Δυόμισι μήνες πριν, στο blog μου είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο «Θέλουμε η Εθνική να πάρει τη wild card;» εκφράζοντας τον ειλικρινή προβληματισμό μου για το αν τελικά θα βγούμε κερδισμένοι ή όχι και αν ίσως θα ήταν καλύτερη μια μικρή αποχή ώστε να αντιμετωπιστούν οι παθογένειες του προηγούμενου διαστήματος.
Χωρίς αυτές οι σκέψεις να με έχουν εγκαταλείψει, αλλά πλέον να υπάρχουν μόνο σε κάποιο από τα κρυφά τετράγωνα του μυαλού μου, αφήνω τον ενθουσιασμό μου να με κυριεύσει και μοιράζομαι μαζί σας τη χαρά μου για την ανακοίνωση ότι η Ελλάδα πήρε μία από τις «μαγικές» κάρτες που μας δίνουν το δικαίωμα συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο του καλοκαιριού στην Ισπανία, ενώ, ταυτόχρονα, μας γλιτώνουν και από τα προκριματικά για το επόμενο Ευρωμπάσκετ.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν υπάρχει μία ομάδα που μπορεί να μας ενώσει όλους, αυτή είναι η Εθνική. Καθένας από εμάς, αν έχει κάτι να θυμάται περισσότερο είναι τα υπέροχα μπασκετικά καλοκαίρια που έχουμε περάσει με αναλύσεις, ανταλλαγή σκέψεων, πανηγυρισμούς και προβληματισμό μετά από κάθε νίκη ή ήττα της Εθνικής, αλλά και το πόσες φορές αποτέλεσε το κίνητρο να σηκωθούμε από τους καναπέδες, να σηκώσουμε τις μπιροκοιλιές και τα λοιπά περιττά κιλά μας και να πάμε σε κάποια κοντινή μπασκέτα να ρίξουμε κανένα σουτάκι.
Πριν από λίγες μέρες και, ενώ βρισκόμασταν στην αναμονή για τις ανακοινώσεις, είχα την ευκαιρία να μπω σε μία από τις κλασικές συζητήσεις καφενειακού επιπέδου. «Ρε φίλε, ποιους να πάρει και ποιους να αφήσει απέξω;». «Τι ομαδάρα θα φτιάξουμε αν είμαστε πλήρεις;». «Πιστεύω ότι μια δωδεκάδα με…». «Ποιοι Ισπανοί και ποιοι Αμερικάνοι, ρε. Ελλαδάρα μόνο!». Το sms που μου έστειλε ένας φίλος έγραφε: «Φαντάσου αρχική πεντάδα: Καλάθης, Σπανούλης, Παπανικολάου, Αντετοκούνμπο, Κουφός». Και η κουβέντα συνεχίστηκε με άλλες πιθανές συνθέσεις, με την κλασική επιθυμία «τους Ισπανούς να νικήσουμε και δε με νοιάζει ποιος θα το κάνει», την συνέχεια της κουβέντας με το «κουτάκι» να έχει ανοίξει και την συζήτηση να καταλήγει με την νεοελληνική έπαρση του «ποιος Γκασόλ και ποιος Ναβάρο, ρε; Πελάτες θα τους κάνουμε!» και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Να πω την αμαρτία μου, τη γουστάρω πολύ αυτή την κουβέντα. Γιατί γίνεται χωρίς ιδιοτέλεια, αφού όλοι ψάχνουν να «φτιάξουν» την καλύτερη δυνατή σύνθεση της ομάδας που θα εκπροσωπήσει τα ελληνικά χρώματα στη μεγαλύτερη μπασκετική γιορτή του πλανήτη. Εννοείται ότι ο καθένας θα προσπαθήσει να βρει τρόπο να χωρέσει όσο δυνατόν περισσότερους παίκτες από την ομάδα που υποστηρίζει, θα προκρίνει την δική του «αδυναμία» θα προσπαθήσει να βρει… ελαττώματα για παίκτες που προτιμά ο κολλητός του που υποστηρίζει τον «αιώνιο». Όντως, όσο αυτή η κουβέντα μένει σε φίλαθλα πλαίσια και πλάκα έχει και ουσία και κατά βάση αποδεικνύει ότι, όταν οι Έλληνες αποφασίσουμε να συμφωνήσουμε, τουλάχιστον περνάμε καλά.
Δεν θα λείψουν, βέβαια, και οι κλασικές οπαδικές αντιπαραθέσεις. Από την ώρα της ανακοίνωσης ότι η Ελλάδα πήρε τη wild card, έκανα μια «βόλτα» από τα αθλητικά site και διάβασα με ενδιαφέρον τα σχόλια των αναγνωστών τους. Αυτό που είδα και δεν είχα αμφιβολία ότι θα συμβεί είναι ότι όσο όλα τριγύρω αλλάζουν, τελικά όλα μένουν ίδια.
