Πιστό στη φιλοσοφία του να αναδεικνύει την αγνή πλευρά του ελληνικού μπάσκετ, το «Agapotobasket.gr» με τη βοήθεια του εκπροσώπου της επιτροπής μπάσκετ των τμημάτων υποδομών του Ηλυσιακού, κ. Άρη Γκλιάτη, μπήκε στην προπόνηση των νεαρών αθλητών, συνομίλησε μαζί τους, μοιράστηκε τις ανησυχίες, τις αγωνίες, τα όνειρά τους και, μέσα από ένα πλούσιο φωτορεπορτάζ, παρουσιάζει τη νέα γενιά του ελληνικού μπάσκετ. (ρεπορτάζ: Γιώργος Αράπογλου, Σεβαστή Βρακατσέλη)
Απόλλωνας Γκλιάτης, 17 ετών
«Αρχικά έπαιζα ποδόσφαιρο, αλλά ήθελα κάτι διαφορετικό. Από μικρός είχα ένα δέσιμο με τον Ηλυσιακό κι έτσι όταν ήμουν 11 χρονών σκέφτηκα να δοκιμάσω στο μπάσκετ. Ξεκίνησα, κόλλησα και αυτό ήταν. Τώρα πια είμαι μέλος στην ομάδα εδώ και χρόνια και μου δίνει ισορροπία σε ο, τι κάνω», δηλώνει στο «Agapotobasket.gr» ο 17χρονος παίκτης της ομάδας, Απόλλων Γκλιάτης.
Από μικρή ηλικία ξεκίνησε στην ακαδημία, παίζοντας αρχικά στη θέση «1», ενώ όσο η σωματοδομή του διαφοροποιούταν, κατάφερνε να αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις της περιφέρειας με την ίδια αποτελεσματικότητα.
Για τον ίδιο, ωστόσο, όπως παραδέχεται, υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια βελτίωσης στο παιχνίδι του. «Πρέπει να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση και το σουτ μου από μακρινή απόσταση. Έχω και μυωπία και θέλω λίγη αυτοματοποίηση! (γελάει). Το δουλεύω κάνοντας περισσότερα σουτ στην προπόνηση, όσο, βεβαίως, προλαβαίνω και από τις υποχρεώσεις μου με τα μαθήματα.
Από τα δυνατά μου στοιχεία είναι ότι είμαι από παλιά στην ομάδα και μπορώ να βοηθώ τους παίκτες να κρατιούνται μαζί σαν χαρακτήρες και σαν παρέα. Στο γήπεδο είτε παίζεις είτε όχι πρέπει να κάνεις «φασαρία» για να βοηθάς τους συμπαίκτες σου. Φωνάζω πολύ για να τους ξεσηκώσω, κυρίως στην άμυνα. Δεν είμαι μόνο εγώ που το κάνω, το κάνουμε όλοι για να είμαστε μια ομάδα. Το κάνουμε όλοι για να βοηθήσει ο ένας τον άλλο. Και τα καταφέρνουμε μια χαρά!».
Ο Ηλυσιακός είναι πάνω από όλα μια μεγάλη οικογένεια και αυτό φαίνεται και από την σχέση που έχουν οι παίκτες των ακαδημιών με εκείνους που στελεχώνουν το ανδρικό.
«Είμαστε καλή παρέα και με κάποιους μένουμε και κοντά και έχουμε καλή χημεία.
Ο Ηλυσιακός έχει αυτό που μου άρεσε πάντα και έξω από το παρκέ σαν φίλαθλος το προτίμησα. Έρχεσαι εδώ, τους γνωρίζεις όλους, είναι πολύ οικογενειακό το κλίμα.
Το ανδρικό τμήμα και η πορεία του μου δίνει αισιοδοξία και ελπίζουμε για άλλη μια φορά να μείνουμε Α1.
Είναι ωραίο να γίνεται αυτό με ομάδες όπως ο Ηλυσιακός, γιατί παροτρύνει τους κατοίκους των περιοχών να κολλήσουν με τη δική τους ομάδα και όχι με κάποια μεγάλη. Όταν η ομάδα σου παίζει Α1, είναι και ένα επιπλέον κίνητρο και για το παιδί να ασχοληθεί με κάποιο άθλημα».
Η φετινή χρονιά είναι αρκετά πιεσμένη για τον ίδιο, αλλά και για πολλούς συμπαίκτες του δεδομένου ότι μπροστά τους έχουν τον μεγάλο στόχο των Πανελληνίων, που δεν τους επιτρέπει πολλές φορές να μετέχουν κανονικά στις προπονήσεις.
«Από τη μία πηγαίνω στο φροντιστήριο και πιέζομαι και μετά έρχομαι εδώ και ξεδίνω. Πηγαίνω στην Γ’ Λυκείου, θέλω να δώσω Πανελλήνιες και να περάσω στο Μαθηματικό. Το μπάσκετ θέλω να το ακολουθήσω και επαγγελματικά, αλλά και σαν φοιτητής, γιατί να μην έχω ένα επιπλέον εισόδημα; Είναι κάτι που εφόσον τώρα δεν έχω χρόνο να το κάνω, αν περάσω, θα έχω σίγουρα περισσότερο χρόνο να το καταφέρω και να μου αρέσει.
