Το Final Four του Μιλάνου ανήκει πια στο παρελθόν και το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει από τo βράδυ της Κυριακής άλλο «Βασιλιά». Για την ακρίβεια, άλλη «Βασίλισσα», που, όμως, δεν φοράει λευκά, όπως στα παραμύθια, αλλα... κίτρινα. Η Μακάμπι Τελ Αβίβ είναι άξια πρωταθλήτρια Ευρώπης, μετά από την επικράτησή της επί της Ρεάλ Μαδρίτης σε έναν από τους πιο συγκλονιστικούς τελικούς στην ιστορία του θεσμού . Τα «παιδιά» του Ντέιβιντ Μπλάτ πήγαν στο Μιλάνο ως το απόλυτο αουτσάιντερ και κατάφεραν αυτό που λάχιστοι τους έδιναν ελπίδες: να πάρουν το πολυπόθητο «στέμα».
Για να κερδίσει, όμως, μια ομαδα έναν τίτλο δεν χρειάζεται μόνο τύχη και συγκύριες. Πρέπει να είναι και ικανή και η «ομαδα του λαού» ήταν και το απέδειξε. Στον πάγκο έχει έναν άνθρωπο που μπορεί να κατέκτησε μόλις την πρώτη του Ευρωλίγκα ως head-coach, όμως, με την παρουσία του τόσα χρόνια στον ίδιο πάγκο έχει κερδίσει την εκτίμηση και το σεβασμό όλων, όχι μόνο στο Τελ Αβίβ, αλλα και σε ολόκληρη την μπασκετική Ευρώπη.
Ο Ντείβιντ Μπλάτ κοουτσάρισε αρμόνικα την ομαδα καθ’ όλη τη διάρκεια της χρόνιας και πέτυχε να πάρει από τον καθένα παίχτη ξεχωριστά το 100% της απόδοσης του. Δεν είναιτυχαίο, αλλώστε, ότι ο Σοφοκλής Σκορτσιανίτης βρήκε τον «παράδεισό» του κοντά σε αυτόν τον προπονητή, εξελίχθηκε και αποτελεί σήμερα αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας.
Με συνταγή... Ολυμπιακού
Η Μακάμπι στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ ήξερε ότι η ρώσικη ομαδα υπερτερούσε σε δύναμη και ύψος, προσπάθησε να πάει το παιχνίδι στο σετ ρυθμό, να μην αφήσει την «αρκούδα» να τρέξει και, γενικά, να διατηρεί εκείνη το momentum του αγώνα. Και μπορεί η μια και μοναδική φορά που προηγήθηκε να ήταν με 68-67 στην τελευταία μόλις επίθεση με το καλάθι του MVP του Final Four, Ράις, άλλα έφτανε για να πάρει το εισιτήριο για τον τελικό της Κυριακής.
Η Μακάμπι στον ημιτελικό είχε λιγότερα ριμπάουντ, λιγότερες τελικές πάσες, περισσότερα λάθη και, όμως, κερδισε. Το έκανε γιατί βρήκε σύμμαχο το μακρινό σουτ και την ψυχραιμία στα τελευταία κρίσιμα λεπτά και, αν και το 67-63 υπέρ της ΤΣΣΚΑ ένα λεπτό πριν το τέλος έμοιαζε καταδικαστικό, το πείσμα και η επιμονη τους ήταν τα στοιχεία που έστειλαν τους «κίτρινους» στον... παράδεισο του τελικού.
Το πρώτο εμπόδιο είχε φύγει και την Κυριακή απέναντι στην ομαδα του Μπλατ βρέθηκε η Ρέαλ, που για τους περισσότερους ήταν το απόλυτο φαβορί. Οι Μαδριλένοι το ήθελαν πολύ όλη τη χρόνια, φρόντιζαν να το επιβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρια, ισοπέδωσαν στον ημιτελικό την Μπαρτσελόνα, αλλά στον τελικό λύγισαν. Η Μακάμπι έδειξε ότι δεν αστειεύεται, κατάφερε να περιορίσει τα ατού της ομάδας του Λάσο και με «διαστημικό» μπάσκετ, ειδικά στον επιπλέον χρόνο της παράτασης, δεν άφησε κανένα περιθώριο αντίδρασης στην πολυδιαφημισμένη παρέα του Ρούντι Φερνάντεθ.
