Δυο μόλις μέρες μετά, η ίδια η ίδια ομάδα φρόντισε να διαψεύσει την απαισιοδοξία μου, αλλά και να δώσει πειστικές απαντήσεις – όχι ότι τις είχε ανάγκη – για το ποια είναι και το τι μπορεί να κάνει. Χαίρομαι που γράφω σε ιστότοπο και όχι σε εφημερίδα, γιατί θα έπρεπε για λόγους αξιοπρέπειας να φάω δημόσια το γραπτό μου.
Χαίρομαι επίσης γιατί τουλάχιστον η μία από τις δυο ελληνικές ομάδες έκανε το πρώτο βήμα για να βρεθεί πιο κοντά στο Final Four. Θα στοιχημάτιζα εύκολα ότι και ο Παναθηναϊκός θα γυρίσει την εις βάρος του κατάσταση, αλλά δεν θα το κάνω, πρώτον γιατί δεν μου αρέσουν τα στοιχήματα και, δεύτερον, για το γούρι, αφού παραδοσιακά οι προβλέψεις μου πέφτουν έξω και δεν θα ήθελα με τίποτα να δω ένα 0-2 στη σειρά των «πράσινων» επειδή εγώ θέλω να το παίξω… άπλας.
Στα του ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που έπρεπε. Έπιασε την Εφές από το λαιμό από το πρώτο λεπτό και δεν την άφησε να πάρει ανάσα. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος χρησιμοποίησε 11 παίκτες, με τον καθένα τους να προσφέρει από ένα σημαντικό λιθαράκι για τη νίκη, ανεξάρτητα από το χρόνο που αγωνίστηκαν.
Αν και η στατιστική πολλές φορές δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα, στο συγκεκριμένο παιχνίδι, αυτό δεν ισχύει: 41 ριμπάουντ με 14 επιθετικά έναντι 28 της Εφές, 16-12 στις ασίστ, έκλεψαν συνολικά 8 φορές τη μπάλα, είχαν 10/23 τρίποντα, 22/50 τρίποντα και 13/15 βολές, τη μία εκ των οποίων, την έχασε ο συνήθως άχαστος Παπανικολάου!
Πέραν τούτου, είχαν ενέργεια, πάθος, δύναμη, διάθεση, αυτοθυσία, καθαρό μυαλό, συνεργασίες, αλλά πάνω από όλα, ευχαριστήθηκαν πραγματικά το παιχνίδι. Το έβλεπες στον τρόπο που το διαχειρίζονταν σε κάθε φάση.
Ο Μάντζαρης σούταρε με αυτοπεποίθηση από παντού και ύψωνε τις γροθιές για να πανηγυρίσει πριν ακόμα η μπάλα καταλήξει στο καλάθι. Κι όταν η μπάλα έβρισκε σίδερο, μόνος του έριχνε φάπες στον εαυτό του.
Ο Πρίντεζης έχανε τα άχαστα για την κλάση του κάτω από το καλάθι και απορούσε με τον εαυτό του, αυτόφασκελωνόταν, έσκαγε ένα από αυτά τα τεράστια φωτεινά χαμόγελά του και μετά έσπευδε να διεκδικήσει το επιθετικό ριμπάουντ και όλα αυτά μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Ο Σπανούλης ήταν άστοχος στην αρχή και με πολλές διπλές άμυνες πάνω του σχεδόν σε όλη τη διάρκεια που βρισκόταν στο παρκέ. Τον πίεζαν από δω, τον πίεζαν από κει, στριφογυρνούσε μια, στριφογυρνούσε δυο, στο τέλος, σαν να τους έλεγε ένα δυνατό «άει σιχτίρ» τους ντρίπλαρε και έφτανε μόνος στο lay up.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος εκτός του ότι ετοίμασε την ομάδα του άψογα, θα πρέπει να είναι χαρούμενος περισσότερο για το βαθμό συγκέντρωσης που παρουσίασαν οι παίκτες του, αλλά και για τη διάθεση που έδειξαν με το που έμπαιναν στο παρκέ να “εξουθενώσουν” τους αντιπάλους τους και να μην τους αφήσουν να πάρουν ανάσα.
Αλλά και στον πάγκο όσοι περίμεναν τη σειρά τους, ήταν σαν θηρία στο κλουβί, περιμένοντας να ανοίξει το πορτάκι και να τους πετάξουν μέσα το θήραμα να το κατασπαράξουν σε δευτερόλεπτα. Οι εικόνες των παικτών να κρέμονται από τη διαφημιστική πινακίδα έτοιμοι να μπουκάρουν στο παρκέ, τα λένε όλα.
Στο ίδιο κείμενο που έκανα τις απαισιόδοξες σκέψεις μου, είχα γράψει ότι εκτός από τους αρχηγούς και τις παλιοσειρές, Παπανικολάου-Μάντζαρη, περιμένω τους άλλους “ήρωες” του παιχνιδιού να βγουν από το καπέλο του προπονητή των Πρωταθλητών Ελλάδας και να παίξουν ρόλο σε ειδικές αποστολές. Ούτε εδώ επιβεβαιώθηκα πλήρως, αλλά σίγουρα δεν έπεσα και έξω. Και εξηγούμαι:
Λίγο πριν την έναρξη του παιχνιδιού και πριν ακόμα ξεδιπλωθεί η «ερυθρόλευκη»… λαίλαπα, έπιασα τον εαυτό μου να κοιτά στο ταμπλό τη δωδεκάδα του Ολυμπιακού. Γκριν, Μπιρτς, Γιανγκ, Τολιόπουλος, Παπαπέτρου, Σπανούλης, Γουότερς, Αγραβάνης, Μιλουτίνοφ, Πρίντεζης, Παπανικολάου, Μάντζαρης.
Τότε έκανα μια σκέψη. Αν ο Ολυμπιακός ήταν πλήρης, όπως όλες οι άλλες ομάδες της οκτάδας, αν δηλαδή ο Σφαιρόπουλος είχε στη διάθεσή του και τον Λοτζέσκι και τον Χάκετ –και τον Αθηναίου, αλλά προς το παρόν ας επικεντρωθούμε στους δυο πρώτους- ποιοι δυο από την δωδεκάδα θα “θυσιάζονταν” για να πάρουν τη θέση τους;
Εντάξει, η πρώτη σκέψη πάει στον Βασίλη Τολιόπουλο, αν και ο μικρός αξίζει να βιώσει την εμπειρία των play off της Ευρωλίγκας και να αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει στο κλίμα του τι μπορεί να πετύχει με πολλή δουλειά στο –εγγύς ή απώτερο, αυτός θα αποφασίσει – μέλλον του.
Ο δεύτερος; Ποιος; Ο Γουότερς; Ο πιο πιθανός. Όμως, στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν, ήταν ο ένας από τους μικρούς “ήρωες” που βγήκαν μπροστά και με το γλυκό του σουτ από τα 5 μέτρα έδωσε 6 συνεχόμενους πόντους και βοήθησε να διατηρηθεί η διαφορά σε υψηλά επίπεδα στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Δεν είναι άδικο να τον πετάξεις έξω έτσι άκομψα;
Άλλος; Ποιος; Να θυσιάσουμε παίκτη από άλλη θέση; Ποιον; Τον Αγραβάνη; Μα, εκτός του ότι εδώ και καιρό βρίσκεται σε ανοδική πορεία και έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση, αποτελεί ένα στοίχημα του Σφαιρόπουλου που δείχνει να το κερδίζει, ενώ και στον αγώνα με την Εφές ήταν θετικός στα 14’ που αγωνίστηκε, αφού και 4 πόντους έβαλε και 2 ριμπάουντ μάζεψε και, κυρίως, έκανε πράγματα που δεν φαίνονται στη στατιστική, όπως το να κλείσει διαδρόμους, να ρίξει λίγο μπασκετικό “ξύλο” και να κάνει μερικά φάουλ του τύπου “εδώ, δεν περνούν ζοριλίκια”. Έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης και σίγουρα ο χρόνος που παίρνει έχει κερδηθεί και
με το παραπάνω.