Προς το παρόν δεν ξέρω τι μου γίνεται γενικά και δε μπορώ να φανταστώ πως θα είναι ο Απόλλωνας στο μπάσκετ τα επόμενα χρόνια. Αν περάσω σε άλλη πόλη, δεν μπορώ να επιβαρύνω τους γονείς μου με έξοδα για να παίξω μπάσκετ. Αν δεν γράψω καλά στις εξετάσεις είναι ντροπή για τους γονείς μου γιατί έχουν πληρώσει πολλά και ο πρώτος μου στόχος είναι να γράψω όσο χρειαστεί για να περάσω.
Πάντα είχα στο μυαλό μου γυμναστική Ακαδημία, αλλά νομίζω ότι δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Μετά μπήκαν οι υπολογιστές στη ζωή μου και σκέφτομαι ότι μπορώ μετά το Μαθηματικό να δω και ένα μεταπτυχιακό στους υπολογιστές. Το βέβαιο, ωστόσο, είναι πως, προς το παρόν, δε μπορώ να σκεφτώ ότι μπορώ να συνδυάσω το μπάσκετ με κάποια επιστήμη», αναφέρει ο νεαρός Απόλλων Γκλιάτης.
Ως αθλητής, ωστόσο, και ο ίδιος είχε τους παίκτες που θαύμαζε. «Μικρότερος είχα πρότυπο τον Στηβ Νας, τώρα, όμως, δεν έχω κάποιον αθλητή πρότυπο. Στο NBAυποστηρίζω τους Phoenix Suns. Φέτος δεν τους έχω παρακολουθήσει πολύ, αλλά τελευταία χρόνια δεν πάμε καλά. Στην Ευρώπη εννοείται πως υποστηρίζω τις ελληνικές ομάδες. Μακάρι να πάνε και φέτος καλά. Είμαστε μια κοινωνία που γενικά δεν πάει καλά, οπότε το μπάσκετ στην Ελλάδα είναι ο μόνος τρόπος να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι και να φέρουμε πολλά παιδιά στον αθλητισμό».
Στέφανος Οζοκουέρε, 17 ετών
Παρόλο που φέτος είναι η πρώτη του χρονιά στην ομάδα, ο 17χρονος Στέφανος Οζοκουέρε έχει κερδίσει τους συμπαίκτες του με το ταλέντο, την συνεργασία και την εργατικότητά του. Ο ίδιος βλέπει στο μπάσκετ το επαγγελματικό του μέλλον, όμως, θέλει να δώσει πρώτα βαρύτητα στις σπουδές του.
«Φέτος είναι η πρώτη μου χρονιά στην ομάδα. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από του συμπαίκτες, τους προπονητές μου, δεν έχω κανένα παράπονο. Μπορώ να παίζω όλες τις θέσεις, αλλά συνήθως μου αρέσει να παίζω στη θέση «2». Αυτό που μου αρέσει σε αυτή την θέση είναι η εξέλιξή της. Από την εποχή του Τζόρνταν έχει αλλάξει το παιχνίδι, το έχει κάνει πιο αθλητικό, έχει βάλει το σουτ και έχει συνδυάσει πολλά πράγματα που κάνουν αυτή τη θέση να είναι μοναδική. Προσωπικά αυτή η θέση μου αρέσει πολύ γιατί εκεί αγωνίζονται οι πιο αλτικοί παίκτες και αυτοί με το καλύτερο σουτ».
Το κλίμα που συνάντησε στην ομάδα, ερχόμενος από την Κερατέα, όπου έπαιζε και ξεκίνησε το μπάσκετ, ήταν τόσο θετικό που τον έκανε να νοιώσει αμέσως μέλος της και να γίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα αποδεκτός από όλους. «Τα παιδιά είναι πολύ καλά, σε δέχονται και σε κάνουν να νοιώθεις οικεία από την πρώτη στιγμή. Όλοι με αγκάλιασαν και γίναμε αμέσως μια παρέα. Έχω κολλήσει με όλους, είμαστε ομάδα. Μία συμπεριφορά που δείχνεις στον ένα πρέπει να δείχνεις σε όλους. Σε αυτή την ομάδα δεν έχει σημασία ποιος είσαι από όπου και να έχεις έρθει. Δεν θα ασχοληθούν μόνο με το πόσο καλός είσαι, θα σε δεχθούν και θα σε κάνουν ένα με το σύνολο», λέει στο «Agapotobasket.gr», ο Στέφανος.
Για τον ίδιο το μπάσκετ έχει και μια άλλη διάσταση. Αθλητής με υποτροφία, έχει ένα επιπλέον κίνητρο να προσπαθήσει τόσο εντός παρκέ όσο και εκτός, όπου ενδεχόμενη επιτυχία του στα μαθήματα, θα του ανοίξει την πόρτα για το πρώτο μεγάλο βήμα προς το όνειρό του, την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
«Πηγαίνω σε αμερικάνικο σχολείο και έχω υποτροφία για το μπάσκετ. Στο τέλος της φετινής χρονιάς θα δώσω SAT, που μοιάζει με τις πανελλήνιες. Είναι αρκετά δύσκολο, θέλει πολλή προσπάθεια για να γράψεις καλά, γιατί αυτό καθορίζει και το μέλλον σου και το ποιο κολέγιο θα σε δεχθεί στην Αμερική. Εκεί ελπίζω να παίξω επαγγελματικό μπάσκετ. Θέλει δουλειά, είμαι student athlete και το student έρχεται πρώτο. Αυτό σημαίνει ότι όσο καλός και να είμαι στο μπάσκετ, δεν φτάνει. Πρέπει να δώσω ιδιαίτερη έμφαση στα μαθήματα», αναφέρει ο νεαρός αθλητής.
