Ας πάρουμε όμως το στόρι από την αρχή. Δευτέρα πρωί και το τηλέφωνο χτυπάει, άγνωστος αριθμός αλλά αυτό είναι και λίγο συνηθισμένο στη δουλειά μας. Με μεγάλο ενδιαφέρον ακούω από την άλλη άκρη της γραμμής μια ιστορία που με τραβάει να ανακαλύψω τις πραγματικές διαστάσεις της από κοντά και έτσι Τετάρτη μεσημέρι βρίσκομαι στο πλοίο για Αίγινα.
Πρώτη στάση η Κυψέλη. Σε ένα πολύ όμορφο γήπεδο στο προαύλιο του σχολείου οι φωνές και τα χειροκροτήματα των μικρότερων και μεγαλύτερων αθλητών όταν μαθαίνουν μια νέα άσκηση ή όταν βάζουν καλάθι δίνει ζωή στην αθλητική πλευρά της περιοχής. Είναι όλα μια ομάδα, ανυπομονούν για την προπόνηση και κοιτάζουν στα μάτια τους προπονητές τους θέλοντας να μάθουν όσα περισσότερα γίνεται. Οι έμπειροι όμως Γιώργος Γιαννόπουλος και Έφη Κοιλάκου δεν βιάζονται. Θέλουν τα βήματα να γίνουν σωστά και αφιερώνουν όσο χρόνο χρειαστεί για να μάθουν όλα τα παιδιά (να σημειώσουμε ότι είναι και αγόρια και κορίτσια) σωστά κάθε λεπτομέρεια που θα βάλει τις σωστές βάσεις για την αθλητική πρωτίστως και στη συνέχεια μπασκετική τους εξέλιξη διδάσκοντας τους το πνεύμα ομαδικότητας και αγωνιστικής συμπεριφοράς.
Η συνέχεια δίνεται στην πόλη της Αίγινας όπου πρώτοι μπαίνουν στο παρκέ οι μικροί αθλητές και μετά δίνουν τη σκυτάλη στους μεγαλύτερους. Σε όλες της προπονήσεις δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις ότι οι γονείς στέκονται ακούραστοι δίπλα στα παιδιά στηρίζοντας τα με κάθε τρόπο στην προσπάθεια τους. Δεν θα γίνουν όλοι αθλητές επιπέδου το γνωρίζουν αυτό αλλά σε όλους θα γίνει μέρος της καθημερινότητας τους ο αθλητισμός και τα οφέλη του αναπτύσσοντας υγιή παιδεία και αυτό το κέρδος είναι πάντα το μεγαλύτερο και σίγουρα πιο ανεκτίμητο.
Όπως λέει και ο σοφός λαός, οι παρομοιώσεις ή οι μεταφορές είναι αυτό που μένει και στην προκειμένη περίπτωση η γοητεία της ενασχόλησης με τα μικρά παιδιά είναι η γοητεία του φούρναρη που παίρνει νερό και αλεύρι και από κει φτιάχνει ψωμί ή η γοητεία του ανθρακωρύχου που παίρνει το ακατέργαστο μέταλλο και να το κάνει πολύτιμο λίθο. Αυτό εισπράξαμε για περισσότερες από τρεις ώρες παρακολουθώντας τις προπονήσεις του Σαρωνικού. Και όταν αυτές τελείωσαν ήρθε η ώρα να μάθουμε πως ήρθε το αποτέλεσμα που βλέπαμε.
