Είναι αλήθεια. Έχω ξενερώσει. Και από τις συζητήσεις που έχω κάνει με ανθρώπους που αγαπούν το μπάσκετ και δε χάνουν αγώνα, το ίδιο συμβαίνει και με όλους. Αντί να προετοιμαζόμαστε για μία μεγάλη μάχη μεταξύ των δύο καλύτερων ομάδων της Ευρώπης, έστω και υπό τις ειδικές συνθήκες που δημιουργεί μια πρεμιέρα πρωταθλήματος, οι πρόεδροι των «αιωνίων» κατάφεραν και πάλι να στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους.

Ειλικρινά, ζήλεψα πολύ που δεν είμαι Ισπανός. Όχι γιατί τους θεωρώ καλύτερο λαό από εμάς, αντίθετα, μπορώ να πω έχω πολύ κακή άποψη για τα χούγια τους. Αλλά, ρε γαμώτο, δεν έχει περάσει μια εβδομάδα που Ρεάλ και Μπαρτσελόνα τέθηκαν αντιμέτωπες για το Σούπερ Καπ της χώρας τους και όλοι έχουν να λένε για το θέαμα που παρουσίασαν οι δυο τους. Δεν είναι κι αυτοί σε περίοδο προετοιμασίας; Δεν βρίσκονται στην αρχή της χρονιάς; Ναι, αλλά ένα ντέρμπι με τον «αιώνιο» είναι πάντα ένα ντέρμπι. Και δεν ψάχνουν δικαιολογίες. Μπαίνουν, παίζουν και ο καλύτερος, συνήθως, νικά.

Αυτή τη φορά ήταν η Ρεάλ. Κάποια άλλη φορά θα είναι η «Μπάρτσα». Λίγο μας ενδιαφέρει. Η ουσία είναι ότι όλοι, ακόμα και τα δικά μας ΜΜΕ ασχολήθηκαν με το «el classico», τους αστέρες των δύο ομάδων, τα δικά μας παιδιά, Μπουρούση και Παπανικολάου. Είδε κανένας πουθενά γραμμένο το όνομα του προέδρου της Ρεάλ; Διαβάσατε καμιά δήλωση του προέδρου της Μπαρτσελόνα για την «διεφθαρμένη, μισητή αντίπαλο»; Οι οπαδικές τους εφημερίδες είχαν κανένα πρωτοσέλιδο με «φαπ», «φουπ», «κουρτίνες», «αλητείες», «θράσος», «μπλουζάκια» και λοιπές αηδίες, όπως γίνεται στα δικά μας μέρη;

Όχι. Γιατί; Εκεί μήπως δεν έχουν κόντρα οι διοικήσεις; Φαντάζομαι πολύ μεγαλύτερη, αν αναλογιστεί κανείς και το αντίστοιχο μέγεθος των δύο ομάδων σε παγκόσμιο επίπεδο. Αλλά η διαφορά είναι ότι εκεί, όταν μιλάμε για αθλητισμό, προτεραιότητα έχουν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές και όχι οι «κομπάρσοι». Γι’ αυτό και η Ισπανία, η υπερχρεωμένη και χρεοκοπημένη επίσης μεσογειακή χώρα, εδώ και δεκαετίες είναι μια παγκόσμια αθλητική δύναμη σε πολλά αθλήματα. Για το μπάσκετ δε, καλύτερα ας μην ανοίξουμε το στόμα μας, γιατί μπορεί να είναι «καραγκιόζηδες», «αντιπαθητικοί» και «θεατρίνοι», αλλά για να φτάσουν να παίρνουν Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και Ολυμπιακά μετάλλια, ε, όλο και κάτι παραπάνω θα κάνουν καλύτερα!

Στην Ελλάδα, όμως, έχουμε το χούι να πρέπει ντε και καλά να είναι πρωταγωνιστές οι παράγοντες και όχι οι προπονητές και οι παίκτες που στην τελική αυτοί είναι που ιδρώνουν και παλεύουν μέσα στο γήπεδο. Θα μου πεις, ναι ρε φίλε, αλλά κονομάνε κιόλας. Γούστο τους και καπέλο τους, θα απαντήσω εγώ. Είναι η επαγγελματική τους επιλογή, έχουν κάνει τις θυσίες που απαιτούνται για να επιτύχουν, είναι από τους κορυφαίους στην Ευρώπη και πολύ ψηλά σε παγκόσμιο επίπεδο, αξίζουν να πληρωθούν αναλόγως.