Παρόλο που αυτός ο στόχος είναι πολύ δύσκολος, ο ίδιος δηλώνει έτοιμος να παλέψει και να τα καταφέρει. Δεν κρύβει δε, πως είναι πολύ καλά ενημερωμένος για το τι συμβαίνει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου.
«Το να δουλεύω είναι κάτι που μου αρέσει και όσο πιο πολύ μπορώ να ανεβάσω το παιχνίδι μου δεν έχω πρόβλημα να το κάνω. Το όνειρό μου είναι το NBA. Αγαπημένοι μου παίκτες ήταν ο Τζόρνταν, ο Κόμπι, ο Ρόουζ. Δεν έχω, όμως, κάποιον σαν είδωλο, αλλά τους βλέπω όλους σαν «βοηθούς». Παίρνω λίγο λίγο από το παιχνίδι τους, μέσα από βίντεο στο Youtubeκαι προσπαθώ να δοκιμάσω».
Και, όπως είναι, φυσικό, έχει και ο ίδιος τις προτιμήσεις του: «Από μικρός υποστήριζα Chicago Bulls. Τώρα τους Miami Heat. Έχουν δείξει ποιότητα και διάρκεια. Έχουν αρχίσει λίγο στραβά, αλλά πιστεύω ότι θα το γυρίσουν. Οι 76ersείναι, επίσης, πολύ καλοί και σε αυτό έχει βοηθήσει ο ρούκι Κάρτερ – Ουίλιαμς που τους έχει ανεβάσει. Είναι ψηλός πλέι μέικερ, ομαδικός, έχει σουτ και μοιράζει πολύ καλά το παιχνίδι. Η σεζόν θα είναι ευχάριστη», σημειώνει.
Βαγγέλης Νικόπουλος, 16 ετών
Από τους νεώτερους σε ηλικία παίκτες στην ομάδα, ο 16χρονος Βαγγέλης Νικόπουλος είναι στα τμήματα υποδομής του Ηλυσιακού τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεδομένου ότι είναι από τους ψηλότερους παίκτες της ομάδας, αγωνίζεται και στις τρεις θέσεις των ψηλών, ενώ, όπως λέει, ανταγωνίζεται τον φίλο του Στέφανο για το ποιος έχει καλύτερο άλμα! Ο ίδιος, ωστόσο, απολαμβάνει το μπάσκετ, την παρέα και το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει στην ομάδα.
«Εδώ μου άρεσε πάντα γιατί το κλίμα είναι πολύ οικογενειακό, εδώ έμαθα να παίζω μπάσκετ, έχουμε φίλους, μια καλή παρέα και οι περισσότεροι γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά. Έχουμε καλό υλικό και όρεξη να δουλέψουμε για να πάμε πολύ καλά», δηλώνει στο «Agapotobasket.gr».
Αν και νεαρός σε ηλικία, είναι αρκετά ώριμος για να παραμένει προσγειωμένος και να απαντά αναλόγως αναφορικά με τα δυνατά στοιχεία του παιχνιδιού του: «Δεν είναι σωστό να ρωτάμε για το δυνατό σημείο τους αθλητές (γελάει). Πρέπει να ρωτήσεις τους προπονητές μου γι’ αυτά. Θα πω αυτό που πρέπει να βελτιώσω. Είναι η ντρίπλα και το σουτ. Για να βελτιωθώ κάθομαι μόνος πολλές φορές και σουτάρω, κάνω ασκήσεις. Για να παίξεις μπάσκετ πρέπει να κάτσεις μόνος στο γήπεδο. Το έκανα πολύ παλαιότερα, τώρα όχι και τόσο», αναφέρει.
Για μια ιστορική και αμιγώς οικογενειακή ομάδα, όπως ο Ηλυσιακός, είναι πολύ σημαντικό οι παίκτες της ανδρικής ομάδας να έχουν επαφή με τα τμήματα υποδομών. Αυτό οι νεαροί αθλητές το εισπράττουν και ως ένδειξη εμπιστοσύνης, αλλά και ως κίνητρο να προσπαθήσουν ακόμα περισσότερο.
«Παίκτες του ανδρικού έρχονται μαζί μας, παίζουν, μας βλέπουν Είναι καλή η αλληλεπίδραση. Είναι πολύ σωστό που οι ομάδες ανεβάζουν παιδιά μικρά σε ηλικία ειδικά αυτή την περίοδο που τα χρήματα δεν υπάρχουν. Τώρα πια προωθούμε το δικό μας μπάσκετ που είναι σε υψηλό επίπεδο. Οι εμπειρίες είναι πολύ μεγάλες και ίσως κάποιοι μπορούν να φτάσουν ψηλά και αυτό είναι κίνητρο για εμάς που ακολουθούμε».
Για έναν νεαρό παίκτη, είναι σημαντικό να έρχεται σε καθημερινή επαφή με παίκτες, όπως ο Νίκος Χατζής, που έχει γράψει τη δική του ιστορία στο μπάσκετ. «Είναι σημαντική βοήθεια όταν έρχονται κοντά μας και μας μιλούν, μας συμβουλεύουν. Παίρνεις μαθήματα. Δεν ξέρεις τι να κάνεις από μόνος σου. Όταν βλέπεις, όμως, κάποιον έμπειρο και κάνεις προπόνηση μαζί του, βλέπεις ότι κάνει χιλιάδες σουτάκια και καταλαβαίνεις γιατί δεν τα χάνει ποτέ! Είναι ωραίο να βλέπεις τις «ρουτίνες» αθλητών που έχουν παίξει σε υψηλό επίπεδο. Είναι καλός σύμβουλος και οδηγός για το μέλλον».
