Δεν είχε προλάβει να πατήσει καλά καλά στο πεζοδρόμιο, όταν άνοιξε μια μικρή παράπλευρη πόρτα και εμφανίστηκε ο διευθυντής των φυλακών. Ήταν ένας μικροσκοπικός ανθρωπάκος, που θύμιζε έντονα νυφίτσα. Ο Μπάμπης τον αντιπάθησε κατευθείαν.

«Από εδώ.» Ήταν το μόνο που είπε η νυφίτσα-διευθυντής και κάνοντας μεταβολή άρχισε να προχωράει. Ο Μπάμπης τον ακολούθησε.

Μετά από κάμποση ώρα σιωπηλής ξενάγησης, φτάσανε στην πτέρυγα υψίστης ασφαλείας. Κάμποση ώρα μετά από την κάμποση ώρα φτάσανε στην πτέρυγα υψίστης πολυτελείας. Στα έγκατα των φυλακών. Πρέπει να ήταν τουλάχιστον 15 υπόγεια κάτω. Ούτε πυρηνική μπόμπα δεν τους κουνάει αυτούς εδώ, σκέφτηκε ο Μπάμπης.

Τώρα περνάγανε μπροστά από τα VIP κελιά και ο Μπάμπης είχε αρχίσει να ανησυχεί ότι θα χάσει και τα υπόλοιπα μαλλιά του και θα μείνει εντελώς καράφλας με αυτά που έβλεπε. Οι διάδρομοι ήταν στρωμένοι με παχιά κόκκινα χαλιά, από τα κελιά ακούγονταν ήχοι από δορυφορικές τηλεοράσεις, ενώ θα ορκιζόταν πως πίσω από μια πόρτα άκουσε γέλια και ποτήρια να τσουγκράνε!

Ετοιμαζόταν να σπάσει αυτή την εκνευριστική σιωπή και να ρωτήσει το διευθυντή-νυφίτσα τι σκατά παιζόταν εκεί κάτω, όταν χωρίς καμία προειδοποίηση έφτασαν στο τέλος του μακρόστενου διαδρόμου και σταμάτησαν μπροστά σε μια μεγάλη πόρτα η οποία δέσποζε στο χώρο και καταλάμβανε σχεδόν όλο το μήκος του τοίχου.

«Εδώ είμαστε», είπε ο διευθυντής-νυφίτσα και χτύπησε διακριτικά το κουδούνι. Κουδούνι; Πέρασαν λίγες στιγμές και η πόρτα άνοιξε εντελώς αθόρυβα προς τα μέσα. Μία φρουρός που θα μπορούσε να είναι δίδυμη ξαδέρφη της Πετρούλας, βγήκε βιαστικά από το κελί, σπρώχνοντας μπροστά της ένα ασημένιο καροτσάκι σερβιρίσματος. Πριν προλάβει να σηκώσει το σαγόνι του από το πάτωμα, η πόρτα έκλεισε πίσω του, αφήνοντας τον μόνο με τον τρόφιμο του κελιού. Είχε ένα έντονο συναίσθημα πως έπαιζε σε σκηνή από τη «Σιωπή των Aμνών» και δυστυχώς ο ίδιος έκανε την Τζόντι Φόστερ.

Το δωμάτιο ήταν τεράστιο και είχε κάθε λογής πολυτέλεια, αλλά το βλέμμα του Μπάμπη δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τη γυρισμένη μεγάλη καφετιά δερμάτινη πολυθρόνα στο κέντρο του δωματίου και τον καπνό που ανέβαινε νωχελικά από πάνω της. Αργά, σαν σε ταινία, η πολυθρόνα περιστράφηκε αποκαλύπτοντας έναν τεράστιο τύπο με μουστάκια. Φορούσε μπουρνούζι, ένα μποξεράκι με αρκουδίτσες και είχε ένα χοντρό πούρο σφηνωμένο ανάμεσα στην πάνω και στην κάτω οδοντοστοιχία του.

«Καλημέρα αγαπούλα. Ποιος καλός άνεμος σε έφερε εδώ;»

«Καλημέρα Μακ, μια χαρά είσαι εδώ βλέπω.»

«Δε βαριέσαι. Την παλεύω.»