Σε κάθε περίπτωση, η ουσία είναι άλλη. Το απόγευμα της Δευτέρας στο παρκέ του ΣΕΦ θα κατέβουν οι Πρωταθλητές Ευρώπης, οι παίκτες που πριν από λίγες ημέρες κατέκτησαν το Διηπειρωτικό Κύπελλο και η μισή Εθνική Ομάδα. Απέναντί τους θα έχουν τους νταμπλούχους Ελλάδας, τη μοναδική ομάδα που πέρσι αμφισβήτησε με εμφατικό τρόπο την κυριαρχία τους και την άλλη μισή Εθνική Ομάδα.

Και με τα τερτίπια των προέδρων, θα είμαστε μόνο τρεις κι ο κούκος σε επίπεδο δημοσιογράφων για να καλύψουμε την αναμέτρηση και πέραν τούτου ουδείς για να τους χειροκροτήσει. Το γήπεδο θα είναι άδειο, κρύο, αδιάφορο. Θα ακούμε το σκάσιμο της μπάλας, το εκνευριστικό τρίξιμο των παπουτσιών στο παρκέ, τις οδηγίες των προπονητών, σαν να είμαστε δίπλα τους. Κι αν τους ξεφύγει και κανένα «γαλλικό», δεν θα μπορούν να το καλύψουν από τον παλμό της κερκίδας.

Κι όλα αυτά γιατί λίγους μήνες πριν, τα «παιδάκια» με τα κοστούμια στους οποίους ανήκουν οι δύο ομάδες αποφάσισαν να τα κάνουν όλα πάλι ρημαδιό. Γιατί μη μου πει κανείς ότι απόρροια των επεισοδίων και των τιμωριών ήταν μόνο η αντιπαλότητα των οπαδών για τις ομάδες.

Αν βρεθεί κάποιος που να μην παραδεχθεί ότι ειδικά τα τελευταία χρόνια αυτοί που πάντα πυροδοτούν το κλίμα και οδηγούν τους «στρατούς» σε πολέμους είναι οι πρόεδροι και οι χαζομάρες τους, τότε μάλλον παρακολουθεί άλλο άθλημα.

Γι’ αυτό και τολμώ να πω εκ μέρους όλων όσων αγαπούν πραγματικά το άθλημα ότι ΞΕΝΕΡΩΣΑ. Το γράφω με κεφαλαία για να το εμπεδώσουν όλοι. Έτσι νοιώθω και, ευτυχώς, νοιώθουν και άλλοι έτσι. Αλλιώς περίμενα την αρχή αυτής της σεζόν και το ντέρμπι.

Θα μου πείτε, ρε μεγάλε συμβαίνουν τόσα και τόσα γύρω σου με τον ντέρμπι στο μπάσκετ βρήκες να σκάσεις; Ναι, γιατί αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Με τα τόσα που συμβαίνουν γύρω μας, ένα έρμο μπασκετάκι μας είχε μείνει να ξεσκάσουμε λίγο. Προσοχή! Να ξεσΚάσουμε, όχι να ξεσπάσουμε.

Κι εγώ, όπως και όλοι περιμέναμε ένα άλλο κλίμα. Ήδη από τα πρώτα παιχνίδια της πρώτης αγωνιστικής, οι «μικροί» έδειξαν άλλο ήθος. Στα Τρίκαλα έγινε γιορτή κι ας έχασε η ομάδα τους, ο Άρης εμφανίζει ένα ελληνικό σύνολο που δεν έχει μεν τη δυναμική του παρελθόντος, αλλά παίζει ένα ελκυστικό μπάσκετ, που το αναγνωρίζουν ακόμα και οι αντίπαλοι.

