αυτό το έρμο το άθλημα, είναι σίγουρο ότι δε θα μπορέσουν να βαστήξουν τα δάκριά τους στο τέλος αυτών.
Άραγε, θα μπορέσουν και οι ίδιοι; Ποιος ξέρει; Γιατί μπορεί ο ίδιος ο Διαμαντίδης να έχει πάρει την απόφασή του, αλλά η καρδούλα του μόνο το ξέρει αν και πως θα το αντέξει. Αλλά και ο Σπανούλης; Ποιος πιστεύει ότι βαθιά μέσα του δεν γούσταρε αφάνταστα την εντός των ορίων και μόνο κόντρα του με τον φίλο του. Οι μεγάλοι αθλητές ζουν γι’ αυτά τα παιχνίδια, γι’ αυτές τις «μάχες». Είναι η ζωοδόχος πηγή τους, η ενέργεια, η, να μην πω τη λέξη που μου έρχεται τώρα, για το παιχνίδι που υπηρετούν ο καθένας τους για μια εικοσαετία, ίσως και περισσότερο.
Κι αν οι μεν «πράσινοι» έχουν την εντύπωση ότι με την απόσυρση του Διαμαντίδη, θα ηρεμήσει το κεφαλάκι του Σπανούλη ή οι δε «κόκκινοι» ότι επιτέλους θα σταματήσουν να βλέπουν αυτόν τον απίθανο τύπο που δεν τους αφήνει να σταυρώσουν κούπα τόσα χρόνια, για τους ίδιους να είστε σίγουροι πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Μετά τη λήξη αυτών των τελικών, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο. Για κανέναν. Γιατί είναι σίγουρο πως στον πρώτο αγώνα της επόμενης σεζόν μεταξύ των δυο «αιωνίων», ο Σπανούλης κάπου θα αναζητά με την άκρη του ματιού του τη φανέλα με το «13» στον πάγκο του Παναθηναϊκού, αλλά…
Κι ο Διαμαντίδης το προηγούμενο βράδυ, από συνήθεια θα φιλήσει τη γυναίκα του και την κόρη του και θα πέσει νωρίς για ύπνο γιατί «αύριο θα έχουμε ντέρμπι». Πως, άραγε, θα αντέξει να το δει από την τηλεόραση; Μόνο η καρδούλα του το ξέρει.
Μέχρι τότε, όμως, υπάρχει καιρός. Προς το παρόν, έχουμε μπροστά μας τις τελευταίες τους τρεις έως πέντε παραστάσεις. Μαζί και χώρια. Στο ίδιο παρκέ με τον ίδιο στόχο, με άλλη αφετηρία. Ποντάρω όλα μου τα λεφτά ότι με τη λήξη των τελικών, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ο ένας θα τρέξει στην αγκαλιά του άλλου. Για μια τελευταία αγκαλιά γεμάτη ιδρώτα και αναμνήσεις.
Γι’ αυτό και τους αξίζει όλοι να είναι κόσμιοι. Να αφήσουν τις οπαδικές αντιπαλότητες και για μια φορά στην αθλητική μας ζωή να δώσουμε το καλό παράδειγμα στους εαυτούς μας. Για τα παιδιά μας για το μέλλον του μπάσκετ. Γι’ αυτούς που τόσα χρόνια μας χάρισαν απίστευτες στιγμές.
Ας αφήσουν στην άκρη τις μανούλες και τις συζύγους τους και ας τους τιμήσουν με συνθήματα βγαλμένα από τη δημιουργική φαντασία των ποιητών της εξέδρας που όταν θέλει, μπορεί να βγάλει ύμνους. Ας μην τους υποστηρίξουμε, αλλά ας μην τους προσβάλουμε. Δεν υπάρχει λόγος.
Αυτός, θα είναι ο τελευταίος χορός. Ας τον απολαύσουμε. Ας τους αφήσουμε να το ευχαριστηθούν και οι ίδιοι. Κι όταν τα φώτα θα σβήσουν, ας τους αφήσουμε να πέσουν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου κι ας αποχαιρετιστούν, όπως οι δυο τους ξέρουν.
Άλλωστε, μετά από εκείνο το βράδυ, τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο στη μπασκετική μας ζωή…
