Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη, Στάλα Κοτσιρέα, Ντίνα Μπάλκογλου, Χρύσα Βεράνη, Λία Σαρακατσάνη, Δήμητρα Μελλίνη, Στεφανία Πατέρα, Ιωάννα Βουδούρη, Αλεξία Σπίνου, Λαμπρινή Αγαγιώτου, Ανθή Χαϊνά μοιράστηκαν μέσω του agapotobasket.gr τις στιγμές εκείνες που έχουν μείνει πιο έντονες στο μυαλό και την καρδιά τους. Το αλησμόνητο τρίποντο της Στάλας Κοτσιρέα, κόντρ στην Τουρκία, ήταν μόνο η αρχή. Η coach Αθηνά Ζέρβα, φρόντιζε να τους θυμίζει συνεχώς τι μπορούν να κάνουν.  Η απονομή, ο εθνικός ύμνος και η περηφάνια που ζήσανε ήταν είναι και θα είναι κάτι το μοναδικό.. όπως οι ίδιες μας εξιστορούν,

Αλεξάνδρα Κοτσιάφτη: «Τι να πρωτοθυμηθώ από πέρυσι... Ο πρώτος αγώνας με τη Τουρκία, το τρίποντο της Στάλας ήταν μονάχα η αρχή! Όταν έφτασε η στιγμή του τελικού δε θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της κόουτς Ζέρβα μέσα στα αποδυτήρια...μας είπε: "εδώ που φτάσαμε δε θέλω να γυρίσουμε πίσω και να μας λένε όλοι δεν πειράζει, δεν πειράζει που πήρατε το ασημένιο, αυτό που κάνατε πέρυσι δεν ήταν απλά ένα πυροτέχνημα, ήταν η δουλειά πολλών ετών και το αξίζετε γι αυτό ΠΕΙΡΑΖΕΙ να γυρίσετε πίσω με το ασημένιο,ΠΕΙΡΑΖΕΙ να σας χτυπάνε τη πλάτη και να σας λένε είστε για εμάς πρωταθλήτριες. Είμαστε καλύτερη ομάδα και μας αξίζει το χρυσό μετάλλιο!", οπότε και μεις μπήκαμε μέσα στον αγώνα με πείσμα, συγκεντρωμένες και κερδίσαμε! Λίγα δευτερόλεπτα πριν λήξει ο αγώνας σε ένα τάιμ άουτ ενώ το παιχνίδι είχε ήδη κριθεί παραμιλούσα και έλεγα συνέχεια "Δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω " και μου λέει η κόουτς με ένα αυστηρό ύφος "Τι δεν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να κερδίσεις ξανά τη Λιθουανία?" Όχι κόουτς απαντάω δεν πιστεύω ότι θα φύγουμε από δω με το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο... Η απονομή, ο εθνικός ύμνος η περηφάνια που ζήσαμε ήταν είναι και θα είναι κάτι το μοναδικό...το όνειρο του κάθε αθλητή!Νιώθω περήφανη και ευλογημένη που βρίσκομαι σε αυτή την ομάδα και ελπίζω του χρόνου να καταφέρουμε ξανά έναν παρόμοιο άθλο!»

Στάλα Κοτσιρέα: «Η πιο δυνατή...ανάμνηση!! Μετά τη κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος πίστευα ότι ίσως δεν θα έχω καλύτερη ανάμνηση. Όμως τα βράδια στο ξενοδοχείο της Σαμψούντας συχνά πυκνά μου έρχονταν στο μυαλό τα λόγια του Νίκου Γκάλη ''η μεγαλύτερη στιγμή μέχρι την επόμενη''. Πραγματικά στα χώματα του Πόντου με αντίπαλο τη Τουρκία και με το χρόνο να μηδενίζει δεν έχεις περιθώριο καν να σκεφτείς το τι πραγματικά θες να σε συνοδεύει στην υπόλοιπη ζωή σου. Για μένα ήταν αυτό το τρίποντο..και για να είμαι ακριβής τα δευτερόλεπτα μέχρι να φτάσει η μπάλα στα χέρια μου. Δεν μπορεί να αποτυπωθεί αυτή η ανάμνηση με λόγια. Απλά κλείνω τα μάτια..σουτάρω..η μπάλα μπαίνει!! Έχουμε κερδίσει στη πρεμιέρα και όλες γινόμαστε ένα κουβάρι. Αυτή η στιγμή σε σημαδεύει..!!»  