Σημαντική εμπειρία είναι και η συμμετοχή σε κλιμάκια της επιλογής για τις εθνικές ομάδες. «Έχω παίξει σε προεθνικές και έχω φίλους από όλη την Ελλάδα. Είναι καλό να γνωρίζεις κόσμο, γίνεσαι κοινωνικός, καλύτερος άνθρωπος, φτιάχνεις χαρακτήρα, βάζεις στόχους. Η συμμετοχή στην προεθνική είναι καλή εμπειρία. Γνωρίζεις παιδιά από όλη την Ελλάδα, συγκρίνεις τον εαυτό σου σε σχέση με το επίπεδο που υπάρχει και γενικά είναι άλλη αίσθηση να συμμετέχεις σε μία Εθνική που έχει άλλους στόχους από έναν σύλλογο. Το κλίμα είναι πολύ επαγγελματικό, μπορούσα να το συγκρίνω περισσότερο με μια ομάδα Α1. Και είναι γεγονός ότι με αυτούς τους παίκτες μπορεί κάποτε να είμαστε συμπαίκτες ή αντίπαλοι».
Όπως κάθε νεαρός παίκτης, έχει όνειρα και σχέδια. «Ο πιο κοντινός μου στόχος είναι να ευχαριστιέμαι το μπάσκετ. Έχω, όμως, σαν όνειρο να παίξω σε μία καλή ομάδα ξεκινώντας, φυσικά, από τον Ηλυσιακό», τονίζει.
Όσο για το ποιον παίκτη θα ήθελε κάποτε να μαρκάρει; «Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο! Θέλω να τον δω από κοντά και να παρατηρήσω τα χέρια του. Είναι πολύ σπουδαίο αυτό που πέτυχε. Τα προσόντα τα είχε, έβαλε τη δουλειά και κατάφερε να πετύχει. Πιστεύω ότι αν έχεις τα βασικά στοιχεία, μετά όταν θα μπεις στο γήπεδο, ανάλογα με το ταλέντο και το ένστικτο θα παίξεις. Τα είχε και τα δύο κι εκεί που είναι μπορεί και ακόμα καλύτερα. Τα χέρια του είναι τεράστια τον έχουν συγκρίνει με μεγάλους παίκτες του NBAκαι κάποιοι λένε ότι μπορεί να γίνει και ακόμα καλύτερος. Μακάρι».
Φώτης Δημητρόπουλος, 18 ετών
Τον Φώτη τον συναντήσαμε με πολιτικά στην προπόνηση, γιατί την προηγούμενη ημέρα είχε έναν τραυματισμό που θα τον άφηνε έξω για περίπου μία εβδομάδα. Αυτό για έναν αθλητή είναι ό, τι χειρότερο, αφού το να βλέπεις τους συμπαίκτες σου να αγωνίζονται και να μην μπορείς να τους βοηθήσεις δεν είναι ευχάριστη αίσθηση.
«Οποιοσδήποτε είναι τραυματίας έρχεται και παρακολουθεί την προπόνηση. Τρελαίνομαι και θέλω να μπω μέσα να βοηθήσω, ειδικά στους αγώνες, αλλά πρέπει να κάνω υπομονή», δηλώνει ο Φώτης Δημητρόπουλος.
Αγωνίζεται έξι χρόνια στον Ηλυσιακό και πέρσι είχε την ευκαιρία του να αγωνιστεί στην Γ’ ΈΣΚΑ. Το όνειρό του, όπως λέει, είναι να αγωνιστεί με τον Ηλυσιακό στην μεγάλη κατηγορία, ωστόσο, αναγνωρίζει πως χρειάζεται ακόμα μεγάλη προσπάθεια. «Το όνειρό μου από μικρός ήταν να παίξω στον Ηλυσιακό, αλλά για το ανδρικό το βλέπω λίγο δύσκολο. Θέλει πολλή δουλειά. Η ομάδα είναι στην Α1, ακόμα δε μπορώ να σταθώ δίπλα σε όσους παίζουν αυτή τη στιγμή», λέει ο Φώτης, ο οποίος, ωστόσο, αναγνωρίζει πως σε μια ομάδα, όπως ο Ηλυσιακός, οι ευκαιρίες δεν λείπουν.
« Στο ανδρικό δίνουν ευκαιρίες να παίξεις. Δοκιμάζουν συχνά παιδιά και αυτό είναι από μόνο του θετικό. Αν δουλέψεις ένα διάστημα με την ανδρική ομάδα, θα πάρεις πολλά. Παίκτες από την ανδρική ομάδα έρχονται συνέχεια και παίζουν μαζί μας, προπονούνται, έρχονται στον πάγκο, μας συμβουλεύουν, μας στηρίζουν. Είναι το χαρακτηριστικό της οικογένειας της ομάδας. Περιμένουμε όλοι την ευκαιρία. Όλες οι ομάδες επενδύουν σε νέους και μας δίνει ελπίδα. Πολλοί δεν εγκατέλειψαν το μπάσκετ και γιατί βλέπουν ότι έχουν προοπτική. Ευκαιρίες υπάρχουν, αρκεί να είσαι εκεί και να τις πάρεις και να μην έχεις τραυματισμούς», αναφέρει ο νεαρός αθλητής.
