Πάντα χαμογελαστός, ευγενής, ευχάριστος και με πολύ χιούμορ, ο «μπομπέρ» Γιάννης Ροδοστόγλου μίλησε στο agapotobasket.gr και τον Γιώργο Αράπογλου για το επίπεδο του ανταγωνισμού στην Α2, τους στόχους του Αετού, αλλά και του ίδιου, τη δύσκολη οικονομική συγκυρία για όλους, ομάδες και αθλητές, που, ωστόσο, μπορεί να γίνει μια ευκαιρία για επενδύσεις στο μέλλον, τις συμβουλές που δίνει στα νέα παιδιά, ώστε να βελτιώνονται συνεχώς, αλλά και το πώς ο ίδιος προπονείται διαρκώς, ώστε να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο για όσα περισσότερα χρόνια μπορεί.

Φέτος βλέπουμε ένα πολύ ανταγωνιστικό πρωτάθλημα στην Α2, τουλάχιστον στο ξεκίνημά του. Που οφείλεται αυτό;

«Η Α2 πάντα ήταν και πάντα θα είναι πολύ ανταγωνιστικό Πρωτάθλημα. Όλες οι ομάδες είναι πολύ δυνατές και όλοι μπορούν να κερδίσουν όλους. Κάθε ομάδα θέλει να παίξει καλά. Οι περισσότερες παίρνουν έμπειρους παίκτες, με εμπειρία και από τη μεγάλη κατηγορία που έχουν δίψα να πάνε ψηλά. Το θέμα είναι ποιος θα μείνει ως το τέλος συγκεντρωμένος και θα καταφέρει να φτάσει στο τέρμα».

Υπάρχει φαβορί για την άνοδο;

«Φέτος, μεγάλο φαβορί δεν υπάρχει. Όλες οι ομάδες μπορούν να κερδίσουν. Παραδοσιακά υπήρχαν κάποιες ομάδες που πάντα ήταν πιο κοντά στη άνοδο, κάποιοι πιο κοντά στη σωτηρία και κάποιοι πιο χαλαροί. Παλιότερα, όμως, υπήρχαν ομάδες, όπως το Ρέθυμνο ή ο ΚΑΟΔ που δε μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει ότι ήταν για πολύ ψηλά. Τώρα οι περισσότερες ομάδες έχουν αρκετούς καλούς παίκτες, πολλούς νεαρούς και έτσι όλοι έχουν ελπίδες με όλους».

Ο πρόεδρος, πάντως, σε μια συνέντευξη έλεγε ότι δεν είστε κομπάρσοι φέτος, ότι ήρθατε να πρωταγωνιστήσετε.

«Πιο πολύ το λέει, επειδή είναι η πρώτη χρονιά που ανέβηκε δεν τον υπολόγιζαν πολλοί στην αρχή. Αλλά έχουμε δείξει, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο αντίπαλος, ότι παλεύουμε όλα τα παιχνίδια. Γι’ αυτό και λέει ότι κάποιοι πλέον μας υπολογίζουν. Πιστεύω ότι αν συνεχίσουμε να παλεύουμε όλα τα παιχνίδια όπως μέχρι τώρα, θα κάνουμε κάτι καλύτερο από τη σωτηρία».

Αυτός είναι και ο στόχος;

«Ο στόχος εξαρχής είναι ό,τι πει ο προπονητής και ο πρόεδρος. Σαν ομάδα, στην πρώτη μας χρονιά στην Α2  πρώτος στόχος είναι να παραμείνουμε. Από εκεί και πέρα κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά και στο τέλος της χρονιάς θα κάνουμε απολογισμό».

Αναγέννηση Πετραλώνων, Παναθηναϊκός, Ταύρος, Ιωνικός ΝΦ, Αίγιο, Ολυμπιακός Βόλου, Μίλωνας, Φάληρο, Δράμα, Πιερικός, Ερυθραία, Ένωση Ιλίου, Αετός. Δίκαια μπορεί κάποιος να σε αποκαλέσει ως ένα από τα… «τοτέμ» της Α2.

«Δεν αισθάνομαι τον εαυτό μου έτσι. Μέχρι σήμερα, όπου έχω αγωνιστεί έχω αποκτήσει πολλές εμπειρίες. Πάντα προσπαθούσα να πάω κάπου που θα έχω χρόνο συμμετοχής, ώστε να δείχνω αυτό που αξίζω. Σε κάθε ομάδα που πήγα είχα γεμάτες χρονιές και, όπου και να αγωνίστηκα, πάντα ήμουν ενεργητικός στην ομάδα».

