Το να κρύβεται κανείς πίσω από το δάχτυλό του μπορεί πολλές φορές να είναι βολικό, ωστόσο, δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ο Παναθηναϊκός έχει σοβαρό πρόβλημα και, αν δεν το διορθώσει άμεσα, τα πράγματα θα γίνουν πολύ δύσκολα στη συνέχεια.
Δεν είναι μόνο η τέταρτη ήττα σε επτά αναμετρήσεις στη διοργάνωση που φέρνει τους «πράσινους» σε δύσκολη θέση, αλλά η γενικότερη εικόνα της ομάδας που μόνο ικανοποίηση δε μπορεί να προκαλεί στους απαιτητικούς και εν πολλοίς κακομαθημένους από τις πολλές επιτυχίες φιλάθλους της.
Αυτό που βλέπουν στο γήπεδο όσοι παρακολουθούν τα παιχνίδια του νταμπλούχου Ελλάδας δεν είναι μία ομάδα που ξέρει που βαδίζει, αλλά αντίθετα, έναν όμιλο παικτών που κάθε φορά κάνει το σταυρό της για το πώς θα παίξει.
Πλάνο δεν υπάρχει, πάθος δεν υπάρχει και, αν εξαιρέσεις το ομολογουμένως εκπληκτικό δεκαπεντάλεπτο από τα μισά του δεύτερου δεκαλέπτου μέχρι τις αρχές του τετάρτου, όταν και ο Παναθηναϊκός γύρισε από το -21 και πέρασε και μπροστά, τίποτα δεν θυμίζει την ομάδα με το «μαχαίρι στα δόντια» που έφερε τόσες πολλές επιτυχίες.
Δεν θα ψάξουμε να βρούμε φταίχτες γιατί ούτε κριτές ούτε δικαστές είμαστε. Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ξεκάθαρο. Ο Παναθηναϊκός πληρώνει τις επιλογές της διοίκησης και μόνο που δεν επέτρεψε στον προπονητή της να κάνει τον σχεδιασμό και την προετοιμασία, όπως θα επιθυμούσε.
Γιατί, βεβαίως, όσα και να προσάπτουν όλοι στον Πεδουλάκη και την αδυναμία του να διαχειριστεί το υλικό του, δεν αποφάσισε εκείνος το ταξίδι στην Κίνα που εκτός από εμπορικές συμφωνίες δεν προσέφερε τίποτα ουσιαστικό στην προετοιμασία της ομάδας. Ούτε, φυσικά, όταν ζητούσε την προσθήκη έμπειρων ψηλών για να βοηθήσει στην ρακέτα τον Λάσμε και τον Γκιστ, θα είχε στο μυαλό του τον εξαιρετικό, αλλά γερασμένο πια Μπατίστ, τον ελαφρύ Μαυροκεφαλίδη, τον πάντα πρόθυμο στρατιώτη, αλλά με καθοδική πορεία εδώ και χρόνια και ελαφρώς βαρύτερο από τα χρόνια, Αντώνη Φώτση και το ανέκδοτο Πινγκ Σανγκ.
Όχι ότι του πέφτουν λίγοι οι τρεις πρώτοι, αλλά σίγουρα δεν είχε κάτι τέτοιο στο μυαλό του. Η λογική θα έλεγε πως θα προτιμούσε κάτι πιο κοντά στο αθλητικό στυλ των Λάσμε και Γκιστ που δύσκολα του προσφέρει η φροντ λάιν όπως έχει στελεχωθεί.
Φταίνε μόνο οι ψηλοί; Όχι, φυσικά, γιατί και αυτοί ακόμα, στα καλά τους μπορούν να σκοτώσουν οποιονδήποτε αντίπαλο. Το πρόβλημα είναι ότι έχουν πολύ καιρό να βρεθούν όλοι στα καλά τους.
Από την άλλη, επαναλαμβάνοντας αυτό που έχουμε πει πολλές φορές και με τον κίνδυνο να γίνουμε κουραστικοί, αν δει κανένας τις ηλικίες των παικτών του Παναθηναϊκού, θα βρει πολλές απαντήσεις για το γιατί δε μπορεί να ανταπεξέλθει εύκολα απέναντι σε γρήγορες, νεανικές και τεχνικές ομάδες.