Η ομάδα του Σαρωνικού λοιπόν πήρε την απόφαση για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό να μην κατεβάσει αντρική ομάδα και να ασχοληθεί με τα παιδιά της Αίγινας τοπικά, την ανάπτυξη του αθλητισμού. Η πρόκληση λοιπόν της δημιουργίας κάτι σχεδόν από το μηδέν είναι μεγάλη και η γοητεία της μοναδική που δεν σε αφήνει να πεις όχι. Οι άνθρωποι του συλλόγου θέλησαν να δώσουν ξανά ζωή στο σύλλογο της Αίγινας αυτό είναι ολοφάνερο και για να το πραγματοποιήσουν αυτό ήξεραν ότι πρέπει να ξεκινήσουν δημιουργώντας γερή βάση από τις ακαδημίες τους. Έτσι ήρθε και η πρόταση στους Γιώργο Γιαννόπουλο και Έφη Κοιλάκου. Η επιμονή των ιθυνόντων τους κέρδισε και μετά από το πρώτο κερδισμένο "στοίχημα" του περσινού καλοκαιρινού καμπ που πραγματοποιήθηκε στο πανέμορφο νησί του Αργοσαρωνικού ήρθε και η ολοκληρωμένη πρόταση να αναλάβουν το χτίσιμο της νέας εποχής της ομάδας.
"Η πρώτη επαφή έγινε πέρυσι τέτοια εποχή. Μιλήσαμε με τον πρόεδρο ώστε να αναλάβω σε αποκλειστική και μόνιμη απασχόληση το τμήμα μπάσκετ. Η δελεαστική πρόταση δεν είχε τη θετική απάντηση μου αλλά είπαμε να δούμε πρώτα το κομμάτι ενός καλοκαιρινού καμπ. Ξεκινήσαμε λοιπόν και καταφέραμε να το λειτουργούμε μέσα σε 10 μέρες δείχνοντας ότι σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για το σύλλογο μπορεί να κάνει πολύ καλά πράγματα. Έτσι ήρθε η δεύτερη πρόταση και αποφασίσαμε να πάρουμε το ρίσκο, γιατί κακά τα ψέματα το να μπεις σε μια καθημερινή διαδικασία μετάβασης στην Αίγινα και να αναλάβεις μια ομάδα που μετά από αρκετά χρόνια δεν θα κατέβαζε αντρικό και να αναδομήσεις τις ακαδημίες της ήθελε πολύ τόλμη. Μας κέρδισε όμως η επιμονή τους και έτσι ξεκινήσαμε.
Ξεκινώντας λοιπόν την ακαδημία του Σαρωνικού με 15 παιδιά σε όλες τις ηλικίες, με προπονήσεις σε ανοιχτό γήπεδο το μέλλον φάνταζε αρκετά δύσκολο. Με πολύ επιμονή και προσέγγιση προς τα παιδιά του νησιού καταφέραμε να τα ξεκλειδώσουμε και να αρχίζει να παρατηρείτε μια μικρή στην αρχή αύξηση των παιδιών που κάναν προπόνηση στην πόλη της Αίγινας. " μας διηγείται ο Γιώργος Γιαννόπουλος.
Ξεκινώντας πέρα από το να αυξήσεις τον αριθμό των παιδιών που θα ασχολούνταν με το μπάσκετ ποιο ήταν το πλάνο σας και ο στόχος που ήθελες να πετύχεις;
"Επειδή τα πρόσφατα προηγούμενα χρόνια ήμουνα προπονητής στις ακαδημίες του Πορφύρα και αρκετές φορές είχα βρεθεί αντιμέτωπος με την ομάδα του Σαρωνικού ως αντίπαλος προπονητής αυτό που θα ήθελα σαν πρώτη σκέψη να δώσω στα παιδιά σαν κίνητρο ήταν να τα κάνω να νιώσουν πιο ανταγωνιστικά. Να τα κάνω να ξεκλειδώσουν και να τους κάνω πιο γνωστό το μπάσκετ γιατί σε θέμα παραστάσεων δεν είναι οι ίδιες με κάποιον που μένει στην Αθήνα και ας είναι η Αίγινα μόλις μια ώρα και 15 λεπτά μακριά από τον Πειραιά. Ήθελα να κάνω πιο γνωστό το μπάσκετ στο νησί γιατί μπορεί ο Σαρωνικός να είχε τμήμα μπάσκετ για 30 χρόνια αλλά ότι είχε και υποδομές ήταν γνωστό σε πολύ μικρό κομμάτι του νησιού.
