Μέλος πλέον της συντακτικής ομάδας του μοναδικού ελληνικού περιοδικού δρόμου «ΣΧΕΔΙΑ», από την πρώτη του μέρα μάλιστα, βοηθάει από κάθε μετερίζι διαθέτοντας μια πένα που μπορεί να περιγράψει τα πάντα με την ίδια ευκολία.
Θα αγωνιστεί και αυτός με την ομάδα Press-ingTeam τη Δευτέρα, 21 Μαρτίου στις 18:00 και θα αντιμετωπίσει αθλήτριες από το πρωτάθλημα Α1 και Α2 Γυναικών στο Κλειστό Γυμναστήριο Ν. Σμύρνης (Αρτάκης) σε έναν αγώνα αφιερωμένο στο Γυναικείο Μπάσκετ με σκοπό την ενίσχυση του περιοδικού δρόμου «σχεδία».
Τοagapotobasket.gr κάνειpress-ing στονΓιώργοΑράπογλου
Αγαπάς...
Πολύ. Δυνατά και με πάθος.
Μισείς...
Μάλλον τίποτα. Υπάρχουν άπειρα που με αηδιάζουν, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να νιώσω μίσος για κάτι ή κάποιον. Στενοχώρια, θλίψη, συμπόνοια, θυμό πολύ και συχνά. Μίσος όχι ακόμα.
Moto...
Έχω δυο. Το πρώτο και πιο σημαντικό είναι «Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες». Κάτι άλλο που είναι οδηγός μου εδώ και χρόνια είναι το ότι «ο καθένας κάνει τις επιλογές του, ζει και πεθαίνει με αυτές». Τελευταία και με αφορμή τα όσα συμβαίνουν γύρω μας και μέσα μας τριγυρίζει στο μυαλό μου και το «Όποιος δε μπορεί, διδάσκει και όποιος δεν πράττει, κρίνει».
Ονειρεύεσαι...
Συνέχεια. Συχνά με τα μάτια ανοιχτά...
Απωθημένο...
Μια ατελείωτη λίστα. Ένα σβήνω, τρία προσθέτω.
Χαλαρώνεις...
Με απλά πράγματα. Η σύντροφός μου, καλή παρέα, μουσική, ένα καλό βιβλίο. Η θάλασσα είναι πάντα ένα καλό “γιατρικό”.
Κάνεις delete...
Δύσκολα, αλλά οριστικά. Δεν κάνω ποτέ “restore”.
Κάνεις like...
Σε ό,τι μπορεί να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο.
Θαυμάζεις...
Αυτούς που έπεσαν με πάταγο, αλλά δε γονάτισαν και εκείνους που κάνουν όνειρα, τα πραγματοποιούν, τα εξελίσσουν και μετά κάνουν καινούρια.
Το μπάσκετ για σένα είναι...
Η υψωμένη γροθιά του Γκάλη, οι βολές του Καμπούρη, το πάθος και τα δάκρυα χαράς του Γιαννάκη, η σπασμένη φωνή του Συρίγου. Το ραντεβού μετά το σχολείο, το «μπίστημα» στα τσιμέντα ή τα χώματα. Η ρόδα ποδηλάτου με το δίχτυ από τις πατάτες της λαϊκής, στερεωμένα στη κολόνα της γειτονιάς. Το καλοκαίρι με τους φίλους μετά τη δουλειά και το στοίχημα «ο χαμένος κερνάει τα σουβλάκια». Το «δε σε παίρνουμε στην ομάδα μας γιατί είσαι κοντός». Η πλαστική μπασκέτα που κολλούσε στην πόρτα του δωματίου και η μπάλα από κάλτσες για να μην κάνει θόρυβο και ακούει η μάνα ότι δεν διαβάζω. Το πρωτάθλημα που έχασα στην κατασκήνωση, όταν αστόχησα σε τρίποντο στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Οι συμμορίες του απογεύματος και οι μονομαχίες με την «από κάτω γειτονιά». Ο γείτονας που μας κυνηγούσε γιατί του χαλάσαμε τον μεσημεριανό ύπνο. Οι αφίσες του Τζόρνταν από το «Μπλεκ», η «γωνιά του Γιαννάκη» στο παιδικό δωμάτιο, το βιντεοπαιχνίδι “NBAplayoffs 1988-89” και οι UtahJazz. Το θρυλικό «Τριποντο». Τα sms με το Μαρίνο στους αγώνες της Ευρωλίγκα και οι συζητήσεις για τη δωδεκάδα της Εθνικής. Λίστα ατελείωτη, μεγαλύτερη και από αυτή των απωθημένων!