Στις περισσότερες συζητήσεις κυριαρχούσε η κουβέντα για την ελληνικότητα των Καλάθη, Κουφού, Αντετοκούνμπο, την «κλίκα» του Σπανούλη, το «άντε να πείσουμε τον Διαμαντίδη να επιστρέψει έστω για μια τελευταία διοργάνωση», την προπονητολογία –καταγράφω μόνο τα δημοφιλέστερα ονόματα: Κατσικάρης, Γιαννάκης, Ομπράντοβιτς, Ίβκοβιτς, Σφαιρόπουλος, Ιτούδης – τις δημόσιες σχέσεις του Βασιλακόπουλου, ως και οι διαιτητές της Basket League είχαν την τιμητική τους στις αναφορές των φιλάθλων.
Όλα αυτά, όσο κι αν σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα, έρχεται η ίδια η παρουσία της Εθνικής στο Παγκόσμιο να δώσει την απάντησή της. Και πρέπει πια να το δούμε πιο σοβαρά και να σκεφτούμε τι πρέπει να γίνει, ώστε η Ελληνική Ομάδα να αποδείξει ότι πρόκειται για μία από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου (5η στην παγκόσμια κατάταξη) και πως δικαίως πήρε την wild card.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει πλέον, είναι να λυθεί άμεσα το θέμα του προπονητή. Με τον Αντρέα Τρινκιέρι να γνωρίζει από καιρό ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα εξασφαλίσει την συμμετοχή της στο Μουντομπάσκετ, τα πράγματά του θα τον περιμένουν στο «Ελ.Βενιζέλος» και θα πρέπει να φροντίσει να υπάρχει άνθρωπος να τα παραλάβει είτε στο Μιλάνο είτε στο παγωμένο Καζάν, δεν θα πρέπει να ασχοληθούμε με τίποτα άλλο στο άμεσο διάστημα από τον άνθρωπο, ο οποίος θα αποφασίσει για τη δωδεκάδα που θα αγωνιστεί στην Ισπανία.
Θεωρώ δεδομένο ότι η απόφαση έχει ήδη παρθεί και πως δεν θα χαθεί πολύτιμός χρόνος για διαπραγματεύσεις. Αν έπρεπε να κάνω οπωσδήποτε μια πρόβλεψη, θα έλεγα ότι ακόμα και πριν καν ολοκληρωθεί το κείμενο που διαβάζετε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θα ανακοίνωνε το όνομα του νέου προπονητή της ομάδας. Είναι αυτονόητο ότι η Ομοσπονδία θα πρέπει ήδη να έχει κάνει τις σχετικές συζητήσεις και να έχει καταλήξει στον εκλεκτό, ο οποίος θα είχε δεχθεί την πρόταση να αναλάβει τα ηνία της ομάδας πριν ακόμα ανακοινωθεί η τελική απόφαση.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, είναι αυτοκτονία να ξεκινήσουν τώρα οι διερευνητικές επαφές, αφού όποιος κι αν είναι ο νέος προπονητής θα πρέπει από όσο το δυνατόν νωρίτερα μπορεί να ξεκινήσει τον σχεδιασμό του και τα πλάνα του, παρακολουθώντας τους παίκτες που τον ενδιαφέρουν και που ο ίδιος θα κρίνει ότι θα πρέπει να πάρει μαζί του στην Ιβηρική Χερσόνησο.
Δεν θα μπω στην διαδικασία της προπονητολογίας και των ονομάτων. Την δική μου προτίμηση την έχω γράψει πολλές φορές και θα είναι υπέροχο να ξαναδώ τον άνθρωπο-τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ να βρίσκεται ξανά στον πάγκο της Εθνικής. Όμως, όποιος κι αν είναι ο «εκλεκτός» θα τον στηρίξω με όλη μου την θετική ενέργεια και θα εύχομαι να καταφέρει να πετύχει μεγάλα πράγματα με την Επίσημη Αγαπημένη όχι μόνο αυτό το καλοκαίρι, αλλά και τα επόμενα.
Το σίγουρο είναι ότι ο νέος προπονητής της ομάδας θα πρέπει να είναι βαθύς γνώστης του ελληνικού μπάσκετ, των χαρακτηριστικών του, αλλά και να έχει το σθένος να πάρει σκληρές αποφάσεις, αφού το βέβαιο είναι ότι η αναπόφευκτη ανανέωση, ίσως τον φέρει αντιμέτωπο με το δύσκολο καθήκον της «αποστρατείας» ορισμένων εκ των παλαιών και έμπειρων παικτών της.
Η λογική λέει ότι θα είναι Έλληνας ή ξένος, ο οποίος έχει θητεύσει πολλά χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα και θεωρώ ότι σε τέτοια λύση θα καταλήξει και η Ομοσπονδία. Ρίσκο τύπου Τρινκιέρι –νεαρού και ελπιδοφόρου, αλλά άπειρου σε αυτό το επίπεδο – ή ακόμα κάποιου μεγάλου ονόματος από το εξωτερικό, εγνωσμένης αξίας, αλλά μη γνώστη της ελληνικής πραγματικότητας, δεν πιστεύω ότι θα το αναλάβει.
Από εκεί και πέρα, το πλάνο που θα πρέπει να καταστρώσει ο νέος προπονητής θα πρέπει να έχει ξεκαθαρίσει ένα συγκεκριμένο στόχο. Το αν θα περιλαμβάνει και τους NBAersή αν θα πρέπει να πορευτούμε χωρίς αυτούς. Είναι δεδομένο ότι με την παρουσία των Κουφού, Καλάθη και Αντετοκούνμπο – ο νεαρός απέδειξε ότι αφού είναι έτοιμος για το NBA, γιατί όχι και για την Εθνική; - η Εθνική Ελλάδος ανεβαίνει πολλά επίπεδα και για πρώτη ίσως φορά στην ιστορία της θα είναι… «πυραυλοκίνητη».
Το παρελθόν, ωστόσο, με τους δύο πρώτους έχει εγείρει πολλές συζητήσεις και διαφωνίες, ενώ, είναι γνωστές και οι δυσκολίες που υπάρχουν κάθε φορά που ξεκινά αυτή η συζήτηση. Αν, λοιπόν, ο νέος προπονητής θέλει να ελπίζει στην βοήθειά τους, θα πρέπει η Ομοσπονδία να ξεκινήσει από τώρα τις συζητήσεις, ώστε να ξεπεραστούν άμεσα οι όποιες αγκυλώσεις προκύπτουν είτε από τις ομάδες τους είτε από τους ίδιους, ώστε να μην χρειαστεί να διαταραχθεί και η ισορροπία της ομάδας, μένοντας δέσμια της αναμονής αποφάσεων.
Από εκεί και πέρα, ξεκινά η υπόλοιπη συζήτηση για την στελέχωση της δωδεκάδας. Ονόματα παικτών που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν μία θέση είναι πολλά. Ο ίδιος ο προπονητής θα πρέπει να λάβει την απόφαση να πάρει τους πιο έτοιμους να βοηθήσουν παίκτες, έστω κι αν αυτό θα σημάνει το τέλος για παίκτες - «σημαίες» που υπό την πίεση του αμείλικτου χρόνου που πλέον αρχίζει να βαραίνει στα πόδια τους, δεν θα μπορούν να προσφέρουν πέρα από την εμπειρία τους.
Ο «γάμος» του ταλέντου και του ενθουσιασμού των νεότερων με την εμπειρία και το μυαλό των παλαιότερων είναι το μεγάλο στοίχημά του και αυτό θα χρειαστεί ώρες επί ωρών και αμέτρητες ασκήσεις επί χάρτου, ώστε να καταλήξει στους παίκτες που θα μπορούν να ανταποκριθούν σε όλα τα συστήματα που θα θελήσει να παρατάξει.
Γιατί πρέπει να έχουμε υπόψη ότι μπορεί οι μονάδες να είναι εξαιρετικές, αλλά οι ομάδες είναι αυτές που φέρνουν τις νίκες και τη διάρκεια. Και αυτό μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα παίκτες οι οποίοι ατομικά να έχουν κάνει καλή χρονιά, αλλά να μην ταιριάζουν στα πλάνα του νέου προπονητή. Μόνο με τον κολλητό σου να κάτσεις και να συζητήσεις, θα βγάλεις τουλάχιστον πέντε διαφορετικές δωδεκάδες. Πόσο μάλλον ο προπονητής που, όσο να’ναι… όλο και μερικές γνώσεις περισσότερες μπορεί να έχει!
Τούτων δοθέντων, το μόνο που έχει να εύχεται ο καθένας από μας, είναι η ομάδα να έχει υγεία και να μην χτυπηθεί από τους τραυματισμούς, όπως το περασμένο καλοκαίρι στο Ευρωμπάσκετ και όλα θα πάνε σίγουρα καλά.
Το βέβαιο είναι ότι όλοι εμείς θα περιμένουμε με αγωνία τις ανακοινώσεις, θα στηρίξουμε το νέο προπονητή, θα χειροκροτήσουμε τις προσπάθειες των παικτών στα φιλικά προετοιμασίας, θα περιμένουμε να ακούσουμε ξανά τον Εθνικό Ύμνο και θα λαχταρούμε να δούμε την Εθνική να αποδεικνύει πως η πέμπτη θέση στην παγκόσμια κατάταξη μόνο τυχαία δεν είναι.
Και κάτι τελευταίο…καλού κακού, όσοι υπολογίζουν να ταξιδέψουν στην Ισπανία για το Μουντομπάσκετ, ας προσπαθήσουν να κάνουν καλές οικονομίες. Αν μου επιτρέπεται να κάνω μια πρόβλεψη, θα χρειαστεί να μείνουν πολλές μέρες! Μη σου πω και ως το τελευταίο Σαββατοκύριακο του τουρνουά…!
