Αν δεν έχεις ξυπνήσει με έναν κόμπο στο στομάχι.

Αν βλέπεις το βίντεο από τον ημιτελικό της Παρασκευής και δεν βουρκώνεις.

Αν βλέπεις το βίντεο από τον ημιτελικό του 2015 και δεν βουρκώνεις.

Αν βλέπεις το βίντεο από τα back-to-back και δεν βουρκώνεις.

Αν είσαι από εκείνους που μετά την νίκη επί της ΤΣΣΚΑ αποθέωναν και μετά την ήττα από τη Φενέρ βρίζουν.

Αν η αγκαλιά του υιού Σφαιρόπουλου στον πατέρα δεν σε έκανε να τρέμεις σύγκορμος.

Αν σου φταίνε οι απουσίες και οι διαιτητές.

Αν θεωρείς αποτυχία την ήττα στον τελικό.

Αν πιστεύεις ότι ο Σφαιρόπουλος είναι loser.

Αν δεν νιώθεις περηφάνια για τα Ελληνόπουλα.

Αν είσαι από εκείνους που έλεγαν ότι είναι άθλος να νικήσεις την ΤΣΣΚΑ των 40+ εκατομμυρίων και ψάχνουν δικαιολογία στην ήττα από τη Φενέρ των 40+ εκατομμυρίων.

Αν πιστεύεις ότι «ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος είναι τίποτα».

Αν βλέπεις αυτή την ομάδα και δεν κάνεις σχέδια για το «γαλανόλευκο» καλοκαίρι.

Αν δεν δάκρυσες όταν είδες το πρόσωπο του Πρίντεζη.

Αν, αν, αν…

Αν βρίσκεις τον εαυτό σου σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες, μπορείς να απαλλάξεις τον εαυτό σου από την ταλαιπωρία να συνεχίσεις να διαβάζεις αυτό το κείμενο. Δεν θα απευθύνεται σε σένα, οπότε, μην μπαίνεις καν στη διαδικασία να συγχυστείς. Είναι ξεκάθαρο. Έχουμε διαφορετική φιλοσοφία για το τι σημαίνει επιτυχία.

Για όλους τους υπόλοιπους, νομίζω ότι τα πράγματα είναι λίγο πιο ξεκάθαρα. Ας συνομιλήσουμε, λοιπόν, με αυτούς. Ίσως, στο τέλος, κάτι να βγει.

Πέρσι, σχεδόν αμέσως μετά τον τελικό της Ευρωλίγκας και την επικράτηση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο, Απαιτήσεις από κατά φαντασίαν οφειλέτες και η γοητευτική... τέχνη της αποτυχίας με αφορμή τα σχόλια που ακολούθησαν, αλλά και τις αντιδράσεις του κόσμου για την αποτυχία των ελληνικών ομάδων να βρεθούν στο Final Four.

Χρησιμοποίησα την λέξη «αποτυχία» και ήδη οι τρίχες του κεφαλιού μου σηκώθηκαν. Είναι αποτυχία να μην είσαι στις τέσσερις κορυφαίες; Για ποιο λόγο; Και ποιος ορίζει την έννοια αποτυχία;

«Μας έχουν κακομάθει» ήταν η απάντηση που μου είχε δώσει ο φίλος που στάθηκε αφορμή για να γράψω το συγκεκριμένο κείμενο. «Είσαι Ολυμπιακός!», είναι το ατράνταχτο επιχείρημα άλλου φίλου στο ερώτημα «Γιατί είναι αποτυχία να μην κατακτήσεις το τρόπαιο στον τελικό;». Δεν καλύφθηκα ιδιαίτερα από την απάντηση, αλλά, είπαμε, έχουμε διαφορετικές απόψεις σε πολλά.

Έγραφα, λοιπόν, τότε:

Ο οπαδός, δυστυχώς, δεν μπορεί, δεν θέλει κατά βάση, να διαχειριστεί την ήττα. Πολλώ δε μάλλον όταν έχει συνηθίσει να βλέπει την ομάδα του να παίρνει μεγάλες νίκες για πολλά χρόνια. Ναι, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε ότι ο αθλητισμός, όπως και όλα τα πράγματα στη ζωή έχει και νίκες και ήττες. Ο Πρωταθλητισμός δε ακόμα περισσότερο.

