Το επαγγελματικό της ξεκίνημα στο μπάσκετ δικαίωσε απόλυτα την επιλογή της. Ντεμπούτο το 2018 στην Εθνική Γυναικών (διεθνής ήδη σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες) στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Τενερίφης και λίγους μήνες αργότερα στην Ευρωλίγκα, με την ίδια να είναι αυτή που έδωσε το εισιτήριο για την κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση στον Ολυμπιακό. Με τις πολύ καλές εμφανίσεις της στις δυο αυτές διοργανώσεις επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά πως η Πηνελόπη Παυλοπούλου είναι μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες παίκτριες της γενιάς της, δείχνοντας ένα μέρος του μεγάλου ταλέντου της στο κορυφαίο επίπεδο.

 

Η ωριμότητα του χαρακτήρα της, ο σεβασμός που δείχνει αλλά και η λάμψη των ματιών της όταν αναφέρεται στο μπάσκετ σε κερδίζουν από την πρώτη κιόλας γνωριμία με την 24χρονη γκαρντ. Και εκεί που όλα ξεκίνησαν για την Πηνελόπη Παυλοπούλου, στα ανοιχτά γήπεδα του ΑΝΟΑ, εκεί ξετύλιξε στο agapotobasket.gr, όλη την πορεία της, τις κομβικές επιλογές, το κάρφωμα ορλοσημο του Σχορτσιανίτη κόντρα στην Αμερική, την αποφασιστικότητα της, τα όχι στις Αμερικάνικες επιρροές, την Εθνική του 2018 και αυτή του 2019, μα πάνω από όλα τη στήριξη της οικογένειας της.

 

Από εδώ ξεκίνησα. Η πρώτη μου προπόνηση εδώ, στην ακαδημία του ΑΟΝΑ και είναι πολλές και πολύ ευχάριστες οι αναμνήσεις από εδώ.

 

Θυμάμαι την πρώτη προπόνηση που έκανα. Ο πατέρας μου ήταν μέσα στα γραφεία να συνεννοηθεί για την εγγραφή, τις προπονήσεις και όλα. Εγώ καθόμουν στις κερκίδες, πολύ ντροπαλή, στα 8μιση μου και έβλεπα τα άλλα κορίτσια να ξεκινάνε την προπόνηση. Θυμάμαι την προπονήτρια τότε να μου λέει "έλα και εσύ εδώ" και αμέσως με το που μου δίνει το έναυσμα τρέχοντας έφτασα στα υπόλοιπα κορίτσια. Ήταν παιχνίδι και άρχισα να παίζω σαν παιδί.

 

Ξεκίνησα να παίζω από το σχολείο και μου άρεσε πάρα πολύ. Παλιότερα έπαιζα και ποδόσφαιρο στο σχολείο και έχω δοκιμάσει πολλά αθλήματα, από ιππασία, μπαλέτο, τζούντο, τένις, κολύμβηση, στίβο, όμως με τράβηξε το μπάσκετ θυμάμαι γιατί περνούσα εγώ πολύ πολύ καλά και σε σύγκριση με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου ήμουν και λίγο καλύτερη και μου άρεσε και αυτό. Από τον στίβο πήρα πάρα πολλά, γιατί έφτιαξα τον τρόπο τρεξίματος μου, τα πατήματα μου και με βοήθησε πολύ σωματικά και αθλητικά.

 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα κάρφωμα του Σχορτσιανίτη κόντρα στην Αμερική στο Παγκόσμιο του 2006 και μετά από εκείνο το παιχνίδι που το κερδίσαμε είχα κατενθουσιαστεί

με το άθλημα, παρόλο που είχα καιρό που ασχολιόμουν με αυτό. Εκείνο το παιχνίδι ήταν ορόσημο γιατί ένιωσα από την τηλεόραση τεράστια συγκίνηση και πολύ δυνατά συναισθήματα και δεν έπαιζα καν ακόμα. Το αγάπησα σαν θεατής. Τότε εκείνες οι νίκες στα τελευταία δευτερόλεπτα, οι ανατροπές, η πόρωση ότι παίζει η Εθνική Ελλάδος και γινόμαστε όλοι ένα, μου άρεσε πάρα πολύ και μου γέννησε πολύ θετικά συναισθήματα γύρω από το άθλημα.

