Και όταν ξεκινά, είσαι στημένος μπροστά στην τηλεόραση και προσπαθείς να γράφεις, μόνο στις διακοπές για τάιμ άουτ ή για βολές για να μη χάσεις ούτε κλάσμα δευτερολέπτου από την αναμέτρηση. Γιατί αυτό είναι που σου έχει κάνει αυτή η ομάδα. Σε έχει βάλει στην ψυχοσύνθεση πως, ό, τι και να γίνεται, μπορούν να τα ανατρέψουν όλα.
Κι αν ο Γιώργος Πρίντεζης και οι συμπαίκτες του είχαν στη διάθεσή τους ελάχιστο χρόνο να ηρεμήσουν, να αντιληφθούν τι πέτυχαν και να συγκεντρωθούν ξανά γιατί μέχρι τώρα έχει γίνει μόνο η μισή δουλειά, εμείς ακόμα δεν έχουμε συνέλθει. Κι ας είχαμε την πολυτέλεια περισσότερου χρόνου για τρέλα και πανηγύρια.
Από τον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, βγαίνουν συγκεκριμένα συμπεράσματα. Πρώτον, ότι το υπουργείο Οικονομίας θα πρέπει να κάνει αγωγή στον Ολυμπιακό για καταστροφή της εθνικής οικονομίας, κάτι που σε μια εποχή που ψάχνουμε την τσέπη μας για κέρματα και ζητιανεύουμε από όλους τους λεφτάδες του πλανήτη για να πληρώσουμε δάνεια και συντάξεις, είναι εγκληματικό.
Τι εννοώ; Μα είναι δυνατόν; Πως θα βγει το Υπουργείο Τουρισμού τώρα που έρχεται καλοκαίρι και θα προσεγγίσει την ρωσική αγορά αναζητώντας τουρίστες που θα αφήσουν τα ωραία τους λεφτάκια, με το επιχείρημα «ελάτε να απολαύσετε την ελληνική φιλοξενία»!
Με τόσα χουνέρια που έχουν κάνει στην ρωσική ομάδα, βλέπω να γίνονται μαζικές ακυρώσεις πακέτων και να πηγαίνουν τελικά για διακοπές στην γειτονική Τουρκία. Αλλά κι εκεί, τον Ολυμπιακό θα βλέπουν μπροστά τους, μετά το πάθημα της Κωνσταντινούπολη.
Θα μείνουν μάλλον στην Μαδρίτη. Που; Μετά το χθεσινό; Ούτε να τη βλέπουν δεν θα θέλουν. Πάει, θα μαραζώσουν. Θα πουλήσει ο Ριμπολόβλεφ το Σκορπιό, οι συμφωνίες για δανεισμό από τους BRICS θα χαλάσουν, το R θα φύγει και θα δανειζόμαστε μόνο από τους BICS και δεν είμαι σίγουρος αν τελικά θα μας πληρώσουν με μπλε, μαύρο ή κόκκινο στυλό, ρώσοι τρομοκράτες θα ανατινάξουν τον αγωγό φυσικού αερίου για να μην δώσουν ποτέ στους καριόληδες τους Έλληνες, ενώ οι εισαγωγές ρωσικής σαλάτας και βότκας θα σταματήσουν παντελώς.
Αμ, τα greekκαμάκια που περιμένουν όλη τη χρονιά τις καλλονές από τη Ρωσία –και είναι οι άτιμες, φωτιά – πως θα τη βγάλουν όλο το καλοκαίρι; Α, όλα κι όλα. Καλό το μπάσκετ, αλλά καλοκαίρι μόνο με μεθυσμένες αγγλίδες στο Λαγανά δε βγαίνει. Όπως και να το κάνεις και από αισθητικής άποψης να το πάρεις, υπάρχει μια διαφορά ποιότητας. Και τώρα; Ούτε από πάνω από την Ελλάδα με το αεροπλάνο δεν θα θέλουν να περνούν.