Τα παιδιά ξεκινώντας και βλέποντας το διαφορετικό τρόπο δουλειάς άρχισαν να ξεκλειδώνονται και έτσι σιγά σιγά το κλίμα και το ενδιαφέρον για τα τμήματα υποδομής του συλλόγου άρχισε να αυξάνετε. Παράλληλα ξεκινήσαμε την προσπάθεια να κάνουμε προπονήσεις, κάτι που ήταν τελείως πρωτοποριακό, στην περιφέρεια του νησιού, δηλαδή σε περιοχές εκτός από την πόλη της Αίγινας.
Αυτό στην αρχή συνάντησε δυσκολίες τις οποίες συναντάει κάθε προσπάθεια που γίνεται για πρώτη φορά σε κάποια τοπική κοινωνία όμως με το πέρασμα του χρόνου και με πολύ δουλειά έφτασε να έχουμε δημιουργήσει δυο τμήματα γεμάτα σε μια περιοχή της περιφέρειας στην Κυψέλη και το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα θα γίνει προσπάθεια και για την ίδρυση και άλλων τμημάτων και σε άλλες περιοχές".
Μια νέα προσπάθεια λοιπόν έβρισκε κάθε μέρα όλο και περισσότερους συμπαραστάτες εμφανείς και αφανείς που ήταν στο πλευρό όλων για ότι χρειαστεί, από τον αθλητικό εξοπλισμό μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά.
Μαζί του σε όλο αυτό το εγχείρημα είναι και η Έφη Κοιλάκου: "Οι άνθρωποι του Σαρωνικού ήθελαν να κάνουν κάτι διαφορετικό και έτσι σιγά σιγά η ομάδα απέκτησε ταυτότητα και αυτό σημαίνει μεταξύ άλλων ότι είχε τα δικά της ρούχα που της έδιναν ομοιογένεια. Όταν όλα έγιναν πράξη είχε πολύ θετική απήχηση σε όλους και στα παιδιά τα ίδια κυρίως που ένιωθαν διαφορετικά ως ενεργά μέλη μιας ομάδας πλέον που έχει πρόγραμμα και στόχους.
Είναι δυο διαφορετικά πράγματα οι ακαδημίες με το καθαρό αγωνιστικό κομμάτι αλλά η γοητεία της δημιουργίας είναι μοναδική. Βλέπεις την εξέλιξη ενός παιδιού. Μαζί με το κορμί του που αναπτύσσεται, μαζί με το μυαλό του που εξελίσσεται, εξελίσσονται και οι δεξιοτεχνίες του και ο χαρακτήρας του και αυτό το βγάζει και το εισπράττεις. Είναι το ευχαριστώ τους που το εισπράττεις μέσα από τη μοναδικότητα τους.
Ζώντας τα καθημερινά είναι πολλά τα κέρδη από την ενασχόληση με τον αθλητισμό. Δυναμώνουν σαν χαρακτήρες, διαχειρίζονται συναισθήματα και πράγματα που τους συμβαίνουν, προβληματισμοί που δεν μπορούν να τους λύσουν αλλού μπορεί να τους συζητήσουν στο γήπεδο και να δουν και μια άλλη οπτική κάποιων πραγμάτων. Η προπόνηση τους βοηθάει να το ξεπεράσουν και να βγουν πιο δυνατοί από αυτό.
Εδώ πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στη διοίκηση που μας εμπιστεύτηκε από την πρώτη στιγμή και δεν έπαψε στιγμή να μας στηρίζει και σε όλους τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας. Ο αθλητισμός είναι ανάπτυξη και από μόνος του."
ΥΓ. Εμείς από την πλευρά μας θέλουμε να δώσουμε συγχαρητήρια στους γονείς που όπως είδαμε και με τα ίδια μας τα μάτια βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους και διασκεδάζουν και αυτοί τη συμμετοχή τους αλλά και τις πρωτότυπες ιδέες τους όπως είναι για παράδειγμα η δημιουργία πετσέτας με το όνομα το κάθε αθλητή (ο καθένας σε όλα τα τμήματα έχει τη δικιά του).
