Όπως μετά από μια μεγάλη νίκη οι διθύραμβοι ξεπηδούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα από όλους, γνώστες και μη του αθλήματος, έτσι και μετά από μια συντριβή, είναι εύκολο να βγουν οι επικριτές και οι «προπονητές της εξέδρας» και να ρίχνουν αναθέματα. Προσωπικά θεωρώ ότι η κριτική σε μία τέτοια ήττα είναι πολύ πιο εύκολη από μία ήττα που κρίνεται στις λεπτομέρειες ή από οποιαδήποτε νίκη. Και ο λόγος είναι απλός.
Ποιος φταίει για την συντριβή; Ο Μπαρτζώκας; Οι διαιτητές; Ο Σπανούλης; Οι τραυματισμοί; Η καυτή ατμόσφαιρα και τα επεισόδια της εξέδρας; Ο… Κόλινς; Ας βρεθεί οποιοσδήποτε να δώσει υπεύθυνη και τεκμηριωμένη απάντηση. Στην πραγματικότητα για το ναυάγιο του Ολυμπιακού στην Ιταλία δεν φταίει κανένας. Και ο απλούστατος λόγος είναι ότι δεν έγινε καν παιχνίδι. Άρα, τι μπορεί να κρίνει κάποιος σε ένα παιχνίδι που δεν έγινε ποτέ;
Για να αιτιολογήσω και να μην θεωρηθώ γραφικός, εξηγώ: Αλήθεια, είδε κανένας να βρίσκονται δύο ομάδες στο παρκέ; Γιατί αυτό που είδαν οι περισσότεροι φίλαθλοι είναι την Αρμάνι Μιλάνο από τη μια και τις –ομολογουμένως πολύ όμορφες αισθητικά, αλλά – άδειες φανέλες του Ολυμπιακού. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο οι Πρωταθλητές Ευρώπης δεν έπαιξαν σε κανένα σημείο του αγώνα σύμφωνα με την αξία τους. Ποια αξία τους; Ούτε στις προπονήσεις δεν υπάρχει περίπτωση να παίζουν τόσο χάλια.
Και, βεβαίως, μπορεί κάποιος να πει ότι η Αρμάνι ήταν προφανέστατα τόσο καλή που δεν επέτρεψε σε κανένα σημείο του αγώνα στον Ολυμπιακό να εμφανίσει τις αρετές του, αναγκάζοντάς τον να κάνει συνεχώς λάθος επιλογές, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: όσες φορές και να ξαναπαιχτεί αυτό το παιχνίδι, όσες ήττες και να κάνει ο Ολυμπιακός, τόσο κακός αποκλείεται να είναι. Παρ’ όλα αυτά, με τα «αν» και τις εικασίες δεν γράφεται η ιστορία και η τελευταία έγραψε για το παιχνίδι στο Μιλάνο, ένα σκορ «μαχαιριά στην καρδιά».
Δεν θέλω να χρυσώσω το χάπι σε κανέναν πληγωμένο οπαδό των «ερυθρόλευκων». Η ντροπή που έζησε ο Ολυμπιακός δεν θα ξεχαστεί εύκολα και γύρισε τις αναμνήσεις σχεδόν μια δεκαετία πίσω, όταν οι Πειραιώτες είχαν χάσει όχι μόνο την ευρωπαϊκή τους ταυτότητα, αλλά και την ελληνική. Η ιστορία έγραψε ότι η για πολλούς, ανάμεσα στους οποίους και ο γράφων –για να μην κάνουμε και τους πολύξερους – χειρότερη ομάδα του ομίλου έκανε πλάκα στον δις Πρωταθλητή Ευρώπης και το σκορ που θα μείνει στα κιτάπια είναι 81-51. Τριάντα ολόκληροι πόντοι διαφοράς! Να το ξαναγράψω μήπως και το πιστέψουμε. Τριάντα!
Αλλά… Ναι, υπάρχουν και τα «αλλά». Πριν από είκοσι μέρες ο Ολυμπιακός ήταν ασταμάτητος, «τρένο», «διαστημικός», «πρώτο φαβορί για το threepeat». Και ξαφνικά, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα όλα ανατράπηκαν. Αυτό σημαίνει κατά κύριο λόγο ότι η Ευρωλίγκα είναι μια διοργάνωση που μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του τελικού της, όλα μπορούν να αλλάξουν. Ο Ολυμπιακός το ξέρει πολύ καλά αυτό, αφού είδε την καλή πλευρά αυτού του νομίσματος τον Μάιο του 2012 στην Κωνσταντινούπολη.