Με το Παγκράτι δεν ήσουν απλά ενεργητικός…ήσουν «ηφαίστειο»

(Γελάει) «Πραγματικά δεν ξέρω τι έγινε. Γενικά ένας παίκτης αν στις πρώτες προσπάθειες που θα πάρει ευστοχήσει, σίγουρα έχει καλή ψυχολογία. Κι εγώ έβαλα το πρώτο, μετά το δεύτερο, το τρίτο… και μετά από ο,τι θυμάμαι τα έβαλα όλα!»

Το σκέφτεσαι την ώρα του αγώνα ότι είναι η μέρα σου και μπορείς να τα βάζεις από παντού;

«Είναι πως θα σου βγει το παιχνίδι. Τα πιο πολλά σουτ που έκανα ήταν με καλές προϋποθέσεις. Δεν είναι ότι το νιώθεις “δώστε μου τη μπάλα και θα τα βάλω από παντού”. Είναι το σύστημα, έγιναν με καλές προϋποθέσεις, ευτυχώς μπήκαν και δόξα τω Θεώ κερδίσαμε. Αλλά είναι όλα θέμα και της ομαδικής λειτουργίας».

Έχεις μετρήσει πόσες συνεντεύξεις έχεις δώσει από εκείνη τη μέρα;

Πραγματικά όχι! Κι εγώ πραγματικά δεν το πίστευα. Ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Συνέχεια τυπούσε το τηλέφωνο, μου έστελναν μηνύματα στο Facebook, ακόμα και φίλαθλοι μου έστελναν μηνύματα! Στην ομάδα με πείραζαν λίγο στο παιχνίδι, λίγο μόλις τελείωσε. Μου έκαναν και λίγη καζούρα μετά γιατί κάποιοι έγραψαν ότι έγινα… Νοβίτσκι! Αλλά μου αρέσει να κοιτάω μπροστά γιατί ακόμα υπάρχουν πολλά παιχνίδια. Σίγουρα είναι κάτι καλό και κάτι που θα θυμάμαι, αλλά πάντα πρέπει να κοιτάς μπροστά».

Εδώ είσαι από τους πιο έμπειρους παίκτες. Σίγουρα θα έχεις και πιο συμβουλευτικό ρόλο στα νέα παιδιά. Ποιο είναι το πιο δύσκολο μήνυμα που προσπαθείς να τους μεταδώσεις;

«Να δουλεύουν πολύ και σωστά στα βασικά της προπόνησης. Ακόμα και αυτοί που παίζουν σε υψηλό επίπεδο δεν κάνουν τα βασικά σωστά. Αντίθετα, μπορεί κάποιος παίκτης που μπορεί να μην έχει ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά να δουλεύει σωστά, την πάσα, το σουτ του, τη θέση του στο γήπεδο… Αυτά τα μαθαίνεις από μικρός. Κάποιοι έχουν τέτοιο ταλέντο που ό,τι και να κάνεις είναι έμφυτο. Πρέπει να δουλέψεις πολύ για να γίνεις καλός παίκτης. Υπάρχουν πολλά παιδιά που ενώ είχαν το ταλέντο, δεν κατάφεραν να παίξουν μπάσκετ. Ίσως δεν δούλεψαν σωστά».

Είναι και θέμα προπονητή;

«Χρειάζεται κάποιος να σου πει τα σωστά πράγματα. Πολλά τα μαθαίνεις από τον προπονητή. Δεν τα ξέρεις όλα. Είναι ο προπονητής με την εμπειρία του που θα σε καθοδηγήσει. Αλλά, είναι και οι εικόνες που έχεις. Πρέπει να βλέπεις μπάσκετ, να παρακολουθείς μπάσκετ, να μελετάς συνεχώς. Δεν σημαίνει ότι κάτι που το έκανες μια φορά στην προπόνηση ότι το έμαθες. Αν δεν ασχοληθείς και δεν το αγαπήσεις, δε μπορείς να πας παρακάτω».

Εσύ είχες την ευτυχία όταν ήσουν μικρός να θητεύσεις δίπλα σε «μεγαθήριο» της προπονητικής. (σ.σ. Ομπράντοβιτς)

«Βρέθηκα κοντά σε μεγάλα ονόματα και πολύ μεγάλο προπονητή. Ήμουν τυχερός και πήρα πολλά πράγματα από εκεί και πιστεύω πως, αν έμενα περισσότερο θα έπαιρνα ακόμα πιο πολλά. Ό,τι έχω πάρει προσπαθώ να το εφαρμόσω και να το μεταδίδω και στους μικρότερους. Ήμασταν εγώ, ο Γλυνιαδάκης, ο Γιάννης Βούλγαρης, που δεν είναι πια στη ζωή… πηγαίναμε νωρίς στην προπόνηση και φεύγαμε αρκετά αργότερα, γιατί δεν έφτανε μόνο να κάνεις προπόνηση, αλλά έπρεπε να δουλέψεις και μόνος σου αρκετά για να βελτιωθείς».

