Η ώρα έχει πάει τέσσερις και νικητής ακόμα δεν έχει αναδειχτεί:

-Παράταση..
-Μα...
-Παράταση σου λέω...

Μια, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε... στην έκτη και στο 109-106 η κόρνα της λήξης ακούστηκε. 70 ολόκληρα αγωνιστικά λεπτά χρειάστηκαν για ένα παιχνίδι που όλοι όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν από κοντά δεν θα ξεχάσουν ποτέ αλλά θα αφηγούνται και με καμάρι και σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που το παρακολουθήσαμε εξ αποστάσεως...

Το agapotobasket.gr ζήτησε από τον Μάριο-Δημήτρη Περδικάρη, συνάδελφο δημοσιογράφο, Αντιπρόεδρο της ομάδας της Λευκάδας αλλά και έναν από τους τυχερούς που βρίσκονταν στο γήπεδο ζώντας την αγωνία στο κόκκινο, να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του κι εκείνος ανταποκρίθηκε άμεσα και με ενθουσιασμό, χαρίζοντάς μας ένα όμορφο κείμενο.

Το κείμενο του Μάριου Περδικάρη

Είναι κάτι απίστευτο αυτό που έγινε το μεσημέρι της Κυριακής στο Κλειστό της Λευκάδας.

Ένας αγώνας 70 αγωνιστικών λεπτών, μια τεράστια ανατροπή, καθώς η Νίκη Λευκάδας ήταν πίσω στο σκορ με 21 πόντους στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου και ένας αντίπαλος, η Δάφνη Αγίου Δημητρίου, που πραγματικά της αξίζουν συγχαρητήρια διότι δεν ''πέθαινε'' με τίποτα. Σίγουρα θα έπρεπε να υπήρχε ισοπαλία μετά από τόσες παρατάσεις...

Ο κόσμος της Λευκάδας, ίσως μαθαίνοντας την τρομερή αυτή εξέλιξη του αγώνα μέσα από τα social media, άρχισε να έρχεται στο γήπεδο κατά τη διάρκεια του επιπλέον χρόνου. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι οι θεατές διπλασιάστηκαν σχεδόν από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα... Και έμεναν με το στόμα ανοιχτό, κάθε φορά που πηγαίναμε σε μια νέα παράταση. Και σίγουρα η ώθηση που έδωσαν οι φίλαθλοι της Νίκης Λευκάδας στο τέλος έκανε τη διαφορά...

Όπως ανέφερε και ο Νίκος Δουβίτσας μετά το τέλος του αγώνα, αυτό που μέτρησε ήταν το πάθος και η δύναμη των κοριτσιών. Ειδικά όταν στο πρώτο ημίχρονο ο αντίπαλος ήταν εμφανώς καλύτερος και η δική μας ψυχολογία δεν ήταν στα καλύτερα της. Το αξιοσημείωτο είναι φυσικά ότι βλέπαμε έναν ποιοτικό αγώνα με ωραίες φάσεις, παρόλο που στα τελευταία λεπτά και οι δύο ομάδες αγωνίζονταν με πεντάδες ανάγκης, πεντάδες που ίσως ως σχήματα να μην είχαν ξαναχρησιμοποιηθεί, ειδικά όταν είχαν αποβληθεί με πέντε φάουλ σχεδόν οι μισές αθλήτριες της κάθε ομάδας.

Είναι άλλος ένας αγώνας που αποδεικνύει περίτρανα ότι ένας αγώνας μπάσκετ γυναικών δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από έναν αγώνα ανδρών... Η κατάθεση ψυχής που έκαναν οι αθλήτριες και των δύο ομάδων ήταν ανεπανάληπτη, ειδικά αν βλέπατε τις αντιδράσεις των κοριτσιών που βρίσκονταν στους πάγκους... Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πάθος και τόσο μεγάλη ενέργεια. Καμία αθλήτρια δεν ήθελε να χάσει, καμία αθλήτρια δεν ήθελε να τελειώσει το ματς αν δεν έφευγε νικήτρια...

Αδιαμφισβήτητα είναι ένα παιχνίδι που θα μείνει στην ιστορία και στη μνήμη όλων όσων το παρακολουθήσαμε...

Υ.Γ. Παιχνίδι διαφήμιση και απάντηση στους δύσπιστους ότι το μπάσκετ των γυναικών δεν έχει καθόλου ενδιαφέρον.