Για τον ίδιο υπάρχουν επιπλέον δυσκολίες, καθώς η αλλαγή των κανονισμών από τη FIBAεπιτρέπουν να υπάρχουν στην δωδεκάδα των αγώνων μόνο δύο παίκτες γεννημένοι το 1995, γεγονός που έφερε πολλές ανακατατάξεις και αλλαγές στα ρόστερ όλων των ομάδων. Στον Ηλυσιακό υπάρχον τρεις ‘95άρηδες κάτι που αναγκάζει κάθε φορά τον προπονητή να μη μπορεί να τους χρησιμοποιήσει όλους. Αν αναλογιστεί δε, ότι στην θέση του πλέι μέικερ, όπου και αγωνίζεται, υπάρχουν ήδη αρκετοί, ο «ανταγωνισμός» του γίνεται ακόμα πιο δύσκολο.
«Γνωρίζω ότι θέλω πολλή δουλειά για να ανέβω επίπεδο. Έχω καλή ντρίπλα, αλλά θέλω βελτίωση στο σουτ και, κυρίως στην ταχύτητα στα πόδια. Επειδή ξέρω ότι υπάρχουν πιο ψηλοί πλέι μέικερ στο σύγχρονο μπάσκετ, για να καλύψω αυτή τη διαφορά, πρέπει να τους παίξω στα γρήγορα πόδια», αναφέρει.
Η αγάπη του για το μπάσκετ δεν κρύβεται, παρ’ όλο που για να καταφέρει να συνεχίσει, βρίσκεται σε ένα συνεχές τρέξιμο, καθώς ως πρωτοετής φοιτητής, σπουδάζει στο Τμήμα Τεχνολογίας Αεροσκαφών στο ΤΕΙ Χαλκίδας. «Κάθε μέρα σηκώνομαι πολύ πρωί να πάρω το ΚΤΕΛ να πάω για μάθημα. Μετά γυρίζω για να προλάβω την προπόνηση και το απόγευμα δουλεύω μαζί με το θείο μου και δεν προλαβαίνω να ξεκουραστώ. Με το που γυρίζω σπίτι πέφτω απευθείας για ύπνο. Γι’ αυτό και θα ήθελα να παίξω σε μια ομάδα, θα προτιμούσα σε κάποια μικρότερη κατηγορία και, παράλληλα, με τη σχολή μου, πιστεύω ότι είναι ένας εφικτός στόχος. Ακόμα κι αν δεν πετύχω, δεν θα απογοητευθώ», σχολιάζει.
Ο Φώτης υποστηρίζει τον Ολυμπιακό και δεν το κρύβει. Παρακολουθεί την ομάδα του Πρωταθλητή Ευρώπης και τις επενδύσεις που έχει κάνει σε νέα παιδιά και ποντάρει ότι η ομάδα του Πειραιά μπορεί να κάνει το three peat στην Ευρωλίγκα.
«Πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να κάνει το three peat γιατί είναι δεμένη ομάδα, είναι μια μεγάλη παρέα, είναι πιο σταθερός, έχει βρει ρυθμό, πάει βήμα βήμα και έχει τα φόντα να το καταφέρει. Είναι σημαντικό που στην ομάδα έχουν καλωσορίσει όλους τους νέους παίκτες και δεν υπάρχουν διακρίσεις. Όλοι έχουν ρόλους, είναι ισότιμοι και στον Ολυμπιακό φαίνεται ότι έχουν ταιριάξει. Οι Έλληνες είναι περισσότεροι, είναι πιο προσγειωμένοι και μαθαίνουν και από τον τρόπο που παίζουν και στην Ευρώπη», συμπληρώνει.
Όσο για το αγωνιστικό του…απωθημένο; Μάλλον κάτι χρωστάει στη Ρεάλ Μαδρίτης από τον περσινό τελικό στο Λονδίνο! « Θα ήθελα να παίξω αντίπαλος με τον Ρούντι Φερνάντεζ. Δεν μου αρέσουν οι παίκτες που φωνάζουν και προκαλούν χωρίς λόγο. Είναι από τους καλύτερους Ισπανούς, αλλά τον έχω άχτι. Δεν βοηθά το σύνολο μια τέτοια συμπεριφορά. Προκαλεί εκνευρισμό και στην ομάδα και στην κερκίδα. Ο Ρούντι παίζει για την ομάδα, αλλά και για τον εαυτό του. Θέλω να του ρίξω μια τάπα και στην ίδια φάση ένα τρίποντο στον αιφνιδιασμό!».
Ο προπονητής
Ο Θάνος Θωμόπουλος είναι γέννημα θρέμμα της ομάδας του Ηλυσιακού. Ως αθλητής και μέλος της ομάδας είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα εφήβων, ενώ μετά τις σπουδές του στα ΤΕΦΑΑ Κομοτηνής, όπου πήρε εξειδίκευση στο μπάσκετ και είχε την ευκαιρία να προπονήσει τμήματα υποδομών, επέστρεψε στην ομάδα από όπου ξεκίνησε για να μεταλαμπαδεύσει, όπως αναφέρει, στους γηγενείς παίκτες τις αξίες και την φιλοσοφία της βαριάς φανέλας του Ηλυσιακού.