Είχες αθλητή  πρότυπο, που μελετούσες τις κινήσεις του και που ήθελες να του μοιάσεις;

«Κάποιον συγκεκριμένο όχι. Όταν είχα πάει στον Παναθηναϊκό, είχα δώσει μια συνέντευξη όπου με είχαν ρωτήσει ποιος είναι ο τέλειος παίκτης. Σαν παιδί κι εγώ, μέχρι τότε κάποιους που τους έβλεπα από την τηλεόραση τους έβλεπα πια δίπλα μου.  Είχα πάρει κάθε καλό στοιχείο από κάθε παίκτη που είχαμε στην ομάδα και είχα φτιάξει έναν με όλους τους συμπαίκτες που είχα τότε στον Παναθηναϊκό. Ντρίπλα Καλαϊτζή, σουτ Αλβέρτη, άμυνα Κοχ… έπαιρνα στοιχεία από κάποιον παίκτη και τα έβαλα σε έναν».

Ξεχωρίζοντας τους δύο «αιωνίους» και ίσως και τον ΠΑΟΚ που δείχνει να έχει κι αυτός ανέβει ένα ακόμα επίπεδο, η Α2 σε σχέση με την Α1, έχει τελικά τόσο μεγάλες διαφορές;

«Εφόσον αφήσουμε τους δύο μεγάλους και τον ΠΑΟΚ που, όντως έχουν ξεχωρίσει, πιστεύω ότι στους άλλους τη διαφορά την κάνουν οι ξένοι που φέρνουν οι ομάδες. Κάποιοι παίκτες που ανέβασαν την ομάδα από την Α2 μπορούν να παίξουν άνετα και στην Α1. Με κάποιες προσθήκες καλών ξένων οι ομάδες μπορούν να σταθούν πολύ καλά».  

Η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ένα παιδί φαινόμενο μεν, αλλά που τη μια έπαιζε στην Α2 και την άλλη στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, πως λειτούργησε στα νέα παιδιά της κατηγορίας; Ήταν ένα κίνητρο ότι, αν δουλέψεις σκληρά, τελικά δεν υπάρχουν τόσο τρελά και άπιαστα όνειρα;

«Εννοείται. Ο Γιάννης το ζει αυτό το όνειρο. Φαινόταν ότι θα πάει ψηλά, έχει ταλέντο, κορμί, δουλεύει, είναι καλός χαρακτήρας. Δεν πιστεύω ότι μπορούσε κάποιος που τον έβλεπε στην Α2 να προβλέψει ότι την επόμενη χρονιά θα παίξει ΝΒΑ. Όλοι, όμως, έλεγαν ότι είναι καλός, θα παίξει Α1 σίγουρα, έχει μέλλον, ταλέντο, αλλά δε μπορούσε κανείς να το φανταστεί ότι θα παίξει τόσο γρήγορα στο ΝΒΑ. Αλλά το παιδί το κατάφερε, το ζει, του αξίζουν πολλά μπράβο και πιστεύω ότι
χρονιά θα συνεχίσει ακόμα καλύτερα».

Αυτό δίνει ώθηση σε άλλους που δεν έχουν μεν το ίδιο ταλέντο, αλλά μπορούν να δουλέψουν και να φτάσουν κι αυτοί σε υψηλό επίπεδο, όποιο κι αν είναι αυτό για τον καθένα;

«Κάποιοι που το έχουν όνειρο και δουλεύουν σωστά, τους δίνει ώθηση. Όποιος έχει όνειρο και δουλέψει σκληρά θα κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Κι ο Παπανικολάου που πριν παίξει στον Ολυμπιακό ξεκίνησε από πιο χαμηλά, έκανε τα βήματά του δουλεύοντας σκληρά, έπαιξε στην Ισπανία σε μια μεγάλη ομάδα και πλέον κι αυτός έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Ίσως ούτε ο ίδιος να το περίμενε. Το μυστικό είναι δουλειά. Μόνο η προπόνηση με την ομάδα δεν φτάνει. Πρέπει να είσαι αφοσιωμένος μόνο στο μπάσκετ. Τίποτα άλλο».