Γι’ αυτό λέμε. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι κι αυτό μπασκετικό τους δημιούργημα, κάνουν κακό στη χώρα. Το μόνο ίσως που μπορούν να κάνουν για να εξιλεωθούν, είναι να πάνε στον Βατούτιν, να του χτυπήσουν την πλάτη με συμπόνια, να του ανοίξουν την αγκαλιά τους, να τον αφήσουν να κλάψει στον ώμο τους και, αφού σκουπίσει δάκρια και μυξούλες, να του πουν «Αντρέι, αγόρι μου, άστο μωρέ, δε σε θέλει. Τι άλλο να κάνουμε για να στο αποδείξουμε πια; Σε αφήσαμε να πάρεις διαφορά 19 πόντους, δεν το εκμεταλλεύτηκες. Σου δώσαμε το Χάινς μπας και… αλλά τίποτα. Σε αφήσαμε να πάρεις Έλληνα προπονητή να σου αλλάξει τα μυαλά, κρατήσαμε το Σπανούλη στο μηδέν 35 λεπτά, εσύ χαμπάρι. Άστο, ρε παιδάκι μου. Μήπως, αντί να πετάς τα εκατομμυριάκια σου στους Κιριλένκους και στους Ντε Κολόδες και να βλέπεις να σε… ντεκολιάζουν οι Μαντζαρέοι και οι Σλουκιλούκηδες, να δώσεις κανά ρούβλι στην Ελλαδίτσα μας μπας και πάρουμε τα πάνω μας; Ε; Στο να σκορπάς το χρήμα είσαι καλύτερος. Άσε το μπάσκετ σε αυτούς που ξέρουν!». Εντάξει, λίγο αλαζονικό, αλλά, ρε γαμώτο, μπάσκετ χωρίς λίγη καζούρα δε γίνεται.
Στα σοβαρά, όμως, μετά και τον ημιτελικό της Μαδρίτης και, αφού πέρασαν οι πρώτες ώρες της ευφορίας, ένα πράγμα στριφογύριζε στο μυαλό μου. Θυμήθηκα εκείνο το παλιό τραγούδι του Λάκη Παπαδόπουλου. «Όμως, με τίποτα δε μπορείς να μου στερήσεις το όνειρο».
Δεν μπορούσα να βρω καλύτερο στίχο να το ταιριάξω στην περίσταση. Ένας Ολυμπιακός, αποδυναμωμένος αγωνιστικά, με χαμηλότερο μπάτζετ, με βαριά ήττα και αμφισβήτηση στο ξεκίνημα της χρονιάς, αλλαγή προπονητή και φιλοσοφίας, τραυματισμούς, τραυματισμούς, τραυματισμούς, που έφεραν ήττες σε κρίσιμα παιχνίδια.
Κι, όμως, ήταν εκεί. Δεν τα παράτησε. Αγωνίστηκε όπως μπορούσε. Με πείσμα, με αυτοθυσία με ομαδικότητα. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Χρόνια το κάνει αυτό. Και, είναι αλήθεια, το ζηλεύω. Γιατί θα ήθελα να λειτουργούν πολλά πράγματα έτσι. Γιατί, τι είναι, αλήθεια, ο αθλητισμός; Μια μικρογραφία της κοινωνίας. Συνεργάζεσαι, υπακούς σε κανόνες, τσακώνεσαι, διαχειρίζεσαι κρίσεις, αγωνίζεσαι, πέφτεις, σηκώνεσαι και ξαναπροσπαθείς. Ξανά και ξανά. Μέχρι να φτάσεις στις κορυφές.
Όσες κατραπακιές κι αν έτυχαν στους «ερυθρόλευκους» κανένας δεν μπόρεσε να τους στερήσει το όνειρο να φτάσουν ψηλά. Τα μπάτζετ δεν παίζουν μπάσκετ. Όχι, αλλά διαμορφώνουν απαιτήσεις. Έτσι είναι η κοινωνία σήμερα. Μια τεράστια αγορά. «Σε πλερώνω και συ θα κάνεις ό ,τι σου λέω. Με τον παρά μου πηδώ και την κυρά μου». Αυτός ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα. Είναι μάθημα διαχείρισης οικονομικών. Αυτό, σχετικά με τα διαφυγόντα κέρδη που αναφέραμε πριν.
Είναι, όμως, και μάθημα ζωής. Σε μια Ελλάδα που τα νέα παιδιά της ψάχνουν διεξόδους στο εξωτερικό και αναζητούν μια ελπίδα για το μέλλον, τέτοιες βραδιές μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο. Κανείς δε μπορεί να σου στερήσει το όνειρο. Όποιο κι αν είναι αυτό. Όσο μακρινό κι αν είναι. Κανείς δε μπορεί να σου στερήσει το όνειρο.