Ανθή Χαϊνά: «Τότε ήταν η μέρα που ερωτεύτηκα την πατρίδα μου την Ελλάδα.... Ένα νεαρό κορίτσι που κατέκτησε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο με την εθνική ομάδα μπάσκετ κωφών, Πραγματοποιήθηκε ένα από τα όνειρα μου. Ήταν τόσο συναισθηματική στιγμή και όμως  θυμάμαι τα πάντα. Τις ζητωκραυγές , τις έντονες αγκαλιές και τα χαμόγελα του κόσμου , την ικανοποίηση , τη συγκίνηση... Ένιωσα ότι η σκληρή δουλειά μιας ολόκληρης ζωής είχε επιβραβευθεί...»
 
Ντίνα Μπάλκογλου: «Η πορεία 17  χρόνων στην Εθνική και το όνειρο του χρυσού μεταλλίου μας έδωσε τη δύναμη να παλεύουμε αγώνα τον αγώνα. Και ήρθε η πολυπόθητη στιγμή στην Σαμψούντα. Φυσικά ξεκίνησε από το Ευρωπαϊκό στη Θεσσαλονίκη το 2016 το αήττητο μας και συνεχίστηκε στην Σαμψούντα. Τα συναισθήματα ανάμεικτα γιατί δυο μέρες πριν τραυματίστηκα στη μέση μου αλλά έβαλα και εγώ το λιθαράκι μου με δυο τρίποντα, Με πείσμα και ενθουσιασμό από όλες τις συμπαίκτριες μπορέσαμε να ανεβάσουμε τη σημαία μας στον πιο ψηλό ιστό και να ακουστεί ο Εθνικός μας Ύμνος μέσα στην Τουρκία. Χαρά, Υπερηφάνεια, Αγάπη στην ομάδα και στο άθλημα. Μακάρι να συνεχιστεί η όμορφη πορεία που ξεκίνησε για να ζούμε μεγάλες στιγμές»

Χρύσα Βεράνη: «Με πήραν 14 χρονών στην Εθνική και πέρασα τα 30 περιμένοντας ένα χρυσό μετάλλιο..........το όνειρο πραγματοποιήθηκε!!! Πρώτα με χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό και μετά με Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο!!!!!!!!!!!!! Λείπει μόνο ένα Παγκόσμιο να τριτώσει το καλό!!! Πανευτυχής και πολύ ευχαριστημένη με την ομάδα μου και την ΠΡΟΠΟΝΉΤΡΙΑ μας. Ευχαριστώ ΚΟΟΥΤΣ για όλα ευχαριστώ ομαδάρα μου!!!!!»

Λια Σαρακατσάνη: «Σίγουρα η 29 Ιουλίου 2017 είναι η ημερομηνία που ξεχωρίζει! Η διαδρομή ολόκληρης χρονιάς,σκληρές προπονήσεις κ το αποτέλεσμα στους ολυμπιακούς Αγώνες ,όπου πραγματοποιήθηκε το απωθημένο αρκετών χρόνων. Το 2017 ήταν η καλύτερη χρονιά,αθλητικά βέβαια όμως υπήρξαν κάποιες δυσκολίες αλλά τις προσπέρασα με πείσμα κ πολλή δουλειά. Η τρομερή χαρά να ανέβω στο βάθρο κ να "ακούσω" τον Εθνικό Ύμνο κ βλέποντας την σημαία να σηκώνεται σιγά σιγά.. Ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου, μετά το μετάλλιο ήρθε το καλύτερο κομμάτι της ζωής Μου,η κόρη μου. Από τώρα και στο εξής οι στόχοι μου είναι να ανέβω ξανά στο βάθρο κ.να γίνω σωστός γονιός».

