Αν κάποιος προσθέσει και τις δυο νίκες στη regular season, τότε μιλάμε για την απόλυτη «ερυθρόλευκη» κυριαρχία την φετινή σεζόν, με εξαίρεση τον ημιτελικό του Κυπέλλου που ήταν ουσιαστικά το κομβικό σημείο που γύρισε τον «διακόπτη» για τους Πειραώτες.
Ο απερχόμενος πλέον Πρωταθλητής, Παναθηναϊκός, δεν κατάφερε να φανεί ανταγωνιστικός και δεν μπόρεσε καθόλου να σταθεί στο ύψος που απαιτούσαν τα ματς του τελικού και έτσι παρέδωσε σχεδόν εύκολα τα «σκήπτρα» στον «αιώνιο» αντίπαλο, ανανεώνοντας, εκτός απροόπτου το ραντεβού των δυο για την αγωνιστική περίοδο 2015-2016.
Μετά από αυτή την εξέλιξη, ο Παναθηναϊκός βιώνει μια κατάσταση που την έχει νιώσει ξανά στο μακρινό πλέον 1993, όταν και είχε ολοκληρώσει τη σεζόν με μόνη χαρά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας. Στον Παναθηναϊκό οφείλουν τώρα να ηρεμήσουν, να οριοθετήσουν τους στόχους για την επόμενη σεζόν και να δουν τι πήγε λάθος φέτος και έχασαν με τόση ευκολία το πρωτάθλημα.
Ας κάνουμε μια προσπάθεια να απαριθμήσουμε τα λάθη της σεζόν.
Πρώτο λάθος: «Λάθος σχεδιασμός»
Είναι αλήθεια ότι το προηγούμενο καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός προχώρησε σε ένα τολμηρό πλάνο, επενδύοντας και στελεχώνοντας την ομάδα με ό, τι καλύτερο κυκλοφορεί στην Ελληνική αγορά του μπάσκετ στις μικρές ηλικίες. Η διοίκηση τόλμησε να εμπιστευτεί τη βαριά φανέλα της ομάδας σε νεαρά παιδιά, χωρίς πολλές εμπειρίες και μεγάλες μπασκετικες εικόνες. Το ρίσκο ήταν μεγάλο και το ήξεραν όλοι, καθώς ο σκοπός είναι το χτίσιμο μιας πολύ ανταγωνιστικής ομάδας που θα πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια.
Σαν σκέψη δεν είναι κακή, το αντίθετο μάλιστα, αλλά επειδή ο Παναθηναϊκός είναι ομάδα «καταδικασμένη» να διεκδικεί τίτλους, έπρεπε να στελεχωθεί και από έμπειρους παίκτες και κυρίως από ικανούς ξένους, που θα μπορούσαν αφενός μεν να μεταλαμπαδεύσουν τις εμπειρίες του και αφετέρου να βοηθήσουν ώστε η ομάδα να πάρει και πάλι το Πρωτάθλημα.
Δεύτερο λάθος: «Η αλλαγή προπονητή»
Ό, τι βγήκε μια φορά δεν σημαίνει ότι βγαίνει πάντα. Όταν το προηγούμενο καλοκαίρι η ομάδα έδωσε «εν λευκώ» τα προπονητικά «κλειδιά» στον Ντούσκο Ιβάνοβιτς, ήξερε καλύτερα από τον καθέναν τι προπονητή έφερε και ποιας αγωνιστικής φιλοσοφίας είναι ο συγκεκριμένος κόουτς.
Οι προπονήσεις του εξαντλητικές, κάτι που κάνει πολλά χρόνια στις ομάδες του, με αρκετές συνέπειες κάτι που φάνηκε πολύ φέτος με τους συχνούς και πολλούς τραυματισμούς, στην πλειονότητά τους μυϊκούς.
