Πριν από όλα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως όλες οι σκέψεις μας γίνονται με απεριόριστη αγάπη και θαυμασμό απέναντι σε αυτή την ομάδα που μας έχει χαρίσει ουκ ολίγες χαρές.
Και ως πιστοί οπαδοί της Εθνικής Ελλάδος που τόσο στις χαρές όσο και στις λύπες δεν θα σταματήσουμε ποτέ να την στηρίζουμε, εννοείται ότι επιθυμία μας είναι να την δούμε να αγωνίζεται απέναντι στις κορυφαίες ομάδες του κόσμου. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι κάπου βαθιά μέσα μας θα πάψει να υπάρχει αυτή η «σκιά» που όσο κι αν θέλουμε να την κρύψουμε, είναι αλήθεια ότι δεν φεύγει εύκολα.
Και εξηγούμαι. Η Εθνική Ελλάδος είναι αναμφισβήτητα μία από τις κορυφαίες στην παγκόσμια κατάταξη και έχει κερδίσει με το σπαθί της κάθε διάκριση που έχει φέρει εδώ και σχεδόν τρεις δεκαετίες. Όποιος πει ότι η Ελλάδα δεν αποτελεί μπασκετική δύναμη δύο τινά διαθέτει. Είτε ασχετοσύνη είτε εμπάθεια. Σε κάθε περίπτωση, η αξία της ελληνικής σχολής είναι αναγνωρισμένη διεθνώς και αυτό είναι παράσημο της φανέλας που φορούν οι διεθνείς παίκτες μας.
Με μία σημαντική διαφορά. Αυτή η διαχρονική αξία και αναγνώριση, δεν σημαίνει ότι πρέπει νομοτελειακά, όπως και κάθε άλλη χώρα, να συμμετέχει στις μεγάλες διοργανώσεις.
Η αλήθεια είναι μία και μας πόνεσε πολύ τον περασμένο Σεπτέμβρη. Η Ελλάδα μέσα στο γήπεδο ΔΕΝ κατάφερε να κερδίσει τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας και αυτό, δυστυχώς, δε μπορεί να αλλάξει. Οι φιλότιμες προσπάθειες μιας πληγωμένης, από τραυματισμούς και άλλα εσωτερικά ζητήματα που δεν θα μάθουμε ποτέ, ομάδας δεν έφτασαν ώστε να της χαρίσουν βάση της ευθείας οδού το εισιτήριο στο Μουντομπάσκετ και αυτό είναι κάτι που μένει στη μνήμη των φιλάθλων.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θα δώσει μέχρι τελευταία στιγμή τον αγώνα του ώστε η Ελληνική Ομάδα να πάρει τη μία από τις τέσσερις wild cards και να διασφαλίσει με αυτόν τον τρόπο τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο. Και καλά θα κάνει. Αυτός είναι ο ρόλος ενός ισχυρού άνδρα, ακόμα κι αν η ομάδα δεν βρίσκεται στα καλύτερά της, να βρίσκει τρόπο να συμμετέχει στις μεγάλες διοργανώσεις και να μην αφήνει τους αντιπάλους της να αμφισβητούν τη δύναμή της.
Και βεβαίως, αν τελικά το καταφέρει, όλοι μας θα χαρούμε και θα ετοιμαστούμε για ένα διπλό γαλανόλευκο καλοκαίρι, αφού νωρίτερα θα έχει προηγηθεί η συμμετοχή της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. Χαράς Ευαγγέλια, δηλαδή!
Ανέφερα την Εθνική ποδοσφαίρου και μελαγχόλησα λίγο. Γιατί η αλήθεια είναι ότι η επιτυχία της και η συνέπειά της τα τελευταία χρόνια δείχνουν ότι ακολουθεί το μοντέλο που είχε εδώ και πολλά χρόνια η μπασκετική Εθνική και το έχει χάσει τελευταία. Σκληρή δουλειά, συνέπεια, χαμηλά το κεφάλι, ομοιογένεια, ομάδα, παρέα. Το γκολ του Μήτρογλου πανηγύρισαν όλοι οι φίλαθλοι ανεξαρτήτως ομάδας που υποστηρίζουν. Τα βουρκωμένα μάτια του αρχηγού Καραγκούνη καθήλωσαν ακόμα και τους φιλάθλου Ολυμπιακού, που στο πρόσωπό του αναγνωρίζουν όχι μια εμβληματική φιγούρα του «αιώνιου» αντίπαλου Παναθηναϊκού, αλλά ένα σύμβολο που ενώνει όλους τους Έλληνες.