Ένας καλός φίλος, με τον οποίο αρεσκόμαστε να κάνουμε αναλύσεις κάθε φορά που τελειώνει ένα σημαντικό παιχνίδι, μου έγραψε επί λέξει σε ένα μήνυμά του: «Αν μου το λεγες πριν από ένα μήνα ότι θα γύριζε τόσο τούμπα η κατάσταση δε θα σε πίστευα με τίποτα! Τελικά είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ... Έχει αρχίσει να μοιάζει με NBA... Regular season means little to nothing!».
Και είχε απόλυτο δίκιο. Ο αήττητος και με εξαιρετικές εμφανίσεις Ολυμπιακός της πρώτης φάσης των ομίλων, ξεκίνησε από το μηδέν στο Top 16, έναν «μαραθώνιο» 14 αγώνων, που δεν έχει καμία σχέση και δεν επηρεάζεται από κανένα προηγούμενο αποτέλεσμα. Το αν οι «ερυθρόλευκοι» θα πρέπει να αισθάνονται αδικημένοι από το σύστημα διεξαγωγής των αγώνων της διοργάνωσης, αφού δεν επιβραβεύτηκε με τίποτα η ομολογουμένως άψογη παρουσία τους στην πρώτη φάση, είναι άλλη συζήτηση που δεν ταιριάζει με την παρούσα φάση.
Το γεγονός είναι ένα και αδιαμφισβήτητο. Ούτε οι παίκτες του Ολυμπιακού ξέχασαν πως παίζεται το μπάσκετ, ούτε ο Μπαρτζώκας ξανάγινε «μυρωδιάς» μέχρι να ξανακάνει η ομάδα το «μπαμ» και να τον αποθεώσουν και πάλι, ούτε η Αρμάνι έγινε σε ένα βράδυ «τυφώνας» που θα σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Επιμένοντας στην αρχική μου θέση, θα θεωρήσω ότι η νίκη αυτή θα είναι τόσο πυροτέχνημα όσο και η μοναδική, όπως αποδείχθηκε, νίκη της Λιέτουβος Ρίτας στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκα απέναντι στον Παναθηναϊκό.
Η Αρμάνι είναι πολύ καλή ομάδα, δυνατή, αθλητική, με πάθος και ενέργεια, καλούς παίκτες και κίνητρο της έδρας, όπου θα διεξαχθεί το FinalFour. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν είναι τόσο ικανή, ώστε να αφήσει εκτός κάποιον εκ των Μπαρτσελόνα, Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό, ακόμα και την Φενέρ που ξεκίνησε το Top 16 με 0/2. Για να είμαι ειλικρινής, αν κάποια ομάδα του ομίλου είναι ικανή να κάνει την έκπληξη και να είναι η «σφήνα» στην πρώτη τετράδα, θα έδινα περισσότερες πιθανότητες στην Λαμποράλ Κούτσα. Το γράφω τώρα που είναι ακόμα νωρίς, για να έχω μετά την δυνατότητα, αν διαψευστεί η πρόβλεψή μου να βροντοφωνάξω «meaculpa».
Παρ’ όλα αυτά, η ιταλική ομάδα είναι ικανή να κάνει «ζημιές» που θα επηρεάσουν τον «χάρτη» της τελικής κατάταξης και όποιος τολμήσει να την υποτιμήσει, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να το πληρώσει, όπως οι Πειραιώτες.
Όμως, ο Ολυμπιακός, όπως παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα, δίνει δικαιώματα να αμφισβητηθεί όχι μόνο η ικανότητά του να πάρει μία από τις δύο πρώτες θέσεις του ομίλου, αλλά ακόμα και το αν θα είναι ένα από τα φαβορί που θα πέσουν θύματα της έκπληξης του αποκλεισμού.
Κι αν στα παιχνίδια με τον ΚΑΟΔ και την ΑΕΝΚ για το Πρωτάθλημα υπάρχει η δικαιολογία της έλλειψης κινήτρου, αφού η πρώτη θέση και το πλεονέκτημα της έδρας ούτως ή άλλως πριν από το ξεκίνημα του πρωταθλήματος είχαν χρώμα «πράσινο» λόγω της τιμωρίας της αφαίρεσης βαθμών που μείωνε κατά πολύ τις ελπίδες του Ολυμπιακού, η παντελής απουσία από το γήπεδο στον αγώνα με την Αρμάνι, είναι αδικαιολόγητη.
