Ο «Ζοτς» επιστρεφει σε ένα Final Four με έναν και μόνο σκοπό: να οδηγήσει την Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ στην κορυφή της Ευρώπης και ο ίδιος να «φορέσει» ένα ακόμα δαχτυλίδι Πρωταθλητή Ευρώπης, το ένατο κατά σειρά με τέταρτη διαφορετική ομάδα.
Ο Ομπράντοβιτς που έγινε προπονητης κυριολεκτικα εν μια νυκτί έχει καταφέρει τόσα πολλά στο ευρωπαϊκό μπάσκετ που πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάποιος άλλος να πετύχει. Όπου έχει δουλέψει ο Σέρβος τεχνικός έχει αφήσει έργο πίσω του και πάνω στη δική του πεπατημένη έχουν βαδίσει και οι διάδοχοι του στους πάγκους των ομάδων που έχει θητεύσει.
Το agapotobasket.gr θυμάται την πορεία του Ζέλικο Ομπράντοβιτς από το 1992 και το Final Four της Κωνσταντινούπολης μέχρι και το 2012 όταν ήταν και η τελευταία του παρουσία μέχρι και τη φετινή στην τελική φάση της διοργάνωσης.
1988: Το ένα και μοναδικό σαν παίκτης
Το 1988 η FIBA επαναφέρει το θεσμό των Final Four και η Γάνδη είναι ο πρώτος τόπος τέλεσης αυτού του σημαντικού ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς τότε συμμετέχει σαν παίκτης, αφού είναι μέλος της Παρτιζάν Βελιγραδίου, όμως, δεν καταφέρνει να στεφτεί Πρωταθλητής Ευρώπης, αφού η Τρέισερ Μιλάνο ήταν αυτή που πανηγύρισε τον τίτλο. Αυτό που δεν έγινε τότε, συνέβη λίγα χρόνια αργότερα από άλλο πόστο, αυτού του προπονητή.
1992: Τα κατάφερε με την πρώτη
Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς «σκότωσε» τον παίκτη μέσα του όταν ο τότε πρόεδρος της Παρτιζάν και παλιά δόξα του Γιουγκοσλαβικού μπάσκετ Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς του προσφέρει τη θέση του πρώτου προπονητή στην ομάδα του Βελιγραδίου. Ο Ομπράντοβιτς δεν αρνείται, αναλαμβάνει το ρίσκο και βγάζει την αθλητική περιβολή για να φορέσει κοστούμι και γραβάτα. Αυτή ηταν και η κίνηση που του άλλαξε όλη την αθλητική του διαδρομή.
Ο Ομπράντοβιτς κατάφερε και στελέχωσε μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας που δεν ξεπερνούσε τα 21,7 έτη και με κινητήριους μοχλούς εκείνης της μηχανής τους Ρέμπρατσα, Ντανίλοβιτς , Κοπρίβιτσα, Λόντσαρ και φυσικά τον ηγέτη και νυν τεχνικό της Εθνικής Σερβίας, Σάσα Τζόρτζεβιτς , ξεκινά την ευρωπαϊκή περιπλάνηση στα παρκέ των γηπέδων.
Έχοντας σε εκείνα τα πρώτα βήματα πάντα στο πλευρό του την τεράστια προσωπικότητα του Άτσα Νίκολιτς, ο «Ζοτς» δείχνει πείσμα και θέτει από την αρχή στόχο την πρόκριση αρχικά στο Final Four. Το πολυπόθητο εισιτήριο για την Κωνσταντινούπολη, σφραγίστηκε μετά από μια επική προημιτελική σειρά με αντίπαλο την Κνόρ Μπολόνια του Έτορε Μεσίνα. Η Παρτιζαν, αν και ειχε μειονέκτημα έδρας, κατάφερε και προκρίθηκε με τον Ομπράντοβιτς να σημειώνει την πρώτη από τις πολλές επιτυχίες εναντίον του πολυνίκη Ιταλού προπονητή.