Αντίθετα, στο μπάσκετ, το οπαδικό δηλητήριο που έχει διεισδύσει βαθύτατα, χρεώνει την αποτυχία της Εθνικής από τους μεν στην κλίκα του «ερυθρόλευκου» Σπανούλη, από τους δε στην –εδώ και τόσα χρόνια που έχει πια κουράσει – «λιποταξία» του «πράσινου» Διαμαντίδη. Οι του τρίτου πόλου το χρεώνουν στην ανικανότητα των προπονητών και την απειρία των βοηθών τους, ενώ όλοι μαζί – να και κάτι που συμφωνούν – τα ρίχνουν στις εμμονές και την ξεροκεφαλιά του Βασιλακόπουλου.
Και όμως, όλοι αυτοί οι κατήγοροι, μαζί κι εμείς που δεν κυνηγήσαμε θύματα για τα θηρία, θα πανηγυρίζουμε πιθανή κατάκτηση τη wildcardκαι συμμετοχή της Εθνικής στο Μουντομπάσκετ. Με τη μόνη διαφορά ότι κάποιοι από μας θα βλέπουμε την Εθνική επειδή την αγαπάμε και σε ενδεχόμενη αποτυχία δεν θα ψάχνουμε πάλι φταίχτες, ενώ οι «παλαμοκροτητές» του «όπου φυσάει ο άνεμος», θα τους ρίξουν και πάλι στα λιοντάρια.
Γι’ αυτό και έχω προβληματιστεί για το αν η Εθνική τελικά θα βγει κερδισμένη από το να πάρει τη wild card και την πρόκριση από το «παράθυρο» στην κορυφαία διοργάνωση.
Αν δούμε τα θετικά, προφανώς είναι πάρα πολλά. Συμμετοχή σε μία διοργάνωση όπου θα αγωνιστούν οι σπουδαιότεροι αστέρες του Παγκοσμίου Μπάσκετ, διεθνής προβολή των ελληνικών χρωμάτων, ανταγωνισμός, θέαμα, ενδεχομένως και κάποια διάκριση που θα τονώσει περισσότερο το εθνικό ηθικό μας.
Από την άλλη; Αν βγούμε πίσω από το δάχτυλό μας και δούμε την κατάσταση κατάματα ίσως η πραγματικότητα να μας θέσει διάφορους προβληματισμούς. Είναι αυτή η Εθνική έτοιμη να αγωνιστεί σε μία τέτοια διοργάνωση; Με έναν προπονητή με πακεταρισμένες βαλίτσες για φευγιό, χωρίς έστω την παραμικρή υπόνοια για τον αντικαταστάτη, με τις απόψεις να διίστανται και να συγκρούονται στις προσωπικές σχέσεις του προέδρου της Ομοσπονδίας με τους επικρατέστερους, αλλά και την οπαδική κόντρα να μην αφήνει περιθώρια για πολλές επιλογές, είναι πιθανό η Εθνική Ομάδα να πάει στο Μουντομπάσκετ με επιλογή ρίσκου, που ενδεχομένως να μην χαίρει της ευρύτατης αποδοχής που θα αρμόζει.
Επιπλέον, με τη σκιά των προσωπικών έριδων μεταξύ των παικτών που άφησαν να διαφανεί μετά το στραπάτσο στη Σλοβενία, να βρίσκεται ακόμα πάνω από την ομάδα, η στελέχωση του ρόστερ θα είναι ένα ακόμα πεδίο αντιπαράθεσης που μόνο καλό δεν θα κάνει στην ομάδα. Η συμμετοχή σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με τη διεθνή προβολή και το κύρος που έχει η διοργάνωση αποτελεί τεράστιο κίνητρο για όλους τους παίκτες, ακόμα κι εκείνους που στις κλήσεις κάθε καλοκαιριού το «παίζουν» δύσκολοι.
Η Ομοσπονδία στην προσπάθειά της να παρουσιάσει μια αξιόμαχη ομάδα που θα επιδιώξει τη διάκριση στη διοργάνωση είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να πρέπει να ανταποκριθεί στα τερτίπια παικτών που στο πρόσφατο Ευρωμπάσκετ αρνήθηκαν την Εθνική Ομάδα για χάρη της καριέρα τους, μία κίνηση, ωστόσο, που θα διαταράξει τα τελευταία ψήγματα οικογενειακού κλίματος που υπάρχουν στην ομάδα. Παίκτες που κάθε καλοκαίρι διαθέτουν το χρόνο ξεκούρασής τους για να συμμετέχουν στις προεπιλογές της Εθνικής και περιμένουν με λαχτάρα την ευκαιρία τους είναι πιθανό να «θυσιαστούν» και αυτό δεν θα είναι ό,τι πιο ευχάριστο.