 

Για μένα ήταν χαρά. Δεν το ένιωσα ποτέ σαν θυσία. Ήμουν με τις φίλες μου, κάναμε προπονήσεις όλες μαζί, κάτι που μου άρεσε πολύ, ήμασταν παρέα και ευχαριστιόμουν όλο αυτό το διάστημα. Ανυπομονούσα κάθε καλοκαίρι να έρθει το διάστημα που θα είμαι με την  Εθνική. Φυσικά κουραζόμασταν αλλά όλα ήταν τέλεια για μένα.

 

Ήταν κάτι που ήθελα από την 3η Γυμνασίου και λόγω μπάσκετ και σπουδών. Ήταν ο συνδυασμός που με έκανε να το θέλω. Έβλεπα ότι ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και παράλληλα αγαπούσα το μπάσκετ και ήμουν καλή και σε αυτό. Με τα ερεθίσματα που είχα ήξερα ότι ο συνδυασμός στην Ελλάδα δεν είναι εφικτός στο υψηλότερο επίπεδο, κάπου θα χάσεις είτε στο ένα είτε στο άλλο και έτσι, ήδη από τη 3η Γυμνασίου που είχα ρωτήσει κάποια άτομα και είχαν αρχίσει να φεύγουν οι πρώτες κοπέλες στη Αμερική για σπουδές. Με το που το αποφάσισα είχα και πρόταση από το Αμερικάνικο Κολλέγιο, το ACS, πήγα εκεί και έτσι ξεκίνησα την πορεία της Αμερικάνικης εκπαίδευσης.

 

Τότε, από τις επιλογές που είχα, η περιφέρεια στην οποία αγωνιζόταν το Washington State ήταν στο υψηλότερο επίπεδο μπασκετικά. Ήξερα ότι εκεί έχει ανταγωνισμό. Στη θέση μου υπήρχε άλλο ένα play-maker μεγαλύτερο μου. Ακαδημαϊκά τότε δεν ήμουν σίγουρη τι ήθελα να σπουδάσω και τα ενδιαφέροντα μου, ήταν υπολογιστές, οικονομικά, βιολογία. Δεν ήξερα που να εστιάσω και στο κολλέγιο μου είχε πολλές επιλογές και έτσι ήταν ακόμα ένας λόγος που το επέλεξα. Μπασκετικά είχα ενθουσιαστεί με τις εγκαταστάσεις και τις παροχές. Είδα τον εαυτό μου εκεί να έχει όλα τα απαραίτητα εφόδια ώστε να τα πάει πολύ καλά και να έχει δυνατότητες εξέλιξης. Έφυγα χωρίς να γνωρίζω τίποτα. Ως παιδί δεν έβγαινα κιόλας να είμαι με παρέες έξω από το μπάσκετ, να δω πως είναι τα ξενύχτια, οι καφέδες κλπ. Ήμουν προπόνηση, σχολείο, σπίτι, ξανά προπόνηση, διάβασμα και δεν είχα χρόνο για όλα αυτά. Δεν ήξερα τι με περίμενε εκεί. Αυτό συνέβαλε στο να μην νιώθω φόβο όταν έφυγα. Με βοήθησε κιόλας να είμαι πιο προσηλωμένη στο στόχο μου και να μην παρεκκλίνω από αυτόν. Ήμουν πειθαρχημένη και προσηλωμενη και αυτά τα στοιχεία με βοήθησαν στην Αμερική να αντεπεξέλθω από νωρίς. Δεν μου πήρε πολύ χρόνο να προσαρμοστώ. Με αγκάλιασαν όλοι και αυτό τους το αναγνωρίζω και το εκτιμώ. Όταν είδα τα αμερικάνικα πάρτυ, τις συνήθειες, τον τρόπο ζωής και κυρίως διασκέδασης τους ήταν ένα σοκ για μένα. Δεν ήμουν έτοιμη για αυτό και ένιωθα έξω από τα νερά μου. Ευτυχώς είχαμε πρόσβαση 24 ώρες το 24ωρο στις εγκαταστάσεις και αυτό με βοήθησε να αποφύγω όλη αυτή την κατάσταση. Την ώρα που οι φίλες μου ετοιμαζόντουσαν στο δωμάτιο, εγώ δεν ήθελα να είμαι παρούσα και έτσι πήγαινα στο γήπεδο και έκανα σουτ και προπόνηση.