Στην τελική, αν είσαι κακομαθημένος, ποιος φταίει; Η ομάδα ή εσύ που από μόνος σου παίρνεις το δικαίωμα να κακομαθαίνεις; Υπάρχουν τόσες πολλές ομάδες στην Ευρώπη που έχουν φανέλα, Ιστορία και ποιότητα να είναι στην κορυφή. Αλλά, η κορυφή χωράει κάθε χρόνο μόνο έναν. Πως να το κάνουμε, ρε αδερφέ;

Έχω άδικο; Να το συζητήσουμε. Αλλά με επιχειρήματα. Όχι με τα “θέλω” του καθενός από ανθρώπους και οργανισμούς που δεν διαχειρίζεται, δεν χρηματοδοτεί, δεν ακολουθεί και, στην τελική, δεν γνωρίζει πώς σκέφτονται και πώς λειτουργούν.  Στο κείμενο συνέχιζα:

«Κανένας δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία». Αλλά, στ’ αλήθεια, πως οριοθετεί ο καθένας την επιτυχία; Ένας πολύ σωστός κατά την ταπεινή μου άποψη συνάδελφος έγραψε πως «η επιτυχία μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας εντελώς τυχαίας αλυσίδας γεγονότων». Πόση αλήθεια κρύβει άραγε αυτό μέσα του;

Για να το τεκμηριώσω, έθετα το ερώτημα: Θα ήταν αποτυχημένος ο Ολυμπιακός του 2012 αν το «πεταχτάρι» του Πρίντεζη έβρισκε σίδερο;

Για να δω χεράκια σηκωμένα. Να το συνεχίσω; Θα ήταν αποτυχία αν έχανε στον τελικό από τη Ρεάλ το 2013; Είναι αποτυχία που στην καλύτερη Ευρωλίγκα όλων των εποχών δεν ήταν απλά στις καλύτερες ομάδες του θεσμού, αλλά έφτασε στον τελικό, όπου ηττήθηκε από μια καλύτερη ομάδα; Ή μήπως η Φενερμπαχτσέ τον τελευταίο μήνα δεν ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα από όλες;

Κι αν η σεζόν του Ολυμπιακού ήταν “αποτυχημένη”, πώς θα πρέπει να αισθάνονται οι παίκτες και τα τιμ της ΤΣΣΚΑ και της Ρεάλ; Αλλά, ναι. Εμείς δεν είμαστε ούτε ΤΣΣΚΑ (που μετράει 7 ευρωπαϊκά) ούτε Ρεάλ (που μετράει 9). Είμαστε Ολυμπιακός! Και πρέπει να τα σαρώνουμε όλα. Αλλιώς… αποτυχία.

Και κράξιμο. Ναι, κράξιμο (θα πέσει φωτιά να μας κάψει). Κράξιμο στους Αγγελόπουλους που κρύφτηκαν πίσω από φθηνές - και άστοχες, είναι αλήθεια – δικαιολογίες για να κρυφτούν που δε μπορούν να βάλουν λεφτά να πάρουν έναν παίκτη να τα σαρώσουμε όλα.

Κράξιμο στον Σπανούλη που είναι 35 και θέλει να είναι πρώτη φίρμα και με το βαρύ του συμβόλαιο βγάζει έξω τον προϋπολογισμό της ομαδάρας.

Κράξιμο στον Παπανικολάου που είναι όλο δηλώσεις, αλλά στο μεγάλο παιχνίδι ήταν εκτός κλίματος.

Κράξιμο στον Αγραβάνη που είναι γεμάτος σπυριά και έχει μείνει στάσιμος τρία χρόνια στον Ολυμπιακό, παρά την εμπιστοσύνη που του δείχνει ο προπονητής του.

Κράξιμο στον Γιανγκ που είναι “μυρωδιάς” και “χέστης”.

Κράξιμο στον Σφαιρόπουλο που στήριξε τον Αγραβάνη και τον Γιανγκ και που πήρε τον Γουότερς αντι του Χάκετ και που δυο ήττες σε δυο τελικούς, αρχίζει να μυρίζει… Ιωαννίδης.

Δεν τα λέω εγώ. Οι φίλοι (φίλοι;) του Ολυμπιακού τα λένε και τα γράφουν στα διάφορα sites. Κράξιμο, κράξιμο, κράξιμο.

