Στις 22 Ιουνίου του 2017 η λέξη παγκόσμιο προκαλούσε αμόκ πανηγυρισμών και ενθουσιασμού. Ήταν ένας "άθλος" που έμοιαζε πολύ μακρινός για να γίνει πραγματικότητα. Και όμως η παρέα των 12 έκανε την Ελλάδα, Ελλαδάρα, την έφτασε στη τετράδα του ευρωμπάσκετ και τσέκαρε το εισιτήριο για το Παγκόσμιο. Αυτό όμως δεν ήταν το μεγαλύτερο κέρδος της. Κέρδισε τον σεβασμό και την αναγνώριση του φίλαθλου κόσμου, για το πάθος, την μαχητικότητα και την ψυχή που καταθέτει κάθε φορά στο παρκέ, όποιος και αν είναι ο αντίπαλος, όποιος και αν είναι ο στόχος, αλλά και για ακόμα έναν λόγο, γιατί ξέρει μπάσκετ και μάλιστα πολλά κιλά μπάσκετ.
20 Σεπτεμβρίου 2018: Άφιξη στην Τενερίφη με στόχο τη μια νίκη. Η μια νίκη ήρθε αλλά αυτή η ομάδα δεν έχει μάθει να μένει στα λίγα. Θέλει να θέτει καινούργιο ταβάνι κάθε φορά και να το σπάει. Φέτος το τρύπησε αλλά δεν χώρεσε να περάσει για ένα τσακ... Για ένα τσακ (είτε αυτό είναι ένα ριμπάουντ, μια βολή είτε οτιδήποτε άλλο, δεν θα σταθούμε σε αυτό) και η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Γιατί αυτό που σε τρώει και δημιουργεί αυτό το γαμώτο είναι ότι μπορούσαν. Μπορούσαν αλλά η κόρνα ήχησε και το ταμπλό έγραφε 57-56. Η ιστορία γράφτηκε και δεν αλλάζει. Η παρέα αυτή των 12 παικτριών αλλά και όλου του σταφ που βρίσκεται δίπλα της, έκανε για ακόμα μια φορά την Ελλάδα, Ελλαδάρα, άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις και ανάγκασε τους ξένους ανταποκριτές για ακόμα μια φορά να σταθούν στο μεγαλείο της και να σου πουν "έπρεπε να είχατε περάσει". "Κρίμα που δεν θα συνεχίσουμε να σας βλέπουμε" είπαν άλλοι εθελοντές που υποκλίθηκαν και αυτοί στην ομάδα που αρνείται να χάσει. Κουβέντες που σε κάνουν να βουρκώνεις αλλά και να νιώθεις υπερήφανος. Περηφάνια που δημιουργεί αυτή η ομάδα.
Το κεφάλι ψηλά και τα καλύτερα έρχονται... Παυλοπούλου, Χριστινάκη και Φασούλα έδειξαν ότι αυτή η ομάδα μπορεί να έχει μέλλον και αξίζει να βρίσκεται στις τελικές φάσεις όλων των διοργανώσεων.
Υ.Γ. Όχι η Εβίνα Μάλτση δεν σταματάει. Το λέει εδώ και καιρό και ειλικρινά απορώ που ακόμα αναρωτιέστε. Την βλέπετε να μην μπορεί να παίξει;
Η παρουσία της στην ομάδα, πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, που εδώ που τα λέμε δεν χρειάζεται να είναι 40 λεπτά για να είναι χρήσιμη, είναι από τους ακρογωνιαίους λίθους αυτών των επιτυχιών. Είναι η αρχηγός και η πηγή έμπνευσης για τα νέα κορίτσια που ακολουθούν. Η συνύπαρξη μαζί της μόνο καλό μπορεί να τους προσφέρει και ευτυχώς φαίνεται ότι το ξέρουν και οι δυο πλευρές.
.
Το ίδιο ακριβώς προσφέρει και η Στέλλα Καλτσίδου που όταν τους μιλάει ρουφάνε τα λόγια της σαν σφουγγάρι.
Επειδή όμως αν το συνεχίσω θα "ακουστώ" γραφική, θα ολοκληρώσω με το παρακάτω:
Αυτές οι προσωπικότητες δεν πρέπει να χαθούν από αυτή την ομάδα ώστε το μπάσκετ Γυναικών και κατ επέκταση και η Εθνική ομάδα να έχουν μέλλον, το όποιο μέλλον της αναλογεί.
