Λογικό! Σκέφτηκε ο γραμματέας του και δεξί του χέρι Χαράλαμπος Σταμπαλίδης (για τους φίλους Μπάμπης). Κάτι ο αποκλεισμός, κάτι η μεσημεριανή κίνηση στο κέντρο γύρω από Χίλτον… πολύ θέλει ο άνθρωπος;
«Τι τρέχει πρόεδρε;», ρώτησε ανήσυχος ο Μπάμπης. «Νόμιζα ότι το ξήλωμα του Ιταλού θα σε ηρεμούσε λίγο.»
«Του Ιταλού! ΤΟΥ ΙΤΑΛΟΥ!» Άρχισε να ωρύεται η κολώνα του ελληνικού μπάσκετ. «Αυτός δεν είναι προπονητής, ο Μακιαβέλι είναι!»
«Μα τι έγινε;» ρώτησε ξανά ο Μπάμπης, με έναν τόνο ανησυχίας πλέον στη φωνή του.
«Καταρχάς! Έφαγα μια ώρα να πλησιάσω στο ξενοδοχείο και άλλη μια να φύγω με την κίνηση! Μου θέλει και Χίλτον ο μακαρονάς!»
«Μα στο είπα ρε πρόεδρε! Μην πας από Σύνταγμα…»
«Χέσε με ρε Μπάμπη! Εδώ αποκλείστηκε η Εθνική, οι διαδηλώσεις για το μνημόνιο μας μάραναν!»
Ο Μπάμπης, άφησε ασχολίαστες τις προτεραιότητες του προέδρου, που από ότι είχε καταλάβει όλα τα χρόνια που ήταν δίπλα του, ταυτίζονταν με αυτές των περισσοτέρων Ελλήνων.
«Τέλος πάντων,» συνέχισε ο πρόεδρος. «Με τα πολλά φτάνω στο Χίλτον και τον βρίσκω χαλαρό στο roofgardenνα τρώει brunch!»
«Brunch?»
«Ναι μωρέ, brunch, ξέρεις… αυτή την παπαριά που έχει γίνει της μόδας… Που ξυπνάς στις 12 το μεσημέρι γιατί έχεις όλα σου τα προβλήματα λυμένα και για να μη βασανίζεσαι από το δίλλημα πρωινό ή μεσημεριανό σαβουριάζεις ότι έχει ο μπουφές; Brunch. Μα τίποτα δεν ξέρεις ρε Μπάμπη;»
«Τι να σου πω ρε πρόεδρε; Εγώ ένα πρωινό ξέρω μόνο, το ελληνικό. Τσιγάρο και καφέ. Τώρα αυτά τα μπρατς, πλατς, κλατς που λες εγώ δεν τα ξέρω.»
«Τέλος πάντων δεν έχει σημασία. Τον πλησιάζω, λοιπόν, που λες, με ορμή και διάθεση να τον πετάξω απ’ το μπαλκόνι και να σκάσει σαν καρπούζι στην Μιχαλακοπούλου… και πριν καταλάβω τι έχει συμβεί… έχω βρεθεί καθισμένος αναπαυτικά κάτω από μια μενεξεδιά ομπρελίτσα, μπουκώνομαι κρουασανάκια βουτύρου της ώρας και τον ακούω να μου μιλάει για ματωμένα πουκάμισα και κέρματα και κάτι τέτοια… και – εδώ είναι το χειρότερο! – πιάνω τον εαυτό μου να συμφωνεί!»
«Πλάκα με κάνεις!» αναφωνεί έκπληκτος ο Μπάμπης.
«Όχι δε σου κάνω καμία πλάκα! Δεν ξέρω αν σκαμπάζει από μπάσκετ ο τύπος, αλλά είναι ο μεγαλύτερος καταφερτζής που έχω γνωρίσει και είμαι στην πιάτσα 40 χρόνια!»
«Τον απέλυσες όμως έτσι;»
«Ναιαιαι…. Ναααα…. Δηλαδή… Όχι ακριβώς…»
«Τι όχι ακριβώς ρε πρόεδρε;»
«Κοίτα, εγώ ήθελα να τον απολύσω, αλλά μετά άρχισε να μιλάει και…»
«Και τι;;;»
«Του κάνα 3 χρόνια ανανέωση συμβολαίου!» Ξέσπασε ο πρόεδρος, με μια φωνή ραγισμένη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
«Απίστευτο!» Ψέλλισε ο Μπάμπης.
Λίγες στιγμές πέρασαν και ο πρόεδρος ανακτώντας την αυτοκυριαρχία του σήκωσε κουρασμένα το βλέμμα του πάνω από το βαρύ, ορθογώνιο γραφείο από ξύλο κέδρου και κοίταξε τον Μπάμπη.
«Ξέρεις τι πρέπει να γίνει…» είπε σχεδόν παραιτημένα.
«Πρόεδρε!» Είπε ο Μπάμπης και πετάχτηκε από την καρέκλα του.
«Άσε τις αντιρρήσεις! Αν δεν μπορώ να το κάνω ούτε εγώ, υπάρχει μόνο ένας που μπορεί. Πάρε τον υπουργό δικαιοσύνης και τον διευθυντή φυλακών Κορυδαλλού.»
Του μπι κοντινιουντ…