Δήμητρα Μελλίνη: «Μετά το 2016 όπου κατακτήσαμε το χρυσό πανευρωπαϊκό μετάλλιο μετά από τόσα χρόνια επιτέλους, βάλαμε πλώρη για το Ολυμπιακό μετάλλιο, με υπομονή, επιμονή και «εκτέλεση» της ίδιας συνταγής που είχαμε και το 2016. Μέρα με τη μέρα στην προετοιμασία η ανυπομονησία μεγάλωνε για να αρχίσουμε βήμα βήμα την επίτευξη του στόχου. Τελικά, ανεβήκαμε στο πρώτο σκαλί του βάθρου, σε πρώην ελληνικό έδαφος, όπου ανέμιζε η ελληνική σημαία, το συναίσθημα της «λύτρωσης» και της περηφάνιας να αναβλύζουν, με δάκρυα στα μάτια! Αναμφίβολα από τις πιο ανεξίτηλες στιγμές που είναι κανείς ευλογημένος για να ζήσει.!»

Στεφανία Πατέρα: «Το τρίποντο της Στάλας στον αγώνα με την Τουρκία και η ώρα του Εθνικού Ύμνου»

Ιωάννα Βουδούρη: «Όταν πηγαίναμε για προπόνηση παίζαμε λίγο βόλεϊ πριν την προπόνηση μας και μετά έξω από το γήπεδο είχε κάποιους Τούρκους αστυνομικούς κυρίως και μας είχαν λατρέψει...Οπότε μας κερνούσαν υπέροχο τσάι , τρώγαμε καρπούζι και τους μαθαίναμε τον Ζορμπά!! Καθόμασταν εκεί άλλη μια ώρα. Φυσικά και την απόκτηση του μεταλλίου το οποίο είναι δεδομένο».

Αλεξία Σπίνου: «Η περσινή διοργάνωση περιελάμβανε στιγμές, που θα μου μείνουν αξέχαστες. Η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι το μεγαλύτερο όνειρο που μπορεί να πετύχει ένας αθλητής. Η επιτυχία πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη χημεία που έχει αυτή η ομάδα. Προσωπικά όσο γλυκανάλατο μπορεί να ακούγεται ( και σίγουρα έχει ειπωθεί πολλές φόρες και από συμπαίκτριες μου), η ομάδα αυτή είναι η δεύτερη οικογένεια μου. Είναι πολλές οι στιγμές που θυμάμαι από τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Η εντονότερη είναι όταν ανεβήκαμε στο βάθρο και είδαμε την Ελληνική σημαία να υψώνεται στο υψηλότερο σημείο. Όμως μια ακόμα στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ είναι ο πρώτος αγώνας της διοργάνωσης εναντίον της Τουρκιάς. Νομίζω ήταν από τις πιο έντονα συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές. Καμιά δε μπορούσε να πιστέψει πως υπήρχε περίπτωση να χάναμε αλλά παρόλα αυτά δε μπορούσαμε να περάσουμε μπροστά στο σκορ.  Μετά το τέλος του παιχνιδιού όπου πλέον είχαμε το ροζ χαρτί στα χέρια μας, αισθανθήκαμε τόση ανακούφιση που όλες κλαίγαμε στα αποδυτήρια. Είμαι σίγουρη πως και στο μέλλον έχουμε να ζήσουμε ακόμα πιο πολλά σαν ομάδα..Ανυπομονώ για την επόμενη διοργάνωση!!»

Λαμπρινή Αγαγιώτου: «Η πιο δυνατή στιγμή για μένα από την πορεία μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν ο τελικός με τη Λιθουανία. Το παιχνίδι μέχρι και το τελευταίο δεκάλεπτο ήταν για γερά νεύρα καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του ήμασταν στον πόντο με την αντίπαλη ομάδα ενώ βρεθήκαμε και πίσω στο σκορ. Ακόμα και όταν περάσαμε μπροστά δε χαλαρώσαμε αλλά ήμασταν συγκεντρωμένες στο παιχνίδι μας γιατί θέλαμε πολύ τη νίκη. Το γεγονός ότι ανεβήκαμε στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου».