Ο λόγος για την Αριστέα Μαγκλάρα που μίλησε στο agapotobasket.gr για το τέλος της αθλητικής της καριέρας, τις ομοιότητες που έχουν ο αθλητισμός και η μουσική αλλά και για το νέο της τραγούδι, μέσα από το οποίο μοιράζεται μαζί μας πτυχές του εαυτού της που μπορεί και να μην είχαμε ανακαλύψει μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ.
Αποχαιρέτησες πλέον τα παρκέ, πόσο εύκολη ήταν η απόφαση;
Ήταν κατι που το δούλευα και το "ετοίμαζα " αρκετό καιρό. Δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής. Από τον καιρό της καραντίνας άρχισα να το σκέφτομαι, όταν τότε είχε γίνει η μεγάλη διακοπή των πρωταθλημάτων και ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που απείχα τόσο πολύ από την ρουτίνα του πρωταθλητισμού. Άρχισα να βλέπω πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτό! Μέχρι τότε έτρεμα στην ιδέα πως θα σταματήσω (αν και ηλικιακά πλησίαζε η ώρα) αυτό που κάνω τόσα χρόνια και πως θα ήμουν χωρίς αυτό που αγαπούσα και ήξερα να κάνω καλά.
Στην ουσία έχω σταματήσει εδώ και 2-3 χρόνια. Στον Βόλο που έπαιζα τα 2 τελευταία χρόνια πήγαινα σε ορισμένα παιχνίδια και δεν είχα την καθημερινότητα των προπονήσεων και την ρουτίνα μιας ομάδας γιατί δεν εμένα στον Βόλο. Οπότε όλη αυτή η διαδικασία με βοήθησε να κάνω μια πιο ομαλή μετάβαση, ένα πιο ομαλό κλείσιμο στην καριέρα μου.
Και είχα πει και τότε ότι αν δεν ήταν ομάδα της επαρχίας δεν θα το έκανα. Γιατί ειλικρινά θέλω να βοηθάω τέτοιες ομάδες που λόγω επαρχίας είναι " ριγμένες" και άτομα που διαμένουν εκεί έχουν πολύ δυσκολότερη πρόσβαση στον αθλητισμό. Για αυτό και υπάρχει ένα σκεπτικό και μια πρόταση στα μπαράζ ανόδου τον Μάιο να βοηθήσω πάλι μια επαρχιακή ομάδα (νησί). Δεν θα πω τίποτα περισσότερο, γιατί ακόμα δεν είναι τίποτα σίγουρο.
Μουσική και μπάσκετ; Πόσο μοιάζουν και πόσο διαφέρουν;
Τέχνη και αθλητισμός έχουν πολλά κοινά. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Για μένα ο αθλητισμός και το κάθε άθλημα είναι μια μορφή τέχνης. Και τα δύο ενώνουν τους ανθρώπους και είναι δύο πανανθρώπινες γλώσσες επικοινωνίας. Άρα και η μουσική και το μπάσκετ είναι εκφραστικά μέσα. Έχουν αλληλεπίδραση με τον κόσμο, εκτίθεσαι στο κοινό, δέχεσαι κριτική, επικροτείται η προσπάθεια και το καλό αποτέλεσμα, παίρνεις αγάπη, προκαλούν τα δύο συγκίνηση και έχουν σημαντικά ψυχικά οφέλη. Θέλουν όμως δουλειά, επιμονή και υπομονή για να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Η μόνη διαφορά που διακρίνω ανάμεσα στην μουσική και το μπάσκετ είναι η σωματική άσκηση.
Τι σου έδωσε το μπάσκετ που τώρα κουβαλάς στη μουσική σου διαδρομή;
Χρησιμοποιώντας στίχους από το τραγούδι αυτό:
Τι κρατάς από εσένα;
Ήταν κατι που το δούλευα και το "ετοίμαζα " αρκετό καιρό. Δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής. Από τον καιρό της καραντίνας άρχισα να το σκέφτομαι, όταν τότε είχε γίνει η μεγάλη διακοπή των πρωταθλημάτων και ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που απείχα τόσο πολύ από την ρουτίνα του πρωταθλητισμού. Άρχισα να βλέπω πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς αυτό! Μέχρι τότε έτρεμα στην ιδέα πως θα σταματήσω (αν και ηλικιακά πλησίαζε η ώρα) αυτό που κάνω τόσα χρόνια και πως θα ήμουν χωρίς αυτό που αγαπούσα και ήξερα να κάνω καλά.
Στην ουσία έχω σταματήσει εδώ και 2-3 χρόνια. Στον Βόλο που έπαιζα τα 2 τελευταία χρόνια πήγαινα σε ορισμένα παιχνίδια και δεν είχα την καθημερινότητα των προπονήσεων και την ρουτίνα μιας ομάδας γιατί δεν εμένα στον Βόλο. Οπότε όλη αυτή η διαδικασία με βοήθησε να κάνω μια πιο ομαλή μετάβαση, ένα πιο ομαλό κλείσιμο στην καριέρα μου.