Μήπως, τελικά, η Εθνική έχει την ευκαιρία της να βγει κερδισμένη αν δεν λάβει μέρος στο Μουντομπάσκετ; Η προοπτική της συμμετοχής στα βαρετά προκριματικά για το επόμενο Ευρωμπάσκετ θα είναι μια καλή ευκαιρία να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι στο εθνικό συγκρότημα. Οι παίκτες που «γουστάρουν» - για να χρησιμοποιήσουμε τη δόκιμη έκφραση και όχι αυτή που αντικειμενικά έρχεται στο μυαλό όλων μας – να παίζουν στην Εθνική θα παραμείνουν πιστοί στρατιώτες και γύρω από αυτούς ο επόμενος Ομοσπονδιακός προπονητής θα έχει την ευκαιρία να χτίσει την επόμενη μέρα.
Όσοι βλέπουν την Εθνική σαν αγγαρεία, το πιθανότερο είναι να θέσουν εαυτούς εκτός, κατά συνέπεια, θα απαλλάξουν τον προπονητή από επιπλέον πονοκεφάλους. Η νέα φουρνιά των παικτών, αλλά και εκείνοι που χρόνια περιμένουν την ευκαιρία, ευχαρίστως θα παρατήσουν τις διακοπές τους στη Μύκονο για να τρέχουν στις ευρωπαϊκές «εξορίες» και να φορέσουν έστω μία φορά τη φανέλα με το εθνόσημο.
Η Εθνική Ομάδα θα καταφέρει να πετύχει την ανανέωση που της χρειάζεται και θα βρει πρόσωπα ταγμένα στην υπηρεσία της να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Και μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία, είναι πολύ πιθανό να βγει περισσότερο κερδισμένη.
Εύλογα θα ρωτήσει κάποιος «μα καλά, εσύ τώρα, ρε μεγάλε, μας λες ότι είναι καλύτερο να μην πάρουμε wildcard;». Όχι βέβαια! Θα είμαι από τους πρώτους που θα πανηγυρίζουν όταν ακούσουμε τα χαρμόσυνα νέα. Η Εθνική Ελλάδος αξίζει να βρίσκεται σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Είναι μια παγκόσμια δύναμη που όλοι την υπολογίζουν και τη σέβονται.
Θα προτιμούσα, ωστόσο, να το κερδίσει μέσα στο γήπεδο. Κι αν, από την άλλη, πρόκειται μία αποχή να της δώσει το σύνθημα για μία επανεκκίνηση που θα της ξαναφέρει τη διάρκεια και την σταθερότητα που είχε τα προηγούμενα χρόνια, «ας πάει και το παλιάμπελο» του Μουντομπάσκετ της Ισπανίας.
Έτσι κι αλλιώς, αν πρόκειται να πάμε εκεί και να έχουμε μέσα σε όλα να αντιμετωπίσουμε και τα προκλητικά καραγκιοζιλίκια του Ναβάρρο και της παρέας του και όλων των συν αυτοίς συνεπικουρούμενων για να έρθει και πάλι ένας τελικός ΗΠΑ – Ισπανίας, με συγχωρείτε, αλλά τα νεύρα μου δεν το αντέχουν! Οι οικοδεσπότες μας τη φυλούν από τη νίκη μας στο Ευρωμπάσκετ και θα μας περιμένουν με ανοικτές… αγκάλες! Και ο θεός να βάλει το χέρι του!
Εν κατακλείδι και για να σταματήσω το χιούμορ, το συμπέρασμα είναι ένα. Είτε η Εθνική Ελλάδος πάρει την wild card είτε όχι, η θέση της στην καρδιά μας δεν αλλάζει. Το αντίθετο, μάλιστα. Επειδή την αγαπάμε τόσο πολύ, θέλουμε να φτάνει ψηλά πάντα με την αξία της γιατί έτσι έχουμε μάθει εμείς οι Έλληνες. Οι σωστοί Έλληνες, όχι οι άλλοι που ψάχνουν την ευκαιρία να «τρουπώσουν».
Τώρα, βέβαια, αν «τρουπώσουμε» στο Μουντομπάσκετ θα μας χαλάσει; Μα καλά, τρελοί είμαστε; Όχι, βέβαια! Το καλοκαίρι του 2014 θα είναι ντυμένο στα γαλανόλευκα και το αυτό που θα μας μένει είναι ένα και μοναδικό: «Ελλάς ολέ, ολέ, δεν σταματώ να τραγουδώ ποτέ»!
*Η φωτογραφία που συνοδεύει το άρθρο προέρχεται από την επίσημη ιστοσελίδα του Eurobasket 2013 (Photo by FIBA Europe/Elio Castoria)
