Δύο διαιτητές της FIBA, η Σίλβια Μαρτσιάλι και ο Γκουίντο Τζιοβανέτι, οι οποίοι είναι γιατροί στην επαγγελματική τους ζωή, έχουν εδώ και καιρό αφήσει τα μπασκετικά παρκέ και έχουν ριχτεί με όλο τους το είναι στην μάχη κατά του φονικού ιού.
Η Παγκόσμια Ομοσπονδία αφιέρωσε μερικές λέξεις στην περίπτωσή τους, τιμώντας την προσπάθεια τόσο των ίδιων, όσο και του συνόλου του υγειονομικού προσωπικού που εδώ και πολλές εβδομάδες δίνει τιτάνιο αγώνα.
«Η κατάσταση πλέον είναι πολύ δύσκολη και κάθε μέρα δυσκολεύει», δήλωσε ο Τζιβανέτι, ο οποίος είναι διαιτητής της FIBA από το 2017. «Η κυβέρνηση ζητά καθημερινά περισσότερη βοήθεια από τους γιατρούς. Στην περίπτωσή μου, εργάζομαι στο Νοσοκομείο του Μπάρι και, ενώ πριν άνηκα στο καρδιολογικό τμήμα, πλέον μετακινήθηκα στον τομέα που βρίσκονται οι ασθενείς του COVID-19.
«Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι δεν γνωρίζουμε πότε θα σταματήσει όλο αυτό, καθώς σε πολλά σημεία της Ιταλίας, όπως η Λομπαρδία, το Μιλάνο, μπορεί η κατάσταση να βρίσκεται ήδη στην κορύφωσή της, ωστόσο, ο φόβος μας είναι ότι στον νότο, η κατάσταση δεν μειώνεται και πιθανόν άνθρωποι που μετακινήθηκαν από τον βορρά προς τα εκεί, να έχουν μεταδώσει τον ιό. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί, ωστόσο, οι αριθμοί δείχνουν ανοδική τάση».
Η βάση της Μαρτσιάλι είναι στην Ρώμη, όπου σπούδασε ιατρική και ειδικεύθηκε στην καρδιολογία.
Είναι δύσκολο να την εντοπίσει κανείς, καθώς, ως γιατρός, μπορεί να βρεθεί σε διάφορα μέρη. Η Μαρτσιάλι εργάζεται σε νοσοκομείο της γενέτειράς της, Φέρμο, καθώς και στην Υπηρεσία των Διακομιδών και Επειγόντων Περιστατικών στην Ρώμη. Πρόσφατα, συνεργάστηκε με το Υπουργείο Υγείας στην Civitavecchia, την πόλη-λιμάνι της Ρώμης.
Όπως αναφέρει, θα έκανε οτιδήποτε χρειαστεί για να πολεμήσει αυτή την πανδημία.
«Όταν γίνεσαι γιατρός, δίνεις μια υπόσχεση», δηλώνει, «και την τιμάς κάθε μέρα που εργάζεσαι, ειδικά όταν υπάρχει επείγουσα ανάγκη. Δίνεις έναν όρκο να βοηθάς τους άλλους».
Η πίεση στους γιατρούς, τα νοσοκομεία και ό,τι σχετίζεται με υγειονομικές υπηρεσίες στην Ιταλία, είναι τεράστια.
«Όταν ξεκίνησε η πανδημία, ήθελα να βοηθήσω», είπε η Μαρτσιάλι. «Δεν με ένοιαζε τι, οτιδήποτε χρειαζόταν νακάνω, θα το έκανα. Δεν έχει σημασία αν χρειαστεί να μετακομίσω στον βορρά της Ιταλίας, όπου τα πράγματα είναι αλήθεια καταστροφικά. Πολλοί από εμάς δήλωσαν πρόθυμοι να βοηθήσουν, όμως, δεν μπορώ να το κάνω, γιατί η οργανική μου θέση είναι εδώ στην Ρώμη».
«Η δουλειά είναι πάντα σκληρή και εργαζόμαστε με συνεχόμενες και μεγάλες βάρδιες», είπε η Μαρτσιάλι, «αλλά, πλέον φοβάσαι ακόμα περισσότερο, γιατί μπορεί να μεταδόσεις τον ιό στην οικογένειά σου ή, επίσης, να κολλήσεις κι εσύ».
Ο εξοπλισμός που φορούν ο Τζιοβανέτι και οι συνάδελφοί του περιλαμβάνει μάσκες, ειδικές στολές, μπότες και γάντια. Στο τέλος της βάρδιας, πρέπει να ψεκάζεται και να απολυμαίνεται κάθε φορά που βγάζει ένα ένα εξάρτημα.
