Ο έμπειρος κόουτς ως παίκτης αγωνίστηκε μόνο με τη φανέλα του Αμαρουσίου, ενώ βρέθηκε στον πάγκο της ομάδας για πρώτη φορά ως βοηθός του Παναγιώτη Γιαννάκη και στη συνέχεια ως πρώτος προπονητής, οδηγώντας την μάλιστα στους «16» της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Λίγο πριν βρεθεί στο συνέδριο των προπονητών της Euroleague, ο Γιώργος Μπαρτζώκας επισκέφθηκε το camp της ομάδας του Αμαρουσίου, όπου είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει την προπόνηση των νεαρών αθλητών, να βγάλει φωτογραφίες μαζί τους και να μοιράσει αυτόγραφα, ενώ δέχθηκε και πολλές ερωτήσεις τους, αρκετές από τις οποίες εξαιρετικά εύστοχες και με ιδιαίτερη ωριμότητα. Το agapotobasket.gr βρέθηκε στο παρκέ μαζί με τον Γ. Μπαρτζώκα και είχε την ευκαιρία για μια σύντομη συνομιλία μαζί του αναφορικά με το camp και την αξία του για έναν παραδοσιακό σύλλογο, όπως το Μαρούσι.

Συνέντευξη: Γιώργος Αράπογλου

Επιστροφή στο γήπεδο που ξεκίνησαν πολλά όμορφα πράγματα στην καριέρα σας, ανάμεσα σε παιδιά, κάποια από τα οποία ίσως έχουν τα ίδια όνειρα με εσάς.

Γενικά, πάντα είμαι ευαίσθητος με τα παιδιά. Κι εγώ είμαι πατέρας και, αυτομάτως, με το που σου συμβαίνει, αποκτάς μια ιδιαίτερη ευαισθησία. Όταν βλέπεις παιδάκια να παίζουν και να χαίρονται, είναι πολύ σημαντικό. Πόσο μάλλον σε ένα περιβάλλον που για μένα είναι λίγο ιδιαίτερο. Ως προπονητής και ως βοηθός του Παναγιώτη Γιαννάκη και μετά ως πρώτος, περάσαμε σημαντικές στιγμές με τον σύλλογο.

Πόσο σημαντικό είναι ένας σύλλογος όπως το Μαρούσι να καλλιεργεί το φυτώριο του και μέσα στο καλοκαίρι να εξακολουθεί να προσπαθεί να βελτιώσει τα ταλέντα που έχει στις τάξεις του;

Νομίζω ότι είναι μονόδρομος. Δυστυχώς, άνθρωποι σαν τον Άρη Βωβό που ήταν για πολλά χρόνια ιδιοκτήτης και πρόεδρος της ομάδας, την ενίσχυσε και την έφτασε ψηλά, δεν υπάρχουν. Έχουν εκλείψει τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων που επενδύουν σε ομάδες. Έχει τέτοια κρίση το ελληνικό μπάσκετ, ώστε πρέπει να μπεις στην παραγωγική διαδικασία να βγάλεις παιδιά και μέσω αυτών ο σύλλογος να μεγαλώσει. Είτε γίνουν παίκτες της ομάδας είτε γίνουν φίλαθλοι. Είναι μονόδρομος και το να το καλλιεργήσεις αυτό, μόνο θετικό είναι.

Είδαμε ότι έκαναν και πολλές σκεπτόμενες ερωτήσεις. Είναι ένα θετικό δείγμα.

Οι νέες γενιές είναι πιο εξελιγμένες από εμάς. Τα παιδιά βρίσκονται σε ένα καλύτερο επίπεδο από ό,τι ήμασταν εμείς.

Είστε ένα από τα κορυφαία ονόματα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά παρ’ όλα αυτά ήρθατε να δείτε την ομάδα της καρδιάς σας. Σε μια εποχή που ο επαγγελματισμός έχει επικρατήσει, σε ποιο βαθμό τελικά μπορεί να υπάρχει το συναίσθημα;

Πρέπει πάντα να το ξεχωρίζεις. Εγώ πάντα έχω μια συναισθηματική προσέγγιση με όποια ομάδα δούλεψα. Είτε ήταν το Μαρούσι, η Ολύμπια Λάρισας, ο Πανιώνιος, ο Ολυμπιακός, η Λοκομοτίβ Κουμπάν, η Μπαρτσελόνα ή η Χίμκι. Σε όλες τις ομάδες που στο παρελθόν δούλεψα ή έπαιξα, πάντα είμαι οπαδός τους, τις υποστηρίζω και πάντα τις παρακολουθώ με ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον το Μαρούσι που υπήρξα τόσο παίκτης όσο και προπονητής. Εδώ μεγάλωσα, όλοι μου οι παιδικοί φίλοι είναι συμπαίκτες μου. Ακόμα κρατάω επαφή. Είναι μοιραίο.

Φωτό: amarysia.gr