Ο Ιβάνοβιτς δεν έπρεπε να φύγει. Το ιδανικότερο ήταν να ολοκληρώσει τη σεζόν και μετά η διοίκηση να τον αλλάξει. Εξάλλου η φιλοσοφία της ομάδας, χρόνια τώρα, δεν βασίζεται στις αλλαγές προπονητή μεσούσης της περιόδου, αλλά τα δυο τελευταία χρόνια αυτό φαίνεται ότι έχει αλλάξει. Και μπορεί πέρσι ο Αλβέρτης να τα κατάφερε, φέτος, όμως, το πείραμα απέτυχε και δεν φταίει ο Μανωλόπουλος, ένας κατά τα άλλα πανάξιος προπονητής που δάκρυσε μόλις η ομάδα του έχασε το πρωτάθλημα.
Λάθος τρίτο: « Η επιλογή των ξένων»
Το πιο μεγάλο λάθος της διοίκησης. Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε καλή αγορά όσον αφόρα στους ξένους, αφού αν εξαιρέσουμε τον Μπατίστα και σε ένα κομμάτι της χρονιάς τον Σλότερ, κανείς άλλος από τους ξένους δεν πρόσφερε αυτά που ζητούσε η ομάδα είτε γιατί δεν μπορούσε είτε γιατί δεν ταίριαξε ποτέ με την αγωνιστική φιλοσοφία του «τριφυλλιού».
Το περσινό καλοκαίρι μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος ο Παναθηναϊκός προχώρησε σε αποδεσμεύσεις σχεδόν όλων των ποιοτικών ξένων που είχε στο ροστερ του χωρίς να φροντίσει να τους αντικαταστήσει με κάποιους ισάξιους και τα αποτελέσματα φάνηκαν ένα χρόνο αργότερα.
Ο παράγοντας τραυματισμοί έπαιξε μεγάλο ρόλο στη φετινή πορεία της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός ήταν άτυχος και στερήθηκε αρκετούς παίκτες καθ όλη τη διάρκεια της σεζόν με αποκορύφωμα τις απουσίες του Παππά, που θα μείνει αρκετό καιρό παροπλισμένος, αλλά και του Μπατίστα που μπήκε στα «πιτς» στην πιο κρίσιμη στιγμή για το πρωτάθλημα. Τους τελικούς.
Όσο για τους ξένους που ήρθαν στο τέλος, πρόκειται για άστοχες επιλογές, ειδικά του Μόργκαν, που δεν βοήθησε στο ελάχιστο την ομάδα. Ο Κούπερ από την άλλη, είναι κάλος χειριστής αλλά με τη λέξη ομαδικότητα έχει πάρει «διαζύγιο», καθώς κρατάει πολύ την μπάλα και αυτό δυσκολεύει την επίθεση του Παναθηναϊκού.
Η φετινή εξέλιξη θα κάνει πολύ καλό στην ομάδα του «τριφυλλιού», αφού θα αναγκάσει τα αντανακλαστικά του Παναθηναϊκού να λειτουργήσουν για να σχεδιάσει από καλύτερη βάση τα δεδομένα της νέας χρόνια καθώς πλέον πέρασε στην «αντιπολίτευση» και θα έχει σαν στόχο την επάνοδο του στην κορυφή.
Ο Παναθηναϊκός πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ήξερε τι να κάνει προκειμένου να μπει ξανά τις ράγες και αυτό είναι υποχρεωμένος να κάνει και φέτος. Η ομάδα έχει σύμμαχο τον κόσμο που είναι πάντα κοντά και δίπλα της και στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα. Η σκηνή, έξαλλου, στο τέλος του δευτέρου τελικού όταν σύσσωμη η Παναθηναϊκή εξέδρα αποθέωνε τους παίκτες παρά την ήττα, ήταν η απόδειξη ότι η σχέση ομάδας και κόσμου έχει σφυρηλατηθεί με εμπιστοσύνη.
ΥΓ: Το κεφάλαιο Γκίστ είναι ξεχωριστό. Ο Αμερικανός σίγουρα θα έχει μετανιώσει όταν κατάλαβε ότι άφησε την ομάδα «γυμνή» στην πιο κρίσιμη καμπή της σεζόν. Ο παίκτης έκανε μια απερισκεψία που στέρησε από τον Παναθηναϊκό παρά πολλά. Το ποιο θα είναι το μέλλον του στην ομάδα μόνο μέσα στην ΚΑΕ γνωρίζουν, όμως, είναι γεγονός ότι μετά από ένα τέτοιο παράπτωμα, τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο.
