Η Λολίτα Λύμουρα αποχαιρετά το εθνόσημο με τον δικό της τρόπο, με το δικό της μήνυμα προς όσους τη βοήθησαν, αλλά και προς τα κορίτσια τα οποία έπονται και για τα οποία αφήσει τον δικό της χώρο. Ο λόγος της ανήκει...
"Θα μπορούσε να ήταν και #20years challenge... Πριν από 20 χρόνια περνούσα για πρώτη φορά το παλιό αεροδρόμιο για να πετάξουμε στην πόλη Αγκουλέμ της Γαλλίας. Ήταν 19/02/1999 όταν ο κόουτς της Εθνικής Κορασίδων στον οποίο οφείλω πολλά, μου έδωσε για πρώτη φορά τη δυνατότητα να ζήσω ένα σπάνιο συναίσθημα. Από τα ανοιχτά του Κοκκινόβραχου στη Νίκαια βρέθηκα να παίζω με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος. Πρώτα στην Εθνική Κορασίδων, μετά Νεανίδων, Νέων Γυναικών και από το 2002, στα 17 μου δηλαδή, μέλος της Εθνικής Γυναικών.
Οι λύπες ίσως ήταν περισσότερες από τις χαρές που γευτήκαμε σαν ομάδα αλλά η τιμή, η περηφάνια ήταν πάντα η ίδια. Και τις 163 φορές που αγωνίστηκα με την Εθνική, η ανατριχίλα, το δέος, να είμαι μία από τις 12 Ελληνίδες που εκπροσωπώ τη χώρα μου, θα παραμείνουν ως το βαθύτερο και βαθύτατα δύσκολο να εξηγήσω με λόγια, συναίσθημα.
Δε μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί, αλλά ήρθε η στιγμή να αφήσω τη φανέλα της Εθνικής ομάδας σε κάποια νεότερη από μένα, να βρει χώρο, να εξελιχθεί και σαν μοναδική συμβουλή θα έλεγα να αγαπά το σωματείο που αγωνίζεται, αλλά δυο φορές περισσότερο την Εθνική Ομάδα. Νιώθω δυνατή κι ευχαριστώ τους προπονητές που πιστεύουν σε μένα, αλλά νομίζω πως η κατάλληλη ώρα είναι τώρα.
Ευχαριστώ όσους πίστεψαν στις δυνατότητες μου, όλη τη διοίκηση της ΕΟΚ, από τον πρόεδρο μέχρι τους οδηγούς, τους φυσιοθεραπευτές, τους γιατρούς, και βασικά πρώτα από όλους, τους προπονητές, όλες τις συμπαίκτριες μου για αυτό το ταξίδι 20 ετών. Χάρη σε όλους αυτούς, τις συνεργασίες, τις φιλίες ζωής που αναπτύξαμε, η Εθνική Ελλάδος θα παραμείνει το σπουδαιότερο κεφάλαιο των μπασκετικών αναμνήσεων μου. 163 φορές ήταν αυτές...
Σας ευχαριστώ για το ταξίδι και τις αναμνήσεις
Λολίτα Λύμουρα"