Τα μηνύματα που ανταλλάξαμε με φίλους και συναδέλφους για το «τι κάνουν, ρε, αυτοί! Θα μας στείλουν στον ψυχίατρο!», δεν είχαν μόνο «ερυθρόλευκο» χρώμα. Δεν είναι οπαδικό, είναι πλέον εθνικό.
Στα πρόσωπα του Σπανούλη, του Πρίντεζη, του Σλούκα, του Μάντζαρη, ακόμα και των «άγουρων» ακόμα, Παπαπέτρου και Αγραβάνη, αλλά και των παιδιών που ήταν στον πάγκο, δεν έβλεπες μόνο κόκκινες φανέλες. Έβλεπες την εικόνα μιας Ελλάδας που μπορεί. Που πρώτα από όλα, θέλει, αλλά και βρίσκει τρόπους να το κάνει.
Μου έστειλε μήνυμα ένας φίλος «πράσινος» μέχρι παρεξηγήσεως. «Ρε φίλε, δάκρυσα», έλεγε στην αρχή. Αυτά που έγραφε μετά για το αγωνιστικό δεν έχουν σημασία. Αυτός είναι ο αθλητισμός. Αυτά είναι τα μηνύματά του. Σε μια χώρα που εδώ και χρόνια βλέπεις παντού δάκρια πόνου και θλίψης, υπάρχει κάτι που φέρνει επιτέλους δάκρια συγκίνησης, χαράς, ελπίδας. Ότι το έχουμε ακόμα μέσα μας. Και μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Όχι, δεν θα σηκωθεί κάποιος το πρωί της Δευτέρας, αν ο Ολυμπιακός έχει πάρει το Κύπελλο και θα έχει λύσει όλα τα προβλήματά του. Ούτε νοίκια θα πληρωθούν, ούτε χρέη, ούτε η αστεγία θα μειωθεί αν κάποιοι τύποι με κόκκινες φανέλες βάλουν περισσότερα χιλιάρικα στο λογαριασμό τους, πετώντας μια μπάλα σε ένα δίχτυ.
Αυτό που θα έχει γίνει είναι ότι πολλοί θα σηκωθούν το πρωί έχοντας κοιμηθεί με μια χαρούμενη εικόνα. Πόσο καιρό έχει να συμβεί σε πολλούς αυτό; Με την εικόνα νεαρών παιδιών που κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Με τη σκέψη πως όποιος παλεύει με όλο του το είναι, μπορεί να τα καταφέρει. Κι αν ακόμα ηττηθεί, θα ξέρει πως ο αγώνας του δεν ήταν μάταιος. Θα έχει κερδίσει πολλά για την υπόλοιπη ζωή του.
Τη Δευτέρα ξεκινούν οι Πανελλαδικές εξετάσεις με το μάθημα της έκθεσης. Χιλιάδες παιδιά σε όλη τη χώρα θα κοιμηθούν με την αγωνία ότι σε αυτό το τρίωρο κρίνεται το μέλλον τους. Όσοι έχουμε περάσει από αυτή τη διαδικασία θυμόμαστε πόσο ψυχοφθόρο είναι και πόσο λάθος αντιμετωπίζουμε μια ενδεχόμενη αποτυχία.
Τι μπορείς να πεις σε ένα παιδί που σκέφτεται ότι η ζωή του κρέμεται από ένα τρίωρο, όπου πρέπει να τα δώσεις όλα; Τίποτα περισσότερο από το «πάλεψε, αγωνίσου, δώσε το καλύτερο που μπορείς και μη φοβάσαι. Είσαι πιο δυνατός από την αποτυχία». Κανείς δε μπορεί να σου στερήσει το όνειρο.
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Από το 2009 που επέστρεψε στα υψηλά πατώματα της Ευρώπης δίνει συνεχώς εξετάσεις. Κάθε χρόνο. Και πάντα, ως αουτσάιντερ. Όλα αυτά τα χρόνια έθετε το στόχο, αλλά κανείς δεν του έδινε ελπίδες για κάτι περισσότερο από μια αξιοπρεπή συμμετοχή.
