Όταν άρχισε το τουρνουά, στο σπίτι δεν του δώσαμε σημασία. Όσο, όμως, η Εθνική προχωρούσε, τόσο ο πατέρας μου έβλεπε όλο και περισσότερο τις προσπάθειες του Νίκου Γκάλη και της παρέας του.  «Ποιος νικάει, μπαμπά;», «ποιοι είμαστε εμείς;», «πως παίζεται το παιχνίδι;», ήταν κάποιες από τις ερωτήσεις που έκανα προσπαθώντας να μάθω λεπτομέρειες για το άγνωστο σε μένα άθλημα.

Από τον τελικό τι θυμάμαι. Και εκεί ελάχιστα τον Γκάλη να κάνει θαύματα απέναντι στους πανύψηλους Σοβιετικούς και απορούσα, «μα καλά, πως ένας άνθρωπος σε ύψος σαν τον πατερά μου μπορούσε να τα βάλει με… θηρία;». Θυμάμαι επίσης τον Γιαννάκη να δέχεται εκείνη την αγκωνιά από το «γίγαντα» Τσκατσένκο και να σωριάζεται στο παρκέ. Σαν παιδί, τρόμαξα πολύ, αλλά ο «Δράκος» δεν καταλάβαινε. Σηκώθηκε μετά από λίγο και μπήκε ξανά στην μάχη. Από την παιδική μου μνήμη δεν μπορεί να σβήσει ούτε το επικό τέλος. Ακόμα θυμάμαι τον Καμπούρη να στέκεται ψύχραιμα στη «γραμμή της φιλανθρωπίας» και με 2 εύστοχες βολές να δίνει την νίκη. Ακόμα και τώρα, μετά από 27 χρόνια, η μητέρα μου λεει.. «εκείνον τον αγώνα δεν τον κέρδισε ο Γκάλης, ήταν υπόθεση του Καμπούρη». Αξίζει εδώ να σημειώσω ότι τις βολές του Ανδρίτσου δεν τις θυμόμουν και έπρεπε να δω τον αγώνα το 1997 με την επέτειο των δέκα ετών για να μάθω ότι εκτός του Καμπούρη, χρωστάμε και ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον άνθρωπο που ισοφάρισε τον τελικό και έστειλε το ματς στην παράταση.

Θυμάμαι τέλος και την μασκότ, τον Πελαργό μας, που τα γραφικά της εποχής τον έδειχναν να πανηγυρίζει σε κάθε πόντο, να δείχνει ποσά φάουλ έχει ο κάθε παίχτης και πολλά άλλα στατιστικά στοιχειά.

Εκείνο το Ευρωμπάσκετ άλλαξε τη ζωή μου. Με έκανε να θέλω να ασχοληθώ με το άθλημα. Βγήκα στις αλάνες, έπαιξα μπάσκετ με τους φίλους μου και ονειρευόμουν και εγώ ότι μια μέρα θα έχω κρεμασμένο στο στήθος ένα μετάλλιο. Δυστυχώς, οι αθλητικές μου ικανότητες δεν δικαίωσαν εκείνο τον πόθο μου, καθώς όσο και αν προσπάθησα δεν κατάφερα να ξεφύγω από το μέτριο και έτσι, αποφάσισα να υπηρετήσω το άθλημα από άλλο πόστο, αυτό του δημοσιογράφου. Το πρώτο ερέθισμα, όμως, μπορώ να το ανακαλύψω σε εκείνο το δεκαήμερο του Ιουνίου του 1987.

*Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο είναι από την προσωπική σελίδα του Νίκου Γκάλη στο Facebook