Στο Final Four πάει χωρίς άγχος αφού τα προγνωστικά την δίνουν αουτσάιντερ. Στον ημιτελικό «καθαρίζει» εύκολα την Ολίμπια Μιλάνο του Μάικ Ντ' Αντόνι με 82-75 και παίρνει την πρόκριση για τον τελικό όπου θα αντιμετώπιζε την Μπανταλόνα του Λόλο Σάινθ και των αστέρων όπως ηταν οι Πρίσλεϊ, Τόμπσον, Βιγιακάμπα και οι αδερφοι Γιοφρέσα. Η Μπανταλόνα ηταν το απολυτό φαβορί, η Παρτιζάν, όμως, ηταν αποφασισμένη και, δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, γίνεται το θαύμα… ο Ντραγκουτίνοβιτς πετάει την μπάλα στον Τζόρτζεβιτς, που με ένα απίστευτο τρίποντο, από τα 7,5 μέτρα κάνει το 71-70 δίνοντας τη νίκη και το Κύπελλο Πρωταθλητριών στην Παρτιζάν. Το πρώτο δαχτυλίδι του Ομπράντοβιτς ηταν γεγονός και ο «μύθος» έβαζε θεμέλια.
1994: Το δευτερο τρόπαιο
Η Μπανταλόνα του προσφέρει «γη και ύδωρ» και ο Σέρβος δεν αρνείται και αναλαμβάνει την ομάδα της Καταλονίας για την οδηγήσει εκεί που ο ίδιος και τα «μωρά» της Παρτιζάν της το στέρησαν: στην κορυφή της Ευρώπης.
Στη Βαρκελώνη βρίσκει μια καλή και δουλευμένη ομάδα από την οποία, όμως, έλειπε η «φλόγα» του πάθους και αυτό ακριβώς άλλαξε. Ο Ομπράντοβιτς κατάφερε και «πάντρεψε» το ταμπεραμέντο των Ισπανών με την μπασκετική εξυπνάδα και οξυδέρκεια των Σέρβων και τα αποτελέσματα φάνηκαν λίγους μήνες αργότερα.
Η Μπανταλόνα προκρίνεται στο Final Four έστω και αν χρειάστηκε να απεργήσουν οι παίκτες της Ρεάλ στον προημιτελικό και ο Ομπράντοβιτς δίνει ραντεβού με το δευτερο δαχτυλίδι.
Ο ημιτελικός ηταν εύκολη υπόθεση για την Μπανταλόνα, έξαλλου το 79-65 επί της Μπαρτσελόνα το πιστοποιεί και η ομάδα του Ομπράντοβιτς είναι παρούσα σε έναν ακόμα ευρωπαϊκό τελικό.
Εκεί, βρίσκει απέναντι της τον Ολυμπιακό που ειχε επικρατήσει του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό και ήθελε να φέρει την πρώτη κούπα στην Ελλάδα. Ο αγώνας ηταν σκληρός με τον Ολυμπιακό να είναι μπροστά σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης. Ένα επιθετικό black-out, όμως, των «ερυθρόλευκων» στα τελευταια λεπτά είναι αρκετό για την Μπανταλόνα. Οι Ισπανοί επικρατούν με 59-57 και πανηγυρίζουν το πρώτο κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης.
Ο Ομπράντοβιτς το ειχε κάνει πάλι το θαύμα του, μάλιστα, ο τρόπος που κατέκτησε τα δυο ευρωπαϊκό τρόπαια, έκανε πολλούς δημοσιογράφους να τον αποκαλέσουν «Γκαστόνε» υπονοώντας ότι κατακτούσε τα τρόπαια με τύχη. Προσωνύμιο που φυσικά αρνιόταν ο «Ζότς».
