Ο λόγος που αυτή η νίκη ήταν σπουδαία είναι γιατί κυρίως έδειξε στους ίδιους τους παίκτες ότι έχουν πολλές περισσότερες δυνατότητες από όσες μέχρι τώρα έδειξαν. Ήταν προφανές πως ο εγωισμός τους πληγώθηκε σοβαρά μετά από τις δύο συνεχόμενες ήττες στο τέλος της πρώτης φάσης, αλλά κυρίως από την αμφισβήτηση που δέχθηκαν από τους αμέτρητους προπονητές του καναπέ που έσπευσαν να βγάλουν πορίσματα για την πορεία τους.
Έπρεπε να δοθούν απαντήσεις. Όχι, όμως, στους αμφισβητίες, αλλά στους εαυτούς τους. Για παίκτες που έχουν σηκώσει πρωταθλήματα, έχουν κατακτήσει Ευρωλίγκες και έχουν πολλές διακρίσεις και μετάλλια με την Εθνική Ομάδα, δεν θα πρέπει να ήταν πολύ εύκολο να δεχθούν ότι τους έκανε πλάκα ο Κόπονεν και η παρέα του.
Ιδιαίτερα δε, όταν λίγες ώρες πριν την δική τους αναμέτρηση με την Ισπανία, έβλεπαν τους Κροάτες να τους ρίχνουν σχεδόν τριάντα πόντους για πλάκα, θα πρέπει να αντάλλασσαν φάσκελα ο ένας με τον άλλο αντιλαμβανόμενοι τι πήγαν και έκαναν με ένα πολύ κακό βράδυ.
Όπως επίσης είναι σίγουρο ότι από το βράδυ της Δευτέρας και έπειτα, τα φώτα στα δωμάτια των παικτών θα έμεναν αναμμένα όλο το βράδυ. Η δεύτερη φάση ήταν προ των πυλών και κανένας στην πατρίδα δεν πίστευε ότι θα τα καταφέρουν. Στην ίδια πατρίδα που πριν την αναχώρησή τους για τη Σλοβενία και μέχρι το απόγευμα της περασμένης Κυριακής, όλοι στοιχημάτιζαν με έπαρση ότι η τρίτη ευρωπαϊκή κούπα για τη γαλανόλευκη ήταν ήδη στο αεροπλάνο και περίμενε την αποστολή προς το «Ελ. Βενιζέλος».
Ο αγώνας με την Ισπανία προσφέρθηκε για πολλές υπερβάσεις. Πρώτον, γιατί μπορεί με ήττα να υπήρχαν κάποιες τελευταίες μαθηματικές ελπίδες, αλλά ποιος εγγυάται ότι τη στιγμή που η ομάδα θα βρισκόταν στο καναβάτσο, δεν θα έρχονταν οι οικοδεσπότες Σλοβένοι το Σάββατο να την αποτελειώσουν.
Δεύτερον, γιατί οι Ισπανοί υπήρξαν ο φόβος και ο τρόμος των Ελλήνων σε οποιαδήποτε διοργάνωση κι αν μας συναντούσαν και, μάλιστα είτε με εμφατικές νίκες είτε μετά από άπειρους θεατρινισμούς και απροκάλυπτο διαιτητικό σπρώξιμο.
Τρίτον, γιατί παρά τις απουσίες τους, παραμένουν από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου και ως ήδη πρωταθλητές Ευρώπης και, μάλιστα, δύο φορές σερί, έχουν τον αέρα της ανωτερότητας.
Τέταρτον, γιατί αυτός ο αέρας εξακολουθεί και μεταφράζεται σε ανεξάντλητη αλαζονεία και έπαρση, ιδιαίτερα από τον Ρούντι, ο οποίος για μια ακόμα φορά επέδειξε σε πολλά σημεία του αγώνα αντιαθλητική και προκλητική συμπεριφορά.
Πέμπτον, γιατί μια νίκη απέναντι σε έναν τόσο «ειδικό» αντίπαλο είναι το καλύτερο αντίδοτο για τα μέχρι σήμερα δεινά της ομάδας.
Έκτον, γιατί ο προπονητής είχε ανάγκη μιας επιτυχίας, ώστε να διώξει έστω και προσωρινά τα σύννεφα και τη γκρίνια, καθώς ήδη πολλοί από τους παρορμητικούς φιλάθλους απαιτούσαν την κεφαλή του επί πίνακι για τις επιλογές του.
Πριν από το ματς, είχαμε προτρέψει να μην ξεγράφει κανένας αυτή την ομάδα. Ότι έχει πολλά να δείξει και πως θα ερχόταν η στιγμή που θα τα φανέρωνε. Όχι, δεν διεκδικούμε δάφνες μετά Χριστό Προφητών. Το μόνο που μας χαροποιεί είναι ότι η ομάδα δεν διέψευσε τις προσδοκίες μας. Οι παίκτες μπήκαν αποφασισμένοι, με ρόλους διακριτούς, χωρίς φόβο σε κανένα σημείο του παιχνιδιού, κρύο αίμα στα δύσκολα και με το πάθος για τη νίκη ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους.
