Η πρώτη της παρουσία σε προετοιμασίας της Εθνικής Γυναικών ήταν το 1999, ο πρώτος της αγώνας τρία χρόνια αργότερα και μετά από 21 συναπτά έτη η παρουσία της στο παιχνίδι με την Τσεχία ήταν η τελευταία με τα… μπλε. Μετρά συνολικά 161 συμμετοχές και 669 πόντους με τις… μεγάλες και άλλες 54 με τις «μικρές» εθνικές ομάδες. Είναι ακόμη 16η σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Γυναικών με 669 πόντους, αλλά και σε ένα… εκλεκτό γκρουπ ως 7η σε συμμετοχές με το εθνόσημο με τις 161 παρουσίες της, πίσω από τις Μάλτση, Κλιγκοπούλου, Σαρέγκου, Καλέντζου, Κοσμά και Λύμουρα.
Με τα δικά της λόγια
Η Σωτηρίου στέλνει το δικό της μήνυμα στο τέλος της γαλανόλευκης διαδρομής της: «Η ζωή μας είναι γεμάτη κύκλους. Ίσως για εμένα κλείνει ο σημαντικότερος και πιο γεμάτος κύκλος στη ζωή μου. Ξεκίνησα στην Εθνική Ομάδα το 1999 ως «βενιαμίν», όπως με φώναζαν τότε, έφτασα σήμερα το 2023 να έχω την τιμή να είμαι αρχηγός της και με το τέλος του Ευρωπαϊκού τουρνουά είμαι βετεράνος.
Νιώθω ευλογημένη που μεγάλωσα στην αγκαλιά της οικογένειας της Εθνικής, ένιωσα ασφάλεια μέσα από αυτή και μέσω όλων των εμπειριών που βίωσα, διαμόρφωσα την ταυτότητά μου.
Θα προσπαθήσω να απαριθμήσω λίγα από αυτά που έχω αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θα μιλήσω για ανθρώπους γιατί θα πρέπει να αναφέρω τόσα πολλά ονόματα που φοβάμαι πως θα ξεχάσω ή θα αδικήσω κάποιον, άλλωστε όποιος με ξέρει γνωρίζει πως δεν είμαι καλή στις δηλώσεις και τους αποχαιρετισμούς. Οι άνθρωποι αυτοί είμαι σίγουρη πως ξέρουν. Τους ευχαριστώ για όλα. Θέλω να ξέρουν πως αυτοί και η πίστη μου στο Θεό με βοήθησαν να περάσω όλες τις δύσκολες δοκιμασίες που μου έτυχαν. Υπήρξαν στιγμές που τα αμφισβήτησα όλα αυτά, όμως πια είμαι σίγουρη πως με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα και με γέμισαν περηφάνια και ευγνωμοσύνη.
Με την Εθνική Ομάδα ταξίδεψα όλο τον κόσμο, άνοιξα το μυαλό μου, έφτασα σε μέρη που δεν είχα φανταστεί και γέμισα εικόνες και εμπειρίες που μου άλλαξαν τη ζωή.
Έμαθα να μην το βάζω κάτω, να αγωνίζομαι, να σέβομαι το σύνολο και τους αντιπάλους, να είμαι δίκαιη, να κάνω επιλογές, να θυσιάζω πράγματα και να είμαι η Κατερίνα που θέλω.
Ούτε τώρα που γράφω δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα μου, όπως κάθε φορά που ακούω τον Εθνικό Ύμνο και φοράω το εθνόσημο.
Κλείνοντας, θα πω άλλη μια φορά ευχαριστώ, πως χαίρομαι που έγινα κομμάτι αυτής της οικογένειας, θα συνεχίσω να είμαι δίπλα της και να προσφέρω με όποιον τρόπο μπορώ και μου ζητηθεί, γιατί με τη σωστή στήριξη το μπάσκετ γυναικών έχει λαμπρό μέλλον και του αξίζει. Δε θα πούμε αντίο, αλλά εις το επανιδείν».