Ο Σφαιρόπουλος είναι ο πρώτος που δεν κλάφτηκε για τις απουσίες σε όλη τη χρονιά. Ήξερε ότι όσοι και να μείνουν, θα τα δώσουν όλα και, αν πέσουν, θα πέσουν τουλάχιστον μαχόμενοι. Αυτό είναι μεγάλο κέρδος τόσο για τον ίδιο τον προπονητή, όσο και για την ομάδα εν γένει. Και αυτό κερδίζεται με την ομοιογένεια που έχει καταφέρει να αποκτήσει, κρατώντας τον κορμό του εδώ και χρόνια. Κάτι που πιστώνεται και στους προέδρους. Αλλά αυτά τα έχουμε πει, τα έχουμε γράψει χιλιάδες φορές.
Αυτό που πρέπει να γράψουμε και να επισημάνουμε με χίλιους δυο τρόπους είναι ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Ο Ολυμπιακός έκανε το πρώτο βήμα. Θέλει άλλα δυο. Αν μείνει στις δάφνες της εύκολης νίκης στο πρώτο παιχνίδι, η Εφές έχει και τους παίκτες και τον προπονητή –ίσως όχι την εμπειρία ως ομάδα, αλλά σίγουρα- και την ικανότητα να τον κάνει να το φυσά και να μην κρυώνει.
Προσωπικά, θα ήθελα ένα κλειστό ματς, όπως τα άλλα τρία ζευγάρια. Να ζοριστούν οι παίκτες και να νιώσουν πως τίποτα δεν είναι εύκολο. Να μην υπάρξει κανένα ψήγμα υπεραισιοδοξίας, έστω και υποβόσκουσας, ότι “εντάξει, μωρέ, τους έχουμε”. Η Σιένα μπορεί να μην υπάρχει πια σαν ομάδα, αλλά οι μνήμες της είναι ανεξίτηλες.
Ευτυχώς, από τα λεγόμενα τους, αλλά και τον τρόπο που συμπεριφέρονταν μετά τη νίκη, οι παίκτες του Ολυμπιακού, δείχνουν να μην πέφτουν σε αυτή την παγίδα. Χαρούμενοι σίγουρα, αλλά προσγειωμένοι. Αυτό, τουλάχιστον, είναι πολύ αισιόδοξο. Δείχνει, αν μη τι άλλο το χαρακτήρα, που οδήγησε τους «ερυθρόλευκους» στις ευρωπαϊκές επιτυχίες των τελευταίων ετών.
Μένει να αποδειχθεί στο παρκέ. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε. Αν γίνει το 2-0, τότε θα πρέπει να σπάσουν οι κουμπαράδες για όσους τολμηρούς θα θελήσουν να ξαναπάνε στην Πόλη. Δεν υπάρχει ομάδα στην Ευρώπη, ούτε καν οι Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ που τον σοβαρό, συγκεντρωμένο και σε καλή αγωνιστική κατάσταση Ολυμπιακό θα τον κερδίσει τρεις φορές μέσα σε μια βδομάδα.
Έτσι, όπως ήρθαν τα πράγματα, ο Ολυμπιακός έχει την ευκαιρία να κάνει το δεύτερο βήμα και μετά να πάει στην Πόλη για… να μείνει μέχρι το Μάιο! Μακάρι οι φίλαθλοί του να έχουν απέναντί τους και τους “αιώνιους” αντιπάλους τους και να… συνεννοηθούν να δώσουν ραντεβού το βράδυ της 21ης Μαΐου. Ανήμερα της μεγάλης εορτής των Κωνσταντίνου και Ελένης… βοήθειά τους!