Και είχα πει και τότε ότι αν δεν ήταν ομάδα της επαρχίας δεν θα το έκανα. Γιατί ειλικρινά θέλω να βοηθάω τέτοιες ομάδες που λόγω επαρχίας είναι " ριγμένες" και άτομα που διαμένουν εκεί έχουν πολύ δυσκολότερη πρόσβαση στον αθλητισμό. Για αυτό και υπάρχει ένα σκεπτικό και μια πρόταση στα μπαράζ ανόδου τον Μάιο να βοηθήσω πάλι μια επαρχιακή ομάδα (νησί). Δεν θα πω τίποτα περισσότερο, γιατί ακόμα δεν είναι τίποτα σίγουρο.
Μουσική και μπάσκετ; Πόσο μοιάζουν και πόσο διαφέρουν;
Τέχνη και αθλητισμός έχουν πολλά κοινά. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Για μένα ο αθλητισμός και το κάθε άθλημα είναι μια μορφή τέχνης. Και τα δύο ενώνουν τους ανθρώπους και είναι δύο πανανθρώπινες γλώσσες επικοινωνίας. Άρα και η μουσική και το μπάσκετ είναι εκφραστικά μέσα. Έχουν αλληλεπίδραση με τον κόσμο, εκτίθεσαι στο κοινό, δέχεσαι κριτική, επικροτείται η προσπάθεια και το καλό αποτέλεσμα, παίρνεις αγάπη, προκαλούν τα δύο συγκίνηση και έχουν σημαντικά ψυχικά οφέλη. Θέλουν όμως δουλειά, επιμονή και υπομονή για να βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Η μόνη διαφορά που διακρίνω ανάμεσα στην μουσική και το μπάσκετ είναι η σωματική άσκηση.
Τι σου έδωσε το μπάσκετ που τώρα κουβαλάς στη μουσική σου διαδρομή;
Με όπλισε με υπομονη και επιμονη. Απέκτησα εμπειρία στο να κρίνω ποιοί άνθρωποι και ποιες καταστάσεις μου ταιριάζουν για συνεργασία. Έχω μάθει ότι μου αρέσει να το κάνω με πάθος, να δίνω σώμα και ψυχή, να το κάνω σωστά και οργανωμένα. Μου έχει δώσει να έχω μια άνεση και επικοινωνία με τον κόσμο. Πάντα είχα μια ξεχωριστή σύνδεση με τον κόσμο και τους φιλάθλους στα γήπεδα και αυτό βλέπω ότι συμβαίνει και στα live μου.
Δεύτερη μεγάλη αγάπη η μουσική και μόλις κυκλοφόρησε και το πρώτο δικό σου τραγούδι. Μίλησε μας για αυτό, σύστησε μας το τραγούδι "Στην Κορνίζα".
Θέλω να πω για αρχή ότι αν δεν είχα ακολουθήσει τον αθλητισμό από μικρή, σίγουρα θα είχα ασχοληθεί πιο επαγγελματικά με το καλλιτεχνικό κομμάτι. Όπως έχω αναφέρει και άλλη φορά η μουσική μου καλύπτει πολλά κενά μετά την αποχώρηση από την ενεργό δράση.
Τον τελευταίο καιρό μου βγαίνει ανάγκη να γράφω τραγούδια. Είναι κάτι που μου βγαίνει αβίαστα. Τον Νίκο (στιχουργό του τραγουδιού) τον γνώρισα πριν περίπου 4 χρόνια . Είχα αλλάξει γειτονιά και γενικά ήμουν σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Η αιτία που γνωριστήκαμε ήταν τα σκυλιά μας! Αμέσως δέσαμε και κάναμε πολύ παρέα. Στην πορεία μου είπε ότι γράφει στίχους και ότι έχει δώσει τραγούδια σε αρκετούς καλλιτέχνες. Έτσι μου έστειλε στίχους που είχε στο συρτάρι του και μια περίεργη συναισθηματικά μέρα για μένα, έπιασα να διαβάσω τους στίχους και μου ήρθε αμέσως μια μελωδία. Το έστειλα στον Νίκο και του άρεσε και μετά πήρε τέτοια διάσταση το θέμα που ειλικρινά δεν το περίμενα. Πολύς κόσμος που ήθελε να βοηθήσει και τους άρεσε το τραγούδι και ειλικρινά συγκινήθηκα πολύ με την αγάπη που μου έδωσαν όλοι τους. Έτσι λοιπόν με τη βοήθεια του Αδριανού Νόνη που έκανε την ενορχήστρωση και με τη πολύτιμη βοήθεια πολλών φίλων μου καταφέραμε να κυκλοφορήσουμε "την κορνίζα'.