 

Αρχικά ήταν ένα σοκ για το σώμα μου τότε.Σαν τώρα τη θυμάμαι την πρώτη προπόνηση. Είμαστε στο στίβο και κάνουμε 200άρια σε συγκεκριμενο χρόνο και μετά μπαίνουμε στο γυμναστηριο και να κάνουμε βάρη. Εγώ σχεδόν δεν μπορούσα να σηκώσω τη μπάρα και από τις πολλές ανάσες που έπαιρνα, ήταν και 6 η ώρα το πρωί, μετά με πονούσε ο λαιμός μου όλη τη μέρα. Στο μάθημα μετά δεν μπορούσα να συνέλθω. Ήταν πάρα πολύ δύσκολες προπονήσεις, πολύ απαιτητικές και εγώ σίγουρα δεν ήμουν έτοιμη σωματικά για τέτοια καταπόνηση αλλά με τη σκληρή δουλειά ήρθα στην κατάλληλη φόρμα για αυτού του είδους την προπόνηση. Η διαφορά άρχισε να φαίνεται στους αγώνες γιατί χρειαζόταν και η δύναμη και η ταχύτητα και η αντοχή στη δύναμη, καθώς οι αντίπαλες ήταν πιο σωματώδεις και στις επαφές έπρεπε να κρατιέμαι. Μετά την πρώτη χρονιά που ήταν το σοκ, γύρισα στην Ελλάδα, έκανα ατομικές προπονήσεις, ακολούθησα το πρόγραμμα που μας είχαν δώσει και από τη δεύτερη χρονιά πήγα πιο αποφασισμένη και εξοικειωμένη με το σύστημα. Δούλευα πολύ παραπάνω και δεν το έκανα γιατί έτσι έπρεπε, το έκανα γιατί ήταν ένα τρόπος εκτόνωσης, διασκέδασης και ευχαρίστησης. 

 

Ναι μου έγινε κατευθείαν η πρόταση και κάναμε μια συμφωνία, χωρίς να ξέρω ακόμα ότι θα κληθώ στην Εθνική Γυναικών και θα αγωνιστώ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα που ήταν μια τεράστια ευκαιρία για μένα, που δεν σου τυχαίνει κάθε μέρα κάτι τέτοιο. Ήξερα όμως ότι δεν ήμουν έτοιμη να αφήσω το μπάσκετ και χρειαζόμουν μια παράταση, να ζήσω τουλάχιστον το κομμάτι της επαγγελματίας αθλήτριας. Τότε έλεγα στον εαυτό μου "αυτό ήταν πάντα το όνειρο σου, σου δίνεται τώρα η ευκαιρία να το κάνεις, αθλητικά και ηλικιακά είσαι σε φόρμα και έτοιμη, άμα το αφήσεις δεν θα μπορείς να επανέλθεις". Έτσι εξέφρασα αυτή την ανησυχία μου και επιθυμία μου παράλληλα και ήμουν πολύ τυχερή τότε που το δέχτηκαν, με υποστήριξαν και είπαν και οι ίδιοι ότι τέτοιες ευκαιρίες δεν τις συναντάς. Το να είσαι επαγγελματίας αθλητής δεν ξαναέρχεται στη ζωή σου αν το αφήσεις. Πρέπει να το κάνεις τώρα  που είσαι νέα και μετά θα δουλεύεις για όλη σου τη ζωή. Η προοπτική  της Εθνικής Γυναικών που φαινόταν να ανοίγεται μπροστά μου τότε άλλαξε τα πάντα στο μυαλό μου. Η Εθνική ήταν το όνειρο μου. Σε αυτά τα γήπεδα εδώ που είμαστε τώρα έλεγα Εθνική και ανατρίχιαζα στην ιδέα.

 

Δεν το μετανιώνω. Δεν μπορείς να μετανιώσεις για τέτοιες αποφάσεις γιατί οι συνθήκες που είχα έγειραν τη ζυγαριά προς το μπάσκετ και όλα αυτά που έχω ζήσει έκτοτε δεν τα αλλάζω με τίποτα. Δεν πιστεύω ότι θα μπορούσα να τα ξαναζήσω, με τη κλήση μου στην Εθνική, με τη συμμετοχή στο Παγκόσμιο, αργότερα με τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα και στο Eurocup. Εκπλήρωσα πολλά όνειρα, που άμα είχα σταματήσει τότε θα έμενε στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Από την άλλη είναι και το γεγονός ότι μπορώ να δουλεύω στην υπόλοιπη ζωή μου, αλλά μόνο τώρα μπορώ να είμαι αθλήτρια και να κάνω αυτό που αγαπώ και μου αρέσει. Είναι πολύ σημαντικό να μπορώ να ζω από το χόμπι μου και να κυνηγάω το όνειρο μου. Υπήρχαν στιγμές και ίσως ήταν λάθος μου να το αφήνω να περνάει στο μυαλό μου, που αναρωτιόμουν πως θα ήταν τα πράγματα αν είχα δεχτεί την δουλειά, αλλά υπερίσχυε πάντα η απόφαση που πήρα. Με το μπάσκετ είμαι ευχαριστημένη.

 

Όταν γύρισα στην Ελλάδα δεν είχα ακόμα απορρίψει την πρόταση για τη δουλειά. Ήμουν σε ένα στάδιο που έκανα προπονήσεις ατομικές και ήταν κάτι που με γέμιζε. Είχα τον προβληματισμό του τι να κάνω και παράλληλα ήρθε η πρόταση από τον Ολυμπιακό. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία και θα πραγματοποιούσα πολλά όνειρα, με κάλυπτε σε πολλά κομμάτια και χαιρόμουν που ερχόμενη από ένα άκρως οργανωμένο πανεπιστήμιο αθλητικά, θα πήγαινα σε αντίστοιχο σύνολο από πλευράς προπόνησης, φυσιοθεραπευτών, γιατρών, ανθρώπων που προσέχουν την ομάδα και αφιερώνουν χρόνο σε αυτή και θεώρησα τότε ότι ήταν οι καταλληλότερες συνθήκες για να συνεχίσω την μπασκετική μου καριέρα.

 

Όταν η μπάλα έκαιγε ήταν στα χέρια μου και αυτό το αναγνωρίζω στον προπονητή μου, τον Γιωργο Παντελάκη, γιατί ποιος άλλος θα άφηνε μια rookie, ενώ έχει στην διάθεση του τρεις ξένες, για να πάρει αυτές τις ενέργειες. Βγήκαν και μετά το δεύτερο λέι απ που περάσαμε στους ομίλους θυμάμαι να ανατριχιάζω από την κορφή ως τα νύχια, να μην το συνειδητοποιώ.

 

Ζούσα κάθε Τετάρτη ή Πέμπτη ένα ακόμα όνειρο. Στα μάτια μου ήταν ένα σόου ο κάθε αγώνας γιατί αντιμετώπιζα παίκτριες και ομάδες που παλαιότερα τις έβλεπα μόνο από μακριά. Ήταν δύσκολο αλλά και φανταστικό. Θεωρώ ότι η ομάδα τότε ήταν αρκετά ανταγωνιστική και πέρα από κάνα δύο περιπτώσεις καμία ομάδα δεν πέρασε ανώδυνα από εμάς.