Μαζί με τους επικεφαλής των τμημάτων υποδομής της ομάδας κατάρτισαν ένα πλάνο για την ανανέωση του προπονητικού τιμ και την οργάνωση των ακαδημιών, ώστε σε βάθος χρόνου να αναδεικνύονται διαρκώς νέα ταλέντα, να αναπτυχθεί το άθλημα και να ασχοληθούν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά που χαίρονται τον αθλητισμό και τα οφέλη του.
Τα πρώτα δείγματα είναι ήδη θετικά, κάτι που κάνει τον νεαρό προπονητή να είναι αισιόδοξος ότι η προσπάθεια που κάνει όλος ο σύλλογος έχει ανταπόκριση.
«Αυτό που θέλαμε από την αρχή, ήταν να κάνουμε το προπονητικό τιμ πιο νεανικό, για να υπάρχει ζωντάνια και διάθεση από τους προπονητές, να είμαστε κοντά στις ηλικίες των παιδιών και να έχει ενέργεια η δουλειά μας. Αυτό που κάνουμε έχει ανταπόκριση σε πολλά παιδιά που ζουν στην περιοχή των Ιλισίων και πιστεύω πως στο άμεσο μέλλον θα δούμε την διαφορά του προγραμματισμού που έχουμε και κατ’ επέκταση και στην ανδρική ομάδα», λέει στο «Agapotobasket.gr» ο προπονητής της ομάδας, ο οποίος εξηγεί την ιδιαίτερη φιλοσοφία γύρω από την οποία έχει χτιστεί το πρόγραμμα των τμημάτων υποδομής.
«Αυτό που μας απασχολεί ιδιαιτέρως είναι να είναι κατά κύριο λόγο καλοί χαρακτήρες, να είναι πειθαρχημένοι, να έχουν σεβασμό, να αγαπούν το μπάσκετ. Προσπαθούμε να αναδείξουμε παιδιά της γειτονιάς, σε συνδυασμό με το ταλέντο και το ύψος –είναι λίγο «ρατσιστικό» το μπάσκετ σε αυτόν τον τομέα (γελάει) - και θέλουμε και παιδιά για την ομάδα που θα μεγαλώσουν μέσα από τον αθλητισμό και θα μπορούν στη ζωή τους να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες καταστάσεις που διανύουμε σήμερα».
Στον Ηλυσιακό υπάρχουν τμήματα juniorγια παιδιά ηλικίας 4-6, ενώ, αντιστοίχως, υπάρχουν τμήματα για όλες τις ηλικίες. Το γεγονός ότι έχει να κάνει με την παιδική ιδιοσυγκρασία και ψυχολογία, δίνει στον προπονητή έναν ιδιαίτερο ρόλο. «Σε αυτές τις ηλικίες πρέπει να είσαι περισσότερο παιδαγωγός, παρά προπονητής και, κυρίως, να μην είσαι πολύ αυστηρός. Τα παιδιά θέλουν επιβράβευση. Δυστυχώς, οι ίδιοι οι γονείς από την αγωνία τους να βοηθήσουν τα παιδιά τα έχουν πιέσει πολύ να διαβάζουν, να έχουν καλό μέλλον, με αποτέλεσμα να έρχονται πολλές φορές πολύ πιεσμένα με τα μαθήματα.
Εμείς προσπαθούμε μέσα από μια διαδικασία διασκέδασης και εκμάθησης, να μην τα πιέζουμε πολύ, αλλά να βλέπουμε μια ωραία εικόνα στο γήπεδο. Θέλουμε να έχουμε καλή εικόνα και σαν σύλλογος. Προσπαθούμε να τα συνδυάσουμε όλα και μέχρι στιγμής πιστεύω ότι το κάνουμε καλά», αναφέρει ο Θάνος Θωμόπουλος.
Ως προπονητής – παιδαγωγός έχει και το δύσκολο καθήκον να πρέπει να διατηρήσει την ισορροπία στα παιδιά μεταξύ των υποχρεώσεων στο σχολείο και των προπονήσεων. Και σε αυτό το επίπεδο, τα πάντα ξεκινούν από την Παιδεία και την σωστή ιεράρχηση των υποχρεώσεων.
«Το μόνο που προσπαθώ να τους πιέζω είναι να διαβάζουν και να είναι πάντα εντάξει στις υποχρεώσεις τους στο σχολείο, ώστε να μην χάνουν και χωρίς λόγο προπονήσεις από το μπάσκετ που έτσι κι αλλιώς είναι και διασκέδαση. Το πρώτο που τους λέω είναι να δίνουν βάση στο σχολείο γιατί και δεν ξέρουν τι θα τους συμβεί, αλλά κι επειδή γνωρίζουν ότι δεν θα παίζουν μπάσκετ μια ζωή. Πρέπει να έχεις μια προοπτική, ένα αντικείμενο να ασχοληθείς.
Δυστυχώς, σε πολλά πράγματα είμαστε πίσω και αντί να τα προσπαθήσουμε, τα αφήνουμε στη μοίρα τους. Πρέπει να βάλουμε βάσεις και να χτίσουμε πράγματα. Εμείς στον Ηλυσιακό ζητάμε ελέγχους από τα παιδιά και το καλό είναι ότι έχουμε τρομερά ποσοστά επιτυχίας. Δεν υπάρχουν παιδιά που να μην έχουν πετύχει στις εξετάσεις. Είναι καλό γιατί καταλαβαίνεις ότι τα ίδια τα παιδιά το έχουν ιεραρχήσει σωστά».