Αναφερόμενος σε πιθανή έκθεση στον ιό, ο Τζιοβανέτι αναφέρει: «Σίγουρα, πάντα υπάρχει λίγος φόβος, αλλά κάθε φορά που εκτελώ τα καθήκοντά μου, το βασικό μου μέλημα είναι να είμαι ψύχραιμος και ήρεμος, καθώς, δεν έχεις άλλη επιλογή. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Επίσης, υπάρχουν ζητήματα με όλες τις στολές που πρέπει να φοράς, καθώς είναι μεταδοτικός ιός. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις, ακόμα κι αν δεν νιώθεις άνετα με αυτό».
Ο Τζιοβανέτι σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Περούτζια και βρίσκεται τώρα στο δεύτερο έτος της ειδικότητάς του, ακολουθώντας τα βήματα των γονιών του.
«Αν και οι δυο μου γονείς είναι γιατροί, δεν με υποχρέωσαν να γίνω κι εγώ. Ήταν δική μου επιλογή», αναφέρει. «Από μικρή ηλικία, ωστόσο, αυτό ήθελα να κάνω, ήταν το όνειρό μου να γίνω γιατρός, να δουλέψω για τους ασθενείς και να βοηθώ τους ανθρώπους. Πάντα ήθελα να είμαι σημαντικός για τους ασθενείς και να προσφέρω περισσότερα από μια θεραπεία ή φαρμακευτική αγωγή. Θέλω να έχω μια πραγματική ανταλλαγή σκέψεων και συναισθημάτων μαζί τους».
Τόσο η Μαρτσιάλι, ο πατέρας της οποίας είναι επίσης γιατρός, όσο και ο Τζιοβανέτι αναφέρουν πως το μπάσκετ τους δίνει περισσότερη ισορροπία στην ζωή.
«Είμαι αυτή που είμαι, εξαιτίας τιυ τι κάνω στο μπάσκετ και την ιατρική», λέει η Μαρτσιάλι. «Πάντα προσπαθώ να ισορροπήσω αυτούς τους δύο τομείς της ζωής μου. Είναι τα δυο πάθη μου και δεν μπορώ να έχω μόνο το ένα και όχι το άλλο».
Η Μαρτσιάλι λέει ότι το μπάσκετ την διαμορφώνει ως προσωπικότητα και, κατά κάποιον τρόπο, την βοηθά συνολικά στο πως αντιλαμβάνεται πνευματικά την ζωή.
«Το μπάσκετ μου δίνει την δυνατότητα να είμαι ανοιχτόμυαλη, να μπαίνω σε προκλήσεις, να βελτιώνομαι ως άτομο, να έχω αφοσίωση», είπε. «Χάρη στην FIBA ανακάλυψα την Ευρώπη, γνώρισα πολλούς καινούριους ανθρώπους από άλλες χώρες και αυτά ήταν ιδιαίτερα σημαντικά για μένα. Η FIBA μου άνοιξε το μυαλό όλο και περισσότερο. Με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν θα μπορώ να είμαι ο ίδιος άνθρωπος χωρίς το μπάσκετ».
«Το μπάσκετ είναι ένα μεγάλο πάθος μου, όπως και ο αθλητισμός γενικότερα και είναι σημαντικό να έχεις μια καλή ισορροπία μεταξύ αθλητικών δραστηριοτήτων και δουλειάς», δηλώνει από την πλευρά του ο Τζιοβανέτι. «Το βασικό είναι να δημιουργείς καλή ισορροπία στην ζωή σου. Πιστεύω ότι καθένας πρέπει να έχει ένα πάθος εκτός δουλειάς για να κυνηγήσει».
Και οι δύο σφυρίζουν στα εθνικά πρωταθλήματα, αλλά και σε αναρίθμητες διοργανώσεις της FIBA.
Η Μαρτσιάλι, μάλιστα, έγραψε ιστορία, όταν έγινε η πρώτη γυναίκα διεθνής διαιτητής της Ιταλίας τον Οκτώβρη του 2017 σε ηλικία μόλις 29 ετών, ενώ, μόλις λίγες μέρες αφού αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή, πέταξε για την Τζιρόνα της Ισπανίας για να σφυρίξει έναν αγώνα του Eurocup γυναικών.
Πριν, όμως, η Μαρτσιάλι και ο Τζιοβανέτι έχουν την δυνατότητα να επιστρέψουν στα παρκέ, είναι αφοσιωμένοι με μια πολύ πιο σημαντική μάχη. Θα αγωνίζονται για να σώσουν ζωές.
Πηγή και φωτό: fiba.com