Το «three peat»
Το 1994 η Ρεάλ τον κάνει δικό της με ένα και μόνο σκοπο: να κανει μετά από αρκετά χρόνια την ομάδα ξανά «Βασίλισσα». Ο Ομπράντοβιτς αναλαμβάνει την ομάδα και με παίκτες όπως ο Λάσο, ο Αρλάουκας και, φυσικά, ο τεράστιος Άρβιντας Σαμπόνις, ρίχνεται στην μάχη. Το Final Four του 1995 γινόταν στην Ισπανία και τη Σαραγόσα και αποτελούσε μια πολύ καλη ευκαιρία για τη Ρεάλ να κατακτήσει το τρόπαιο.
Πράγματι, η ομάδα του τα κατάφερε και προκρίθηκε στο μεγαλο ραντεβού των «4» και, αφού στον ημιτελικό κερδίζει εύκολα την Λιμόζ με 62-49 ετοιμάζεται για τον τελικό, εκεί οπού ο «Ζοτς» θα αντιμετωπίσει ξανά τον μεγαλο του αντίπαλο στους ευρωπαϊκούς πάγκους, τον Γιάννη Ιωαννίδη και τον Ολυμπιακό. Αυτή τη φορά η αναμέτρηση δεν ειχε το χαρακτήρα «θρίλερ». Η Ρεάλ επικρατεί εύκολα με 73-61 και ο Ομπράντοβιτς κατακτά τον τρίτο ευρωπαϊκό τίτλο της καριέρας του.
Η πρώτη... αποτυχία
Το 1996, η Ρεάλ είναι ξανά στο Final Four. Ο Ομπράντοβιτς γνωρίζει ότι το έργο δεν είναι εύκολο, αφού από τη «Βασίλισσα» λείπει ο Σαμπόνις που ειχε πάρει μεταγραφή για το ΝΒΑ. Η ομάδα χάνει στον ημιτελικό από την Μπαρτσελόνα και ο «Ζοτς» καλείται να κοουτσάρει την ομάδα στον μικρό τελικό, κάτι κυριολεκτικά πρωτόγνωρο για τον ίδιο. Στον τελικό της παρηγοριάς, η Ρεάλ χάνει και από την ΤΣΣΚΑ με 74-73 και ο Ομπράντοβιτς μετά από 3 επιτυχημένα Final Four αρκείται στην 4η θέση.
Δεν τα κατάφερε με την Μπενετόν
Το καλοκαίρι του 1997 φεύγει από την Ρεάλ και πηγαίνει στην Ιταλία οπού διαδέχεται τον Μαικ Ντ’ Αντόνι στην τεχνική ηγεσία της Μπενετόν Τρεβίζο. Στην ομάδα βρίσκει παίκτες όπως ο Ρέμπρατσα και βάζει στόχο το ευρωπαϊκό. Στο Final Four, όμως, δεν τα καταφέρνει. Η ΑΕΚ του Γιάννη Ιωαννίδη φράζει το δρόμο προς έναν ακόμα τελικό και έτσι ο Ομπράντοβιτς αρκείται στο χάλκινο μετάλλιο και στην τρίτη θέση.
1999: Η συνάντηση που άλλαξε την ιστορία
Στη Μπενετόν μένει ακόμα ένα χρόνο και το καλοκαίρι του 1999 χτυπάει το τηλέφωνο του. Στην άλλη άκρη της γραμμής ηταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος που τον θέλει διακαώς στον Παναθηναϊκό. Ο Ομπράντοβιτς δεν αρνείται, υπογραφεί στην ομάδα και ξεκινά μια σχέση που κράτησε μέχρι και το καλοκαίρι του 2012.
Στο πλευρό του ο «Ζοτς» εχει τον Δημήτρη Ιτούδη και μαζί αρχίζουν να χτίζουν τον Παναθηναϊκό.
2000: Το πρώτο με το «τριφύλλι»
Ο «Ζοτς» με το «καλημέρα» δεν κρύφτηκε. «Πάμε για το ευρωπαϊκό», είπε και τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν του χάλασε χατίρι, έφερε στην ομάδα αυτούς που ήθελε ο Σέρβος ενώ κράτησε και τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Ο Ομπράντοβιτς ξεκινά την προετοιμασία και μερικούς μήνες αργότερα ο Παναθηναϊκός είναι Πρωταθλητής Ευρώπης.