Απαιτήσεις από κατά φαντασίαν οφειλέτες, έγραφα. Και εξηγούμουν:

Στον Πρωταθλητισμό η κορυφή έχει θέση μόνο για έναν. Στον Πρωταθλητισμό, όπως και στη ζωή, όμως, αυτό που μετράει είναι να είσαι παρών στις προκλήσεις. Χάσεις, κερδίσεις, να έχεις δημιουργήσει την ευκαιρία να αγωνιστείς. Κι αν μετρηθείς και βγεις λειψός, να έχεις δώσει το καλύτερο που μπορείς. Και την επόμενη φορά λίγο παραπάνω. Μέχρι να ξαναβρεθείς στην κορυφή. Και μετά να πέσεις πάλι από αυτήν για να ανέβει άλλος που ακολούθησε την ίδια φιλοσοφία.

Έτσι είναι. Αν δεν το κάνουμε βίωμα όχι μόνο στις ομάδες μας, αλλά και στη ζωή, δεν έχουμε να ελπίζουμε σε πολλά. Στην τελική, τις ομάδες τις φτιάχνουν άλλοι, τις πληρώνουν άλλοι, αγωνίζονται σε αυτές άλλοι, παλεύουν, ιδρώνουν, χάνουν, κερδίζουν άλλοι. Εμείς απλώς τις καμαρώνουμε. Ή τις βρίζουμε όταν δεν μας κάνουν τα χατίρια. Απαιτήσεις από κατά φαντασίαν οφειλέτες. Δεν πάει έτσι, αδέρφια.

Και λίγο πιο κάτω:

Η γοητευτική... τέχνη της αποτυχίας εμπεριέχει μέσα αγώνα. Αν τα έχεις δώσει όλα και στο τέλος μετρήσεις τις πληγές σου, το ταμπλό όλο και κάτι θα έχει γράψει. Αξιολογείς, ζυγίζεις αν σου φτάνει και συνεχίζεις. Η κορυφή έχει θέση μόνο για έναν. Αλλά και λίγο πιο κάτω αν φτάσεις, κοίτα λίγο πίσω σου και δες τι έχεις προσπεράσει. Αν δεν σε πιάσει ίλιγγος ξαναπροσπάθησε.

Τι έχει αλλάξει από τα περσινά; Σχεδόν τίποτα. Ο Παναθηναϊκός δεν πήγε ούτε φέτος στο Final Four και, μάλιστα, «σκουπίστηκε» από την εδώ και λίγες ώρες Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ο πρόεδρός του έστειλε τους παίκτες πίσω με το πούλμαν και οι οπαδοί έχουν διχαστεί, ζητώντας οι μεν τα κεφάλια των «στασιαστών» επί πίνακι, οι δε από τον πρόεδρο να σοβαρευτεί και να ασχοληθεί καλύτερα με την ομάδα. Σε λίγες μέρες που ξεκινούν οι τελικοί του Πρωταθλήματος, αν καταφέρουν και το πάρουν, η συντριπτική πλειονότητα θα πανηγυρίζει και θα καμαρώνει για τους παικταράδες του «Εξάστερου».

Ο Ολυμπιακός όχι μόνο πέρασε στα play off, αλλά και πλεονέκτημα είχε και στο Final Four πήγε και στον τελικό έφτασε. Αλλά… απέτυχε. Έχασε εύκολα. Οι μισοί οπαδοί του ακόμα βουρκώνουν όταν βλέπουν τα βίντεο. Οι άλλοι μισοί – αυτοί που δεν θα έχουν φτάσει να διαβάσουν ως εδώ – κράζουν και κατηγορούν τους Αγγελόπουλους ότι άφησαν την ομάδα απροστάτευτη! Την Πέμπτη το ΣΕΦ δεν θα γεμίσει, όπως θα γέμιζε σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός θα κατακτούσε το τρόπαιο. Αλλά, κατά πάσα πιθανότητα, όσοι θα πάνε, θα ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.

Για κλείσιμο, μόνο μια μικρή κατάθεση. Αν όλοι αυτοί που όσο εύκολα αποθεώνουν, τόσο εύκολα αποδομούν και τούμπαλιν, έδιναν την ίδια ζέση και στην δουλειά τους, τις σχέσεις τους, τα χόμπι τους, ρε αδερφέ, ο κόσμος μας θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερος.