 

Νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή για μένα, να κάνω το βήμα και να βγω στο εξωτερικό, να πάρω εμπειρίες, να καθιερωθώ σαν Ευρωπαία πλέι μέικερ σε ομάδες στην Ευρώπη. Θέλω να συνεχίσω την πορεία μου και να αγωνίζομαι είτε στη Ευρωλίγκα είτε στo Γιούροκαπ. Ο στόχος φυσικά είναι να επιστρέψω στην Ευρωλίγκα και να μείνω εκεί. Για την ώρα έχω μπροστά μου ένα νέο ξεκίνημα και είμαι ενθουσιασμένη και προσηλωμένη στο στόχο μου. Θα συνεχίσω να δουλεύω σκληρά. Επέλεξα τη Σέπσι με το σκεπτικό ότι θα έχω εξέλιξη, με την προοπτική της συμμετοχής στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις και πρόκειται για μια πολύ σοβαρή ομάδα με πολύ καλές εγκαταστάσεις και με ένα πετυχημένο προπονητή που δουλεύει πάρα πολύ και αναγνωρίζει τα στοιχεία των παικτριών του. Θεωρώ ότι αυτό μου ταιριάζει και ανυπομονώ να πάω εκεί.

 

Εγώ τότε στην ομάδα ένιωθα πολύ μικρή και άπειρη και σε σύγκριση με τις υπόλοιπες ότι ήμουν σαν παιδί, από άποψη εμπειριών. Είχα ανοιχτά τα μάτια μου και τα αυτιά μου και ευτυχώς για μένα οι συμπαίκτριες μου με καθοδήγησαν πολύ, με συμβούλευσαν, μου έφεραν πράγματα στην προσοχή μου που εγώ μπορεί να μην τα είχα στο νου μου, όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι και με έκαναν πολύ καλύτερη παίκτρια. Με βοήθησαν να συγκεντρωθώ σε συγκεκριμένα κομμάτια, να διαβάζω το παιχνίδι, να παίζω άμυνα, να βρίσκω τη σωστή πάσα για να σουτάρουν οι συμπαίκτριες μου. Ήταν πολύ απλές οι οδηγίες τους και μπόρεσα να παίζω χωρίς να σκέφτομαι, χωρίς να φοβάμαι και το γεγονός ότι είχα έρθει από την Αμερική και ήμουν πολύ καλά σε αθλητικό επίπεδο φάνηκε και δεν φοβόμουν  στις κόντρες. Άκουγα με ευλαβική προσοχή τις οδηγίες και τις συμβουλές των συμπαικτριών μου, γιατί ήταν πανάξιες και με την πορεία τους έχουν κερδίσει το σεβασμό μου. Με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ να καταλάβω το ρόλο μου. Ο βασικός ρόλος ήρθε μετά το πρώτο παιχνίδι.

 

Ναι, ήταν το να θέτω στόχους σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα μικρότερους πρώτα και μεγαλύτερους στη συνέχεια. Αυτό με βοηθάει πάρα πολύ, γιατί με το να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις τα υπόλοιπα βγαίνουν από μόνα τους. Η δεύτερη συμβουλή που με βοήθησε πάρα πολύ ήταν να έχω αγωνιστική ένταση στην προπόνηση μου, να βρίσκομαι πολύ στο γήπεδο, οι επαναλήψεις και οι ασκήσεις μου να είναι game like.