Στο Final Four της Θεσσαλονίκης οι «πρασινοι» δεν έχουν αντίπαλο. Αρχικά «ξεμπερδεύουν» με το εμπόδιο της Εφές Πίλσεν (81-71) στον ημιτελικό και προκρίνονται στον μεγαλο τελικό της διοργάνωσης. Απέναντι του ο «Ζοτς» έχει τον πολύ καλό του φίλο Πίνι Γκέρσον, αλλά η φιλία… φιλία και η νίκη… νίκη. Ο Παναθηναϊκός επικρατεί με 72-67, ράβει το δευτερο «αστέρι» και ο Ομπράντοβιτς κάνει τέσσερις τους τίτλους του.
2001: Ξανά στον τελικό.
Η επομένη χρονιά είναι περίεργη για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το ρήγμα που δημιουργήθηκε μεταξύ της Ευρωλίγκας και της FIBA είχε ως αποτέλεσμα την ύπαρξη δυο ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων ταυτόχρονα, της Σουπρολίγκα της FIBA και της Ευρωλίγκας.
Ο Παναθηναϊκός συμμετέχει στην πρώτη διοργάνωση, υποστηρίζοντας έτσι τη FIBA και φτάνει εύκολα μέχρι το Final Four. O Παναθηναϊκός προκρίνεται στον τελικό και ο Ομπράντοβιτς κοουτσάρει μια ομάδα για ακόμα μια φορά σε έναν τελικό. Στον μεγαλο τελικό ο Παναθηναϊκός βρίσκει απέναντι του ξανά την Μακάμπι. Αυτή τη φορά, οι ρόλοι αντιστρέφονται και η «ομάδα του λαού» είναι νικήτρια με 81-67 και Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο Ομπράντοβιτς πεισμώνει από την αποτυχία και βάζει στόχο το επόμενο Final Four
Το «έπος» της Μπολόνια.
Η επομένη χρονιά βρίσκει την Ευρώπη ενωμένη και τον Παναθηναϊκό να συμμετέχει κανονικά στην Ευρωλίγκα. Οι «πρασινοι» φτάνουν με σχετική άνεση μέχρι το Final Four της Μπολόνια και ετοιμάζονται για δυο μάχες.
Ο Ομπράντοβιτς σαν κάλος «στρατηγός» προετοιμάζει και καταστρώνει τα πλανά του, γνωρίζει ότι η ομάδα του δεν είναι φαβορί, αλλά αυτό ουδόλως τον απασχολεί, αφού εχει εμπιστοσύνη στις ικανότητες του και στις μπασκετικες δυνατότητες των παικτών του.
Στον ημιτελικό καθαρίζει εύκολα την Μακάμπι με 83-75 με ρεσιτάλ του Ντέγιαν Μποντιρόγκα και στον τελικό αντιμετωπίζει τη γηπεδούχο και απολυτό φαβορί της διοργάνωσης Κίντερ των Μανού Τζινόμπιλι, Μάρκο Γιάριτς, Ματίας Σμόντις, Αντουάν Ριγκοντό, Σάνι Μπετσίροβιτς, Ντέιβιντ Άντερσεν, Αντόνιο Γκρέιντζερ και Ρασάντ Γκρίφιθ. Στον πάγκο οι Ιταλοί έχουν τον Μεσίνα που θέλει να πάρει «εκδίκηση» από τον Ομπράντοβιτς για το χαμένο προημιτελικό δέκα χρόνια νωρίτερα. Ο «Ζοτς», όμως, στο καλύτερο προπονητικό ρεσιτάλ της καριέρας του «δένει κόμπο» τον Μεσίνα και δεν του επιτρέπει να χαρεί.
