Παναθηναϊκός – ΤΣΣΚΑ. 2 ομάδες. 12 ευρωπαϊκοί τίτλοι. Μόνο μία από τις δύο θα συνεχίσει το ταξίδι στην επιδίωξη του 7ου. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι που 5 παίζουν εναντίον 5 και στο τέλος κερδίζουν οι Έλληνες, σωστά; 4 από τις τελευταίες 5 ευρωλίγκες και 5 από τις τελευταίες 7 βάφτηκαν «γαλανόλευκες». Οι ομάδες μας, μας έχουν καλομάθει, αλλά πολλοί λίγοι σκέφτονται ότι τα τελευταία 3 τουλάχιστον χρόνια ο άθλος επιτυγχάνεται απέναντι σε διπλάσια και τριπλάσια μπάτζετ. Γιατί περί άθλων πρόκειται. Νομοτελειακά κάποια στιγμή θα κερδίσουν και οι άλλοι. Ναι, αυτοί οι άλλοι που ξοδεύουν κάθε χρόνο εκατομμύρια και έχουν το ταλέντο, τη συνέπεια και την εμπειρία να φτάσουν μέχρι το τέλος. Ομάδες που είχαν τη δυνατότητα στη μέση της σεζόν να πάρουν παίχτες όπως ο Χάκετ ή ο Πούλεν, την ίδια ώρα που Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έπαιρναν τον Ράιτ και τον Κόλινς. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Παρόλα αυτά, τα μεγαθήρια της Ευρώπης φαίνεται να μας φοβούνται περισσότερο, από ότι εμείς αυτούς. Όλοι εμείς οι φίλαθλοι φαίνεται να το πιστεύουμε περισσότερο από αυτούς. Γιατί; Μα γιατί έχουμε την τύχη να έχουμε ακόμα στις ομάδες μας τεράστιους Έλληνες παίκτες. Με προσωπικότητα και ειδικό βάρος να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ μας παρά τις αντιξοότητες. Ο Ολυμπιακός σίγουρα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, αλλά και ο Παναθηναϊκός θα ζήσουν και θα πεθάνουν με τους Έλληνες ήρωες τους. Και αν ο Ολυμπιακός έχει πλέον πολλούς να στηρίζουν τον έναν, ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει πλέον μόνο τον έναν. Το Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο οποίος δείχνει να κάνει τη χειρότερη σαιζόν του στην Ευρωλίγκα. Σε κάθε παιχνίδι δείχνει να είναι απελπιστικά αργός, απελπιστικά βαρύς, σκιά του ένδοξου παρελθόντος του και που, παρ’ όλα αυτά, όμως, είναι πρώτος σε ασίστ και στη φετινή διοργάνωση.
Λίγες μέρες πριν, λέγαμε ότι ο Παναθηναϊκός ματσάρει καλύτερα με τη ΡΕΑΛ, ή τουλάχιστον λιγότερο δύσκολα και ο Ολυμπιακός καλύτερα με την ΤΣΣΚΑ. Οι Ισπανοί είχαν αντίθετη άποψη. Κακό του κεφαλιού τους. Ο Ολυμπιακός καλείται να τους διδάξει πόσο επικίνδυνο είναι να υποτιμάς την καρδιά του πρωταθλητή και ο Παναθηναϊκός καλείται για μία ακόμα φορά να ξεδοντιάσει με χειρουργική επέμβαση την πάμπλουτη αρκούδα του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Δεν είναι εύκολη αποστολή. Και δεν είναι εύκολη, γιατί η ΤΣΣΚΑ παίζει το ίδιο μπάσκετ με τον Παναθηναϊκό, απλά το παίζει καλύτερα. Μεγάλες επιθέσεις. Έλεγχος του ρυθμού. Συνεχόμενα ποσταρίσματα. Σκεπτόμενο μπάσκετ. Αυτό είναι το παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Αυτό είναι το παιχνίδι και της ΤΣΣΚΑ. Θεωρητικά, η ομάδα του Αλβέρτη θα είχε περισσότερες πιθανότητες αντιμετωπίζοντας μια ομάδα με εντελώς διαφορετικό στυλ παιχνιδιού (ΡΕΑΛ) και προσπαθώντας να την παγιδεύσει στον δικό του αργό ρυθμό. Easier said than done. Αν όμως ο Παναθηναϊκός αντιμετώπιζε τη ΡΕΑΛ, πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι ο κουρασμένος, γερασμένος αρχηγός του θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά απέναντι στα πυραυλοκίνητα γκαρντ του Πάμπλο Λάσσο; Τον Ροντρίκεζ και τον Γιούλ πλέον θα τους αναλάβει ο Μάντζαρης, που αρχίζει όλο και περισσότερο να θυμίζει τον Διαμαντίδη στα νιάτα του και ο Διαμαντίδης θα παίξει μια σειρά 5 αγώνων στον ρυθμό που ξέρει καλύτερα. Σε ένα μπάσκετ σκεπτόμενο και μετρημένο, που θυμίζει περισσότερο σκάκι. Με αντίπαλο έναν προπονητή που ενσαρκώνει όσο κανείς άλλος τη φιλοσοφία του μέντορα του, Ομπράντοβιτς, και μια γραμμή περιφερειακών που ηγέτης της είναι ο κατ’ επανάληψη αφελής και ανεπαρκής σε αυτό το στυλ παιχνιδιού Τεόντοσιτς, ο οποίος παρεμπιπτόντως, θα λείπει από τα δύο πρώτα παιχνιδια.
Ο Μίλος θα ήταν ευτυχής αν έπαιζε στη ΡΕΑΛ. Παίζει, όμως, στην ΤΣΣΚΑ και, για να είμαι ειλικρινής, η απουσία του από τα πρώτα δύο ματς δεν έχω ακόμα αποφασίσει αν είναι καλή ή κακή για τον Παναθηναϊκό. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι πως η σειρά με την ΤΣΣΚΑ είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία για τον Δημήτρη Διαμαντίδη να δείξει για ακόμα μία φορά την τεράστια κλάση του, στο κορυφαίο επίπεδο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται ίσως και η ευκαιρία του Παναθηναϊκού να κάνει μια τεράστια υπέρβαση και να περάσει στο F4.
Γιατί μιλάμε για μία ομάδα με συγκεκριμένες αρετές και συγκεκριμένο ταβάνι. Μια ομάδα με περιορισμένο ρόστερ και γερασμένο κορμό. Μία ομάδα που μόλις ένα μήνα πριν άλλαξε προπονητή και ακόμα – όντας στο πιο κρίσιμο σημείο της σαιζόν – αφομοιώνει καινούρια πράγματα. Μια ομάδα που θέλει ένα θαύμα για να περάσει και που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μα,ς δεν πρόκειται να το πετύχει χωρίς τον αρχηγό της να κάνει μια ακόμα τελευταία μαγική υπέρβαση.