Γιορτή, ρε, είναι το μπάσκετ. Αυτό θέλουμε. Να περνάμε καλά και να απολαμβάνουμε το θέαμα. Τόσο δύσκολο είναι πια; Ή εμείς στραβά αρμενίζουμε;

Αντ’ αυτού, βλέπουμε για μια ακόμα φορά τους δύο μεγάλους του μπάσκετ να ξεκατινιάζονται όχι για το ποιος είναι καλύτερος, αλλά για το ποιος ελέγχει λιγότερο το παρασκήνιο. Γιατί αυτό συνέβη από την κλήρωση για τη νέα χρονιά, μέχρι την τελευταία σύσκεψη για τους διαιτητές και τα μέτρα ασφαλείας για το ντέρμπι.

Δύο μεγάλες ομάδες τσακώνονταν για το ποιος ευνοείται περισσότερο και το ποιος έχει χειρότερους χουλιγκάνους στο γήπεδο. Οπαδικά, χουλιγκάνικα και συνάμα φασιστικά ξεσπάσματα της μιας διοίκησης προς την άλλη για εφορίες, συμβόλαια, ισολογισμούς και πράγματα άσχετα με το άθλημα.

Γιατί, χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τα πεπραγμένα οικογένειας Γιαννακόπουλου εδώ και 40 χρόνια, εντούτοις, έχουν δώσει πολλάκις σημάδια ακραίου χουλιγκανισμού, που όχι μόνο καλό δεν κάνουν, αλλά πυροδοτούν και τη βία και στις δύο πλευρές, με αποκορύφωμα την τελευταία παράσταση του Δημήτρη που, συνεχίζοντας την παράδοση του «τυφώνα» θείου Θανάση, την έπεσε παραδοσιακά στους διαιτητές, όταν το πράγμα στράβωνε.

Και για να λέμε και μερικές αλήθειες, Δημήτρη μου, όλη αυτή η συζήτηση περί ντοπαρισμένων αθλητών στην Ευρωλίγκα, μάλλον, προς το «όσα δεν πιάνει η αλεπού» τείνουν. Ας μιλήσουμε ειλικρινά. Δεν γουστάρεις να σου παίρνει ο «αιώνιος» αυτό που δικαίως έχεις πάρει εσύ πολλές φορές και έχεις δημιουργήσει το δικό σου μύθο. Αλλά, μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Δε φταίει καμία «συμμορία Μπερτομέου» και ΣΙΑ που σε εμποδίζουν να συνεχίσεις την παράδοση. Απλώς, τελευταία δεν ήσουν τόσο καλός όσο έπρεπε. Το παραδέχεσαι, φτιάχνεις μια ομαδάρα, όπως παλιά και ο Ισπανός θα το βουλώσει σύντομα.

Από την άλλη, οι Αγγελόπουλοι παρά τα θετικά εν μέρη δείγματα που ήθελαν αρχικά να δείξουν ότι θέλουν να περάσουν, το έχασαν κι αυτοί το παιχνίδι, όχι βγαίνοντας οι ίδιοι μπροστά – έχουμε και ένα ίματζ να υπερασπιστούμε – αλλά μέσω αντιπροέδρου, γενικού διευθυντή, αλλά και κατά καιρούς συνεντεύξεων Τύπου ρίχνουν λάδι στη φωτιά αυτής της κόντρας ξεσηκώνοντας, βεβαίως, και τους Ούνους της εξέδρας.

Γιατί, ΟΚ κ. Παναγιώτη μου και κ. Γιώργη μου είναι αλήθεια ότι έχεις αδικηθεί περισσότερες φορές, αλλά μεταξύ μας, δε φταίει μόνο η πράσινη μπασκετική μασονία που δεν παίρνεις εγχώριο τίτλο. Επιπλέον, δεν σε είδα να δείξεις την ίδια ευθιξία με τα όσα συμβαίνουν στη ζούγκλα του ΟΑΚΑ, όταν στο ΣΕΦ δυο φορές δεν έχει τελειώσει πρωτάθλημα, ενώ ακόμα και παίκτης της ομάδας σου είπε ότι οι φίλαθλοι πετούσαν ακόμα και μπουκάλια με ούρα και κόπρανα.