Σωματικά, όσο μεγαλώνεις, πόσο αντέχεις να συνδυάζεις προπονήσεις και καθημερινή δουλειά;

«Εγώ πιστεύω ότι αντέχω ακόμα. Το πιο σημαντικό είναι και το πως θα δουλέψεις. Ήμουν τυχερός που δεν είχα ποτέ τραυματισμούς. Δεν έχω περιττά κιλά, γυμνάζομαι όσο μπορώ, προσέχω αρκετά το σώμα μου. Αν γυμνάζεσαι σωστά, αντέχεις να παίξεις. Ο Κοντούδης έπαιξε μέχρι τα 40 του, ο Χαραλαμπίδης είναι 39 και παίζει πολύ υψηλό επίπεδο με τον ΠΑΟΚ. Ο Μίντελτον μέχρι πέρσι στα 47 του έπαιζε ακόμα! Παίζει μεγάλο ρόλο η αγάπη που έχεις. Σίγουρα τα χρόνια και η ηλικία σε επηρεάζουν, αλλά αν γυμνάζεσαι σωστά αντέχεις. Και αν δεις οι περισσότεροι, παίζουν ακομα στα 38-39, ενώ παλαιότερα έλεγες μέχρι τα 35 και πολύ. Και μπορούν να παίξουν και να είναι ανταγωνιστικοί».

Το βιοποριστικό είναι μεγάλο ζήτημα για όλους. Πολλοί αθλητές αναγκάζονται και κάνουν και δεύτερη δουλειά. Ένας αθλητής στη μικρότερη κατηγορία πως μπορεί να τα συνδυάσει;

«Η Α2 έχει τέτοια προβλήματα. Κάποιοι δε μπορούν να φεύγουν από την πρωινή δουλειά τους ή έρχονται απευθείας. Είναι και οι ώρες των προπονήσεων που δεν βολεύουν. Κι εκεί πολλοί έρχονται στο δίλημμα, μπάσκετ ή δουλειά; Θα πρέπει να τα βάλεις κάτω, ανάλογα τι θέλεις να κάνεις και να αποφασίσει. Και έχουν χαθεί αρκετοί καλοί παίκτες που δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το μπάσκετ λόγω του οικονομικού. Τα χρήματα λόγω κρίσης πέφτουν συνεχώς, τα σωματεία δεν έχουν πολλούς πόρους, σταθερά έσοδα να πληρώσουν τον αθλητή. Είναι δύσκολο για όλους, αλλά ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο».

Το θετικό είναι ότι υπάρχουν φυτώρια. Πολλές ομάδες βγάζουν παιδιά, οι μικρές Εθνικές παραμένουν αρκετά ανταγωνιστικές, οι «μεγάλοι» κοιτούν πλέον και μικρότερες ηλικίες και λόγω κρίσης, αλλά και ως μια μορφή «επένδυσης».

«Πιστεύω ότι αυτό έπρεπε να γίνει παλαιότερα. Ίσως έχουν αργήσει να το κάνουν. Προ κρίσης τα περισσότερα σωματεία είχαν οικονομική άνεση και ασχολήθηκαν περισσότερο με το αντρικό τμήμα, αφού τότε γνώριζαν ότι κάποιον παίκτη απλώς θα πληρώσουν και θα τον πάρουν. Τώρα, όλοι κοιτούν μέσα από τα φυτώριά τους να βγάλουν κάποια δικά τους παιδιά, να ενισχύσουν την ομάδα. Αυτό ειδικά στις τοπικές ομάδες έχει ιδιαίτερη σημασία. Είναι ωραίο να παίζει κάποιος αθλητής πχ από την Κατερίνη στον Πιερικό και να έρχονται οι φίλοι του, οι οικογένειά του και να βλέπουν τον δικό τους αθλητή. Ενισχύει και την ενότητα της τοπικής κοινωνίας».

Μετά από τόσα χρόνια υπάρχει μπασκετικό όνειρο που δεν έχεις εκπληρώσει;

«Σίγουρα κάθε χρόνο κάνεις όνειρα. Μπορεί τη μία να είσαι σε μια χαμηλή κατηγορία, την άλλη πιο ψηλά, αλλά κάθε χρόνο έχεις και ένα όνειρο. Να ανέβεις με την ομάδα σου μια κατηγορία; Να φτάσεις προσωπικά εσύ πιο ψηλά; Εγώ σκέφτομαι να είμαι καλά κάθε χρόνο, να έχω υγεία και να κάνω αυτό που αγαπώ και να το ευχαριστιέμαι. Γιατί το αγαπώ το μπάσκετ και θέλω να συνεχίσω να το ευχαριστιέμαι».