Το τελικό 89-83 υπέρ του Παναθηναϊκού ήταν η απάντηση του Ομπράντοβιτς σε όσους εξακολουθούσαν να χρεώνουν στην τύχη τις επιτυχίες του. Το προπονητικό τέχνασμα με τον Μποντιρόγκα που ηταν «άσσος» στην επίθεση και «τεσσάρι» στην άμυνα αποτελεί κομμάτι της προπονητικής διδασκαλίας ακόμα και σήμερα.
2005: Ξανά σε ένα Final Four
Το 2005 ο Παναθηναϊκός συμμετέχει στο μεγαλο ραντεβού του ευρωπαϊκού μπάσκετ στην Μόσχα. Οι «πρασινοι» δεν είναι φαβορί και ο Σέρβος τεχνικός το ξέρει, αλλά πηγαίνει αποφασισμένος να παλέψει με τις πιθανότητες. Στον ημιτελικό, ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει την Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 και πανίσχυρη εκεινη την εποχή Μακάμπι. Οι Ισραηλινοί είναι καλύτεροι και επικρατούν με 91-82 και οι «πράσινοι» αρκούνται στον μικρό τελικό. Εκεί ο Ομπράντοβιτς αντιμετωπίζει τον μέντορα του, Ντούσαν Ίβκοβιτς, που ήταν προπονητής της ΤΣΣΚΑ. Οι «πρασινοι» επικρατούν με 94-91 στην παράταση και ο «Ζοτς» κρεμάει ακόμα ένα μετάλλιο στο στήθος του.
2007: «Εξάστερος»
Το 2007 ο Παναθηναϊκός θέλει όσο τίποτα άλλο το τρόπαιο. Το Final Four γίνεται στην έδρα του και εχει όλα τα εχέγγυα για να το πετύχει. Δυνατή ομάδα, καταπληκτικό τεχνικό επιτελείο και ισχυρή διοίκηση. Οι «πρασινοι» φτάνουν εύκολα στο Final Four και στον ημιτελικό αντιμετωπίζουν την Ταού Κεράμικα. Ο «Ζοτς» καθαρίζει εύκολα με την τακτική του τους Ισπανούς με 67-53 και ο Παναθηναϊκός παίρνει θέση ξανά σε έναν τελικό. Αυτή τη φόρα απέναντι του έχει την ΤΣΣΚΑ Μοσχας, Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2006, των Θοδωρή Παπαλουκά, Τζέι Αρ Χόλντεν, Ματίας Σμόντις, και Τράγιαν Λάνγκντον που καθοδηγείται από τον ‘Ετορε Μεσίνα. Ο Ιταλός τεχνικός ονειρεύεται την δική του προπονητική εξιλέωση και θέλει οσο τίποτα άλλο να κατακτήσει η ομάδα του το τρόπαιο. Ο Ομπράντοβιτς, όμως, δεν του το επιτρέπει. Ο Σέρβος τεχνικός είναι άψογος στο κοουτσάρισμα και το τέλος της αναμέτρησης βρίσκει τον Παναθηναϊκό θριαμβευτή με 93-91, τον Ομπράντοβιτς κατακτά ένα ακόμα τρόπαιο και τον Μεσίνα να επιστρέφει άπραγος μετά από μια ακόμα «μονομαχία» με τον «Ζότς.
2009: Και πάλι πρώτος
Εκεινη τη χρόνια ο Παναθηναϊκός εχει ένα ροστερ που... ζάλιζε. Όχι, όμως, και τον Ομπράντοβιτς. Ο τεχνικός του «τριφυλλιού» καταφέρνει να μετατρέψει μια ομάδα αστεριών σε ένα μαχητικό σύνολο που παλεύει μέχρι τέλους όλα τα παιχνίδια. Ο Παναθηναϊκός φτάνει στο Final Four και εκεί ο Ομπράντοβιτς βρίσκει στον απέναντι πάγκο τον Παναγιώτη Γιαννάκη που είχε αναλάβει head coach του Ολυμπιακού.