Ο Μπλατ ήξερε ότι πρέπει να ακολουθησει το ρυθμό της Ρέαλ και η επιλογή του τον δικαίωσε. Πέντε παίχτες είχαν διψήφιο αριθμό ποντων, με πρώτο βιολί τον Ράις που πετυχε συνολικά 26 ποντους -14 στην παράταση - και ήταν εκείνος ο «μαέστρος» της επίθεσης. Κοντά σε αυτόν ο Σμιθ ,ο Χίκμαν ,ο ήρωας Μπλου, ο Τάιους και, φυσικά, ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης. Ήταν όλοι τους ομαδα και το τέλος τους δικαίωσε. Η Μακάμπι είχε ενέργεια ήταν εύστοχη και γενικά έκανε το καλύτερο της παιχνίδι απο την αρχή της σεζόν και δίκαια στο τέλος το 86-98 της εδωσε το τρόπαιο. Η Ρέαλ πνίγηκε και έπαθε ό,τι και πέρσι από τον Ολυμπιακό: black out την πιο κρίσιμη στιγμή και είδε για μια ακόμη χρόνια άλλον αρχηγό να σηκώνει την κούπα.
Όλοι για έναν και ένας για όλους.
Αυτό είναι το σύνθημα στα αποδυτήρια της νέας πρωταθλήτριας Ευρώπης. Η Μακάμπι μπορεί να μην είχε το μπατζετ των προηγούμενων ετών ούτε ομάδα και παίχτες που να... ζαλίζουν με την παρουσία και το μέγεθός τους, ήξερε, όμως, πώς να κερδίζει. Είχε παίχτες μαχητές, πραγματικούς «καμικάζι», έτοιμους να «πεθάνουν» για την ομαδα. Είχε διάρκεια όλη τη σεζόν, κάτι που, με το «καλημέρα» της διοργάνωσης, άφηνε ελπίδες ότι μπορεί να φτάσει ψηλά. Στην πρώτη φάση είχε 8 νίκες και 2 ήττες –αμφότερες από την Λαμποράλ - τερμάτισε πρώτη στον τέταρτο όμιλο και στο Top 16 βρέθηκε μαζί με ΤΣΣΚΑ και Ρέαλ στον ίδιο όμιλο. Η «ομαδα του λάου» τερμάτισε τρίτη με ρεκόρ 8-6 και στους προημιτελικού αντιμετώπισε με μειονέκτημα έδρας την Αρμάνι Μιλάνο, μια ομαδα που εντυπωσίασε στη διάρκεια της χρονιάς, «διψούσε» να βρεθεί ξανά στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ήθελε όσο πότε να είναι σ το Final Four, αφού γινόταν στην έδρα της.
Η Μακάμπι κατάφερε και έκανε το break στο πρώτο παιχνίδι της σειράς, όπου επικράτησε της Ιταλικής ομάδας με 101-99 και... το νερό είχε μπει στο «αυλάκι». Λίγες μέρες αργότερα στην NOKIA-ARENA απλώς «σφράγισε» το εισιτήριο με ένα απολυτά πειστικό 3-1 και επέστρεψε σε Final Four με τον τιτλο του αουτσάιντερ στις αποσκευές της.
Για τα πεπραγμένα του Final Four αναφερθήκαμε και πιο πάνω. Η Μακάμπι ήταν καλύτερη, πιο έτοιμη και πήρε δίκαια τον 6ο ευρωπαϊκό της τίτλο. Ήταν μια μεγάλη βραδιά για όλους στην «ομάδα του λαού» που στην ολοκλήρωσή της «σφραγίστηκε» με τις κουβέντες του ισχυρού άντρα της ομάδας, Σιμόν Μιζράχι: «ξεκινήσαμε 24 ομάδες φτάσαμε 4 και το πήρε μόνο μια και αυτοί ήμασταν εμείς».
Η χρόνια τέλειωσε, η σκυτάλη πέρασε στην Μαδρίτη που θα διοργανώσει το επόμενο Final Four, ενώ, όπως αποδείχθηκε και από την φετινή σεζόν, κατά γενική ομολογία από πλευράς θεάματος η Ευρωλίγκα κάθε χρόνο γίνεται ολοένα καλύτερη και πιο δύσκολη.
Υπομονή μέχρι την επόμενη θεαματική χρονιά και έως τότε… We feel devotion.