Ιδιαίτερη, βεβαίως, είναι η σχέση του με τα παιδιά των μεγαλύτερων κατηγοριών, αφού έχει επιπλέον να διαχειριστεί τις εφηβικές τους ανησυχίες, τις αγωνίες τους για το μέλλον, τον καθημερινό προβληματισμός τους. Αυτό όχι μόνο δεν τον προβληματίζει, αλλά τον κάνει να αισθάνεται εξαιρετικά απέναντι στα παιδιά.
«Τους έφηβους και τους παίδες τους θεωρώ πλέον άνδρες. Δεν είναι μεγάλοι ηλικιακά, αλλά είναι γεγονός πως όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ έχουν διαφορετική παιδεία. Το άθλημα από μόνο του ανοίγει πολλούς ορίζοντες. Τους θεωρώ –και είναι - πολύ πιο ώριμους από άλλα παιδιά της ηλικίας τους ή από άλλα που δεν ασχολούνται καν με τον αθλητισμό. Σε αυτούς είμαστε λίγο πιο πιεστικοί και απαιτητικοί σε κάποια πράγματα, όχι μόνο στο μπασκετικό κομμάτι, αλλά και σε άλλα ζητήματα.
Θέλουμε να είναι υπεύθυνοι, να ενημερώνονται, να προσέχουν τη διατροφή τους. Κάποια πράγματα πρέπει από τώρα να τους γίνουν συνήθεια γιατί κάποιοι ίσως αργότερα γίνουν επαγγελματίες. Είναι γεγονός πως στερούνται κάποια πράγματα, αλλά είναι πια κατασταλαγμένοι, θέλουν και τους αρέσει να το κάνουν», εξηγεί ο προπονητής.
Παρ’ όλα αυτά, ο ρόλος του παιδαγωγού υπάρχει και σε αυτές τις κατηγορίες, ενώ είναι μεγάλο προσόν ο προπονητής να είναι και εκείνος νέος σε ηλικία, ώστε να μπορεί να προσεγγίζει καλύτερα τους παίκτες του.
«Με τα παιδιά είμαστε και φίλοι. Είμαι κοντά στην ηλικία τους και γι’ αυτό το πρώτο που τους λέω είναι ότι έξω από τις γραμμές είμαστε και φίλοι. Με κάποιους τα λέμε και έξω, μπορεί να πάμε και για καφέ, θα συζητήσουμε για ο, τι τους απασχολεί. Αλλά εντός του γηπέδου έχουν καταλάβει ότι είμαι ο προπονητής τους και σέβονται αυτό το ρόλο. Μοιράζονται τις αγωνίες τους σε όλα τα επίπεδα.
Μου αρέσει να μιλάμε γιατί γνωρίζω ότι έχουν πολλά πράγματα στο μυαλό τους και δεν θέλω να προβληματίζονται περισσότερο. Έχουν τις σκέψεις και τις αγωνίες τους και με ευχαριστεί που τα μοιράζονται και μεταξύ τους. Είναι σημαντικό όταν έχουν κάτι που τους προβληματίζει μπασκετικό ή οτιδήποτε άλλο να τους συμβουλεύουμε για να έχουν καλή ψυχολογία. Κάποιες φορές μαθαίνουμε κι εμείς ακόμα από αυτά που λένε τα παιδιά»
Για έναν προπονητή, το να δουλεύει με ταλαντούχα παιδιά και να αναδεικνύει νέους παίκτες είναι η μεγαλύτερη ευτυχία. Ο Ηλυσιακός είναι μία ομάδα που παραδοσιακά έχει «προικίσει» τα ελληνικά πρωταθλήματα με νέους παίκτες, ενώ φέτος μόνο στη μεγάλη κατηγορία αγωνίζονται τρεις παίκτες που πέρσι ήταν στα τμήματα υποδομής της ομάδας, όπως ο Κώστας Φακοπουλίδης που στελέχωσε το ανδρικό τμήμα του Ηλυσιακού, αλλά και οι Αλέξανδρος Σπυριδωνίδης που πήγε στον ΚΑΟΔ και Βαγγέλης Μπέμπης που αγωνίζεται στον Ίκαρο.
Το έργο τους έχει στον καιρό μας μεγαλύτερη αξία, δεδομένων των συνθηκών που έχουν φέρει αλλαγές στον τρόπο λειτουργίας των ομάδων, που πλέον για λόγους οικονομίας έχουν κάνει άνοιγμα σε νεαρότερους παίκτες.
«Σε μικρές ηλικίες έχουμε πολλά ταλέντα και στο μέλλον βλέπω ότι θα δούμε πολλούς παίκτες. Είναι τυχερά πολλά παιδιά που οι ομάδες για να ρίξουν το μπάτζετ έχουν στραφεί σε μικρότερες ηλικίες, καθώς παλαιότερα δεν θα μπορούσαν να παίξουν σε καμία ομάδα. Και οι Έλληνες προπονητές έχουν στραφεί σε νέα παιδιά κάτι που βοηθά πολύ στην εξέλιξη των παιδιών. Έχουμε πολύ καλούς Έλληνες προπονητές και ειδικά σε μικρές κατηγορίες και ελπίζω κάποια στιγμή να τους δοθεί η ευκαιρία να αναδείξουν νέα παιδιά.
Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε. Να δώσουμε στη νεολαία την ευκαιρία να δείξει αυτό που μπορεί να κάνει. Είχαμε μάθει μόνο σε έτοιμους παίκτες. Δε μου αρέσει αυτό. Πρέπει να τον χτίσεις τον παίκτη, να τον πλάσεις και όσο πιο πολλά λάθη κάνει τόσο περισσότερο θα μάθει. Αν δεν τον αφήσεις να κάνει λάθη, δεν θα μάθει ποτέ. Αυτό το κακό κάναμε πολλά χρόνια και φτάσαμε να θεωρούμε ταλέντο έναν 25χρονο τη στιγμή που στο εξωτερικό από τα 17-18 παίζουν. Έχουν αρχίσει να το βλέπουν όλοι και οι προπονητές και οι πρόεδροι που πολλές φορές είναι πιο πιεστικοί για το αποτέλεσμα. Δίνεται η ευκαιρία στα Ελληνόπουλα που το έχουν δείξει και με τις Εθνικές ομάδες ότι έχουν ταλέντο και μπορούν να κάνουν πολλά».
Ο ανταγωνισμός στα τμήματα υποδομών δεν είναι πρωτίστως για τους τίτλους και για τις διακρίσεις, αλλά για το να καταφέρνουν να βγαίνουν καλοί αθλητές που θα βοηθήσουν και θα αναδείξουν το άθλημα και θα ωθήσουν και άλλα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Και σε αυτά τα επίπεδα, η άμιλλα και ο αλληλοθαυμασμός είναι στοιχεία που δεν κρύβονται. Αντιθέτως, ο καλός προπονητής χαίρεται με τις επιτυχίες των συναδέλφων του.
«Για τον Φιλαθλητικό και την περίπτωση του Αντετοκούνμπο μπορώ να πω πως, παρ’ όλο που πρόκειται για ένα σωματείο που είμαστε «ανταγωνιστές», αυτό που συνέβη το χαίρομαι για τον προπονητή του κυρίως. Έχει μια φιλοσοφία να βάζει μόνο νεαρά και αθλητικά παιδιά, τη στηρίζει, δεν έχει άγχος, δεν την αλλάζει και βάζει τους παίκτες με μόνο σκοπό να απολαύσουν το παιχνίδι. Λίγοι προπονητές το κάνουν αυτό και σε αυτό του βγάζω το καπέλο», αναφέρει ο Θάνος Θωμόπουλος.
Ο προπονητής μελετάει; «Εννοείται. Είμαι από τους προπονητές που ψάχνονται συνεχώς. Είμαστε τυχεροί που έχουμε την τεχνολογία και μας δίνει τη δυνατότητα να μαθαίνουμε πολλά πράγματα. Προπονητής πρότυπο δεν υπάρχει. Σίγουρα υπάρχουν καλοί προπονητές, δε μπορώ να κρίνω ποιος είναι καλύτερος ή δουλεύει με πιο καλό τρόπο. Ο Ίβκοβιτς έδωσε το έναυσμα ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε νεαρά παιδιά. Και στον Ολυμπιακό και στην Εθνική δείχνει ότι πρέπει να δουλεύεις με νεαρά παιδιά. Αυτή η φιλοσοφία ταιριάζει πολύ με τη δική μου», δηλώνει, ενώ διαχωρίζει την μελέτη των θετικών στοιχείων ενός φτασμένου προπονητή με την απλή αντιγραφή και απομίμηση.
«Θέλω να καταφέρω κάποια πράγματα ο ίδιος. Δεν πρέπει να μιμείσαι πράγματα. Αν προσπαθείς να γίνεις απομίμηση όχι μόνο δεν θα το κάνεις καλά, αλλά δεν θα είσαι κάτι άλλο από ένα αντίγραφο. Αυτό λέω και στους παίκτες μου. Πρέπει να βλέπεις τα καλά από κάποιον που έχει φτάσει σε υψηλό επίπεδο, αλλά και να βάζεις τα δικά σου στοιχεία, να πλάθεις το χαρακτήρα σου και να το στηρίζεις. Είναι πολύ σημαντικό», εξηγεί.
Όσο για το ποιο είναι το προσωπικό του στοίχημα, ο Θάνος Θωμόπουλος είναι ξεκάθαρος: «Το δικό μου στοίχημα, όπως και για όλους τους προπονητές, είναι να βγάλουμε παιδάκια. Να μεγαλώσουμε πολλά παιδιά να είναι καλά και να μπορέσουν να είναι καλοί άνθρωποι για την κοινωνία. Και, μακροπρόθεσμα, να βγει κάποιος παίκτης που να λέω ότι κάποτε δούλεψα μαζί του.
Οι νίκες και οι ήττες δεν μας ενδιαφέρουν, αρκεί να έχουμε καλή εικόνα. Αν νίκη με τη νίκη καταφέρεις και έναν μακροπρόθεσμο στόχο, όπως ένα πρωτάθλημα ή μια διάκριση, είναι καλοδεχούμενος, αλλά τα παιδιά δεν θα γαλουχηθούν με αυτό το ζητούμενο. Αυτή είναι η φιλοσοφία όλων μας και πιστεύω ότι έχουμε κάνει καλή δουλειά».
Το μότο του ως προπονητής είναι και η καλύτερη συμβουλή που δίνει καθημερινά στους παίκτες του.
«Αυτό που επιδιώκω είναι κάθε μέρα να προσπαθώ να κάνω κάτι διαφορετικό και να μην αφήνω καμία μέρα χωρίς να έχω κάνει κάτι καινούριο. Προσπαθώ να το περάσω και στα παιδιά και ευελπιστώ να το καταλάβουν γιατί έτσι γίνεσαι καλύτερος και στη δουλειά σου και σαν άνθρωπος».