Ο ημιτελικός είναι δραματικός και βρίσκει τον Παναθηναϊκό νικητή με 84-82 και όλοι πλέον προετοιμαζόταν για τον τελικό. Στο μεγαλο ραντεβού εκείνης της χρονιάς ο Παναθηναϊκός συναντά την ΤΣΣΚΑ, αλλά και πάλι η κατάληξη είναι γνώστη. Οι «πρασινοι» επικρατούν με 73-71 και ο Μεσίνα για ακόμα μια φορά θα δει τον μεγαλο του αντίπαλο θριαμβευτή.
Ο αστικός μύθος μάλιστα λεει ότι το αποτέλεσμα της αναμέτρησης ειχε προεξοφλήσει και η ίδια η σύζυγος του Μεσίνα που μόλις εμαθε ποια ομάδα θα αντιμετωπίσει η ΤΣΣΚΑ στον τελικό είπε στον άντρα της… «καλά κατάλαβα πάλι δεύτερος θα είσαι πίσω από τον Ομπράντοβιτς».
2011: Η τελευταία κούπα
Το καλοκαίρι του 2010 ο Ομπράντοβιτς ανανεώνει για τελευταία, όπως αποδείχτηκε, φορά το συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό και αμέσως οριοθετεί τον στόχο. «Πάμε για το ευρωπαϊκό είπε» και ξεκίνησε την προετοιμασία. Στην πορεία για το Final Four, ο Παναθηναϊκός καλείται να ξεπεράσει το εμπόδιο της Μπαρτσελόνα στα play off και, μάλιστα, με μειονέκτημα έδρας. Πολλοί τότε βιαστήκαν να διαγράψουν τον Παναθηναϊκό. Ολοι, έκτος από έναν. Ο Ομπράντοβιτς διαβάζει εξαιρετικά τον τρόπο που αγωνίζεται η Μπαρτσελόνα, φεύγει τρεις φορές νικητής από τη σειρά και είναι εκείνος που οδηγεί αντί του Τσάβι Πασκουάλ την ομάδα του στο Final Four της Βαρκελώνης.
Εκεί τα πράγματα είναι πολύ εύκολα. Αρχικά, ο Παναθηναϊκός επικρατεί της Σιένα και εν συνεχεία στο μεγαλο τελικό «καθαρίζει» και το εμπόδιο της Μακάμπι. Ο Παναθηναϊκός γίνεται για έκτη φορά Πρωταθλητής Ευρώπης και οι τίτλοι του Ομπράντοβιτς γίνονται οκτώ.
2012: Το τελευταίο «πράσινο» Final Four
Η Κωνσταντινούπολη φιλοξενεί τη μεγάλη γιορτή του μπάσκετ και ο Παναθηναϊκός είναι εκεί. Στον ημιτελικό το «τριφύλλι» κάνει μεγάλο παιχνίδι απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας των Κιριλένκο, Σβεντ, Σισκάουσκας, Τεόντοσιτς, Κρστιτς, Κριάπα κλπ, αλλά τελικά χάνει με 66-64. Στο μικρό τελικό οι «πράσινοι» χάνουν και από τη Μπαρτσελόνα με 74-69, και ο Ομπράντοβιτς φεύγει για δεύτερη φόρα στην καριέρα του από Final Four χωρίς ένα μετάλλιο στο στήθος του.
Αυτή ηταν η πορεία του πολυνίκη Σέρβου στα Final Four. Μια πορεία που άρχισε το 1992 και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Ο Ομπράντοβιτς, όπου έχει δουλέψει εχει φέρει νίκες και διακρίσεις. Φέτος εχει ακόμα μια μεγάλη πρόκληση να πάρει την Ευρωλίγκα με πέμπτη διαφορετική ομάδα και για ένατη συνολικά φορά, στέλνοντας μήνυμα προς όλους ότι παραμένει ο κορυφαίος προπονητής του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