Για να είμαστε ειλικρινείς, όταν από το πρώτο δεκάλεπτο η διαφορά ήταν σε διψήφια νούμερα, νοιώσαμε τον φόβο ότι και σήμερα τα πράγματα δεν θα πάνε καλά. Ιδιαίτερα δε, όταν η Εθνική έχανε τη μία βολή μετά την άλλη, είχε μόλις 1/6 τρίποντα και δεν κατέβαζε όσα ριμπάουντ έπαιρναν οι Ισπανοί.
Η ισορροπία προς το τέλος του ημιχρόνου και το προσπέρασμα μας έκανε να ελπίζουμε σε κάτι καλό. Όταν στις αρχές της τελευταίας περιόδου οι αντίπαλοι ξέφυγαν με 52-60, οι σκιές του αποκλεισμού έκαναν και πάλι στην εμφάνισή τους.
Η πίεση του χρόνου, της παράδοσης, του αποτελέσματος, οι κακές επιλογές στην άμυνα και την επίθεση, τα κατά τη γνώμη μας αρκετά λάθη και του Τρινικιέρι από τον πάγκο, δεν μας έκαναν ιδιαίτερα αισιόδοξους.
Για ποιο λόγο κέρδισε τελικά η Εθνική; Γιατί ο Μπουρούσης από τα 2,13 του δε δίσταζε να βουτάει έξω από το γήπεδο για να σώσει τη μπάλα.
Γιατί ο Σπανούλης στα κρίσιμα πήρε πάνω του τα μεγάλα σουτ και αποσυντόνισε την αμυντική λειτουργία των Ισπανών.
Γιατί ο Ζήσης δεν δίστασε να βάλει το πόδι του στη φωτιά και παρά το γεγονός ότι πονούσε από τον γυρισμένο αστράγαλό του, επέστρεψε στο παρκέ, μοιράζοντας για μία ακόμα φορά το παιχνίδι εξαιρετικά.
Γιατί ο Καββαδάς ξεκίνησε στην πεντάδα και μέχρι να χρεωθεί το δεύτερο φάουλ του είχε καταφέρει να παίξει αρκετό ξύλο με τον Μαρκ Γκασόλ, ανεξάρτητα αν στο δεύτερο μέρος έγινε έρμαιο στις ορέξεις του.
Γιατί ο Καϊμακόγλου είναι από τους σταθερά καλύτερους μαχητές της ομάδας, σκοράροντας πολλούς κρίσιμους πόντους.
Γιατί ο Μπράμος έπαιξε ατσάλινη άμυνα στα δύσκολα και καθάρισε στο τέλος το παιχνίδι με πέντε συνεχόμενους πόντους.
Γιατί ο Πρίντεζης έβαλε επτά συνεχόμενους πόντους όταν η ομάδα είχε κολλήσει, πήρε πολλά σημαντικά ριμπάουντ και έβγαλε πολλή ενέργεια στο παρκέ. Ενέργεια που περισσεύει από τον Παπανικολάου, ο οποίος δε σταματούσε να πανηγυρίζει έξαλλα κάθε ενέργεια των συμπαικτών του.
Γιατί ο Σλούκας γίνεται παιχνίδι με παιχνίδι και καλύτερος, ενώ ο Περπέρογλου μπήκε μόλις για λίγα δευτερόλεπτα, αλλά δεν έδειξε να θίγεται στο ελάχιστο.
Μοναδική μελαγχολική στιγμή σε αυτή τη μεγάλη νίκη της ομάδας είναι η έκδηλη απογοήτευση του Φώτση για την μη χρησιμοποίησή του. Ο αρχηγός φαινόταν ότι ήθελε σαν τρελός να μπει στο παιχνίδι, αλλά στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένη η παραδοχή της απόφασης ότι δεν βρίσκεται στα πλάνα του προπονητή του. Ίσως αυτό να είναι ένα από τα θέματα συζήτησης μετά τη λήξη του τουρνουά, ωστόσο, προς το παρόν, δεν θα ήταν σωστό να δώσουμε μεγαλύτερη συνέχεια.
Η Εθνική νίκησε, λοιπόν, μετά από έντεκα χρόνια την Ισπανία. Προκρίθηκε στην επόμενη φάση; Ουδόλως, ιδιαίτερα δε, αν θεωρήσει πως αυτή η νίκη της φτάνει. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Οι οικοδεσπότες Σλοβένοι περιμένουν με άγριες διαθέσεις το Σάββατο για να πετύχουν τη δεύτερη νίκη τους στη δεύτερη φάση, να καπαρώσουν την πρώτη θέση και την πρόκριση στην οχτάδα και να ανοίξουν την όρεξή τους για μια διάκριση που μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει να πετύχουν.
Σύμμαχοί τους θα είναι η καυτή εξέδρα, αλλά και με τα μέχρι στιγμής πεπραγμένα, η διαιτησία που σέβεται πέραν του επιτρεπομένου την έδρα, αφήνοντας μονόπλευρα πολλές φορές το σκληρό τους παιχνίδι.
Θα κάνει η Εθνική το 2/2 και θα είναι και πάλι σε θέση ισχύος για την πρόκριση; Το ελπίζουμε και το ευχόμαστε. Μέχρι να έρθει η στιγμή του jumpball του Σαββάτου, όμως, θα χαρούμε –με μέτρο πάντα- την πολυαναμενόμενη νίκη επί των αντιπαθητικών Ιβήρων!
* Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι από την επίσημη ιστοσελίδα του Eurobasket 2013 (photo by Elio Castoria)