Ο ίδιος ο Γιώργος Μπαρτζώκας βγήκε αμέσως μετά το τέλος του αγώνα και δήλωσε πως δικαιολογίες στους τραυματισμούς και την κόπωση δεν υπάρχουν. Για πολλούς αυτή η δήλωση ήταν η αυτονόητη που θα έπρεπε να κάνει. Τι να πει άλλωστε ένας προπονητής που είδε την ομάδα του να χάνει με 30 πόντους, έχοντας σημειώσει τόσους συνολικά σε τρία ολόκληρα δεκάλεπτα; Για όσους, ωστόσο, έχουν σκάσει έστω και μία φορά την «σπυριάρα» σε ένα παρκέ, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουν ότι η βραδιά της 9ης Ιανουαρίου θα είναι ορόσημο για την πορεία του Ολυμπιακού στην συνέχεια της διοργάνωσης.
Ο εγωισμός και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης του δις Πρωταθλητή Ευρώπης θα πρέπει να βγει τώρα και να δείξει πως το τελευταίο 20ήμερο δεν ήταν παρά μόνο μία κακή παρένθεση. Οι επιλογές των «ερυθρολεύκων» είναι δύο και συγκεκριμένες:
Ή αποφασίζουν ότι η ντροπιαστική ήττα ήταν η τελευταία άθλια εμφάνιση που επιτρέπουν στον εαυτό τους, καθαρίζουν το μυαλό τους και κάνουν ένα νέο ξεκίνημα με τον κόσμο στο πλευρό τους, δίνοντας τις απαντήσεις τους, αρχής γενομένης από την μεγάλη πρόκληση που ακούει στο όνομα Μπαρτσελόνα που καραδοκεί την ερχόμενη Παρασκευή ή καταπίνουν την ντροπή τους, την κάνουν βίωμα και αφήνουν το «τέρας» της απογοήτευσης να τους κατασπαράξει, καταθέτοντας από νωρίς τα όπλα.
Ο Ολυμπιακός τα τελευταία δύο χρόνια κέρδισε με τις εμφανίσεις του και τις επικές ανατροπές του το δικαίωμα να έχει ακόμα και βραδιές σαν αυτή με την Αρμάνι. Το πρόγραμμα, ωστόσο, του Ιανουαρίου δεν τον βοηθά καθόλου σε μία περίοδο που δε μπορούν να του επιτραπούν άλλες αποτυχίες. Ο Πανιώνιος περιμένει την ερχόμενη Κυριακή τη μεγαλύτερη ευκαιρία που του παρουσιάστηκε τα τελευταία χρόνια. Απέναντι σε έναν πληγωμένο και καταπονημένο Ολυμπιακό, με νίκη παίρνει σημαντικό προβάδισμα για την κατάληψη της δεύτερης θέσης της κανονικής διάρκειας του Πρωταθλήματος, επιτυγχάνοντας μια ιστορική επίδοση.
Και αμέσως μετά, η Μπαρτσελόνα του Κώστα Παπανικολάου, του Τζόι Ντόρσεϊ που περιμένει πως και πως την «εκδίκησή» του από τους «ερυθρόλευκους», αλλά και του Χουάν Κάρλος Ναβάρο και των άλλων αστεριών, με τον αέρα του 2-0 στο ξεκίνημα του Top 16 θα έρθει στο ΣΕΦ για να κατακτήσει το απόρθητο «κάστρο» των Πρωταθλητών Ευρώπης και να δημιουργήσουν από νωρίς ιδιαίτερες ισορροπίες στον όμιλο. Και μέσα σε όλα αυτά, αμέσως μετά και σε διάστημα λιγότερο των 20 ημερών, θα έχει στο καλεντάρι του δύο ακόμα αναμετρήσεις με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, για το Πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα.
Θα μπορέσει ο Ολυμπιακός, άραγε, να αντέξει αυτό το δύσκολο διάστημα; Όσοι μιλούν για την «καρδιά του Πρωταθλητή» είναι αισιόδοξοι. Η ενσωμάτωση των νέων αποκτημάτων, Μαρντί Κόλινς και Τζαμάριο Μουν, παράλληλα με την όσο το δυνατόν συντομότερη επιστροφή των Πέτγουεϊ και Λο, μπορούν να θεωρηθούν ως μία καλή βάση γι’ αυτήν την αισιοδοξία.
Αυτά, ωστόσο, ανήκουν στη σφαίρα του «αν». Στην ωμή πραγματικότητα της στιγμής, όμως, ο Ολυμπιακός έφτασε στο απόγειο της κρίσης του με μία ήττα που μόνο ντροπή μπορεί να φέρει στους παίκτες και τους οπαδούς του. Και το πρώτο που πρέπει να κάνουν όλοι στο λιμάνι είναι να ξεχάσουν άμεσα αυτή τη βραδιά.
Ή με κάποιον τρόπο να πειστούν ότι δεν την έζησαν ποτέ…