ΥΓ: Σε φιλική –και όχι δημοσιογραφική- μπασκετοκουβέντα, πριν ακόμα κι από την αναμέτρηση, τόλμησα να ξεστομίσω βαριά και για πολλούς… ιερόσυλη κουβέντα. “Πιο εύκολα ο Ολυμπιακός θα ζήσει χωρίς Σπανούλη, παρά χωρίς Μάντζαρη”. Θα επιμείνω και, ας πεθάνω με τις εμμονές μου. Όσο τεράστιος παίκτης κι αν είναι ο V-Span, αν δεν έχει δίπλα του πολυεργαλεία σαν τον Βαγγέλη, δεν μπορεί να φτάσει στην κορυφή και να παραμείνει. Απόδειξη είναι τα τελευταία χρόνια του τεράστιου Δημήτρη Διαμαντίδη στον Παναθηναϊκό που πάλευε μόνος με τα θηρία. Η συνέπεια που εμφανίζεται στα μεγάλα παιχνίδια ο Βαγγέλης Μάντζαρης, οι δουλειές που κάνει και που δεν φαίνονται στη στατιστική και τα καντάρια εμπειρίας του πλέον, δύσκολα βρίσκονται και, μάλιστα, σε Έλληνες παίκτες. Το καλοκαίρι, οι αδερφοί Αγγελόπουλοι, θα πρέπει να ασχοληθούν πρωτίστως με το δικό του συμβόλαιο.
ΥΓ2: Η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι φίλοι του Ολυμπιακού ήταν αντάξια των όσων έχουν κερδίσει οι παίκτες μέσα στο παρκέ τα τελευταία χρόνια. Ήταν άδικο που το sold out δεν έγινε μέρες νωρίτερα. Ευτυχώς, η νίκη στον πρώτο αγώνα ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά και στο δεύτερο παιχνίδι δεν θα πέφτει καρφίτσα. Αν δεν υπήρχε το ηλίθιο πανό για τον Ζουράρι, όλα θα ήταν άψογα. Η πολιτική δεν έχει θέση στον αθλητισμό. Όταν το καταλάβουν όλοι, μπορεί να πάμε και καλύτερα.
ΥΓ3: Μια σκηνή που με στενοχώρησε στιγμιαία, αλλά η εξέλιξή της με κάνει αισιόδοξο ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο και επιβεβαιώνει πως όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Σε όλο το πρώτο δεκάλεπτο στο «5» έχει παίξει ο εκπληκτικός Νίκολα Μιλουτίνοφ. Στο δεύτερο ξεκινά ο Κεμ Μπιρτς. Λίγα λεπτά αργότερα κάνει δεύτερο φάουλ. Τη στιγμή που ο διαιτητής σφυρίζει, ο Πάτρικ Γιανγκ κάνει ενστικτωδώς την κίνηση να βγάλει το μπλουζάκι του, έτοιμος να μπει στο παιχνίδι και να… δαγκώσει λαρύγγια, σίγουρος ότι ήρθε η ώρα του. Ο προπονητής του, του κάνει νόημα να καθίσει και ξαναβάζει τον Σέρβο σέντερ. Εκείνη τη στιγμή, ομολογώ, λυπήθηκα γιατί βλέπω πόσο έχει βελτιωθεί ο Αμερικανός και πως κι αυτός σταδιακά κερδίζει κάποιες ευκαιρίες. Όμως, ο Σφαιρόπουλος ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Σε μια πολύ ανθρώπινη στιγμή, του χάιδεψε το μάγουλο και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Μόνο οι δυο τους ξέρουν τι. Ο Γιανγκ, που όλοι το έχουμε καταλάβει, είναι ακόμα παιδί, όχι μόνο δεν ξενέρωσε γι’ αυτό το “άκυρο”, όπως θα λέγαμε στο στρατό, αλλά του χαμογέλασε και συνέχισε να παρακολουθεί το παιχνίδι συμμετέχοντας όπως μπορεί από τον πάγκο. Θα επιμείνω να πιστεύω ότι ο Αμερικανός στο κλείσιμο της χρονιάς θα αφήσει ευχάριστες εντυπώσεις. Αν κάνω λάθος, εδώ θα είμαστε να ξαναφάω τα γραπτά μου.
ΥΓ4: Το γράφω ξανά. Ο πρόεδρος, Γιώργος Αγγελόπουλος, μετά τη νίκη στο Βελιγράδι είχε πει: «Θα τα πούμε στην Κωνσταντινούπολη». Να θυμηθώ να του το επισημάνω στην πανηγυρική συνέντευξη Τύπου μετά την πρόκριση.