«Άκου, θέλω χάρη»

«Πάντα κατευθείαν στο ψητό ρε Μπαμπούκο! Για αυτό σε πάω! Έλα… μολόγα!»

«Θέλουμε να απολύσεις τον Τρινκιέρι»

«Μη μου πεις; Κώλωσε η προεδράρα; ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!» Το γέλιο συνεχίστηκε για κάμποση ώρα και σε διάφορους τόνους. Ο Μπάμπης περίμενε υπομονετικά.

«Και γιατί να σας βοηθήσω δηλαδή; Τώρα που με θυμηθήκατε να πάτε να γαμηθείτε όλοι σας!»

Ο Μπάμπης ήταν προετοιμασμένος για αυτή την αντίδραση. «Μπορούμε πάντα να διαπραγματευτούμε…»

«Για να διαπραγματευτείς αγαπούλα πρέπει να έχεις κάτι που θέλω και εσύ δεν έχεις τίποτα.»

Ο Μπάμπης αισθάνθηκε να τον λούζει κρύος ιδρώτας. «Λεφτά;»

«Τι να τα κάνω;» απάντησε ο μουστάκιας πίσω από ένα σύννεφο καπνού.

«Παραπάνω ανέσεις…» την ίδια στιγμή που το έλεγε το μετάνιωνε κιόλας. Μια ματιά στην 50άρα plasmaπου στόλιζε τον απέναντι τοίχο σαν πίνακας του Μονέ, σε συνδυασμό με τον ψηφιακό αποκωδικοποιητή από κάτω της και τη σαμπανιέρα δίπλα στην πολυθρόνα έκανε την πρότασή του να μοιάζει με ποντιακό ανέκδοτο του Σερβετά. «Α… α… άστο αυτό! Ξέχνα το.»

«Θα μπορούσαμε ίσως…» Δεν ήθελε να φτάσει εκεί, αλλά ο πρόεδρος ήταν σαφής. Θα κάνεις τα ΠΑΝΤΑ! «να βάλουμε λυτούς και δεμένους και ίσως – ίσως! – καταφέρουμε να σε βγάλουμε έξω.»

Ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματίστηκε κάτω από τα παχιά μουστάκια. «Και γιατί να θέλω να επιστρέψω σε αυτό το τρελοκομείο; Μια χαρά, φίνα την περνάω εδώ!»

«Ε τότε… τότε κάντο για την Ελλάδα ρε γαμώτο!» είπε ο Μπάμπης παίζοντας το τελευταίο του χαρτί.

«Για κοίτα με καλά ρε αγαπούλα.» Ο τύπος με τα μουστάκια σηκώθηκε όρθιος, άνοιξε το μπουρνούζι και έκανε μια στροφούλα. «Σου μοιάζω για την Πατουλίδου;» Χωρίς να περιμένει απάντηση ξέσπασε πάλι σε βροντερά γέλια.

«Εντάξει λοιπόν! Ξέρω πότε δε με παίρνει.» Είπε νικημένος ο Μπάμπης και έκανε να σηκωθεί. «Ο μακαρονάς θα μείνει στον πάγκο μέχρι ο Παπαπέτρου να πάρει 3 ευρωλίγκες… Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου.» Έκανε να φύγει.

«Κάτσε κάτω ρε μαλάκα.» Ο Μπάμπης κάθισε.

«Όσο πλάκα κι αν έχει να σε βασανίζω, είσαι ξηγημένο παιδί. Τον Ιταλό θα τον στείλω. Αλλά όχι επειδή το λέει ο πρόεδρος, θα τον στείλω για την πάρτη μου, επειδή έτσι γουστάρω!»

«Δεν καταλαβαίνω.» Έκανε πραγματικά μπερδεμένος ο Μπάμπης.

«Δεν τους γουστάρω ρε πως το λένε; Κανέναν Ιταλό! 6 μήνες το ‘ψηνα το Χριστινάκι και ήρθε το κωλόπαιδο ο Κολντεμπέλα και μου την πήρε! Από τότε δε χώνεψα ποτέ κανέναν τους! Και επιτέλους ήρθε η ώρα για εκδίκηση!»

Του μπι κοντινιουντ…