 

Έζησα ως θεατής την επιτυχία της 4ης θέσης. Ως μια αθλήτρια που απλά θαυμάζει την Εθνική και είχα εξιδανικεύσει αυτή την επιτυχία, αυτές τις παίκτριες με την πορεία τους. Μπαίνοντας στην προετοιμασία τότε με την Εθνική θυμάμαι ξεκίνησα να τους μιλάω στον πληθυντικό, ντρεπόμουν τόσο πολύ να πάω να τις χαιρετήσω από την άλλη επειδή τις σέβομαι έπρεπε εγώ να κάνω το πρώτο βήμα. Ένιωθα ένα δέος απέναντι τους και όταν ξεκίνησε η προετοιμασία είδα οτι ασχολούνται μαζί μου, με την έννοια ότι θέλουν να με βοηθήσουν να μου δείξουν πράγματα που ίσως εγώ δεν βλέπω. Εκεί προσπάθησα να απορροφήσω σαν σφουγγάρι την κάθε τους συμβουλή ή παρατήρηση. Είχα τα μάτια μου και τα αυτιά μου ανοιχτά. Το κλίμα στην Εθνική ήταν πολύ παίζω για την ομάδα και η μια για την άλλη και όποιος και αν έμπαινε στο παρκέ, ένιωθες από τον πάγκο την ώθηση όλου του σταφ. Είναι η έννοια της ομάδας αυτό και της συνεργασίας και της αγάπης για τη φανέλα. Είναι μαγικό αυτό.

 

Η διαφορά είναι μεγάλη. Εγώ προσωπικά τη μια χρονιά ήμουν στην Εθνική των μεγάλων αθλητριών και έμπειρων παικτριών, που όλα ήταν πολύ συγκεκριμένα, η κάθε μια ήξερε την άλλη πάρα πολύ καλά και ήταν μια ομάδα πολύ συνειδητοποιημένη και την επόμενη πήγα σε μια νέα ομάδα, που είχε πάρα πολύ ταλέντο και εκεί συνειδητοποίησα ότι εγώ, με άλλες λίγες σε αριθμό παίκτριες είμαστε από τις παλαιότερες. Δεν με βάραινε για κάποιο λόγο, γιατί η Εθνική είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι και πηγάζει από μέσα μου η αγάπη για την ομάδα. Δεν αισθάνομαι βάρος, απλά ξέρω ότι θα δώσω το 100% του εαυτού μου για να κερδίσει η ομάδα και θα παροτρύνω και τις άλλες και έτσι θα κάνουμε όλες. Η Εθνική είναι πολύ μεγαλύτερο από εμάς, είναι τεράστιο μεγαλείο. Έχω πίστη στην ομάδα που δημιουργείται τώρα. Οι νεότερες παίκτριες έχουν αποδείξει ότι είναι πολύ ταλαντούχες και έχουν τα σωστά στοιχεία για να πλαισιώσουμε όλες μαζί αυτή την ομάδα και να τη φέρουμε εκεί που της αξίζει. Είναι θέμα χρόνου για εμάς.

 

Σίγουρα ένα μετάλλιο και με τη σκέψη αυτή μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες και οι πανηγυρισμοί που έβλεπα από την τηλεόραση μετά τον αγώνα με την Τουρκία πως είχαν γίνει όλες μαζί ένα κουβάρι. Θα ήθελα να ζήσω αντίστοιχες στιγμές αλλά με την επιβράβευση ενός μεταλλίου.

 

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένεια μου γιατί ερχόμενη σε αυτό το γήπεδο μου έρχονται πολλές αναμνήσεις από τις θυσίες που έκαναν οι γονείς μου για να με φέρνουν εδώ. Θυμάμαι τότε που με έφερνε ο παππούς, η μαμά μου ξυπνούσε πολύ νωρίς το πρωί για να φτιάξει το φαγητό που θα επρεπε να είχα όλη την ημέρα, πριν και μετά την προπόνηση και ο μπαμπάς μου με πήγαινε όπου χρειαζόταν. Ο παππούς επίσης και σκέψου ότι τότε ήταν απλά ένα παιχνίδι για μένα. Ποιος θα φανταζόταν ότι θα φτάσω σε αυτό το σημείο με την υποστήριξη τους και τους ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό.