Το #together να είναι #mazi και όλες οι αμερικάνικες λέξεις που ξεφεύγουν στην προπόνηση να γίνουν ξανά ελληνικές. Έξι χρόνια ήταν αυτά, δεν είναι παίξε-γέλασε. Έξι χρόνια στην Αμερική και έξι – αλλά who’s counting – μακριά από την Εθνική ομάδα. Better late παρά ποτέ και πες μας, Ιωάννα Κριμίλη, με ποιες λέξεις θα έγραφες το ακρωνύμιο του «ΜΑΖΙ»;

Μ – αχητικότητα

Α – αφοσίωση

Ζ – ωντάνια

Ι – σχύς

Το έγραψε αφού το έζησε. Η πρώτη προπόνηση έξι χρόνια μετά την τελευταία της επίσημη εμφάνιση με την Εθνική ομάδα νεανίδων (σ.σ. 14 Ιουλίου του 2019) ήταν γεμάτη συναισθήματα. Στο δρόμο για την πρώτη προπόνηση, αρχικά… «Σκεφτόμουν βλέποντας τους προπονητές και τα κορίτσια, ότι είναι οικογένεια. Είναι συναίσθημα. Είναι εντελώς άλλη εμπειρία το κολέγιο και μετά έρχεσαι στην Ελλάδα και νιώθεις την οικογενειακή ατμόσφαιρα. Το πόσο είναι ο ένας για τον άλλον και πόσο θες να παίξεις για τις συμπαίκτριές σου, για τους προπονητές σου, και τον κοινό στόχο. Και απλά σκεφτόμουν ότι τώρα είναι η ώρα να δουλέψουμε και κάθε μέρα να γινόμαστε καλύτερες».

Στο δρόμο μετά την πρώτη προπόνηση, εν συνεχεία… «Φεύγοντας κατάλαβα πόσο μου έχει λείψει. Το σκεφτόμουν, το είχα στο μυαλό μου όσο ήμουν στην Αμερική, πόσο μου έχει λείψει να παίζω στην Εθνική, με τα κορίτσια και το εθνόσημο, όλες τις εμπειρίες που είχα πριν, αλλά όταν ήρθα εδώ συνειδητοποίησα το πόσο πολύ. Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα αυτή για την Εθνική, να κάνουμε κάτι μεγάλο. Το γεγονός ότι γίνεται το τουρνουά στον Πειραιά είναι σημάδι ότι θα πάμε καλά αν δουλέψουμε όλες μαζί».

Μαζί… Και να θες να το αποφύγεις, δε γίνεται. Προκύπτει στη συζήτηση, σαν ένα videogame, στο οποίο κερδίζεις κανονάκι κάθε φορά που λες τη λέξη. Αλλά την εννοεί: «Για μένα σημαίνει ότι δουλεύουμε όλες για έναν κοινό σκοπό, ότι όταν οι συμπαίκτριές μου με χρειαστούν εντός ή εκτός γηπέδου θα είμαι εκεί και πως θα κάνω οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου για την ομάδα αυτή. Σημαίνει πως θα κάνω οτιδήποτε μου ζητηθεί ή οτιδήποτε θεωρούν οι προπονητές μου ότι μπορεί να βοηθήσει την ομάδα, και πάντα το εγώ πρέπει να μπαίνει πίσω από το εμείς. Πάντα το ακολουθώ αυτό, δεν έχει σημασία τι πιστεύεις εσύ ή τι είναι καλό για σένα. Αν δεν βάλεις την ομάδα πρώτη, δε θα κατακτήσεις τους στόχους σου».

Οι στόχοι μπορούν να χωριστούν σε κομμάτια. Υπάρχει ο αγωνιστικός, και υπάρχει ο συναισθηματικός. Το άμεσο και το έμμεσο. Το κοντινό και το μελλοντικό. Το τώρα και το αύριο. «Νιώθω ότι μπορεί να δημιουργηθεί το ίδιο ρεύμα, που υπάρχει παγκοσμίως για το μπάσκετ γυναικών, και στην Ελλάδα. Στην Αμερική πριν τρία-τέσσερα χρόνια το μπάσκετ δεν ήταν έτσι, τα γήπεδα τώρα γεμίζουν και είναι πολύ διαφορετική η κατάσταση τώρα με το πως ήταν πριν. Συνεπώς, θεωρώ με τις αλλαγές που έχουν γίνει και με το πόσο ταλέντο υπάρχει στην Ελλάδα ότι ο κόσμος θα το δει αυτό και θα το εκτιμήσει. Είμαι σίγουρη ότι θα έχουμε τον κόσμο μαζί μας. Δε θα έλεγα ότι είναι βάρος, αλλά επειδή είναι μεγάλος στόχος για μας, όταν το σκέφτεσαι λίγο κομπιάζεις. Είναι μεγάλη ιστορία και πρόκληση. Εκπροσωπούμε όλη την Ελλάδα, εκπροσωπούμε μικρότερες παίκτριες που κάποια στιγμή θέλουν και εκείνες να παίξουν στην Εθνική. Θα είμαστε δώδεκα παίκτριες στο γήπεδο, αλλά πίσω από μας είναι πόσα άλλα κορίτσια που θέλουν να ξεκινήσουν το μπάσκετ, ίσως το σκέφτονται. Οπότε θεωρώ ότι είναι μια πολύ, πολύ καλή ευκαιρία για μας να τους δείξουμε ότι μπορούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα».

Τα δικά της όνειρα έχουν χρόνια που πήραν το δρόμο τους. Από τον Εργοτέλη στον ΠΑΟΚ, από τον ΠΑΟΚ στην Αμερική, διακρίσεις, προβλήματα, πανδημίες (σ.σ. βασικά μία ήταν, αλλά τη χωρίσαμε σε μέρη), και τώρα η επιστροφή. Πώς περιγράφει η ίδια στον εαυτό της έξι χρόνια αφότου πήρε το δρόμο της ξενιτιάς; «Πιστεύω έχω ωριμάσει πολύ ως παίκτρια, η Αμερική με βοήθησε πολύ με τις δυσκολίες που αντιμετώπισα να ωριμάσω και εντός και εκτός γηπέδου, αλλά πιστεύω ότι δεν έχει αλλάξει το πάθος που έχω, το συναίσθημα να είμαι εδώ. Πραγματικά, οι αναμνήσεις που μου ήρθαν στο μυαλό μόλις είδα τα κορίτσια, ειδικά την Μποσγανά και την Χατζηλεοντή που είχαμε παίξει μαζί, ήταν το κάτι διαφορετικό».

Διαφορετική η ίδια, αλλά διαφορετική και η Εθνική για να τα λέμε όλα… «Έχει αλλάξει αρκετά πλέον και η Εθνική. Μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την Αμερική και το λέω ως κάτι θετικό. Η Αμερική μπασκετικά είναι παράδειγμα σε πολλά πράγματα και βλέπω πάρα πολλές θετικές αλλαγές. Πάντα υπάρχει χώρος για αλλαγές και για να γινόμαστε καλύτεροι, αλλά έξι χρόνια πριν ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικά τα πράγματα».

Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα, αλλά με την κατάληξη των ονείρων γαλάζια και όχι ροζ… Γαλάζια και λευκά τα όνειρα και το πάντρεμα του χρόνου φαντάζει ιδανικό. «Εννοείται δε θα υπήρχε καλύτερο timing. Ειδικά με το πανευρωπαϊκό στην Ελλάδα και με την παρουσία του κόσμου, που πιστεύω ότι θα έρθει να μας στηρίξει και θα είναι ο έκτος παίκτης μας. Είμαι ενθουσιασμένη και πιστεύω ήταν το ιδανικό σενάριο».

Χωράει, λοιπόν, ακόμα ένα ακρωνύμιο: Τέσσερα γράμμα για εκείνη – οριζόντια η διαδρομή της, κάθετη η κατάληξή της…

Μ – ΑΡΤΙΝΕΓΚΟ

Α – ΜΕΡΙΚΗ

Ζ – GEN

Ι – ΩΑΝΝΑ