Ο Μπατίστ είναι στα 36, ο Λάσμε στα 32, ο Φώτσης πάει στα 34, ο Κάρι το ίδιο. Ακόμα και ο Ούκιτς με τον Μαυροκεφαλίδη τριανταρίζουν. Οι περισσότεροι από τους μισούς βασικούς παίκτες της ομάδας βαδίζουν σταδιακά προς το τέλος της καριέρας τους, είναι ήδη πολύ καταπονημένοι, έχουν χάσει σε εκρηκτικότητα και αντοχή και, δύσκολα μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν σε ένα μακρύ τουρνουά, όπως η Ευρωλίγκα. Το εγχείρημα του Πεδουλάκη να ξεκουράσει τον Μπατίστ στο ελληνικό Πρωτάθλημα, του το χάλασε η κλήρωση του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, αφού επουδενί ο Έλληνας τεχνικός δεν θα σκεφτόταν να αντιμετωπίσει την νεοσύστατη και με καλά μέχρι στιγμής δείγματα «αεροπορία» του Πρωταθλητή Ευρώπης με τον Λάσμε, τον Μαυροκεφαλίδη και τον…Σανγκ;
Επιπλέον, οι πολλές αναμετρήσεις, τα αλλεπάλληλα και πολλές φορές δύσκολα ταξίδια, αλλά και η τιμωρία του ΟΑΚΑ που έφερε δύο επιπρόσθετες μετακινήσεις επιβάρυναν περισσότερο τους οργανισμούς των ήδη ταλαιπωρημένων παικτών.
Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Ο Παναθηναϊκός έστω και με αυτό το γηρασμένο εν πολλοίς ρόστερ θα μπορούσε να πάει πολύ καλύτερα αν είχε κάνει τη στοιχειώδη προετοιμασία με όλους τους παίκτες του.
Άλλά, πώς να γίνει αυτό; Ο Λάσμε ήταν από την αρχή της προετοιμασίας τραυματίας και μόλις κατάφερε να επανέλθει λίγο, έπαθε την διάταση έσω πλαγίου στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να είναι παρών – απών. Ο Ούκιτς και ο Μαυροκεφαλίδης επέστρεψαν από το Ευρωμπάσκετ με σοβαρά προβλήματα, με τον Κροάτη ακόμα να μην έχει βρει τα πατήματά του. Μόνο ο χαλκέντερος Ματσιούλις, ο οποίος έφτασε μέχρι τον τελικό, αλλά και ο σκληροτράχηλος Μάικ Μπράμος συνεχίζουν ακάθεκτοι, γεγονός που δημιουργούσε πάντα επιπρόσθετα προβλήματα στον Αργύρη Πεδουλάκη.
Ωστόσο, ούτε τα ταξίδια ούτε οι αλλεπάλληλοι τραυματισμοί είναι κατά την ταπεινή μας γνώμη οι λόγοι που οδηγούν στην μέχρι τώρα κατάσταση της ομάδας. Και η αιτία είναι κυρίως το μικρό βάθος στον πάγκο. Ο Παναθηναϊκός, πιθανόν παρασυρόμενος από την επιβλητική επικράτησή του στους πιο περίεργους τελικούς των τελευταίων ετών, θεώρησε πως η ενίσχυση της ομάδας του είναι εύκολη υπόθεση, γι’ αυτό και οι προσθήκες που αναφέρθηκαν παραπάνω έγιναν περισσότερο για να ικανοποιήσουν το συναίσθημα της κερκίδας και όχι την ουσία.
Από την άλλη, είναι φανερό ότι ο προπονητής δεν έχει τη δέουσα εμπιστοσύνη στη νέα φουρνιά Ελλήνων παικτών που ήρθε στο ΟΑΚΑ. Ο Παππάς, παρ’ όλο που όσες φορές του δόθηκε η ευκαιρία, έδειξε ότι έχει τα φόντα με σκληρή δουλειά να γίνει ο νέος ηγέτης του «τριφυλλιού», ωστόσο, μάλλον ακόμα δεν έχει πείσει πλήρως τον προπονητή του, με αποκορύφωμα τον ελάχιστο χρόνο συμμετοχής του στο χθεσινό παιχνίδι, όπου σε πολλά σημεία η παρουσία του ίσως και να ήταν απαραίτητη. Από την άλλη, ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς έχει την ατυχία να έχει μπροστά του τους δύο πιο σταθερούς παίκτες του Παναθηναϊκού, Μπράμο και Ματσιούλις, με αποτέλεσμα οι ευκαιρίες του έτσι κι αλλιώς να είναι περιορισμένες.