Εν ολίγοις, την ίδια συνενοχή έχουν και οι δύο, μόνο που στο τέλος την πληρώνει το μπασκετάκι και όσοι θέλουν να παίξουν τίμια. Γιατί την ίδια ώρα που αυτοί οι δύο σφάζονται μεταξύ τους, άλλοι παίκτες δεν έχουν να πληρώσουν τα νοίκια τους, ενώ άλλες ομάδες χαροπαλεύουν μεταξύ υποβιβασμού και διάλυσης ή τους απαγορεύονται μεταγραφές λόγω οφειλών.

Αγανακτώ. Τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια. Κύριοι, το μπάσκετ δεν είναι μόνο οι δυο σας. Δεν είναι μόνο αντιδικίες και αθέμιτος ανταγωνισμός μεταξύ σας. Ούτε γινόσαστε πιο άντρες όταν βγάζετε και μετράτε τις... κούπες σας ή το πόσες φορές έχει συνουσιαστεί ο καθένας σας με την Ευρώπη.

Το μπάσκετ είναι διασκέδαση και χαρά. Δεν είναι μόνο δικό σας παιχνιδάκι. Αφήστε μας να το χαρούμε, επιτέλους, και να ξεχάσουμε έστω λίγο τα όσα προβλήματα έχει ο καθένας στην καθημερινότητά του.

Γι’ αυτό και το ξενέρωμα για το ντέρμπι. Καταρχήν να ξεκαθαρίσω πως το περιμένω με αρκετή προκατάληψη. Τα πρώτα σημάδια και η διαμορφωμένη μέχρι στιγμής κατάσταση, δε μπορούν να γεμίσουν με αισιοδοξία ότι αυτό που θα δούμε τη Δευτέρα θα είναι αντάξιο της αξίας, της δυναμικής και, κυρίως, της ιστορίας των δύο ομάδων.

Και πώς να είναι έτσι. Αμφότεροι οι προπονητές των δύο ομάδων, από την ημέρα της κλήρωσης «γκρινιάζουν» ότι δεν ήθελαν να τεθούν αντιμέτωποι τόσο νωρίς. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Η προετοιμασία δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, τα ρόστερ έχουν αλλάξει αρκετά σε σχέση με πέρσι και οι νέοι παίκτες ακόμα δεν έχουν «απορροφήσει» τις οδηγίες και τη φιλοσοφία τόσο της ομάδας όσο και του προπονητή.

Κι επιπλέον, ο ένας διαιτητής τους ξινίζει, ο άλλος τους βρωμάει, ο τρίτος είναι μέλος του ενός, ο άλλος ήταν αθλητής του άλλου και πάει λέγοντας. Άντε μετά να έχεις όρεξη να ασχοληθείς με το παιχνίδι. Και να έχεις ηρεμία πως ό, τι και να γίνει έγινε γιατί έτσι έγραψε η ιστορία και όχι γιατί υπήρξε δόλος. Πιάσ’ τ’ αυγό…

Ναι, αλλά είναι ντέρμπι. Και κάθε ντέρμπι έχει την αξία του. Και έτσι θα πρέπει να το περιμένουμε. Εγώ πάντως, έτσι θα πάω αύριο στο γήπεδο. Χωρίς πολλή διάθεση, είναι αλήθεια, αλλά με προσμονή.

Ελπίζω οι παίκτες και οι προπονητές να μην επηρεαστούν από το άδειο γήπεδο και να τα δώσουν όλα. Ο καλύτερος θα νικήσει όποιος κι αν είναι αυτός. Κι εμείς θα έχουμε πολλά να σχολιάσουμε, ελπίζουμε μόνο αγωνιστικά. Και μετά να μην έχουμε ανταλλαγή ανακοινώσεων και λοιπών χαζομάρων όπως κάθε φορά. Γιατί, αν ξεκινήσουμε έτσι από το πρώτο παιχνίδι, άντε να βγάλουμε τη χρονιά με άλλες περίπου 5-6 αναμετρήσεις μεταξύ τους, όπως υπολογίζονται. Αλίμονό μας!

Γι’ αυτό σας λέω, κύριοι πρόεδροι. Μας ξενερώσατε. Σωπάστε τουλάχιστον για λίγες ώρες κι αφήστε μας να το ευχαριστηθούμε, όσο γίνεται.