Χρησιμοποιώντας στίχους από το τραγούδι αυτό:
Τι κρατάς από εσένα;
Κρατάω την επιμονή μου και την υπομονή μου που έχω σαν άνθρωπος και όταν βάζω έναν στόχο έχω τέτοια προσήλωση που συνήθως τον πετυχαίνω. Απλά θα ήθελα να κάνω εγώ αυτή την ερώτηση και να πουν οι άλλοι τι κρατάνε από μένα;
Τι αφήνεις από τους γύρω σου;
Αφήνω την αρνητική ενέργεια, την αχαριστία, την αδιαφορία, την ασέβεια, την κακή κριτική. Και αφήνω τους ανθρώπους που δεν θέλουν να είναι στη ζωή μου ή δεν μου κάνουν καλό.
Αφήνω την αρνητική ενέργεια, την αχαριστία, την αδιαφορία, την ασέβεια, την κακή κριτική. Και αφήνω τους ανθρώπους που δεν θέλουν να είναι στη ζωή μου ή δεν μου κάνουν καλό.
Τι φοβάται η Αριστέα;
Αν με ρωτούσες κάποια χρόνια πριν, σίγουρα δεν θα σου απαντούσα αυτό! Φοβάμαι την μοναξιά, όχι την μοναχικότητα! Η μοναχικότητα μου αρέσει και μου αρέσει να κάνω πράγματα μόνη μου. Αλλά όσο μεγαλώνω, φοβάμαι μην φτάσω σε μεγάλη ηλικία και δεν έχω έναν άνθρωπο, ένα σύντροφο δίπλα μου, γιατί τότε νομίζω είναι σκληρή η μοναξιά!
Αν με ρωτούσες κάποια χρόνια πριν, σίγουρα δεν θα σου απαντούσα αυτό! Φοβάμαι την μοναξιά, όχι την μοναχικότητα! Η μοναχικότητα μου αρέσει και μου αρέσει να κάνω πράγματα μόνη μου. Αλλά όσο μεγαλώνω, φοβάμαι μην φτάσω σε μεγάλη ηλικία και δεν έχω έναν άνθρωπο, ένα σύντροφο δίπλα μου, γιατί τότε νομίζω είναι σκληρή η μοναξιά!
Τι επιλέγεις να βάλεις στην κορνίζα;
Σίγουρα θα επέλεγα να βάλω τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου (τίτλους, διακρίσεις, πτυχία και ξεχωριστές στιγμές). Η κορνίζα όμως είναι ιδιαίτερα σημαντική και ο βασικός ρόλος της είναι να αναδείξει το έργο που πλαισιώνει. Οπότε θα επέλεγα μια κορνίζα που δεν θα τράβαγε όλη την προσοχή αλλά θα τόνιζε το ίδιο το έργο.
Σίγουρα θα επέλεγα να βάλω τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου (τίτλους, διακρίσεις, πτυχία και ξεχωριστές στιγμές). Η κορνίζα όμως είναι ιδιαίτερα σημαντική και ο βασικός ρόλος της είναι να αναδείξει το έργο που πλαισιώνει. Οπότε θα επέλεγα μια κορνίζα που δεν θα τράβαγε όλη την προσοχή αλλά θα τόνιζε το ίδιο το έργο.
Τι μήνυμα θα έγραφες σε ένα τοίχο ώστε να διαβάζουν τα παιδιά μεγαλώνοντας;
Θα το έγραφα κάπως σαν στίχους τραγουδιού:
ΌΧΙ ΣΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΌ ΚΑΙ ΣΤΗ ΒΙΑ
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΣΥΝΑΊΣΘΗΣΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΦΙΛΙΆ
ΌΧΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΦΟΒΊΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΕΞΙΣΜΟ
ΝΑΙ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΕΒΑΣΜΌ
ΌΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΊΗΣΗ ΛΕΚΤΙΚΉ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΉ
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΝΌΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΉ
Αφήνεις τους άλλους να δουν τις πληγές σου;
Εξαρτάται !
Παλιότερα είχα άγνοια κινδύνου και ήμουν ανοιχτό βιβλίο . Δινόμουν ολοκληρωτικά συναισθηματικά και ψυχικά και δεν προστάτευα καθόλου τον εαυτό μου και εννοείται έχω πληγωθεί, όπως και σίγουρα έχω πληγώσει! Οπότε πλέον αφήνομαι και δείχνω τις πληγές μου σε ανθρώπους που νιώθω κατά κάποιο τρόπο ασφάλεια και συναισθηματική σύνδεση.
Διαφορετικά είμαι πιο εσωστρεφής και όχι τόσο εκδηλωτική. Δεν καταφέρνω βέβαια να το κάνω πάντα και όταν συνειδητοποιώ ότι κάποιος ρίχνει αλάτι στις πληγές μου, προσπαθώ να απομακρυνθώ.