Αυτό είναι, όμως, το μήνυμα. Ό, τι και να κάνεις, όπου και να θέλεις να φτάσεις, το μόνο που χρειάζεσαι είναι η συμμετοχή σου. Να είσαι παρών στη ζωή σου, τις επιλογές, την καθημερινότητά σου. Να είσαι παρών στα ραντεβού της ζωής σου. Όποια μορφή και να έχει. Αφού σου δοθεί η ευκαιρία, μετά κάνεις παιχνίδι εσύ.
Αν τα δώσεις όλα, κοιτάξεις τον αντίπαλο στα μάτια και του δείξεις πως δεν φοβάσαι ό, τι κι αν γίνει, να είσαι σίγουρος ότι δεν θα είσαι ηττημένος ποτέ. Κανείς δε μπορεί να σου στερήσει το όνειρο.
Ο Βασίλης Σπανούλης είχε 0/11 σουτ σε 36’. Τα social media και τα σχόλια στα sites έδιναν και έπαιρναν. «Σπανούλη μας κατέστρεψες», «Σφαιρόπουλε, βγάλ’ τον», «Σφαιρόπουλε, μην κοιμάσαι, θα χάσουμε την πρόκριση», «Η εμμονή του Σπανούλη», «το κόμπλεξ του Σπανούλη», «η φαλάκρα του Σπανούλη…».
Ο αρχηγός του Ολυμπιακού έχει φάει πολλές «σφαλιάρες» στη ζωή του. Και στην επαγγελματική και στην προσωπική. Ο ίδιος το ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Είναι πεισματάρης και εγωιστής σε βαθμό αυτοκαταστροφικό. Είναι, όμως, και άνθρωπος που έχει τεράστια αυτοπεποίθηση, θάρρος και… καρύδια.
Ξέρει ότι αν αστοχήσει θα τον «κρεμάσουν» όλοι. Ξέρει ότι αν ευστοχήσει θα τον θεοποιήσουν όλοι. Ξέρει ότι στην ομάδα είναι το απόλυτο σημείο αναφοράς. Η επιλογή του είναι να βγει μπροστά. Το έχουμε ξαναπεί. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του, ζει και πεθαίνει με αυτές. Η δική του είναι να μην κρύβεται.
Βγήκε μπροστά, ανέλαβε την ευθύνη της νίκης ή της ήττας, δικαιώθηκε και πήγε μετά να χωθεί στη ζεστή αγκαλιά της συζύγου του και στα τρυφερά χέρια των γιων του. Ένας υπεραθλητής δεν παύει να είναι και άνθρωπος. Η οικογένεια είναι πάνω από όλους και όλα.
Ο ίδιος χάρισε στα παιδιά του ένα ακόμα μάθημα του τι μπορεί να κάνει κάποιος όταν δεν σταματά να ονειρεύεται, έστω κι αν ακόμα είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν το μέγεθος της επιτυχίας. Φανταστείτε μόνο την εικόνα του Σπανούλη jrόταν θα πάει στον παιδικό σταθμό και θα πει στα άλλα παιδάκια «Ξέρεις ποιος είναι ο μπαμπάς μου; Είναι ο Σούπερμαν! Είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος του κόσμου. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω σαν το μπαμπά μου». Καταλαβαίνετε που το πάω, έτσι;
Διάβασα ένα σχόλιο ενός νεαρού, τρελαμένου οπαδού του Ολυμπιακού σε κάποια από τις αθλητικές ιστοσελίδες. «Κυριακή, ξενύχτι με κούπα και τρέλα και το πρωί Πανελλαδικές με έκθεση. Βάλτε θέμα στις εξετάσεις τον Θρύλο να γράψουμε άριστα!».
Δεν το βρίσκω κακή ιδέα. Η Επιτροπή Θεμάτων ας το εξετάσει. Τα παιδιά θα είναι ξενυχτισμένα, αλλά θα έχουν έμπνευση. Κάποιοι την Κυριακή το βράδυ θα τους έχουν δώσει το μάθημα. Χάσουν κερδίσουν, έχουν αφήσει πίσω τους αυτό που λέμε «κληρονομιά». Μπορούμε να αρχίσουμε να την «επενδύουμε», όταν ακόμα οι κληροδότες είναι δυνατοί. Έτσι, θα το απολαύσουν και οι ίδιοι ακόμα περισσότερο…
* τη φωτό τη δανείστηκα από την επίσημη ιστοσελίδα της Turkish Airlines Euroleague. Κάτι τέτοιες αγκαλιές κάνουν τα μπασκετικά μας βράδια αξέχαστα.