Ως εκ τούτου, ο Αργύρης Πεδουλάκης, στην προσπάθειά του να πετύχει το αποτέλεσμα αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει πολλές φορές τους παίκτες του ανέτοιμους, με αποτέλεσμα είτε να μην καταφέρνουν να αποκατασταθούν πλήρως είτε να ρισκάρουν –και κάποιες φορές να συμβαίνει – νέους τραυματισμούς.
Ο Ούκιτς με πρόβλημα και στους δύο αχίλλειους αγωνίστηκε στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό, το ίδιο και ο Μαυροκεφαλίδης, ο οποίος αποχώρησε από την αποστολή της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ με τις εκτιμήσεις να αναφέρουν ότι θα χρειαζόταν πολύ χρόνο ακόμα. Ο Λάσμε έχασε ολόκληρη την προετοιμασία, αλλά έπαιξε αμέσως, ενώ ο τελευταίος τραυματισμός του από το παιχνίδι με τον Πανιώνιο επέβαλλε να μείνει εκτός τουλάχιστον έξι εβδομάδες. Παρ’ όλα αυτά, ο παίκτης πιέστηκε να μπει να αγωνιστεί στο χθεσινό παιχνίδι, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην είναι σε θέση να το κάνει –χαρακτηριστικό ότι δεν είχε ανάσες καν να πηδήξει για τα ριμπάουντ – αλλά και να ρισκάρει υποτροπή που θα τον έβγαζε για άγνωστο χρονικό διάστημα εκτός υποχρεώσεων της ομάδας.
Στον αντίποδα, ο «αιώνιος» αντίπαλος Ολυμπιακός, που επίσης έχει πληγεί από κόπωση και τραυματισμούς, έχει περισσότερες επιλογές για όλες τις θέσεις, έχει την πολυτέλεια κανένας παίκτης να μην μπαίνει νωρίτερα από όσα υποδείξουν οι γιατροί, ενώ, μόλις είδε ότι ο ένας από τους σέντερ του υπάρχει περίπτωση να μείνει αρκετό καιρό εκτός, έσπευσε να αποκτήσει έναν από τους πιο εξελίξιμους Έλληνες παίκτες στην συγκεκριμένη θέση «για να υπάρχει ανταγωνισμός στις προπονήσεις», όπως χαρακτηριστικά παραδέχθηκε ο προπονητής του.
Και ο Διαμαντίδης; Σκοπίμως δεν κάναμε μέχρι στιγμής αναφορά στον αρχηγό του Παναθηναϊκού, γιατί όσα και να γράψει κανείς πάλι δεν θα φτάνουν για να περιγράψουν την κατάστασή του. Είναι φανερό ότι ο 3D δε μπορεί άλλο. Όχι να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Θα πέσει κεραυνός και θα μας κάνει στάχτη και θα έχει και δίκιο! Αλλά, δε μπορεί άλλο να τραβάει όλο το ζόρι μόνος του χωρίς να έχει καμία βοήθεια είτε από τους συμπαίκτες του είτε από τον πάγκο.
Πολύ λόγος γίνεται για το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια και περισσότερο φέτος, ο αρχηγός αποφεύγει τις διεισδύσεις και προσπαθεί να οργανώσει από μακριά, ενώ επιθετικά έχει ανεβάσει το ποσοστό των προσπαθειών του έξω από τα 6,75 μ. χωρίς να πλησιάζει πια τόσο συχνά στο αντίπαλο καλάθι.
Δεν υπάρχει κάτι το περίεργο σε αυτό. Όλοι οι παίκτες, όταν βλέπουν πως ο χρόνος αρχίζει και τους δείχνει τα δόντια του, το ίδιο κάνουν. Αναπροσαρμόζουν το παιχνίδι τους, αλλάζουν το στυλ τους, εκμεταλλεύονται τα στοιχεία τους που παραμένουν ακόμα δυνατά για να εξακολουθούν να είναι χρήσιμοι και να προσφέρουν στην ομάδα.