Αν κάποια στιγμή αντιληφθούμε ότι οι παίκτες δεν είναι πιονάκια μας, δεν μας χρωστούν τίποτα απολύτως και, στην τελική, τα εκατομμύρια που παίρνουν και που όλοι τους φθονούμε γι’ αυτό, δεν τους τα δίνουμε εμείς για να χορεύουν όπως τους χτυπάμε παλαμάκια, ίσως αποκτήσουμε και αθλητική κουλτούρα.

Αλλά ακόμα κι εμείς να τους τα δίναμε, όσο δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η ζωή και κάθε έκφανσή της έχει και νίκες, έχει και ήττες, τόσο πιο δύσκολα θα περνάμε. Όλα τα άλλα, είναι να’χουμε να λέμε.

Καμιά φορά και η “αποτυχία” έχει τη γοητεία της. Αν την ανακαλύψουμε, θα εκπλαγούμε.

Μέχρι τότε, κάποιοι θα βλέπουμε τα βίντεο στο youtube και θα εξακολουθούμε να δακρύζουμε. Γιατί, όσες “αποτυχίες” κι αν έρθουν,  τα συναισθήματα που έχουν γεννηθεί, ειδικά τα τελευταία χρόνια, θα μνημονεύονται στους μπασκετικούς αιώνες των αιώνων. Κι όταν σε λίγα χρόνια - πολύ λίγα, όπως φαίνεται – κάποιοι από τους “αποτυχημένους” θα μας έχουν κουνήσει το μαντήλι και θα αφοσιωθούν στην οικογένειά τους, τότε θα κλαίμε με… μαύρο δάκρυ. (άντε, ερυθρόλευκο ή πράσινο ή ακόμα και γαλανόλευκο).

ΥΓ: Πολύ άστοχες οι δηλώσεις των Αγγελόπουλων. Πολύ. Δεν “μας έχουν συνηθίσει” έτσι. Να’ τη πάλι η συνήθεια.

ΥΓ2: Ο Ιτούδης για να δικαιολογήσει μια ακόμα χαμένη ευκαιρία επανέλαβε την πρόθεσή του να διεξάγεται η Ευρωλίγκα με σειρές Bestof ως το τέλος. Μαζί του. Αρκεί να συμβεί τουλάχιστον μία από τις παρακάτω προϋποθέσεις: α. Να υπάρξει salary cup, αυξημένα έσοδα για τις ομάδες, draft και κοινή φορολογία, ώστε να έχουν όλες οι ομάδες τις ίδιες ελπίδες να φτάνουν στον τίτλο. β. Τώρα που οι φήμες περί αντικατάστασής του φουντώνουν, με το όνομα του Μπλατ να ακούγεται έντονα, να επαναλάβει την ίδια θέση με την ίδια θέρμη από τον επόμενο πάγκο που (όταν και αν) θα καθίσει. Μονά-ζυγά, δικά μας, δεν γίνεται.

ΥΓ3: Όταν ένας προπονητής κατακτά το τρόπαιο 9 φορές με 5 διαφορετικές ομάδες, απορώ πώς υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν και αμφισβητούν τις ικανότητές του. Το να μην τον συμπαθείς, είναι θεμιτό. Και μένα αυτά τα… μελιτζανιά όταν η διαφορά είναι στους 20 πόντους, με ενοχλούν πολύ καμιά φορά. Αλλά… αλλά. Το ξαναγράφω.  9 φορές με 5 διαφορετικές ομάδες.

ΥΓ4: Ζήλεψα πολύ τους συναδέλφους που πήγαν στο φετινό Final Four. Για πολλούς λόγους. Τους ζήλεψα, τους χάρηκα και τους καμάρωσα. Καμιά φορά, δεν είναι κακό να λέμε και κανένα “μπράβο” σε συναδέλφους για τη δουλειά τους. Το αντίθετο. Καλό είναι να μαθαίνουμε. Με κάποιους δώσαμε την υπόσχεση, όποιες κι αν είναι οι ομάδες, του χρόνου στο Βελιγράδι να είμαστε παρέα. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να μην σπάσω την υπόσχεσή μου.

Φωτό: euroleague.net