Με τον Διαμαντίδη δεν συμβαίνει αυτό. Ο Διαμαντίδης ΕΙΝΑΙ η ομάδα. Χωρίς αυτόν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να κάνει βήμα. Είναι χαρακτηριστική η φάση στο 38’ του χθεσινού αγώνα, όταν με το σκορ στο 76-67 για την Λαμποράλ, κανένας παίκτης δεν έπαιρνε την πρωτοβουλία να κάνει την επίθεση. Η μπάλα γύριζε συνεχώς και, παρόλο που βρέθηκαν οι προϋποθέσεις για ελεύθερα σουτ, όλοι δίσταζαν μέχρι που ο Διαμαντίδης λίγο πριν τη λήξη της επίθεσης έκανε ένα σκοτωμένο τρίποντο από τα 7μ. για να μειώσει και να ξαναδώσει την ελπίδα στην ομάδα του.
Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έβγαλε και πάλι τα κάστανα από τη φωτιά, ενώ είχε την ευκαιρία να χαρίσει ακόμα και τη νίκη στην ομάδα, όμως, το τρίποντο του στην εκπνοή του αγώνα δεν βρήκε στόχο. Κι εδώ έρχονται οι ευθύνες του Αργύρη Πεδουλάκη στη διαχείριση του ρόστερ.
Ο Άγγλος φιλόσοφος και πολιτικός, Σερ FrancisBacon, είχε πει σε μία ρήση που έμεινε στην ιστορία πως «Και αν δεν υπήρχε ο Θεός, θα έπρεπε να τον επινοήσουμε». Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού ισχύει το «Και αν δεν υπάρχει ο αντι-Διαμαντίδης, πρέπει να τον δημιουργήσουμε».
Ο προπονητής του Παναθηναϊκού δεν έχει βρει ακόμα τον τρόπο να απεξαρτήσει την ομάδα του από την ανάγκη της παρουσίας του αρχηγού. Πολλοί καλούνται να παίξουν τον ήρωα της βραδιάς, ωστόσο, κανένας δεν έχει καταφέρει να το πράξει για συνεχόμενες βραδιές, ώστε να μπορέσει να γίνει σημείο αναφοράς και οι συμπαίκτες του να ψάξουν (και) εκείνον στα δύσκολα.
Ο Ματσιούλις ήταν και χθες πολύ καλός, ο Μπράμος έχει πάρει κάποια παιχνίδια, ο Γκιστ την περασμένη εβδομάδα απέναντι στην Λιέτουβος αγωνίστηκε για όλους τους ψηλούς του Παναθηναϊκού μαζί, ο Ούκιτς, όποτε τον βαστούν τα πόδια του, καταφέρνει να κερδίσει μάχες, ακόμα και ο Παππάς, όσες φορές τον εμπιστεύθηκε ο Πεδουλάκης δεν τον πρόδωσε.
Όμως, ποιος από όλους θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον αρχηγό για μία σειρά αγώνων, αν, για παράδειγμα, εκείνος αποφάσιζε σκασμένος ων, να…απεργήσει έστω για μία εβδομάδα. Υπάρχει κάποιος που θα εγγυόταν ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να κάνει περισσότερες από μία νίκες σε μία σειρά αγώνων χωρίς τον αρχηγό του;
Να το πάμε και πιο μακριά; ΗΛαμποράλ στον πρώτο γύρο αγωνίστηκε με 8 παίκτες, γιατί δεν είχε άλλους να χρησιμοποιήσει. Ο Παναθηναϊκός χθες αγωνίστηκε ουσιαστικά με πέντε παίκτες κι αυτούς όχι όλους αρτιμελείς κι ας είχε στον πάγκο του άλλους. Και εξηγούμαι: Ο Διαμαντίδης αγωνίστηκε 33’ 10’’, ο Φώτσης 33’ 50’’, ο Ματσιούλις ήταν ο «νικητής» με 34’ 48’’, ο χωρίς προετοιμασία και με μισό πόδι Ούκιτς 30’ 15’’ και ο Γκιστ 23’ 38’’. Από τους υπόλοιπους, μόνο οι Μπράμος και Μαυροκεφαλίδης έφτασαν το δεκάλεπτο συμμετοχής.
Λίγο πριν το τέλος, ο Γκιστ είχε ένα σκίσιμο στη γάμπα και, όπως προέβλεπε ο κανονισμός, έπρεπε να αντικατασταθεί. Στον πάγκο είχε μόλις καθίσει ο κάθιδρος και καταταλαιπωρημένος Λάσμε που, είναι αλήθεια πως όποιος τον έβλεπε τον λυπόταν γιατί έβλεπε στα μάτια του την απογοήτευση του «θέλω, αλλά δε μπορώ». Ο Πεδουλάκης κοίταξε στον πάγκο για να δει ποιον θα βάλει στη θέση του και η μόνη επιλογή που είδε εκείνη τη στιγμή ήταν ο Γιάνκοβιτς, με τον Φώτση να παίζει για λίγο στη θέση του σέντερ.
Αν όλα αυτά δεν φωνάζουν από μακριά ότι ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ενίσχυση, τότε μάλλον εμείς δεν έχουμε καταλάβει καλά τις ανάγκες του αθλήματος και ζητάμε ταπεινά συγνώμη από τους φιλάθλους που αδικήσαμε με τις εκτιμήσεις μας την ομάδα τους.
Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι και σίγουρα το βλέπουν όλοι στην διοίκηση και το τεχνικό τιμ της ομάδας. Αν το top 16 ξεκινούσε τώρα, ο Παναθηναϊκός θα βρισκόταν σε έναν όμιλο με Φενέρ, ΤΣΣΚΑ, Ολυμπιακό, Μάλαγα, Αναντολού Εφές, Ζαλγκίρις και Μακάμπι. Και ειλικρινά, ποιος πιστεύει ότι, αν η ομάδα μείνει έτσι, δεν θα δώσει μάχη με την ισπανική ομάδα για να μην τερματίσει στην τελευταία θέση της βαθμολογίας;
Όχι, κανένας δεν πήρε ποτέ τίτλο από τόσο νωρίς. Ναι, το ειδικό βάρος της φανέλας του Παναθηναϊκού είναι τέτοιο που μπορεί να τον οδηγήσει ψηλά. Μπορεί, αλλά φτάνει; Γιατί ακόμα και αυτό ο Παναθηναϊκός, όπως είναι τώρα, με τους παίκτες υγιείς μπορεί να φτάσει ψηλά. Με τους παίκτες ταλαιπωρημένους, απροπόνητους και με τον χρόνο να χτυπάει αδυσώπητα, το ταβάνι του φέτος δεν δείχνει να είναι υψηλό.
Η ενίσχυση είναι επιβεβλημένη. Για την ακρίβεια, έχει ήδη αργήσει. Αν οι άνθρωποι της διοίκησης του Παναθηναϊκού επιθυμούν η ομάδα να διεκδικήσει τις πιθανότητές της να ράψει το έβδομο αστέρι στη φανέλα της, κάτι που με την τωρινή εικόνα μόνο ουτοπικό και δίκην ανεκδότου μπορεί να χρησιμοποιηθεί, επιβάλλεται ήδη να έχουν ξεκινήσει τις διερευνητικές επαφές, για την ενίσχυση του ρόστερ τους.
Οι ομάδες που θα αποκλειστούν από τη συνέχεια, μπορούν να δώσουν παίκτες που θα εξελιχθούν σε σημαντικές προσθήκες, ενώ και από την Ελλάδα υπάρχει χρόνος ενίσχυσης μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου.
Αν , αντίθετα, ο Παναθηναϊκός αποφασίσει να ρισκάρει και αν στηρίξει τις επιλογές του καλοκαιριού, τότε, με την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, ακόμα και η διατήρηση των εγχώριων σκήπτρων του, τίθεται υπό εξαιρετική αμφισβήτηση.
Ο χρόνος πάντα είναι αυτός που δείχνει. Και άλλοτε είναι σύμμαχος, άλλοτε εχθρός. Για τη φετινή χρονιά και τον Παναθηναϊκό, ο χρόνος, φαίνεται πως είναι ένας πολύ ισχυρός αντίπαλος…
